Tíminn - 03.09.1960, Blaðsíða 14

14
T í H11N N, lar.gardaginn 3. scptidlicr 196C
Þ«ð snmþykkl ég aldrei. Hr.
Dublé, mér finnst þetta reglu
leg ókurtcisi af yður. Aðals-
maður selur ekki fœturnar
«f vini sínum.
— Aðalsmaður neitar held-
ur ekki, að hjálpa vinum sln
um, svaraði Filimarlo alvar-
legur. — Aðalsmaður er aldrei
sjálfselskur. Aðalsmaður deyr
aldrei úr sulti, aðeins til þess
að halda fast í persónulegt
stolt sitt. Eg hefði ekki trúað
þessu á yður, herra Pio Pis.
Lögum samkvæmt átti heil-
agur Marteinn einnig feld
sinn, en lét þó skjálfandi með
bróður sinn njóta góðs af hon
um með sér. En heilagur Mar
teinn var sannur aðalsmað-
ur!“
— Fyrirgefið, herra Fili-
mario, stamaði Pio Pis og
roðnaði. — Eg bið yður að
gleyma leiðinlegri framkomu
minni og taka mig aftur í
sátt. Eg er ekki siðri aðals-
maður en heilagur Marteinn,
og er fús að láta hungraða
bræður mína njóta góðs af
fæti mínum.
— Það gleður mig, og nú
er sem ég þekki yður aftur.
Og ég er þess fullviss, að
herra Settambre virðir þetta
jafn mikið við yður og ég.
Settambre hneigði sig, og
Pio settist aftur. Hann var
náfölur. •
— Herra Dublé, hvíslaði
hann, og tárin komu fram
í augnakrókana. — Ef eitt-
hvað skyldi koma fyrir við
uppskurðinn, vildi ég biðja
yður . . .
Filimario glápti dolfallinn
á hann eitt andartak, síðan
þreif hann fast í öxl hans:
— Hvað segið þér, maður,
yður hefur þó ekki dottið 1
hug að meiningin væri að
skella af yður löppinni? Ja,
lagsmaður, þér eruð langtum
göfugri aðalsmaður en heilag
ur Marteinn, hr. Pio Pis.
Nei, takið þessu bara með
ró. Þér þurfið ekkert annað
en að undirrita skjal um að
þér arfleiðið klinik prófessors
Wlewskis að fætinum, en
hann verður að sjálfsögðu
ekki afhentur fyrr en að yð-
ur látnum.
Pio varp öndmni léttar, og
Settambre þurkaði svitann af
enninu. Skýrsla nvar undir-
rituð, fóturinn mældur og
veginn, og Pio fékk sína 90
dollara.
GIOVANNI GUARESCHI
Clotilde Troll
22
Aumingja Pio varð að gera
svo vel að vafra allan guðs-
langan daginn, og þegar Fili
mario gerði reikningsskil um
kvöldið kom í ljós, að eign
þeirra var 820 dollarar er 8
önnur sjúkrahús höfðu keypt
fótinn.
— Hr. Dublé, finnst yður
ekki eitthvað gruggugt við
Iþetta? spurði Pio varlega.
I — Nei, hr. Pis. Að vísu er
jtala kaupendanna 9, en vís-
lindin eru ein. Aðalatriðið er,
að fyrirbrigðið verði rann-
sakað til ágóa fyrir vísindin.
i — Hárrétt, skaut Settambre
'inn 1.
! — Já, að vísu, sagði Pio. —
En mér finnst það nú samt
I svolítið leiðiniegt. Því þótt
fóturinn minn sé fullkomin
eftirlíking, er hann samt tré-
jfótur með gúmmíi utan á.
800 dollarar eiga ekki lengi
. samastað í höndum eins aðals
jmanns, hvað þá þriggja, sér-
staklega ekki þegar þessir
þrír aðalsmenn þurfa að fá
sér nýja alklæðnaði, og leigja
sér gott hótelherbergi.
Það var Settambre, sem
fann það út að nokkrum vik
um seinna, að nauðsynlegt
myndi reynast að finna nýja
tekjulind.
