Tíminn - 07.07.1960, Blaðsíða 14

Tíminn - 07.07.1960, Blaðsíða 14
14 TÍMINN, miðvikudaginn 6. júlí 1960. virðist hsfa áhyggjur. Hún var aUtaf að hugsa um eitt- hvaö. En þaö hefur kannski veri'ð byrjunin á kastinu, sein Val sagöi mér frá. — Sagöi hr. Valentine, aö hxzn heíði verlö geöveik, viö yfirheyrslxma? Prln hikaöi. — Hann varð að skýra frá því. Hann varö að segja sannleikann. En hon um þótti leiðinlegt að gera þaö. — En hann gerði það samt? — Hvað ertu eiginlega að fara? Er þetta yfirheyrsla? Hún brosti dauflega og strauk brúnt hrokkið hárið frá enninu. — Já, á vissan hátt. Mig langar svo að vita meira um mömmu þína. Eg get ekki að mér gert að vera dálítið forvitin. Hún dó hér . . . og henni hlýtur að hafa þótt afar vænt um þig. Hann hikaði lítið eitt. — Já, ég býst við því. — Hverjir fleiri voru yfir- heyrðir? — Prits, held ég . . . og svo læknirinn. — Dr. Henry? — Nei . . . það var nú ein vitleysan í mömmu. Hún vildi ekki sjá dr. Henry síðast, og höfðu þau altlaf verið vildar vinir. En það er alveg rétt sem Val segir; dr. Henry er ágætur læknir, en hann er enginn sálfræðingur. Það var austurrískur læknir, æskuvin ur Vals, sem bjó hér í fjórar vikur, áður en hún dó og það var hann, sem hugsaði um hana. — Eg skil. — Eg vildi óska að þú hætt ir að tala um þetba, hrópaði hann. Skilurðu ekki, að ég vil sem minnst um þetta allt hugsa. — Jú, ég skil þig, Frin, sagði hún hlýlega. — En ég sagði þér að ég hefði samúð með henni. ‘‘ — Eg vildi bara að þú gleymdir þessu öllu, Nat. — Nei, ég held ekki, að hún vilji að við gleymum því, ekki núna, sagði hún alvar- lega. — Hvað i ósköpunum áttu við, hrópaði hann óttasleg- inn. — Eg veit það ekki fyrir víst., Prin, sagði hún afsak- andi. — Kannski er það bara staðurinn, sem hefur þessi áhrif á mig, en mér finnst einhvern veginn, að hún vilji að ég hugsi til hennar ein- mitt núna. 12. kafli. Áður en Prin gafst ráðrúm til að svara, var enn barið aö dyrurn. í þetta sinn var það Frits. — Einhver herra Clark Jones bíður niðri. Hann lang ar að ná tali af yður, herra Prin. — Hvað í fjáranum vill hann. — Eg spurði hann ekki að því, hr. Frin. — Nú, gott og vel. Eg skal koma. Þegar Frits var farinn hvæsti Prin. — Sagði ég ekki? Þessi náungi er óþolandi. Hann er ekki einu sinni að bíða eftir að honum sé boðið . . . Og í gærkvöldi reyndi ég að gefa honum til kynna, að við hefðum ekki áhuga á að fá hann hingað. Prin virtist fokreiður og Natalíu fannst hann feginn að fá tækifæri til að hella úr skálum reiði sinnar. — Varst það þú, sem baðst hann að koma, Nat. Hún hristi höfuðið. — Nei, ég bauð honum ekki. — Jæja, ég ætti svo sem ekki að vera lengi að losna við hann. Hirtu ekki um að koma niður — nema þú endi lega viljir það, bætti hann við um leið og hann fór út úr_ herberginu. í gærkvöldi hafði hún einn ig flýtt sér að klæðast, en það var þó ekkert móts við hraðann á henni núna. Hún varð að ná tali af Clark. Hún varð að segja honum, hvað hún hafði frétt hjá Bertu. Hún þarfnaðist hjálpar hans. Mennirnir tveir stóðu í for- salnum og hún varð þegar vör að andrúmsloftið var þvingað. Hún vissi ekki, hvað þeir höfðu - rætt um, því að þeir þögnuðu báðir, þegar þeir komu auga á hana. — Þú ert sannarlega snör í snúningum, Nat, sagði Prin ósvífnislega. Hún rejmdi að brosa. — Þú veizt að ég er vön að flýta mér. Clark stóð og hallaðist upp að veggnum. Hann var klædd ur sömu fötunum og daginn er þau komu. Hár hans virt- ist óvenjulega rautt og aug un voru enn blárri en hún hafði haldið. Hann brosti til hennar og nú minntist hún þess, að henni hafði fundist þetta bros hálf ósvífnislegt fyrst þegar hún sá hann, en nú fagnaði hún því. Henni leið strax betur og öðlaðist á ný sjálfstraust sitt. — Eg kom til að bjóða ykk- ur í smá samkvæmi hjá mér á miðvikxxdaginn klukkan | sex. Eg er hræddur um, að! það eina sem ég get útvegað! verði sérrí, en ég vonast tii ( aö geta orðið mér úti um kex j og annað slíkt góðgæti ,svo! að þið getið stoppað allt j i kvöldið. Þetta verður kannski ekki sérlega íburðarmikið, en ég vona að þið getið komið. — Ó, það verður skemmti legt, já, við komum áreiðan- (lega er það ekki Frin? | Hún vissi að hún var alltof , áköf en hér gafst henni kær komið tækifæri til að tala við hann. Það yrði öruggara en j að tala við hann í Glebe House. Jafnvel þótt hr. Valen j tine væri að