Tíminn - 07.01.1961, Síða 14

14
TÍMINN, laugardaginn 7. janúar 1961.
Og allt 1 einu sá ég húninn
hreyfast niður á við. Það gexð
ist algerlega hljóðalaust og
ef ég hefði legið í rúmi mínu,
hefði ég áreiðanlega ekki orð
ið þess vör. Eg varð meira að
segja ekki vör við það að dyrn
ar opnuðust, svo hljóðlega fór
hann að öllu. Og einhver kom
í gættina, læddist á tánum
að rúminu og stóð þar kyrr
örlitla stund.
Eg heyrði andardrátt hans,
öran og ákafan og niðurbæld
ur ofsi hans vakti hjá mér
stundarótta.
Skyndilega sá ég glampa á
einhvern hlut, sem reiddur
var til höggs.
Eg beit á vör mér og kæfði
hrópið sem var komið upp í
hálsinn á mér.
Eg heyrði að skugginn var
farinn að snökta tryllingslega
og um leið og hann rak hníf-
inn á kaf í rúmið heyrði ég
hann stynja. æðislega út úr
sér orðunum: Djöfuls and-
skotinn þinn, helvítis ræfill-
inn þinn, bölvað kvikindið
þitt, af hverju leyfðurðu mér
ekki að eiga hana áfram.
Aftur og aftur rak hann
hnífinn á kaf 1 sængina, svo
var eins og drægi smám sam
an úr honum allan kraft og
hann reikaði og greip í borð
ið sér til stuðnings.
Hann hafði framkvæmt ætl
an sína. Hann hafði hefnt
fyrir morðið á Miu Mercer,
en hann vissi ekki, að hann
hafði raunar ekki gert nokk
urn skapaðan hlut. En eitt
hafði hann sannað mér svo
ekki varð um villzt; að hann
var sjálfur ekki morðingi
Miu.
Ósjálfrátt strauk ég hárið
frá votu enninu á mér og
teygði höndina upp í lampa
rétt við stólinn. Herbergið
varð uppljómað.
Hann lelt skelfingu lostin
í áttina til mín, skildi sam-
stundis það, að þarna var
ljós og elnhver mannvera,
sem hafði séð hvað hann
hafði gert. Og um leið og ég
reis á fætur, þaut hann eins
og kólfi væri skotið út um
dymar.
Eg ýtti stólnum til hliðar
og hljóp á eftir honum.
— Marty, kallaði ég, —
Bíðið, bíðið ....
En hann flaug niður stig-
ann og heyrði ekki til mln.
Ee hélt áfram hrór>ii"i nin-
um: — Marty, komið aftur. i
Þér hafið ekkert gert........i
Eg þorði ekki að kalla of j
hátt, þvi að þá hefðu ibúar I
hússins komið aðvífandi og ég
kærði mig ekki um slíka eftir-
tekt.
Eg snerist á hæli og flýtti
mér aftur inn, reif up ’ugg
ann, í þeirri von að hann
heyrði til mín þegar hann
kæmi út. Eg sá hann æða yfir
götuna og innan lítillar stund
ar var hann horfinn mér sjón
um.
Gatan var mannlaus eins og
in tvö. Og á leiðinni út stopp
ar hann hjá mér og biður mig
að skipta peningnum í tíu
senta peninga. Eg gerði það,
og hann lét strákana i kring
fá fjóra þeirra án þess svo
mikið að líta á þá, en með
þann fimmta fór hann að
grammafóninum og fer að
leita að einhverri plötu. Og
hann var ekkert að flýta sér,
hann var greinilega að leita
Eftir
Cornell Woolrlch
23
áður. Nóttin var jafn kyrr . . .
Kvöldið eftir fór ég aftur
niður i Bowery hverfið. Eg
varð að finna hann og út-
skýra fyrir honum, að hann
hefði engan myrt. Eg verð að
segja honum að hann hefði
ekkert að óttast, og svo ætlaði
ég að gefa honum tíu dollara
seðil. Það var ekki of mikið
handa honum.
