Tíminn - 27.06.1961, Síða 14

14
T í M I N N, þriSjudaginn 27. júní 1961.
— Eg verð ekki lengi.
Kannski þér vilduð biða mín
hér?
Hún hringdi og Pierre lauk
upp.
Hann leit hissa á hana.
— Greifynjan er ekki
heima. Gaston ók henni til
borgarinnar.
— Eg ætlaði að hitta greif-
ann, sagði Shirley.
— Hann er uppi i íbúð
sinni. Eg skal tilkynna komu
yðar.
— Það er óbarfi. Eg fer sjálf
upp.
Hann hikaði, en yppti svo
öxlum.
— Eins og þér viljið, ung-
frú.
Pierre vísaði henni upp og
barði að dyrum að bókaher-
bergi, þar sem húsgögn öll
voru ný og dýr.
— Herra Robert er ekki hér,
ég skal ná í hann.
Þegar hún var orðin ein,
gekk hún að stóra skrifborð-
inu og lagði töskuna á það.
Um leið kom hún auga á
nokkrar myndir og bréf, og
hún hrökk við, þegar hún leit
nánar á þær. Hún beygði sig
nær. Á borðinu var mynd af
John þar sem hann stóð úti
fyrir litlum veiðikofa. Hann
var jí reiðfötum og hvítri
skyrtu, sem var opin í háls-
inn. Hún tók myndina upp og
leit aftan á hana.
Þar stóðu þessi orð: Kœr
kveSja til Aleen. John.
Shirley lagði frá sér mynd-
ina og starði út um stóra
gluggann, sem sneri út að
hengifluginu. Robext hafði
þá vitað allan tímann að
John Brown vax bróðir Ale-
enar . En samt hafði hann
boðið honum til tedrykkju.
Hvers vegna gerði hann það?
— Þetta var svei mér
skemmtilegt!
Dyrnar höfðu opnast hljóð-
laust og Robert kom hökt-
andl inn á hækjunum. Hann
brosti vinalega, en brosið var
samt ekki eðlilegt.
— Eg er að dást að útsýn-
inu, sagði hún óstyrk. — Það
er unaðslegt.
— Eg hefði átt að bjóða þér
hingað upp fyrr, svaraði
hann, — en mamma er svo
hlægilega gamaldp/js þótt hún
hafi verið leikkona. Hún
sagði að það væri óviðeigandi
að ég byði þér upp til mín. Eg
vona að þú hafir ekki þurft
að bíða lengi.
— Nei, ég er alveg nýkom-
in. Eftir að hafa sér myndina
Jennifer Ames:
rímuklæd
hjörtu
22.
af John var henni ómögu-j
legt að halda uppi samræð-j
um við Robert.
— Kemur þú til að hittaj
mömmu eða mig? spurði-
hann.
— Eg kom til að skila tösk j
unni þinni, sagði hún. — Lög,
fræðingurinn vildi ekki takaj
við henni.
— Neitaði hann að taka við.
henni? Ertu viss um að það
hafi verið Reni, sem þú hitt
ir, Shirley?
— Það var að minnsta kosti j
nafnið hans á hurðinni.
— Hvernig leit hann út?
Hún lýsti honum eins ná-
kvæmlega og hún gat.
— Og allt í einu rak hann
upp skellihlátur.
— Þetta hefur ekki verið|
Reni. Þetta er bjálfi, sem Reni
hefur á skrifstofunni. Eg skil
ekki hvers vegna Reni rekur
hann ekki. Hann hefur vænt
anlega ekki gefið sig út fyrir
að vera Reni?
— Nei, játti hún, — og mér
fannst hann líka hegða sér
kynlega.
— Eg skal tala við Reni,
sagði Robert — og ef hann
ekki ræður annan skrifstofu
mann, þá útvega ég mér ann
an lögfræðing. Eg nenni ekki
að fara hverja fýluferðina eft
ir að'ra. Viltu gera mér þann
greiða, Shirley, að taka tösk-
una með þér og fá hana
geymda í hótelinu, svo hringi
ég til Reni og skipa honum
að sækja hana þangað. Skjöl
in hafa mikla þýðingu fyrir
mömmu og mig og fyrst við
höfum orðið að fara erindis-
leysu, verður hann að hafa
eitthvað fyrir líka. Eg hef
verið afleitur í nótt, annars
hefði ég sjálfur gengið frá
þessu. Nennirðu að gera þetta
fyrir mig?
