Tíminn - 07.01.1961, Blaðsíða 11

11
TÍMINN, laugardaginn 7. janúar 1961.
Hún hafði vanizt miklu óhófs-
lífi og gat ekki af því látið. Áð
ur en varði var hún orðin svo
skuldug, að hún lentj í fangelsi.
Henni tókst þó að flýja og
komst til Calais. Þar lifði hún
síðustu árin í sömu fátæktinni
og hún hafð; þolað í æsku.
Beatrice var aðeins átta ára,
þegar hún hitti Dante í fyrsta
sinn, og hann var þá níu ára.
Ur þeim fundi varð ævilöng ást
— það er að segja hjá hinu
mikla skáldi, og hann orti fyrstu
sonnettu sína um han.
Jafnvel eftir dauða sinn hélt
hún áfram að vera draumsýn
hins mikla skálds og Ijóðahvati.
Frægar og
ástkonur
„ldassiskar”
Frægar og „klassískar“ ást-
meyjar stórmenna, keisara, kon-
unga og skálda eiga sér mikla
sögu, og talið er að hlutur
þeirra í valda- og menningar-
sögu þjóða sé meiri en skráð er
í sagnfræðibækuir eða bók-
menntasögur.
Við skulum t.d. líta á lady
Hamilton. Hún var uppi 1761—
1815 og líf hennar var áhrifa-
ríkara en nokkurs einvalda. Ó-
vsðjafnanleg fegurð hennar og
yndisleikur leiddi hana í vinnu-
stofur hinna frægustu málara,
sem kepptust um að fá hana sem
fyrirsætu.
Þegar Nelson lávarður hitti
hana var hún áhrifamikil hirð-
mey og trúr.aðarkona Karólínu
drottningar. Þessi bláfátæka og
léttúðuga stúlkukind var þá
orðin frægasta samkvæmiskona
landsins. Ástarsamband hennar
við Nelson gaf hins vegar rógi
og þvaðri fætur, svo að hún
hrapaði fljótt í virðingarstigan-
um, og við dauða Nelsons neit-
aði brezka stjórnin algerlega að
veita henni nokkurn fjárhagsieg-
an stuðning'. Síðustu orð Nelsons
voru þó ástarjátning til hennar,
og dánarbæn hans var þessi:
„Sýnið hinni ástkasru vinkonu
minni, lady Hamilton, þá um-
hyggju, sem þið megið. Eg fel
hana ættlandj mínu.“ En sú bæn
hans var ekki heyrð.

Ég réð mig á bátskrifli suður með sjó,
úr sveitinni gróðafíkn huga minn dró, —
ég þráði svo ákaft — ég segi það satt —
að safna mér aurum og — lifa svo glatt,
hæ, dúlllía, dúlllía, dallalla lá
og eftir þeim skiptum ég aldrei mun sjá
ég af þeim varð „burgeis" sem — milljónir á!
Þó „sveitó" ég væri og grín að mér gert,
nú gana þeir að mér með hausstrýið bert,
er niðr' á mig litu — já, hreyktu sér hátt —
en hæddu mig „blankan" og spottuðu dátt,
:,: hæ, dúlllía .... :,: etc.
nú glápa þeir á mig í kring og í krók
sem kúffulla, labbandi sparisjóðsbók!
En hverju að þakka ég auðinn minn á?
Þið undrizt það máske er segi ég frá,
að „duggara"-peysan mín upphaf hans er,
sem er nú í glerskápnum heima hjá mér,
hæ, dúlllía, .... :,: etc.
I síldarbæ forðum hún verðlaunuð var
á vermannaballi í rallkofa þar.
JA, — það er nú saga að segja frá því,
á sjónum þótt kæmist ég mannraunir í
mér aldrei neitt hitaði eins og það ball
svo aldrei mér gleymist það vermanna skrall,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
er inn með þeim strákunum æddi ég þar
ég óvart í „duggó" und' skyrtunni var. —
Ég drattaðist þangað er Drómundur sat, —
dável á „nikkuna" leikið sá gat, —
af „slögurum" kunni hann ósköpin öll,
sem undir hann baulaði villt eins og tröll,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
og af því hann „slompaður" allmikið var
hann út af fór margsinnis laginu þar.
Við hiiðin' á „Dróa" ég hlassaði mér
því hált var þar gólfið af slori sem gler,
og strákarnir „kippó" þar stukku sem naut
stelpunum sveifland' í hringiðugraut,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
og svo að mér „forhollið" félli nú skár
ég fékk mér í laumi eitt brennivínstár.