Barþjónninn leit upp, þeg-
ar ég sá að hann þekkti mig
samstundis aftur. En hann
hafði mikið að gera og ég
gekk rakleitt að borðinu, þar
sem Marty var vanur að sitja
á hverju kvöldi. Borðið var;
ekki upptekið. En við það;
stóðu tveir stólar og tvö tóm
glös : . , . hans og hennar
glas.
Þá vissi ég að hann var far
inn.
Barþjónninn kom til mín
og staðnæmdist hjá mér. —
Eruð þér að leita að Ástar-
sorg? sagði hann. — Hann
var héma en er farinn. Fyrir
svo sem mínútu síðan. Já, ég
sá hann standa upp og fara
út.
Hann vildi augsýnilega
rabba við mig og hélt áfram:
— Hann gerði dálítið slcritið
i kvöld. Eg skildi ekki hvað
var að honum. Hann átti ekki
nema fimmtlu sent. Eg veit
það fyrir víst, því að ég gaf
honum það til baka fyrir glös
að einhverri sérstakri. Og svo
setur hann peninginn i og
bíður ekki einu sinni eftir að
heyra lagið, heldur labbar út
þegar það byrjar ....
Barþjónninn benti út í
myrkrið fyrir utan.
. . . . Og hann var alveg
ófullur og brosti svo undar-
lega þegar hann fór út, eins
og hann væri glaður, já, eins
og hann væri mjög glaður,
okkur datt helzt i hug að
hann hefði fengið góðar frétt
ir eða ætlaði að hitta ein-
hvern sem hann hlakkaði til
að sjá. Við stóðum allir eins
og glópar og horfðum þegar
hann fór . . . .
— Og hvaða lag var þetta?
spurði ég stillilega og horfði
ofan á borðplötuna án þess
að sjá hana. En hann þurfti
ekkert að segja mér, ég
vissi ....
— Það var þetta gamia sem
heitir „Alltaf", sagði hann.
Og þá vissi ég að ég myndi
ekki sjá Marty framar ....
— Kannski kemur hann
aftur seinna, sagði barþjónn i
inn. — Þeir koma hér og fara. |
Eg vissi að hann myndi
aldrei koma aftur. Aldrei
framar.
Eg gekk alla leiðina heim,
og það var undarleg móða
fyrir augunum á mér. Og sí-
fellt leitaði spurning upp í
huga mér: Hafði ég rekið
þennan mann i dauðann? Var
það ég — eða hún?
Daginn eftir heyrði ég í út-
varpinu að lík hefði fiyidizt
í East River. Líkið var í fátæk
legum fatadruslum, en það
hafði vegabréf á sér. Hann
hét Martin Blair.
Og þá loksins fékk ég svarið
við spurningu minni: Það var
ekki ég sem hafði rekið Marty
Blair í dauðann. Eg hafði ver
ið honum góð. Eg hafði gefið
honum eitthvað til að deyja
fyrir, og honum hafði áreiðan
lega þótt betra að fá eitthvað
til að deyja fyrir, heldur en
lifa og hafa þó ekkert til að
lifa fyrir ....
Eg var nokkra daga að
jafna mig eftir hið snögga frá
fall Martys, en svo vaknaði
ég til lífsins aftur. Eg mátti
ekki eyða tímanum I með-
aumkun og viðkvæmnisóra.
Mín beið enn mikið verk. —
Kirk beið. En til að ég fengi
hann aftur varð ég að finna
hinn rétta morðingja. Eg tók
minnisbókina fram i þriðja
sinn.
— Butterfield 9-8019, hr.
Mason?
— Halló ,við hvern fcala ég?
Röddin var fjörleg og lif-
andi, var mín fyrsta hugsun.
Engin annríkishreimur eins
og hann vildi segja: Eg er
önnum kafinn, hvað viljið
þér? Nei, röddin var þrungin
lífsgleði og kæti og mér varð
rórra.
