Tíminn - 29.04.1961, Blaðsíða 6

6
Trúið
mér!
Hér er blaöið,
sem húöin finnur
ekki fyrir
Pér- haliÖ aldrei fengið slíkan rakstur sem petta nýja blað gefur yður. Það er ótrúlegt
hve skeggið hverfur án pess að pér vitið af. Með pví að nota nýja Bláa Gillette Extra blaðið
er sem ekkert blað hafi verið í vélinni. 5 blöð aðeins Kr. 18.50
bér verðið að reyna það !
® Gillette er skrásett vörumerki
EINHVER, SEM nefnir sig ÓLAF
VANHELGA, sendl mér smábréf í
gaer, og seglr þar töluvert merki-
lega sögu — ef sönn er — og væri
nú þörf frekarl vitneskju af hæstu
s+öðum. Bréfið ei svona:
„ÉG HITTI KUNNINGJA MINN í
gær og hann hafðl ýmislegt undar
legt að segja mér, enda er hann
kunnugur ( hópi leikara og rekur
oft neflð inn I stjórnarráðsskrif-
stofur. Og hann sagði:
— Nú gengur það glatt, mað-
ur. Ég held þeir séu að bilast eitt-
hvað þesslr sem undirbúa konungs
komuna.
— Hvaða konungskomu spurðl
ég.
— Nú, komu Ólafs Noregskon-
ungs. Nú eru þelr byrjaðir að æfa.
— Æfa hneigingar eða hvað?
— Nel, æfa lelkritið — leikritið
han* Nordals um Ólaf hclga Har-
aldsson. Það á að færa það upp i
Þjóðlelkhúslnu fyrlr Ólaf kóng.
— Jæja það verður gaman að
sjá það, sagði ég — ég meina,
þegar Noregskóngur er búinn að
horfa á það og er farlnn.
— Nel, það verður nú ekkert af
þvl, sagðl hann melnfýsinn. — Og
ég fæ llklega ekki að sjá það
heldur, þvl að ég hef enga von
um að mér verðl boðlð á kon-
ungssýnlnguna, enda hef ég ekki
verlð tkrossfestu r.
— Nú, því ættu þelr að meina
okkur að sjá það? spurði ég.
— Skllurðu það ekki maður?
Það mundi eyðileggja allt gaman-
ið fyrir háaðlinum.
NÚ NENNTI ég ekki að hlusta á
hálfkveðnar vísur hans lengur og
krafðist þess með þjósti, að hann
segði mér alla söguna skilmerki-
lega.
— Jæja, taktu þá eftir, sagði
hann. — Sigurður Nordal hefur
ritað leikrit um nokkra íslenzka
menn og Ólaf helga Haraldsson,
Noregskonung. Jón Nordal hefur
samið tónllst vlð það. Þetta eru
vafalaust hln ágætustu verk. Þetta
á að sýna I Þjóðleikhúsinu þegar
Noregskonungur kemur. Áætlað
er, að uppfærslan kosti um 200
þús. kr. en aðeins ein sýning verð-
ur á leikritinu, og það verður
sannarlega hátíðasýning. Svo verð-
ur boðið íslenzkum aðll með kross
um á sýninguna og í konungsveizl-
una elns og venja er, og þetta
fólk getur síðan hreykt sér af því
við pöpulinn, að það hafl séð Ieik-
rit þetta en ekki aðrir.
EN AUMINGJA KÓNGURINN —
sýnlng þessi virðist varla gerð fyr
ir hann — því að þar skilja fæstir
íslenzkt mál og ekki hann, sem
varla er von. Auk þess ku honum
leiðast óskaplega I lelkhúsi, svo að
þetta verður þrautastund fyrir
hann — eina bótin, ef leikurinn
er ekki mjög langur. Það mun og
sannast mála, að þetta er ekki gert
fyrir hann, heldur hina fínu ís-
lenzku gesti.
Ólafur vanhelgi".