heiman, virtust lega hrifin af köttum. Clark brosti. — Ekki get ég sagt og ég sé sammála henni. Mér fellur ólíkt betur við hunda. Það var undarlegt, hvað orð hans glöddu hana. Clem hafði einu sinni sagt: „Þú ert alveg eins og hundur, Nat, trygg og trú; en ég er brögð ótt og slungin eins og köttur. — Eg vissi það ekki að það væri ákveðið að hún kæmi. Eg hélt bara að Celia hefði slegið þessu fram sagði Prin. — Frú Rockaway hlýtur að hafa hringt til hennar, sagði Clark. — Gafst þú henni númerið, sannfærandi í rómnum og. Natalía horfði undrandi og döpur á hann. Hvað var eigin lega að Frin? Hann var gjör breyttur frá því sem hann hafði verið. í borginni hafði hann verið duglegur og sam vizkusamur, viðfeldinn og greiðvikinn og öllum á skrif- stofunni hafði líkað vel við hann . . . en núna . . . henni fannst hann hafa fjarlægst hana, hann var svo duttlunga fullur og móðgunargjarn. Frin hafði raunar sagt, að hún hefði einnig breytzt. Höfðu þau bæði breytzt? Og hvernig gat slíkt gerzt á svo stuttum tíma? Kannski var j Hættulegt ! sumarleyf i Jennifer Ames 18 veggirnir hafa eyru. — Tja . . . ég býst við þvi. Annars sagði ég hr. Jones, að ég vissi ekki nema stjúpfaðir minn hafi ákveðið eitthvað annað á miðvikudaginn. — Þið látið mig að minnsta kosti vita, en ég vona að Þið komið. Rockawayhjónin ætla að koma. Eg hitti frúna niðri í þorpinu í morgun, hún var með ungfrú Finchapms og hún ætlar sömuleiðis aö koma. — Svo! .... Prin virtist skipta um skoðun. — Já, ég býst annars við að við kom- um. — Stórfínt. Clark sneri sér að Nataliu. — Frú Rockaway minntist á einhverja vinkonu yðar, sem ætlar að koma og mun halda til hjá henni. Hún ætlar að taka hana með líka. — Ó, kemur Clem virki- lega? — Mér skildlst það. Frú Rockaway sagði að hún væri frábær tízkuteiknari. — Hún málar líka, þegar henni gefst tóm til. — Landslagsmyndir? Natalía hló. — Nei, eggjandi konur og hvæsandi ketti. Hún er óskap Nat? — Já, það gerði ég, anzaði hún hálf hvatskeytlega, og Frin sneri sér gremjulega frá henni. — En þetta var ekki eina erindi mitt hingað, sagði nú Clark rólega. — Mig langar til að fá að gera nokkrar skissur af húsinu. Haldið þér að nokkuð sé þvj til fyrir stöðu? — Það verð ég að spyrja Val um, sagði Frin stufttara- lega. — En ég get ekki skilið að það sé mikið varið í að teikna þetta hús. Því hefur verið breytt verulega síðari ár og það getur ekki talizt stílhreint lengur. — Eg hef nú samt áhuga á að reyna. — Eg > skal minnast á það I við Val, sagði Frin og yppti | öxlum. | — En ég hefði viljað hefj- j ast handa seinna í dag, hélt, Clark ótrauður áfram. — Þér hafið varla neitt á móti því, og komi í ljós, að stjúpfaðir yðar er það á móti skapi, get ég farið. Frin hikaði. — Nei, ég hef i ekkert á móti þvi. En hann var ekki sérlega' það umhverfið og andrúms- loftið, sem hafði þessi áhrif. — Þökk, þá kem ég seinni partinn í dag. Eg skal ekki trufla ykkur. Eg ætla að vera yzt úti á tanganum. — Þér skuluð vera óhrædd- ur. Okkur truflið þér ekki, Nat og ég höfum hugsað okk ur aö aka til Danetown. Eg þarf þangað ýmissa erinda, svo við drekkum te þar líka. Natalía hafði ekki heyrt minnzt á að þau æt^luðu til Danetown og hana grunaði, að hann hefði fundið upp á því í þessari andrá. Tilhugs- unin um heila neftirmiðdag, hefði átt að gleðja hana, það var bara að . . . hún hefði svo gjarnan viljað tala við Clark. Clark kvaddi og fór. Fram koma Frins var ekki beint til að hvetja hann til að dvelja lengur. Og enga tilraun gerði hann að leyna áliti sínu á lögreglumanninum, þegar hann var horfinn út úr dyr- unum. — Eg sagði þér, að ég gæti ekki þolað þetta mannkerti. Endilega þarf hann að teikna þetta hús. Það var bara yfir- skin til að sniglast hér í kring. EIRIKUR víöförli Töfra- sverðið 170 f baksýn orrustuvallarins stóð Winonah og horfir á bardagann. Hiin hefur misst sjónar af Eiríki. Skyndilega koma nokkrir stríðs- menn ihlaupandi. — Hvar er kon- ungurinn, spyrja þeir. — Brjálað ur maður hefur ráðizt á okkur. Sverð Tsacha brytjar andstæðing- ana niður eins og gras falli fyrir Ijá. Andlit hans geislar af djöful- legri gleði. Það glampar á sverð hans í sólskininu. Brátt flýja vík- ingarnir í örvæntingu. Tsacha öskrar. Rödd hans hljóm ar gegnum orrustugnýinn: Áfram menn Tsacha. Töfrasverðið er mitt.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.