Tíminn - 27.10.1960, Blaðsíða 14

14
T f MI N N, fimmtudaginn 27. október 1960.
Svo kom dagurlnn sem sýn
Ingin var opnuð.
Elísabet haði gist hjá
Maríu og John og þau höfðu
að mestu jafnað sig eftir
„áreksturinn". Þau höfðu að-
eins séð Davíð í svip og Elísa
bet hafði einskis spurt hann,
af þeirri einföldu ástæðu, að
hún bjóst ekki við að fá svar.
En nú var hún einnig hætt
að átta Sig á John. Hann sat
úti á veröndinni, með hönd-
ina í fatla og horfði rannsak
andi augnaráði framfyrir sig
og virtist alls ekki heyra þótt
til hans væri talað.
Þau heyrðu til Maríu, sem
var frammi í eldhúsinu að
þvo upp eftir morgunverðínn.
Hún hafði hafnað tilboði El-
ísabetar um aðstoð.
— Mér þætti fróðlegt að
vita, hvar Davíð er niður kom
inn, sagði Elísabet, þar sem
hún stóð rétt h>á John og
hagræddi blómum.
John yppti öxlum, leyndar
dómsfullur á svip, en hann
svaraði ekki.
— Hefurðu tekið eftir því,
John, hélt Elísabet áfram, að
hann hefur bókstaflega alls
ekki spurt okkur neins — ekk
ert, hvernig þetta skeði eða
neitt ....
— Davíð kemst sjálfsagt að
því samt, sagði John hægt.
— Hann kann sitt fag. Og
þorpurunum verður vafalaust
refsað. —• Þú þarft ekki að
hafa neinar áhyggjur.
— Hvað heldurðu eiginlega
þeir hafi viljað mér?
— Þú ert búinn að spyrja
mig þessarar sömu spuming-
ar að minnsta kosti hundrað
sinnum, sagði John og örlaði
á óþdíinmæði í röddinni.
— Finnst þér nokkuð undar
legt, þótt mig langi að vita
um ástæðuna, sagði Elísabet
þverlega. — Hvers veg.na öll
þessi leynd? hélt hún áfram.
— Og ekkert má segja María.
Og ekkert má lögreglan frétta.
Eg skil ekki hvað þú gazt log
ið snilldarlega að lögreglu-
manninum, sem kom hingað
í dag.
— Mér veittist það hreint
ekki svo erfitt, sagði John ró-
legur. — Kvenfólkið segir
víst að karlmenn sén allir
lygarar!
— En hvers vegna, John?
Hvers vegna sagðir þú ekki
sannleikann, svo að lögregl
an gæti liafíð leit að mönn-
unum? Hvers vegna reyndu
þeir að ræna mér?
Hún hristi höfuðið.
— Eg botna hvorki upp né
niður, sagði hún mæðulega.
— Hvít þrælasala, sagði
hann og brosti. — Ef þeir
hefðu klófest þig, værirðn
sjálfsagt á leiðinni í eitthvað
kvennabúr þessa stundina.
Þakkaðu guði fyrir að þú ert
hér með mér, örugg og á-
nægð.
Nætur
tá fyrirsagnirnar.
| Hann ýtti Maríu þýðlega1
frá sér og gekk út. Von bráð
I ar kom hann aftur með blað
!í hendi.
Nokkuð nýtt? spurði El-
ísabet.
— Ekkert sérstakt. Einhver,
hefur stolið málverki eftir
Vitterio Bemardi frá hinnii
óheppnu vinkonu okkar, frú
Raol. Hún verður svei mér
fyrir barðinu á þorpurum
þessar vikurnar blessuð kon
an.
Elísabet gekk hægt og sein!
lega til Johns. Hún fann
Algeirsborg
Eftir George Aiexander
— Þú gerir mig vitlausa.
Mig langar mest til að fara
sjálf til lögreglunnnr.
— Gerðu það ekki, væna
mín. Bíddu þangað til á morg
un.
— Af hverju þangað til á
morgun?
