Tíminn - 13.01.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, föstudaglnn 13. janúar 1961
— Segið honum að þaö sé
í pípunum í veggnum, sagði
hann. Svo slökkti hann á tæk
inu og sagði: — Það er ekki
hægt að gera við suðinu.
Hlustið nú á, ég spila það sem
við sögðum.
— Segið nú eitthvað rólega,
alveg eins og þér séuð að tala
við hann.
Kynleg rödd sagði: — En
ef hann tekur nú eftir þessu
hljóði?
Eg hefði ekki þekkt rödd
mína aftur, en það er kannski
svo með flesta. — En látið
tækið ekki vera of lengi í
gangi, sagði hann. — Setjið
það ekki af stað fyr en eitt-
hvað fer að gerast.
Svo bætti hann við: — Og
hringið til mín, ef þér verðið
einhvers vísari.
Hann gekk fram að dyrum.
Hann sneri sér við á þröskuld
inum og spurði eins og af til-
viljun: — Hver er hann ann-
ars?
— Eg vil helzt ekki segja
yður nafnið núna. Eg held
það sé hann, en ef svo er
ekki þá skiptir nafn hans
engu máli fyrir ykkur. En ef
það er hann, skal ég segja
yður það.
— Svona myndi aðeins
kona svara, sagði hann og var
ekki laust við svolitla glettni
1 rödd hans.
Eg stóð og starði á græna
púðann minn og gula púðann
minn og skildi ekki almenni
lega hvers vegna ég var svona
ákaflega hnuggin.
Eg tók við leikhúsmiðun-
um og henti þeim á borðið.
•— Já, en ég hafði mikið fyr
ir að ná í þá, mótmælti Ladd
glaðlega. — Það er uppselt á
þetta stykki fram á sumar.
— í kvöld vil ég ekki fara
út. Eg hef skipt um skoðun.
— Nú sé ég þig í nýju ljósi
— heimakær, húsleg og ástúð
leg. Sjáðu bara hérna, róman
tísk birta, vínglös og meira
að segja smurt brauð. Eg verð
að segja að þú kannt listina
að gera heimilislegt í kring
um þig. Eg hef á tilfinning-
unni að við höfum verið gift
í tíu ár.
— Ekki stríða mér, sagði
ég eymdarlega. — Hérna
leggstu á dívaninn. Fæturna
uppí líka. Nei, hinsegin. Eg
ætla að sitja hérna hjá þér.
Hjá græna og gula púðan-
um, hugsaði ég bitur.
— í kvöld eigum við að
kynnast almennilega, sagði
ég þýðlega, — í kvöld eiga
minrJngarnar um fortíðina
að fá líf og lit.
Mér fannst eins og ég væri
að draga grip til slátrunar.
Við dreyptum á víninu og
röbbuðum, þangað til að við
vorum komin í þá réttu
stemningu.
— Það er kannski ófrum-
legt og óviturlegt að segja
það, sagði ég lágt. — En eng
in kona óskar í raun og sann
leika að vera sú fyrsta í lífi
karlmanns. Þá er han.: of
28
viðvaningslegur, of t. vndur
og oft feiminn. Og nú máttu
ekki svíkja mig Ladd, segðu
mér frá ölum fyrirrennurum
mínum. Eg leyfi þér að hafa
haft að minnsta kosti tvær
eða þrjár — eða er það nóg?
Hann tók þátt í lsJmum.
— Tvær er nóg, ef þú vilt
endilega vita það, tautaði
hann.
Rödd hans var mjúk og ögn
dreymandi, þegar hann hugs
aði aftur í tímann. — Hún
hét Patsy, ég var tuttugu
ára og þetta var fyrsta raun
verulega ástin mín. Hún átti
heima á Columbus Avenue
og lest ók framhjá heimili
hennar á tíu mínútna fresti,
svo að maður varð að ljúka
af sínu skrafi áður en næsta
lest kæmi.
Hann leitaði að orðum. —
Það er erfitt að segja frá
svona.
— En þú elskaðir hana.
— Eg býst við því, annars
myndi ég vera búinn að
gleyma þessu. Þetta entist í
eitt ár. Eg kom venjulega í
Columbus Avenue á hverjum
sunnudegi. Eg held það hafi
fSkkd fallið einn einasti úr
mánuðum saman. En svo
gerði ég það asnastrik að
taka hana með í samkvæmi.