Til allrar hamingju rakst
Pio Pis á auglýsingu í New
York Heralds:
„Aðalsmenn óskast strax". i
Þeir fóru þegar í stað til
staðarins, sem gefinn var upp ,
í auglýsingunni. Þeim var vís;
að inn í yfirfullt herbergi, þar í
sem úði og grúði af mönnum j
og konum, ungum og gömlum,'
þjónum, negrum og sérstak-
lega glæsilegum stúlkum.
Þaðan var þeim vísað inn á
skrifstofu. Þegar augu þeirra
höfðu vanizt tóbaksreyknum,
greindu þeir digran mann,
sitjandi í hægindastól með
hatt á höfði og vindil í munni.
Sá talaði í síma.
— Eruð það þér, sem auglýs
ið eftir aðalsmönnum? spurði
Filimario að símtalinu loknu.
— Já, hvar eru þeir?
— Við erum allir aðals-
menn, svaraði Filimario.
Sá digri hló hæðnislega.
— Aðalsmenn, þið? Nei,
ekki svona brandara. Ef ég
sendi frú Thompson svona
aðalsmenn, mundi hún ekki
svo mikið sem heilsa mér
framar.
Filimario lét ekki raska
sínu sígilda jafnvægi.
— Mér þykir það leitt yðar
vegna, en við erum aðals-
menn. Þa ðsézt glögglega á
pappírum okkar.
Hann rétti þeim digra
pappírana.
— Bah, sagði hann seint og
um síðir. — Þið eruð útlend-
ingar, og þá er nú kannski
hægt að loka öðr.u auganu. En
ég treysti ykkur ekki almenni
lega. Peggy, Peggy! hrópaði
hann.
Inn kom falleg, rauðhærð
stúlka.
— Peggy, sagði sá digri. —
Hér eru þrír útlendingar.
Finnst þér að við getum sent
frú Thompson þá fyrir aðals
menn?
Peggy rannsakaði þá stollt
í fasi. Svo bað hún þá að snúa
sér við. Loks yppti hún öxl-
um: — Veizlan fer fram að
kvöldlagi, og ef þeir hafa sig
ekki í frammi, er sjálfsagt
hægt að notast við þá.
Filimario brosti. — Heima
erum við álitnir fullkomnir
aðalsmenn, jafnvel í fullu
dagsljósi. Þér getið veri,ð þess
fullviss, að vér skulum ekki
bregðast trausti yðar.
— Eigið þér kvöldkjól?
spurði sá digri.
— Auðvitað.
— Jæja, þá gerir þetta tvo
dollara á kvöldi, en ef ég verð
að sjá yður fyrir klæðnaði,
verður það bara hálfur annar
dollari. En hagið ykkur skikk
anlega.
— Hvemig þá? spurði
Filimario.
— Vanti svo mikið sem eina
teskeið, þá mola ég á ykkur
hausana. í öðru lagi: Það er
bannað að hirða sígarsttu-
stubba, drekka sig fulia, fara
að skenkiborðinu oftar en
tvisvar sinnum á kvöldi, bann
að að stinga konfekti í vas-
ana, bölva og spýta á gólfið
eða veggina. Bannað að
klappa gestunum á axlirnar.
Talið eins lítið og minnst er
hægt, eða nánar tiltekið að-
eins þegar á yður verður yrt.
Frú Thompson segir yður
hvað þér megið segja. Gætið
ykkar, annars sjáið þið aldrei
þessa tvo dollara.
Peggy tók fram í fyrir hon-
um: — Og framar öllu öðru
er bannað að slá stúlkunum
gullhamra . . . “
Filimario lyfti höndum: -
Eg get samþykkt allt hitt, en
þetta síðasta er undir avik-
um komið . . .
— Atvikum?
— Já, það er að segja, ef
ég skyldi hitta þar eins fall-
j ega konu og yður, þá mundi
| ég ekki hugsa mig um með
; að fórna tveim, já, þótt það
j væru þúsund dollarar.
i Sá feiti ýtti hattinum aftur
á hnakkann: — Ungi maður,
urraði hann, — gætuð þér
hugsað yður að fórna nokkr-
um tönnum?
Filimario hreyfði sig: — Ef
ég væri ekki viss um, að ég
gæti slegið yður niður með
einu kjaftshöggi, eða að ég
stæði frammi fyrir kurteisum
borgara, skyldi ég ekki einu
sinni leyfa yður að sega svona
lagað í nærveru svona fall-
egrar konu.
