Tíminn - 29.04.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, föstudaginn 28. aprfl 1961.
síðasta sem þau kæra sig um,
er að lögreglan komist í mál-
ið.
Mark horfði efagjarn á
hann. —, En ef þau fallast á
að tala við okkur, þá munu
þau bara halda fast við það
sem þau sögðu fyrir tveimtir
árum, og þá érum við jafn-
nær.
— Ekkert að óttastj sagði
Clive sefandi. — Eg skal áreið
anlega losa um málbeinið á
þeim.
— En HVERNIG?
— Af hræðslu, skilurðu . . .
Eg hef hugsað mér að safna
sönnunum að hverju ein-
stöku þeirra. Og til
að bjarga sjálfu sér réyna
þau að sverta hvort annað
og gera hin tortryggilegri . . .
og þá getum við komizt að
raun um sitt af hverju!
Það fór hrollur um Mark.
— Já, við megum svei mér
hlakka til, sagði hann. — Þau
eiga eftir að tæta hvort ann
að sundur áður en lýkur!
Clive yppti öxlum og and-
lit hans var hörkulgt:
— Mér er skitsama hvernig
þau láta, bara ef Lora vexður
hreinsuð af öllum grun, sagði
hann þurrlega.
Mark komst ekki til að
segja meira, því að stofuhurð
Inni var nú svipt upp og Hast
ings horfði reið'ilega á þá.
— Við höfum ákveðið að
leyfa ykkur að halda þessari
bannsettri „rannsókn" ykkar
með einu skilyrði, sagði hann
og kipraði augun. — Og það
er að við getum farið héðan
á morgun eins og ákveðið var.
Clive hnykklaði brýrtnar:
— En það er hlægilegt,
sagði hann. — Þegar við kom
umst að þvi hver það var sem
skaut Paversham, þá verðum
vlð vitaskuld að afhehda
lögreglunni morðingjann.
Hastings hló dimmum
hlátri:
— Og það sem ekkert okk-
ar skaut hann, kemur það
okkur ekki við.
— í stuttu máli sagt, skaut
Noll Chambers irm í. — Við
samþykkjum að ræða við ykk
ur, ef þið blandið lögreglunni
ekki inn i málið. Það myndi
skaða okkur út á við, ef lög-
reglan byrjar að gramsa í
þessu gamla máli aftur, —
burt séð frá pefsónulegum til
fínningum okkar.
— En sá — eða sú — sem
skaut Faversham, byrjaði
Clive.
— í hamingj u bænum, hróp
aði Hastings gramur. — Ef
þér haldið þér getið sannað
að eitthvert okkar gerði það,
getið þér kallað á Scotland
Yard ef þér viljið. En ef
ekki ....
— Já, við heitum því, skaut
Mark hraðmæltur inn í.
Andrúmsloftið var ekki eins
þrungið og áður og Antónia
ieit þakklátlega til hans. £>að
var eins og órð Marks hefði
lyft þúngri byrði af öxlum
þeirra og þegar hann sá að
þeim óx sjálfsöryggi á ný, ef-
aðist hann ekki um að áð-
ferð þeirra væri rétt.
Hinn auð'sæji léttir yfir að
lögreglan yrði ekki sett inn
i málið var mikih Hann vissi
að Clive hafði haft rétt fyrir
sér að þau vissu öll eitthvað
um dauða Faversham, sem
aldrei hafði orðið opinbert,
staðreyndir sém haldið yrðl
leyndum um aldur og ævi, ef
Clive tækist ekki að liðka um
málbeinið á þeim.
Og það varð að'neyða þau
til að leysa frá skjóðunni,
hugsaði hann alvarlegur.
Hann var orðinn sannfærður
um áð í þessari stofú sat
meðal þeirra harðsoðinn morð
ingi, sem ekkl hefði vílað sér
við að eyðileggja lífsham-
ingju ungrar stúlku til að
bjarga sjálfum sér. Ekkert
þeirra óttaðist að Clive dytti
ofan á nokkuð merkilegt, en
þau voru öll dauðhrædd við
lögregluna.
— Jæja, hr. Fenton, og nú
vilduð þér kannski vera svo
elskulegur að segja okkur
hvaða ástæður við höfum til
að vilja Roy feigan, sagði
Hastings hæðnislega. —
Hvernig er til dæmis með
mig?
