Tíminn - 14.10.1960, Blaðsíða 14

14
T f MI N N, fostudaginn 14. ofctáber 1960.
Ellsabefc greip hönd fyrir
monninn á sér til að kæfa
hrópið á vör.mum. Hún hafði
ákafan hjartslátt. Skip flaut
aði úti á höfninni, svo að hún
heyrði ekkert annað um
stund.
Svo sagði litli maðurinn og
talaði með útlendum hreim:
— Eg heiti yður, hr. Carring-
ton, að ég mun gera allfc sem
í mínu v.aldi stendur til að
þetta endurtaki sig ekki. En
það er erfitt. Prú Raoul verð
ur að læra að gæta gimstein
anna sinna betur í framtíð-
inni.
Davíð yppti öxlum.
— Eg get ekki sagt ag ég
hafi samvizkubit út af þessu.
Mér stendur gersamlega á
sama um frú Raoul og henn-
ar líðan.
— Svo? sagði litli maður-
inn og brosti. — Það kemar
mér á óvart. Hún er ekki
þrítug enn og einhver eftir-
sóttasta kona í borginni. Og
hún á meira af peningum en
ríkisbanki Frakklands.
— Eg á yndisle-ga konu,
Monsieur, svaraði Davíð ró-
lega. — Þér geið reynt eigin
töfra, ef yður langar til. Frú
Raoul á nóg eftir af gim-
steinum, þótt þessir hafi
gengið henni úr greipum.
Litli maðuririn kinkaði
kolli í áttina að gimsteinun-
um, sem Davíð hafði fleygt
hirðuleysislega inn í skápinn.
— Svo ag þér teljið hana
þess virði að við heimsækj-
um hana aftur, vinur minn?
Davíð hristi höfuðið. —
Leyfum henni að jafna sig.
Þegar allt kemur til alls þá
tapar hún engu. Þag eru
tryggingarfélögin, sem verða
að blæða. Hún getur bara
keypt sér fleiri gimsteina
fyrir þá peninga.
Ókunni maðurinn brosti
undurfurðulega. — Trygging
arfélögin, já, þau eru beztu
vinir okkar — græðandi
smyrsl á samvizku okkar,
minn kæri Carrington.
Elísabet skalf á beinunum.
Hún hafði hlustað af lífs og
sálar kröftum. Nú fikraði hún
sig enn nær. Fæturnir skulfu
undir henni, svo að hún
megnaði varla að standa npp
rétt.
Ókunni maðurinn sneri
baki við henni. Þegar hann
rétti sig upp hélt hann á litlu
málverki. Hann hélt því upp
ag ljósinu og Elísabet sá að
þetta var olíumálverk.
— Stórkostlega gert, Mon-
sienr. F"nði Davíð. — Eg oska
yður . hamingju að haía
klófest það. Eg bjóst við aö
þag yrði mesta vandamálið.
— Eg læt ekki.snúa á mig!
sagði litli maðurinn hreyk-
inn og virti málverkið fyrir
sér. — Og það sem við verð
um að gera núna — er að bíða
— bara bíða.
Hann renndi fingrum gegn
Nætur
um hárið. — Bíða og sjá hvað
setur, samsinnti Davíð og
lagði málverkig tvrtur inn í
skápinn.
— Já, og fyrst og fremst
verðum við að bíða eftir
Dupant. Við megum ekki að-
hafast neitt, fyrr en vig fáum
skipun frá honum.
Davíð brosti þurrlega og
sagði eitthvað svo lágt að
Elísabet heyrði ekki orðin.
— Hvaða leig á ég að fara
út, hr. Carrington? spurði
litli maðurinn.
Davíð sló vinalega á axlir
honum og leiddi hann til
dyra. — Þessa leið í kvöld —
með sérstöku leyfi. Þér notið
gluggann þegar konan mín
er heima.
— Já, þessar konur, sagði
ókunni maðurinn. — Eg
treysti ekki konum. Þegar Du
pont gaf mér skipun um að
hafa samband við yður, var
það fyrsta sem ég spurði um:
Er hann kvæntur?