Þetta er bréfkornið og sel ég
það ekki dýrar en ég keypti, og
ekki veit ég hvað missagt kann
að vera í fræðum þessum, en vænt
anlega kemur öll þessi heims-
krinla á daginn fyrr en varir.
— Hárbarður.
(Framhald af 5. síðu.)
ályfctun; sem búnaðarþing sam-
þykkti einróma:
„Búnaðarþing felur stjórn B.í.
að beita sér fyrir því við Verk-
færanefnd ríkisins, að hún rann-
saki orsakir slysa við notkun land-
búnaðarvéla og að þeirri rannsókn
lokinni semji hún reglugerð um
varnir gegn slysum af völdum bú-
véla.
Sú reglugerð verði lögð fyrir'
næsta búnaðarþing".
f greinargerð segir:
„Háværar raddir eru uppi um
nauðsyn þess, að settar verði regl-
ur um varnir gegn slysum af völd-
um búvéla. Öryggismálastjóri hef-
ur gert tillögur um slíkar reglur,
sem í ýmsum atriðum eru vafa-
TÍMINN, Iaugardaginn 29. april 1961.
Minningarorð:
Jóhanna Þorvaldsdóttir,
á Brúnastöðum
f dag verður borm til hinztu
hvíldar að sóknarkirkju sinni að
Hraungerði Jóhanna Þorvaldsdótt-
ir á Brúnastöðum. Hún lézt í
Sjúkrahúsi Suðurlands á Selfossi
21. apríl síðastliðinn.
Jóhanna Þorvaldsdóttir fæddist
á Eyrarbakka 4. apríl 1899. For-
eldrar hennar voru hjónin Guðný
Jóhannsdóttir og Þorvaldur Björns
son, er lengi hjuggu á Austurvelli
á Eyrarbakka. Móðir Jóhönnu er
af hinni alþekktu Bergsætt, komin
af Ingimundi Bergssyni, en faðir
hennar var frá Læk í Flóa og af
alþekktam bændaættum um Árnes-
þing. Óþarfi er að rekja ættir
þessar hér, því þær eru svo kunn-
ar.
Jóhanna fór mjög ung að aldri
í fóstur til hjónanna Guðlaugar
Sæfúsdóttur og Ketils Arnoddsson-
ar á Brúnastöðum. Ólst hún þar
upp og átti heima alla ævi. Eftir
að fósturforeldrar hennar hættu
búskap, var Jóhanna um skeið bú-
stýra hjá bróður sínum, Ágústi.
En eftir að hann kvæntist var hún
áfram á Brúnastöðum og vann búi
bróður síns, eftir því sem heilsa
leyfði.
Samsöngur KR
Karlakór Reykjavíkur er þekkt-
asti kór okkar og söngur hans hef-
ur heyrzt víðar í heiminum en
annar kórsöngur íslenzkur. Hann
hefur seilzt út fyrir raðir karla-
kórslaga með val viðfangsefna og
reynt þannig að færa út söngríki
sitt. Að vísu verður að telja það
hæpinn ávinning fyrir báða aðilja
að syngja verk eins og Hnetubrjót-
inn í karlakórs-raddfærslu, því að
öllu eru nokkur takmörk sett og
það á einnig við um raddsvið karla-
kóranna.
Að þessu sinni var efnisskráin
að mestu leyti gamlir húsgangar,
vinsælir eins og gestir, sem koma
mátulega oft til að fá sér kvöld-
kaffi. Mörg þessara laga voru
piýðilega sungin, enda er kórinn
enn sem fyrr mjög vel æfður og
hefur ágætu söngliði á að skipa.
Það var t. d. virkileg unun að
hlusta á lag Björgvins Guðmunds-
sonar Villtir í hafi, svo að eitt-
hvert dæmi sé nefnt. Hins vegar
er vafasamt, að Hándel græði telj-
andi á því, að karlakórar fari að
syngja Hallelúja-kórinn úr Messí-
asi.
Guðmundur Guðjónsson og Guð-
mundur Jónsson sungu einsöng og
tvísöng með kórnum og Fritz
Weisshappel annaðist undirleik.