Clive leit hugsandi á hann.
— Afbrýðissemi.
— Afbrýðissemi! Hastings
virtist mjög undrandi.
— Þér komUð með frú Hast
ings hingað i fyirsta skipti
þessa helgi. Frá þvi augna-
bliki og Faversham sá hann,
gat hann ekki slitið af henni
augun. Hún var ekki eigin-
kona yðar þá . . . . ef hann
hefði ekki verið drepinn er
mjög sennilegt að hún væri
það nú. Eftir því sem ég hef
heyrt, kærði Faversham sig
kollóttan úm állt, þegáf kon
ur áttu í hlut.
Hastings hló uppgerðar-
lega. — Eg verð að segja áð
þér eruð I meira lagi fynd-
inn. Eg hef aldrei heyrt ann
að eins. Af því að veslings
Roy varð hrifinn af Sonju,
þá dfap ég hann til að ég
eignaðist ekki keppinaut um
hylli hennar! Kuppinautur!
Kvæntur maðúr sem þar að
auki hafði Lorelie litlu í eftir
dragi. Nei, drengur minn,
þér verðið að koma með eitt
hvað sterkara
— Hann tók víst hjónaband
sitt mátulega alvarlega, svar
aði Clive.
— Það aftraði honum ekki
frá því að vera elskhugi Loru
. . , og um leið Og hann sá
frú Hastings, missti hann all
an áhuga á Loru. Það er alls
ekki víst að ástæðan sé eins
lítil og þér viljið vera láta.
— Yndisleg tilhugsun, sagði
Sonjá letilega og teygið úr
sér á legubekknum. Hún
minnti á lúmskan og falleg-
an kött og þegar Mark leit
undrandi á hana, blés hún
tígnarlega út úr sér reykjar-
hringjum og sagði: — Af-
skaplega skemmtilegt . . . en
ég er hrædd um að þér of-
metið Tom. Hans sterka hlið
er ekki hlutverk hins ástrlðu
þrungna elskhuga . . . hann
er miklu fremur traustur og
leiðinlegur bisneskall. Hann
hefði aldrei hugtekki til að
fremja morð . . . að minnsta
kosti ekki vegncc mín! Hún
hló grimmdarlega og leit
fyrirlitlega á eiginmann sinn.
— Eða hvað, elskan mín?
Það var hættulegur glampi
í augum Hastíngs, þegar hann
leit á hana, og ailt 1 einu skild
ist Mai-k að þau hötuðú hvort
annað. Svo sneri Hastings
sér að Clive og brosti illgimis
lega. — Eins og kona mín hef
ur lýst á áhrifamikinn hátt
. . . þá er ég varla sú mann-
gerð sem fremur morð af af-
brýðissemi.
Hann hikaði og bætti síðan
við. — Það er minn góði Vin-
ur Noll, sem leikur þau hlut-
verk svo snilldarlega. Sráð-
lega segið þér sjálfsagt það
hafi verið hann sem mýftí
Roy , , , það er ekki ýkja erf-
itt að sjá hverjar tilfinningar
hann ber í brjósti til eigin-
kOhu minnar.
Mark leit óttasleglh á Nöli
Chambers og óttáðist hahh
myndi rjúka upp i reiði, en
leikarinn horfðist bara rólega
í augu Hastings. En Sonja
skalf af bræði. Hún reis upp
af dívaninum og þaut til
manns sins. — Hvernig dirf-
ist þú! hrópaði hún ofsalega.
— Rotta . , . rotta!
Hastings hprfði yfirlætls-
lega á hana:
— En Sonja, hvað er að
þér? Þú ert vonandi ekki mót
fallin þvi að ég segi að Noll
sé hrifinn af þér. Veiztu ekki
að þú ert fögur kona
— Þú ert að reyna að
blanda Noll inn í þettá, æpti
hún. — Þú gefur i skyn að
hann hafi skotið Roy af þvi
að . . . . af því að hann er
htifih af mér. Manstu ekki
að það var ég, sem var hrif-
inh af þér þá.