— Af því að þá geturðu
gert það sem þér þóknast.
En í dag ertu minn gestur og
þá verðurðu að gera svo vel
og gera eins og ég skipa.
—Þú átt við, að þú ætlir
ekki að leyfa mér að hreyfa
mig héðan í allan dag? sagði
hún og leit rannsakandi á
hann.
— Hreint ekki, ljúfan.
Seinna í dag ætla ég að fara
með þig á sýninguna, ef þú
hefur enn áhuga á því?
María kom inn.
— Þú ferð ekki fet, John
án þess að ég komi líka. Og
í dag ætla ég að vera bílstjóri.
Hún gekk út á veröndina
til þeirra.
— Maðurinn minn hefur
ekki kysst mig í dag, sagði
hún og setti upp skeifu. —
Hvers vegna?
— María! Þú ert óttaleg.
Við höfum gest hér!
John dró konu sína bh'ð-
lega að sér.
—Jæja, þarna kemur blaða
strákurinn. Við skulum líta
23.
hjartað berjast í brjóstinu.
Nafnið á málverkinu stóð með
feitu letri yfir þvera forsíð-
una:
— „Sofandi kona“, sagði
hún og greip andann á lofti.
John horfði athugull á
hana.
— Maður skyidi ætla það
værir þú, sem hefðir rænt
því, eftir skelfingarsvipnum
á andliti þínu að dæma.
Elísabet snerist á hæli. Hún
sá fyrir sér vinnuherbergi
Davíðs — og málverkið „Sof
andi kona“.
— Þeir ofsækja sannarlega
frú Raol, sagði John hugs-
andi. — Það eru ekki nema
fáeinar vikur, síðan gimstein
unum var stolið. Það eru
þokkalegir menn, sem leika
lausum hala hér í Algeirs-
borg, það verð ég að segja.
Hann brosti.
— Málverkið var merkastii
gripur sýningarinnar. Það |
stendur í blaðinu, að hún!
hafi lánað forstöðumanni sýn |
ingarinnar, Sir Alfréd Mel-
endeux það, af sérstakri vin-
semd. Eg býst vig að það eitt
sé jafnmikils virði og allir
hinir munirnir til samans sem
þama verða sýndir.
— Hvenær .. hvenær var
því stolið? spurði Elísabet
lágróma.
— Fyrir nokkrum dögum.
Hún vissi ekki fyrr en alveg
nýlega að það var horfið. Eg
er smeykur um að það fari
að verða erfitt fyrir hina
glæsilegu vinkonu okkar að
fáT tryggingarfélögin til að
taka muni hennar til trygg
ingar.
John las áfram.
— Það stendur hér, að eft
irprentun verði sýnd í stað-
inn. En það er ekki jafn
skemmtilegt og sjá frum-
myndina. Mér þætti gaman
að vita, hverjir standa fyrir
þessum ránum. Það hlýtur að
vera skipulagður félagsskap-
ur.
Hjarta Elísabetar var þungt
sem blý. Elísabet starði út um
gluggann og sá heim að hús
inu þeirra Davíðs. Hún herpti
saman munninn. Aðeins þrjár
sálir vissu hvar málverkið af
hinni sofandi konu var. Hún
sjálf, Davíð og lágvaxni
Frakkinn, hjálparmaður Dav
íðs.
— Mér er víst ofaukið hér,
enginn virðir mig viðlits,
kvartaði María. — Eg fer út
í garð og næ í fleiri blóm.
Þegar María var farin kom
John til Elísabetar.
— Þú giftist Davíð og lof-
aðir að standa við hlið hans
í meðlæti sem mótlæti. —
Gleymdu því ekki, sagði hann
ákveðnum rómi.
Svo gekk hann frá henni
og út til eiginkonu sinnar.
Eftir hádegið kom Davið
akandi að Corinne í rauða,
nýja bílnum. Elísabet sá hann
koma og hún gekk út til hans.