Eg sagði: — Eg er vinur
eins kunnnigja yðar. Eg er ný
komin til borgarinnar og
hringdi strax til yðár, ég lof-
aði að gera það.
Röddin var jafn glaðleg og
hlý, og hann virtist trúa mér
fullkomlega. Þessi rödd vi&sl
ekki hvað tortryggni var.
— Hver er sá sameiginlegi
vinur? _________
Já, það var nú einmitt lóð-
ið, hver var hann?
— Þér hafið ekki séð hann
i langan tíma. Nú skuluð þér
gizka á.
Röddin tók fúslega þátt í
spaugi mínu, hjálpaði mér til
að veiða hann í neti mínu.
— Vis skulum nú sjá. Hver
getur það verið?
Svo tautaði hann hugsandi
nokkur nöfn hálfum hljóðum
og sagði síðan:
—Það er þó ekki Ed Lorrle?
Eg hló lágum, tvíræðum
hlátri, sem bæði gat þýtt nei
og já. Það var bezt að játa
engu. Þá var ekkert hægt að
reka framan í mig seinna
meir.
Hann sagði: — Nei, er það
satt? eins og hann væri undr
andi yfir þessu lífsmarki frá
kunningja, sem hann hafði
ekki heyrt frá lengi.
— Hvar er hann núna —
alltaf þama á sama stað?
Eg svaraði: — Hanr - ' \r
þegar ég hitti hann síðast. En
ég hef ekki séð hann alllengi,
því að ég kom hingað eftir
alls kyns krókaleiðum.
Gg ég hló aftur, engum
rokna hlátrl, bara mátulega
til að geta dregið í land ef
þörf krefði og sagt: En það
var raunar alls ekki hann,
sem ég átti við.
Laugardagur 7. janúar:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10, Veðurfrognir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Óskalög sjúklinga. Bryndís Sig
urjónsdóttir stjórnar þættin-
um.
14.30 Laugardagslögin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur. G-uðmundur Arn-
laugsson flytur.
16.00 Fréttir og tilkynningar,
16.05 Bridgeþáttur. Stefán Guðjohn-
sen flytur.
16.30 Danskennsla. Heiðar Ástvalds-
son danskennari.
17.00 Lög unga fólksins. Kristrún
Eymundsdóttir og Guðrún
Svafarsdóttir stjórna þessum
þætti.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Átta
börn og amma þeirra í skóg-
inum“ eftir Önnu Cath Vestiy;
II. lestur. Stefán Sigurðsson-
son kennari.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga. Jón Pálsson flytur.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 („Gullastokkuirinn" barnaball-
ett eftir Debussy. La Suisse-
Romande hljómsveitin leikur;
Ernest Ansermet stjómar.
20J30 Leikrit: „Andbýlingamir" eft-
ir Hostrup. Lárus Sigurbjörns-
son þýddi meginmálið en
Steingr. Thorsteinsson ijóðin.
Leikstjóiri: Lárus Pálsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Dansl'ög.
24.00 Dagskrárlok.
ORÍKUR
VÍÐFÖRíJ
Merki
Jómsvíkinga
— Eitur!, hrópar Eiríkur skelf-
ingu lostinn. Vúlfstan hlýtur að
hafa blandað skakkt .... eða var
hann að reyna að ryðja Bolor úr
vegi! — Það er síðara er senni-
leffra. segir læknirinn hugsandi.
— Gerðu það sem þú getur til
að bjarga Bolor, og mundu að
það verður að vaka yfir honum dag
og nótt. Við verðum að vera var-
Ikárir, segir Eiríkur.
— Ég fékk lækninusn meðalið,
segir Eiríkur við Vúlfstan, en því
miður kom það of seint. Hann var
þegar dauður.
Eiríkur horfir á Danann rann-
sakandi meðan hann segir honum
þessi tíðindi. Hann beygir höfuð
sitt í sorg, en getur þó ekki leynt
því að honum er mikill léttir að
þessum orðum.