— Haldið þið ekki að þetta
nægl af hjónatiffildi, sagði
Noll rólega og leit afsakandi
á Clive. — Það Htur ekkí út
fyrir að okkur verði neitt
ágengt.
— Tja, þetta var mjög fróð
legt .... Clive yppti öxlum,
en sneri sér skyndiléga aftur
aö Hastings: — Hvar voruð
þér, þegat FaVéisham var
skotihn?
Leikarihn vafp öndinnl
mæð'ulega. — Hvar í fjáran-
um haldið þér að ég hafi ver-
ið? Haldið þér að ég hafi stað
ið andspænis honum með
byssu í hendi? Það var bara
einn staður þar sem ég gat
verið . . . . ég var í þakgarð-
inum með myndavélina mína
. . . éfUð þér búhír að gléyma
því?
— Sem veitir yður hiná full
komnú fjafVistafsönnun,
sagði Ciive htanalega.
Hastings brosti:
— fig er fegin þéf getið við
urkenrit það,
— En ég hef alltaf Verið
tortryggin gagnvart hinni
fullkomnU fjafVistarsönnun
, . . hinir saklausu háfa yfir
leitt enga fjarvistUfSöhhun.
— En þér voruö sVö ósvif-
inn að gefa i skyn að þessi
mynd hafi Verið fölsUð, þá
get ég sagt yðUf Uð hún var
tekin gild fyrir réttinum. Og
ég get fullvissað yð'ur um að
hún var grandskóðuð áf sér-
fræðingum.
— Gott og vel! Þá ef fnynd
in ófölsuð og þéf hafið fjar-
vistarsönnun, en kohán á
myndinni var ekki Lofa!
Hastings hló glottandi: —
há ef það orðið kvenmorð-
LaugardagUl- 29. «phll:
8.00 Aidfgtihlitvarp, ; >‘4
8.30 Fréttlf. 1 í*"
10.10 VeSUrfreghtr.
12.00 Hádégisútvarp.
12.55 Óskalög sjúklinga (Öryndls
Sigurjónsdóttlf).
14.50 Laugardagslögin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur ( Guðmundur Arn
laugsson).
16.00 Fféttir ög tilkynningaf.
Framhald laugardagslaganna.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
18.50 Tilkynningar.
19.20 VeðUrgfregnir.
19.30 Fféttir,
20.00 „Höhdln styrka", einlclksþátt-
Ur eftlr Steirtgerðl Guðmunds-
dóttur (HöfundUf flytur).
20.15 Ffá tónlistarhátíftum austan
hafs og vestan.
21.10 íslénzk léikfit; Ví: „Fé og
ásF', gamanleikur éftir Jón
Ölafsséirt ritstjóra, saminn
1866. — Leikstjóri: LáruS Páls-
son.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
■■ B CVB - ~ ^ ■ + ==» KATE WADE: iHADnÁMi ira
LlYP 28 1 ^: IDARDUIVIUif | ítaiska hússins | - ■=■ ■■■ :- " ■ * gfe
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hviti
hrafninn
77
— Brýan, þú veizt ekki, hvað þú
er að gera, hrópaðí Eiríkur og
hljóp til hins veika manns. — Jú,
svaraði hann. — Ég er ekki verður
þessara blóðsúthellinga. Það er
enginn. Nú þegar eru allt of marg-
ir góðir drengir komnir til Val-
hallar mín vegna. — En þú hlýtur
þó að rita, hvaða örlög biða þín,
þegar þú verður framseldur her-
toganum af Morakr, mótmælti Ei-
ríkur. — Það verður ekkert gert
við hann, sagði Ragnar bjartsýnn.
— Þetta er eina rétta lausnin.
Bryan af Ochill fær prensessuna
sína, hertoginn fær hann, og ég
fæ laun mín. — Djöfullinn þinn,
hrópaði Erwin altl í einu. — Þú
ert aurasál. Eiríkur leyndi kæti
sinni yfir framhleypni sonarins og
spurði Ragnar. — Viltu gæta
þessa unga manns? Hann er sjúk-
ur og magnþrota. — Og vera með
hann hér í borginni? Nei, og aftur
nei. —Jæja þá. En sá dagur kem-
ur, að þú iðrast þessarar ákvörð-
unar, svaraði Eiríkur, alvarlegur í
br'agði.