Hún var ekki hrædd lengur,
en aðeins svo ráðvillt o.g ör-
væntingarfull að hún vissi
ekki sitt rjúkandi ráð. John
hafði skipað henni að standa
við hlið Davíðs. Svo virtist,
sem John tryði því, að Davið
gæti ekki gert neitt sem
rangt væri.
En John vissi heldux ekki,
hvar málverkið „Sofandi
kona“ var falið. Hann vissi
heldur ekki, ag gimsteinar
frú Raol sem tryggingarfá-
lögin höfðu greitt með mörg
hundruð þúsund krónum,
lágu heima í skápnum í skrif-
stofu Davíðs.
Aðeins hún, eiginkona
glæpamannsins vissi þetta.
Hún gekk eftir stignum og
niður að klettinum og horfði
** xiv/cvxxxx. jjXigci XÖé
enn við akkeri á ytri höfn-
inni.
— Elísabet
Davíð kom í áttina til henn
ar.
— Þú kemur á sýninguna,
er þag ekki? sagði hann og
horfði rannsakandi á fölt
andlit hennar.
— Jú, svaraði hún þreytu-
lega án þess að líta á hann.
— Þau þögðu um stund,
svo sagði hann:
— Eg hef góðar fréttir að
færa, elskan. Við förum heim
til Englands í næstu viku.
| Elísabet leit snöggt til
| hans.
— Mig langar ekkert heim
| til Englands, sagði hún — eg
myndi sakna Maríu og Johns.
— Eg verð að vera þar sem
Fimmtudagur 27. október:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
910 Veðurfregnir.
12,00 Hádegisútvarp.
13,00 „Á frívaktinni", sjómamnaþátt-
ur (Guðrún Erlendsdóttir).
14.40 „Við, sem heima sitjurn"
(Svava Jakobsdóttir B.A.).
15.00 Miðdegisútvarp.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50Tilikynmngar.
19.30 íkéttir.
20.00 Söngvar frá fjarlægum Iðnd-
um: Vaclav Kútséra og hljóm-
sveit hans leika lög frá Suður-
Ameriku, Xndónesfu og Suður-
hafseyjum.
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur foímrita: Lárentíusar
saga Kálfssonar; 1 (Andrés
Bjömsson).
b) Kvæði eftlr séra Sigfús Guð-
mundsson (Njörður P.
Njarðvlk stud. mag.).
c) íslenzik tónlist: Guðmundur
Jónsson syn-gur lög eftir
Skúla Halldórsson; höfund-
urinn leilkur undir.
d) Yfir vötn og sanda; —
ferðaþáttur (Sigurður Jóns-
son frá Brún).
21.45 íslenzkt mál (Dr. Jaikob Bene-
difetsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: „Félagamir í stofu
13“, smásaga eftir Ingu Skarp-
héðinsdóttur (Valdimar Lárus-
son leikari).
22.25 Kammertónleikar: Samleikur á
fiðlu og píanó (Wolfgang
Schneiderhan og Carl Seeman
leika).
a) Sónota í C-dúr eftir Paul
Hindemith.
b) Duo Concertant eftir Igor
Stravinsky.
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
yÍÐFÖRLI
og
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
51
Ragnar heldur vörð á eynni og
sér að Svíþjóður er kominn á skip,
stendur þar í stafni og getur nú
aðvarað Guðlindu og hermenn
Eiríks.
Guðlinda stendur á þilfari og er
hamingjusöm. Hún veit ekki betur
en hún muni nú innan tíðar hitta
son sinn, en skyndilega heyrir hún
ræðarana hrópa: — Fjandmenn
fyrir stafni!
Bóhúslénarar hafa uppgötvað
þau, og þrjú stór skip koma nú til
móts við þau fyrir fullum seglum.
Svíþjóði og mönnum hans tekst
að snúa skipinu og síðbyrða fyrsta
skip Bóhúslénara. Skip Guðlindu
síðbyrðir það næsta, en Svíþjóður
lætur sleppa og stýrir gegn því
þriðja.
Ragnar sér af klettinum að floti
Bóhúslénar'a á nú að láta til skarar
irkiiða, og hann hraðar sér til
strandar ....