— Já, auðvitað, sagði húu.
— Á ég að biðja Pierre að
bera fram te, eða viltu frek
ar létt vín?
— Nei, þakka þér fyrir, ég
verð að fara strax aftur. Vin
ur minn ók mér hingað og
hann bíður fyrir utan.
— Er það John Brown?
— Nei, það er ekki John.
— O, vissi ég, þú hefur
fleiri en einn í takinu í einu,
en gleymdu nú ekki að taka
Brown með þér á laugardag-
inn. Við hlökkum til að sjá
ykkur bæði.
— Þú þarft ekki að fylgja
mér niður, Robert, sagði hún
fljótmrrlt.
— Þakka þér fyrir hugul-
semina, sagði hann, mér geng
ur heldur erfiðlega að klöngr
ast upp stiga.
Hún lokaði á eftir sér og
flýtti sér þangað sem hún
hafði skilið við Paul. Bíllinn
stóð þar, en Paul sá hún ekki.
Hún settist inn í bifreiðina
og leit í kringum sig. Hún
vonaði að hann kæmi fljót-
lega, svo að þau gætu lagt af
stað héðan.
Það var byrjað að rökkva.
Skuggamir minntu hana á
ketti, sem klifruðu í trjánum
og upp eftir hallarveggjun-
um. Hún skalf. Hún vildi ekkii
hugsa um ketti.
— Fyrirgefið, ég ætlaði ekki i
að láta yður bíða, sagði PaulJ
þegar hann kom aftur. — Eg
var bara að skoða mig um.
Þér voruð fljótar.
Hann settist og startaði
bílnum.
— En hvað er þetta. Eruð
þér enn með töskuna í eftir-
dragi
— Robert bað mig að koma
henni i geymslu hótelsins.
Lögfræðingurinn á að sækja
hana þangað
— Já. en var það ekki ein-
mitt lögfræðingurinn, sem
ekki vildi taka við henni?
— Nei, Robert segir að það
hafi verið skrifstofumaður,
sem ég talaði við
— Fannst yður að maður-
inn væri bara skrifstofublók?
— Eg hélt hann væri Reni,
þótt ég furðaði mig á að Rob
ert skyldi hafa svona skuggá
legan mann sem lögfræðing.
Eg held meira að segja, að
hann hafi eldað í herberginu.
Það er frekar óvenjulegt, er
það ekki?
— Ja, ef hann hefur ekki
þorað að fara út úr húsinu
þá ....
— En hví skyldi hann ekki
þora það?
— Eins og ég sagði yður, er
ég sannfærður um, að lög-
regluvörður var um húsið. Og
ég skal segja yður það, Shir
ley, að ég hef ekki misst á-
hugann á Trione, þvert á
móti.
— Hvers vegna spurði hún.
— Vegna þess, að ég hef
skoðað mig um og fór að lita
á stíginn, sem liggur niður
með gjánni. Stígurinn er mjög
mjór og brattur og minni"
mig á stíg, sem ég gekk þeg
ar ég var í Arisona.
— Er hann hættulegur?
Það þarf ekki mikið til þess,
að fólki verður fótaskortur,
á ég við, sagði Shirley fljót
mælt.
— Eg held ekki að hann sé
sérstaklega hættulegur. Væri
hann það, myndu miklu fleiri
hafa hrapað.
— Þér elgið við að hann sé
samt hættulegur?
— Sá spölur, sem ég fór,
var það ekki. En það sem mér
fannst merkilegra er, að stíg
urinn liggur meðfram hallar-
múrnum nokkra tugl metra.
Eg gægðist inn um einn kjall
aragluggann og þó að þeir séu
skítugir, sá ég ýmislegt harla
fróðlegt. í einu herbergjanna
var feit matreiðslukona í skít
ugu eldhúsi og í öðru var gam
all þjónn eitthvað að væflast.