Kórinn hefur nú starfað í 35 ár og
Sigurzður Þórðarson hefur stjórn-
að honum i öll þessi ár nema eitt.
Aðsóknin sýnir, að hann hefur
áreiðanlega unnið sér hlýhug
margra með starfi sínu, enda komu
gömlu félagarnir upp á sviðið í
lokin og sungu með hinum nokkur
lög við mikinn fögnuð áheyrenda
og lauk samsöngnum með dunandi
lófataki og blómaregni. A.
samar. Ekki er hægt að neita því,
að nauðsynlegt sé að settar verði
reglur um þessi efni, en gerð
þeirra þarf að vanda vel, svo að
gagni verði. Og ekki þýðir að setja
reglur, sem ekki njóta velvildar
og stuðnings þeirra, sem eiga að
búa við þær og af þeim sökum
er erfitt að framkvæma og tor-
velda nýtingu véla.
Höfuðuatriðið er að þeim, sem
með vélar fara, verði kennt að
fara með vélarnar og kennt að var
ast hætturnar. Til þess þarf að
koma á námskeiðum í sveitunum.
Búnaðarþing telur eðlilegast, að
Verkfæranefnd geri uppkast að
reglum um þotta efni, sem fjallað
verði um á næsta búnaðarþingi.“
Jóhanna á Brúnastöðum var vel
látin. Hún varð þekk öllum, sem
kynntust henni. Hún var hæglát að
gerð og vel greind. Hún var lítið
fyrir að trana sér fram eða hafa
sig í frammi í fjölmenni, en samt
félagslynd og kunni vel að taka
þátt í félagsskap ungs fólks. Hún
starfaði talsvert í ungmennafélagi
sveitar sinnar og var þar góður
félagi. Jóhanna var fyrst og fremst
alþýðukona, sem vann störf sín í
kyrrþey, af trúmennsku og holl-
ustu. Hún fánn ánægju af starfi
sínu, sem falið var í ánægjunni af
að starfa, ánægju af starfinu
sjálfu. Spor hennar á genginni ævi
verða ekki rakin í verkum, sem
snerta fjöldann.
Mér detta í hug orð skáldsins:
Og sleitulaus elja hins einfalda
manns
í annríki fábreyttra daga,
hinn græðandi varmi í handtökum
hans,
jafn heilnæmur afdal sem skaga,
hið þögula lífsstríð án frægðar og
fjár
í forsælu réttar og laga,
hin dauðtrygga varðstaða ár eftir
ár
— er ókunna hermannsins saga.
Jóhanna á Brúnastöðum ólst
upp, eins og ég hef áður getið hjá
Katli og Guðlaugu á Brúnastöðum.
Ketill var ömmubróðir minn. Kom
ég því oft, þegar ég var barn, að
Brúnastöðum. Er mér minnisstætt,
hve alltaf var tekið vel á móti mér
þar, og ekki sízt, hvað Jóhanna átti
mörg ráð og kunni vel að skemmta
mér og systkinum mínum, þegar
við komum þar. Hún var sérstak-
lega barngóð og kunni öðrum
fremur að hæna að sér börn og
unglinga. Eg veit að systkini mín
muna hana lengi og minnast henn-
ar af þakklæti. Sama veit ég, að
margir munu gera, sem ólust upp í
sveitinni á sama tíma. Og einmitt
sakir bernskuminninga minna um
hana set ég þessi fátæklegu orð
hér til minningar um hana eftir
liðinn dag.
Jóhanna var lengi heilsulítil og
gekk ekki heil ti skógar. Vanheils-
an óx eftir því sem á ævina leið.
Síðustu árin var hún algjörlega
óvinnufær. En þrátt fyrir van-
heilsu og langvarandi sjúkdóm,
bar hún töfra hins alþýðlega ein-
faldleika, sem þeir einir eiga, sem
lifa í samræmi við uppruna sinn,
við óbrotin störf. Minning hennar
er hugþekk og gott að minnast
hennar eftir gengin spor að leiðar-
lokum.
Jón Gíslason.