Eg var stoltur af henni og
vildi sýna hana. En á heim-
leiðinni grét hún — hún
sagði að stúlkurnar — ekki
piltarnir — hefðu litið niður
á sig.
Hún vildi ekki lengur fara
neitt með mér, vildi ekki vera
samvistum við mig. En svo
spurði hún einu sinni af
fyrra bragði, hvort ég vildi
ekki bjóða henni í samkvæmi
svipað þvi sem ég hafði boðið
henni í áður — og helzt að
sömu gestirnir kæn.u. Eg
gerði það og fór að sækja
hana. Eg man þegar hún
kom út, klædd dýrindis loð-
kápu. Eg er ýmsu vanur, en
aðra eins glæfraflík hef ég
aldrei nokkurn tíma séð. Hún
sagði að fjölskylda sín hefði
hjálpað sér með fyrstu af-
borgunina af henni. Hún var
í loðkápunni allt kvöldið og
stundum opnaði hún glugg-
ana til að hafa ástæðu til að
vera í henni. í þetta skipti
hló enginn að henni — þau
voru öll mjög ung. Hún var
ákaflega hamingjusöm, þegar
ég ók henni heim seinna um
kvöldið. Hún kyssti mig með
meiri ofsa og hita en nokkru
sinni áður. Eins og hún vissi
að við myndum ekki_____slást
framar. Og við höfunv- ekki
sézt. Daginn eftir var hún
handtekin og send á uppeldis
hæli fyrir vandræðatelpur,
fyrir að hafa stolið loðkáp-
unni.
Hann reis snögglega á fæt-
ur og gekk um gólf. Og ég
skildi tilfinningar hans.
Hann nam staðar fyrir fram
an skápinn, þar sem upptöku
tækið var. Mér fannst hjarta
mitt hætta að slá.
— Nei, Ladd, sagði ég og
rödd mín var óeðlilega hvell.
— Komdu hingað til mín. Þú
mátt ekki ganga um gólf,
þegar ég er að tala við þig.
— Ekki hef ég tekið eftir
að þú segðir mikið, sagði
hann og horfði annars hugar
á skápinn, fitlaði við hurð-
ina ....
— Jú, sagði ég skrækróma.
— Komdu til mín.
Hann kom aftur og hall-
aði sér aftur út af og tók
utan um mig.
Eg dró andan léttar. Svo
sagði hann mér frá númer
tvö. En það var ekki Mia —
ég vissi það strax — og hlust
aði aðeins með öðru eyranu.
Sagan var ósköp stutt og
hann virtist ekki eins angur
vær yfir henni og Patsy litlu
sem hafði stolið loðkápunni.
— Og hvað svo meir . . . ?
— Nei, þetta er allt og
sumt. Það sem eftir er, er
mitt .... mitt einka skíta-
mál. Þú hefur ekki gaman af
því.
— Nú hefurðu sagt mér frá
þeim konum, sem þú elskaðir,
sagði ég. — Segðu mér frá
einni, sem þú hefur hatað.
Konu, sem þú hefur hatað af
öllu hjarta. Við konur höf-
um áhuga á aðeins því
tvenna: — ást og hatri!
Eg hélt hann ætlaði ekkert
að segja. En að síðustu kom
það: — Jú, ég hef hatað eina
konu, sagði hann ofur hægt.
— Hvernig var hún?
— Rótsmogin — rótsmogin
inn fyrir innsta kjarna. Og
það eru ekki nógu sterk orð
til að lýsa henni.
Eg heyrði hatrið ólga og
vella í rödd hans. — Ef ytra
útlit hennar hefði verið eins
og hið innra hefði hún verið
lokuð inni. En því miður. —
Það var öðru nær. Það er oft
ast þannig.
Og skyndilega var sagan
byrjuð, ég vissi það næstum
frá byrjuninni, um hverja
hún fjallaði.
— Hún skemmti í nætur-
klúbb .... Þannig hóf Ladd
söguna af konunni, sem hann
hafði hatað mest um ævina.
Eg fálmaði skjálfhent eftir
kveikjaranum. Ladd reis upp
til hálfs og minnstu munaði
að hann hætti frásögninni.