Litli maðurinn pataði út
höndum. — Og þegar hann
sagði að þér væruð í þann veg
inn að ganga í hjónaband,
varg ég alvarlega skelfdur.
— Eg gerði mér afleiðing-
arnar Ijósar þá þegar, sagði
Davíð stuttaralega.
— í starfi okkar er hjóna
band aðeins þrándur í göfcu,
srvaraðl litli maðurinn. — Og
yður betri menn haía Iá*r'
eftir sig eiginkonu.
— Hættið þessu tali, sagoi
Davið hörkulega. — Mér gezt
ekki að því.
Elísabet nötraði fra hvlrfii
til ilja og hún bað innilega
að þeir kæmu ekki ag henni
þarna. Hún var lömuð af
hræðslu og mátti sig hvergi
hræra.
Hún heyrði, að útidyrahurð
in var opnuð og Davíð hafði
orð á að veðrið væri dýrlegt.
Síðan var skellt bilhurð og
12.
bifreig ók af stað. Hljóðið í
mótornum dofnaði fljótlega
og hvarf síðan með öllu.
Hún leit á armbandsúrið.
Klukkan var að verða níu.
Sjálfsagt ætlaði Davíg að
aka manninum til borgarinn
ar. Hún staulaðist að dyrun
um, leitaði lengi áður en hún
fann lykilinn. Hún náði í
eggjakörfuna og svo hljóp
hún í spretti aftur til „Cor
inne“. En hversu hrat sem
hún hljóp, gat hún ekki losn
að vig hina ofsalegu hræðslu
sem gagntók hana.
11. kafli.
Aðrr tvær vikur voru liðn-
ar. Það var miðnætti. Elísa-
bet lá í hjónarúminu. Alein.
John var kominn aftur og
Elísabet flutti á ný heim til
manns síns. Þessar tvær vik-
ur, sem liðnar voru síðan,
höfðu verið ömurlegar. Hún
lifði í stöðugum ótta og oft
lá hún andvaka fram undir
morgun.
Litli Frakkinn var orðinn
hluti af lifi þeirra — og hann
stóð í vegi fyrir hamingju
þeirra.
Davíð sagðist vera leyni-
lögreglumaður. Og voru verk
| efni hans í raun og veru svo
’eynrtardómsf‘jll að vinir
■3ns urðu að konva a<i nætur
:eli innum glugga? Gimstein
um hafðl venð stolið frá fru
Abdul Raoul fyrir offjár og
blöðin skrlíuðu enn uni mál-
ið og asókuðu lógrcgluna um
ag hafast ekkerl að til að
finna þjóíanna. Og hvernig í
ósköpunum höfðu gimstein-
ar frú Raoul komist í skáp
Davíðs?
Elísabet minntist á ný
orða Frakkans:
„Tryggingarfélögin eru
beztu vinir okkar — smyrsli
á slæma samvizku."
Nú lá hún í rúminu og
starði út i myrkrið. Hún
heyrðl ógreinilega tikkig í
ritvél Davíðs. Klukkan í for-
stofunni sló tólf högg.
Tikkið í ritvélinni hætti
skyndilega. Elísabet heyrði,
að stól var ýtýt til hliðar og
síðan lága hvíslandi rödd.
Hún lá í rúminu og þorði sig
hvergi að hræra. Hún heyrði
að glugginn að vinnuherbergi
Davíðs var opnaður. Síðan
kom ekkert hljóð þaðan lengi.
Hún læddist. upp úr rúminu
og opnaði dyrnar. Hún var
berfætt svo að ekkert heyrð
ist þegar hún tiplaði gæti-
lega í áttina að vinnuherberg
inu. Hún þóttist vita að dyrn
ar væru læstar. Hún lagði eyr
að að skráargatinu og heyrði
hvíslandi rödd Frakkans.
Samtalið stóg ekki lengi, en
von bráðar var glugginn opn
aður.