Og þegar ég gekk lengra, sá
ée: inn í miðstöðvarherbergi
og ....... hann þagnaði,
— Og hvað? smn-ði hún.
— Inni í miðstöðvarherberg
inu var náunai. sem var að
brenna einhverju. sagði hann.
Hánn rejt h,'sv f s’vðt.ætlur og
{set.t.i bað f p^inn E<r iá dá-
llitla ptnnd o<r bertði á hann,
1 bvj að n-ár fe.nnst h^tta kyn-
- 1ogar aðtnrir . ... Paul gerði
I hlé á nvVii s'nu.
— Hvers Tr^ena skvldi nokk
jur maður hrpnni kiötkveðju
h<s .tifSn.orrfmu
j — Var henn að brenna
"hmr'’ TTv'v.s konar grímu?
! snurði Bhiriov 0rr hfartað barð
i-=t éirqtf ,• bvfóst.i hennar.
— F" hori «'kki að fullyrða
hað. sasrði Paul seinlega, —
hnð var bvriað nð dimma. svo
ng sá óglögat Fn mér sýnd-
ist það vera kattef"gríma ....
13. kafli.
Sagan um næturgest Shir-
levar var forsíðufrétt í blaði
- Pa.uls. Dailv Age. Allt, sem
I hi'm hafði sagt honum stóð í
blaðinu og auk þess prýddi
mynd af henni fréttina. Gim
steinaþiófnaðurinn var bara
j nefndur lauslega. enda hafði
1 bað verið forsíðufrétt daginn
- áður.
Shirley nennti varla að lesa
greinina. Hún hafði legið and
vaka lengst af um nóttina.
Það kætti hana ekki lengur
að huasa um viðbrögð Walt-
ers eða Johns. Hann hafði
komið fram eins og bjáni og
hún hataði hann. Um nóttina
UTVARPIÐ
Þriðjudagur 27. júní:
8.00 Morgunútvaíp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tónl'eika.r: Þjóðlög frá ýms-
um löndum.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleiikar.
20.20 Erla skáldkona:
Jóhannes úr Kötlum talar um
skáldkonuna og verk hennar,
— og lesið verður úr verkum
Erlu.
20.50 Á Danag.rund: Danskir lista-
menn leika og syngja lög eftir
Weyse.
21.10 Leikhúspistill (Sveinn Einars-
son fil. kand.).
21.30 Tónleikar.
21.45 fþróttir (Sigurður SigurSsson).
22.10 Lög unga fólksins (Guðrún
Ásmundsdóttir).
ETRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Hvíti
hrafninn
122
Eiríkur reis hægt upp. Hann sá á
augabragði, að tækifæri hans til
að sleppa voru engin. — Komið
með mér, urraði hermaðurinn, og
hann og félagar hans hrintu Eiríki
á undan sér eftir slóðinni, þar til
við Seathwyn. Höfðinginn gamli
hann stóð á ný augliti til auglitis
leit á hann með innbyrgðu hatri:
— Þú ert svikari, sagði hann lágt.
— Svikari, sem hefur valið þá leið
að berjast með syni tmínum, mann-
inum, sem kallar sig Jwíta hrafn-
inn. Ég hef aldrei borið traust til
þín. Þú hjálpaðir syni mínum burt
frá eyjunni, þar sem hann var vel
geymdur, og nú skal ég ekki unna
mér hvíldar, fyrr en ég hef upp-
rætt allan þinn bófaflokk! En
fyrst ætla ég að gera Morkar að
engu og alla hans Saxa og Breta.
Þessi síðustu orð Seathwyns full-
vissuðu E:Æ um það, að höfðing-
inn vissi enn þá ekkert um bar-
dagann, sem geisaði í kastala
Morkars. — þeir sluppu frá okkur,
herra, hrópaði nú aðkomumaður,
— þeir flýðu yfir hæðirnar í átt
til kastala Morkars, og það var
Ragnar rauði og menn hans.