Ég húktl á kassa og horfði svo á
hve hringbrjáiað greyin þar skemmtu sér þá.
Gamanljóð eftir Þrist:
Brandur „milli“
og sjóaraballið
Lag: ,,Það liggur svo dæmalaust ljómandi’ á mér“ etc.
en nýjasti dans þeirra næstum út leit
sem nautgripaæði að vori i sveit —
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
og hitinn þar komst á svo hræðilegt stig
að ég hélt að 'ann ætlað' að steindrepa mig!
Á dansinum þegar varð dálítið hlé
hann „Drói" með „nikkun'" á gólfið fram sté,
og grettinn í framan hann gargaði hæst:
„Galópaðs verðlaun og dömufrf næst!"
:,: hæ, dúlllia, .... :,: etc.
sem elding um gólfið þá ein daman fer
og æðir með „spúttniskum" hraða að mér.
Mér brá, því að höndum hún báðum mlg þreif
og belnt út á gólfið í snarheitum relf.
Ég vældi: „Æ, afsakið ungfrú mín góð, —
ég óttast sem fjandann hvert galópaðshljóðl,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
Hún tísti: „Ef farið þér aðeins af stað
ég ekki verð lengi að kenn' yður það."
Ég hoppa nú tók þarn' á hæli og tá
þó héngi ég tæplega löppunum á,
en stúlkan mín brosti og stjórnaði mér
og staðhæfð' að ég væri „flott kaveler" —
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
ég hresstist, en nýtt kom þá „babb" í minn bát
svo brjálað, að við lá, þá yrði ég mát.
Af „duggó" ég ákafan fiðring þá fann
en fann „sneddy" ráð til að smálina hann:
með galópaðstakti ég öxiunum ók
svo eftir því „dolfallið ballgeimið" tók,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
og fyrst ég með dömu var komlnn á kreik
ég kunni því illa að dæmast úr leik.
Og áfram ég kolbrjálað ók mér og ók,
en óhræsis „duggó" samt fiðringinn jók,
ég varð bar' í standandi vandræðum þá,
en vildi til happ þegar mest reyndi á,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
Því einmitt er allt hafð' á æðistopp lent
sleit úteygði fauskurinn „nikkun'" f tvennt!
Ég orðlausan finn mig um æsinginn þar
því öskrað og gargað svo þindarlaust var: —
Bravó! Fyrstu verðlaun! Hann Brandur! Með glans!
Bravó! — Þett* er fyrsta flokks meistara-dansl,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
og enginn fyrr hafði á ævinni séð
svo ægilegt „rokk", sem að þá hafði skeð! —
Á löppunum hangið ei lengur ég gat
ég lyppaðist niður hvar áður ég sát;
mig svimaði ósköp og svo var mér leitt
og ég sá varla glóru og — sklld' ekki neittl
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
en daman mín ráðalaus dó ekki þá —
hún dýrindis „konjakki" hressti mig ál
En í því hann „Drói" minn gapandi gall:
„Gerru so vel — hénn er tvö þúsund kalll —
Til hamingju „Braddi" — þú hlauzt 'ann með glans;
þú ert harður og „sneddy" tll sjós og til lanns!"
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
og daman mín rak mér svo duglegan koss,
að dag nokkurn seinna varð hjón-par úr oss!
Og brattur með verðlaunin braska ég tók
og braskið í hvellinum auðmagnið jók
ég burgeisa stældi og brögð þeirra með
en — bókhaldið sniðuga — enginn fékk séðl,
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
og ,,glúrinn" við „kúnnana" gat ég svo um
ÞEIR grætt hefðu margfalt á viðskiptunum!
Og ef að þið rengið hvað ég hef nú sagt,
ég urmul af sönnunum fram gæti lagt
um: hokur, um sjóvolk, um sveitlr og haf
og sigurinn fræga, sem PEYSAN mér gaf!
:,: hæ, dúlllía, .... :,: etc.
Mig langað' f auð — ég f lukkupott datt
og ég leik við hvern fingur og — TEK ÞAÐ NÚ GLATTI
■WWQWQHlQHHHHtQtQlQtQHHHtQHtQtQlWtfBtQHtQHWQtQIWWQtQWtaQWWWWWWWQWQtQtWQtQWfflttlQWtWQlQlQllPlQWQWfctlft&ttm