Hún titraði af hræðslu, en
hún stóð kyrr. Svo heyrði
hún í bifreiö, sem ók frá hús
inu. Hún þaut fram, og sá á
eftir bifreið Davíðs, sem ók
á brott með miklum hraða.
Hún rétti úr sér, hljóp að
útidyrunum og lauk upp. Úti
var tunglsljós og birtan frá
luktinni draugaleg. Það fór
um hana kaldur hrollur og
hún ætlaði ag hraða sér inn,
þegar hún mundi eftir glugg
anum. Líklega var hann op-
inn. Og án þess hún fengi við
ráðið hljóp hún meðfram hús
inu og að skrifstofugluggan
um. Henni tókst að opna
gluggann og smeygði sér
inn í myrkt herbergið.
Hún læddist að skápnum,
og varð þess vör að hann var
læstur. Hún tók í handfangið
og togaði í. Svo hrópaði hún
skyndilega upp yfir sig af
skelfingu. Hún hafði heyrt
hljóð fyrir utan ....
í Algeirsborg
Eftir George Alexander
Elísabet íærði sig írá skápn
um, skjálfandi á beinunnm,
augun ivp glennt og hjartað
hamaöist í brjósti hennar.
Máfur flaug fyiúr gluggann.
Þaðan hafði öskrið komig ..
Henni létti ósegjanlega, og
hún lét fallasfc niður í stól um
rtund.
Allt var aftur hljótt en hún
imyndaði sér að hurðarhúnn
inn hreyfðist, heiini fannst
vera teklo hægt .... hægt í
hann að utan. Hún beit sam-
an vörunum og starði á hún-
inn, en áttaði sig loks á að
það var birtan úti íyrir, sem
villti henni sjónir.
Fösludagur október.
8.00 Morgunútvarp. (Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veður
iregnir).
12.00 Hádegisútva.rp, — (12.25 Frétt
ir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir
kunningjar".
15.00 Miðdeigsútvarp. — (Fréttir kl.
15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 TiLkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Herúlar (Skúli Þórðar-
son magister).
20.55 Frá kveðjutónleikum Karla-
kórs Reykjavíkur 27. f. m.
Sömgstjóri: Sigurður Þórðar-
son. Einsöngvarar: Guðmund-
urJónsson, Kristinn Hallsson
og Guðmundur Guðjónsson.
a) „Brennið þið, vitar“ eftir
Pál ísólfsson.
b) „Ár vas alda" eftir Þórar-
in Jónsson.
c) Kyrie eftir Sigurð Þórðar-
son.
d) „Sof þú, blíðust"; ísl. þjóð-
lag í radds. Sig. Þórtíars.
e) „Gleðihreimur trumbunar";
tékknesikt þjóðlag.
f) „Flyv fugl, flyv" eftir Hart
mann.
g) „Landkjending" eftir Grieg.
21.30 Útvarpssagan: „Barrabas" eft
ir Paar Lagerkvist; X. — sögu
lok (Ólöf Nordal þýðir og
flytur).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmað-
ur í Havana" eftir Graham
Greene; xxxi. — sögulok
(Sveinn Skorri Höskuldsson
þýðir og les).
22.30 Á léttum strengjum: Ricardo
Santos og hljómsveit hans
leika frönsk og ítölsk l'ög.
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
og
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
40
Dvergurinn bröltir að fanga-
geymslunum og hjartað hamast í
brjósti hans. Enginn hefur tekið
eftir honum, og hann ætlar að
komast að hvar Eiríkur sé fanginn.
Hann dregur andann djúpt og
hlustar vandlega, og bankar hægt
á fyrsta kofavegginn.
— Herra, þetta er Pum-Pum
...ertu þarna? Hann ijómar af
gleði, þegar hann heyrir svarað
í kofanum og með því að beita
kröftum sínum til hins ýtrasta
tekst honum að ýta lokunni til
hliðar.
Dyrnar opnast, hann hrasar inn
og hvíslar: — Eiríkur, það ei
Pum-Pum. Svo fellur hann á
gólfið með hálfkæfðu ópi — sterk
ar hendur þrífa hann.