Sá feiti leit á axlir Fili-
marios, svo brosti hann: —
Eg skil ekki hvernig ég gat
! farið svo villur vegar. En nú
sé ég, að við raunverulegan
aðalsmann er að eiga.
Svo uppgötvaði hann, að
Settambre var ennþá herða-
breiðari, og bætti við:
— Já, þér auðvitað líka.
i En herðar Pios lelt hann
aðeins á með’ islcaldri fyrir-
litnlngu.
Nú koin Peggy inn í s«un-
talið aftur: — Kunnið þér að
dansa?
—Já, svaraði Filimario og
brosti.
— Fínt, hrópaði sá feiti. —
Þá fáið þér þrjá dollara fyrir
kvöldið. En þá skuldbindið þið
ykkur i staðinn til að dansa
við allar dömurnar, sem hús
móðirin bendir yður á. Þá
hafið þér einnig rétt til að
fara f j órum sinnum að skenki
borðinu í saðinn fyrir tvisvar,
en aðeins til að drekka. Síð-
ast kvartaði frú Thompson
yfir því, að tveir aðalsmann-
anna, sem ég útvegaði henni
voru andfúlir. — Passið ykk-
ur á því. Enga skartgripasölu
heldur. Ef þið þurfið að
verzla eitthvað, verðið þið að
gera það utan dyra. Innan
húss er þess háttar bannað.
— Allt í lagi, svaraði Fili-
mario.
— Þá er þetta ákveðið. Hér
er dollar í fyrirframgreiðslu.
Svo komið þið hingað á slag
inu klukkan níu í kvöld. í sam
kvæmisklæðnaði. Eg vl sjá
ykkur áður en þið farið.
8.00 Morgunútvai'p.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Óskalög sjúklinga (Bryndis
Sigurjönsdóttir).
14.00 Laugardagslögin.
16.30 VeSurfregnir.
19.00 Tómstundaþáttur barna og
unglimga (Jón. Pálsson).
19.25 Veðurfiregnir.
19.60 Tiiikynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 íslenzk tónlist: Sönglög eftir
Sigfús HaJIdórsson. (Höfund-
urinn syngur og léikur undir
á píanó).
21.00 Leikrit: „Kom inn!“ eftir Helgo
Krog, í þýðingu Halldórs Stef-
áinssonar rithöfundar, (Áður
útvarpað hiaustið 1954). — Leik
stjóri: Lárns Pálsson. Leikend-
ur: Arndís Björnsdóttir, Þor-
steinn Ö. Stephensen, Herdís
Þorvaldsdóttir og Lárus Páls-
son.
21.50 Tónleiikar: Danssýningarlög úr
óperunni „Faust“ eftir Gounod
(Boston Promenade hljómsveit
in leikur; Arthur Fiedler
stjómar).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskráirlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
og
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
5
HAIHIN TQOKISI S1

Svíþjóður bar meðvitundarlausa
konuna að fleti sínu, sem hann
hafði flutt nær eldinum. Allt í
einu fylltist hann hræðilegri hugs-
un — ef hún dæi nú frá bar'ninu?
En skjól kofans virtist nú um
stund gefa henni þann frið, sem
hún hafði saknað lengi.
Hún andvarpaði svo varla heyrð-
ist, og opnaði augun og starði á
hann. Svo hvíslaði hún nokkur
óskiljanleg orð og lokað: augun-
um aftur. Svíþjóður «tó* kyrr
hjálparlaus, og það var ekki fyrr
en barnið fór að kjökra, að hann
rankaði við sér.
Ilann hellti jurtasúpu í skál úr
pottinum og reyndi að mata barn-
ið, — en það var þegar of seint,
höfuð barnsins féll upp að öxl
hans, og það svaf í fangi hans.
Hann virti fyrir sér þennan litla,
máttlausa líka, og féll aftur í
þunga þanka, þar til veikt hljóð
barst frá fletinu.
Konan hlaut að hafa martröð,
hún kastaði sér fram og aftur á
fletinu og virtist liða ógurlegar
kvalir í draummum. Hún mar'g-
endurtók óskiljanleg orð, og það
leið langur timi, þar til hún loks
féll í rólegri, þungan svefn. Sví-
þjóður lagði sofandi barnið blíð-
lega við hlið henni og yfirgaf síðan
kofann hljóðlega.