Hann sagði: — Hvaða suð
er þetta?
Hljóðið var skýrara í kvöld
kyrrðinni heldur en þegar
Flood hafði reynt tækið að
degi til.
— Það er bara ísskápurinn,
sagði ég. — Það þarf að gera
við hann. En haltu áfram
með það, sem þú varst að
segja frá.
— Hún var eini kvenmaður
inn, sem ég hef nokkurn
tíma ....
— Nokkurn tíma hvað?
Hann sat þögull langa
hríð.
— Já, hún er eina konan,
sem ég hef óskað að dræpist.
Litlu síðar sagði hann með
háifgirðri grafarraust: —
Jæja, hún er dáin núna.
— Hvað hét hún?
— Því hefurðu huga á að
vita það? sagði hann dapur-
lega.
— Jú, auðvitað hef ég á-
huga á því, sagði ég blítt og
strauk létt um hökun'a á hon
um. — Segðu mér hvað hún
hét.
— Hún var lauslætisdrós,
sem hét Mia Mercer. Það var
að minnsta kosti leikhúsnafn
hennar, ég veit það ekki fyrir
víst hvort hún hét einhverju
öðru .... það byrjaði með
því að ég skemmti mér mikið
á tímabili. Og. ég hitti hana,
rétt svona eins og maður hitt
ir slíkar stúlkur, og er með
þeim annað veifið. Aldrei
nokkurn tíma var ég ástfang
inn af henni, því er þér óhætt
að trúa, en mér fannst hún
skrítin og í fyrstu skemmti-
leg. Dálítið dýr í rekstri, en
ekki leiðinleg. En eitt kvöld
komst hún að nokkru um
mig.
Aftur þagnaði hann.
Föstudagur 13. janúar.
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
13,15 Lesin dagskrá naestu viku.
13.25 „ViS vinnuna": Tónleikar.
15,00 Miðdegisútvarp.
18,00 Börnin heimsækja framandi
þjóðir: Guðmundur M. Þor-
láksson talar aftur um Lappa
og Sampó litla Lappadreng.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Harmonikulög.
19,00 Tiikynningar.
19.30 Fróttir.
20,00 Daglegt mál (Óskar Halldórs-
son cand. mag.).
20,05 Efst á baugi (Umsjónarmenn:
Fréttaatjórarnir Björgvin Guð
mundsson og Tómas Karlsson).
20^35 Alþýðukórinn syngur þjóðlög
og ný íslenzk lög. Dr. Hall-
grímur Helgason stjóirnar.
21,00 Upplestur: Bryndís Pétursdýtt
ir leikkona les ljóð eftir Sigfús
Daðason.
21.10 Tónieikar: Sinfónia nr. 3 í
a-moll (ófullgerð) eftir Borodin
(Sinfóníuhljómsveit rússneska
útvarpsins leikur. Nebolsin
stjórnar).
21.30 Útvairpssagan.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Blástu — og ég birtist þér";
I. þáttur. — Ólöf Árnadóttir
ræðir við konur frá ýmsum
löndum.
22.30 í léttum tón:
a) Giorgio Semprini yngri
ieikur á píanó.
b) Aroes-bræður syngja.
23,00 Dagskrárlok.
Eftfr
Cornell Woolrich
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Merki
jórosvíkæp

— Þetta e.r alveg óskiljanlegt,
m-ilúrAr Eiríkur. Bolor hlýtur »ð
hsfs verið færður út utu gluggana,
J»ví að ,'»>kntrmr itóð við dyrnar.
VttMm ikapaur og segkr: — Hef
u.'' þú hugsað dóminn yfir morð-
ingjamun, kóngur?
— Komdu með sannanirnar!
segir Eirikur livat.skeytslega. Þið
Sverrk- eruð á ðbdverðum meiði.
Dyravörðurinn hrópar nú á Eirík
og segir að Sverrir sé kominn og
vilji finna hann.
AlJir horfa nú á Sverri en at-
hyglin beinist þó enn meir á þann
sem ke.rn.ur í liós hak við hann,
Vappanr, BoJor — Hér stend ég
og hér er vitnið að sakleysi mínu!
hrópar Sverrir.