Tíminn - 26.07.1961, Blaðsíða 14

TÍMINN, miSvikudaginn 2G. júlf 1961.
M
Og þarna sást kvenmaður
konaa arkandi niður hlíðina.
Hún hélt á hrífu, eins og það
væri miður sláttur. Þetta var
Sigríður húsfreyja á Hálsi.
Þegar hún kom að nýja bæn
um, þurfti hún að líta í kring
um sig. Hún ætlaði inn um
dyrnar. En hurðin var læst.
Þá br'ölti hún upp í bæjar-
sundið og skreið á alla glugg
ana og horfði inn um þá. Svo
hélt hún heim að gamla bæn
um.
Ásrún hafði frétt um komu
grannkonu sinnar, og var
komin út á hlað að taka á
móti henni. Þær töldust vin-
konur. Er þær höfðu heilsazt,
spurði Sigríður, hvað þau ætl
uðust fyrir með nýja bæinn.
— Spurðu Óskar um það,
en ekki mig, sagði Ásrún stutt
í spuna.
— Já, það er þannig, sagði
Sigríður, sem lagð'i sinn skiln
ing í svar Ásrúnar.
— Já, það er nú þannig,
Sigríður mín, sagði Ásrún. —
En hvað er að sjá þig, með
hrífu í hönd. Ekki kemurðu
af engjunum.
— Jú, einmitt, sagði Sigríð-
ur. — Jón minn var að taka
upp úr engjunum í dag. Hann
heyjar á meðan fært er. Þó
að hann verði stundum hey-
laus, þá er ekki hægt að segja
að hann slái slöku við eða
hætti snemma. Háls er þetta
dæmalausa rasskot, sem eng-
inn getur lifað á. Það eru
ekki hlunnindin á Hálsi eins
og hér á Sjávarbakka. Þið
hafið fiskinn, rekann, selinn
og æðarvarpið. Það er hægra
að berjast þegar útvegirnir
eru nokkrir. Og Sigríður
dræsti máli sínu til árétting-
ar.
— Öllu má nafn gefa, sagði
Ásrún. — Rekinn hefur ekki
verið talinn mikill hér á
Sjávarbakka. Selveiði og æð-
arvarp þekktist hér ekki, fyrr
en við komum hingað. Og í
mínu. ungdæmi man ég það,
að túnið á Hálsi var talið
snöggtum betra en túnið hér
á Sjávarbakka. Það má svo
níða sem prýð'a.
— Ertu að skensa okkur á
Hálsi? sagði Sigríður og gerð
ist þung á brúnina.
— Nei, ég var engan að
skensa. Eg sagði þetta al-
mennt, sagði Ásrún. — Nú|
kemur þú í bæinn, Sigríður,
mín, og segir fréttirnar.
— Já, þakka þér fyrir. Eg
kom einmitt af því að ég varj
svona nærri. Hér uppi á hálsj
inum við merkin, sagði Sigríð;
ur. — Þegar við vorum búinj
svona á miðjum degi, greip
mig löngun til að heimsækja
þig. Og sjá driftina hér á
Sjávarbakka. En ekki má ég
standa lengi við. Nei, það má
ég ekki.
Þær gengu í bæinn.
— Lofaðu mér að koma í
búrið til þín, sagði Sigríður,
er hún sá, að Ásrún lagði leið
til baðstofunnar.
— Nei, góða mín. Þú kem-
ur í baðstofuna, sagði Ásrún.
— Óskar er ekki farinn enn.
utan af sér gamla bæinn. Og svo
þarf maður að hafa eitthvað fyrir
stafni, annars morknar maður nið
ur, sagði Óskar.
— Því reisir þú þá ekki stór-
hýsi, sem rúmaði allan hópinn.
Þetta bæjarkríli tekur ekkert,
sagði Sigríðúr.
— Maður verður að sníða sér
stakk eftir vexti, sagði Óskar. —
Eg þen mig aldrei umfram getu.
Bærinn ber það með sér, að hér
séu að rísa tvö bú. í það minnsta
1 BJARNl ÚR III FIRÐI:
ÁST 1 1 MEINUM
16
Hann hefur gaman
spjalla við þig.
Og Sigríður lét tilleiðast.
af að tvö heimili, sagði Sigríður. —
Hvað stendur til?
Ef þú ekki veizt það, þá
Hallfríður sat á rúmi sínu og hefur þú gott af því að geta í eyð
bætti flík.
Sigríður heilsaði henni og
virti hana fyrir sér. Og á svip
hennar hefði kunnugur mátt
sjá, að hún þurfti ekki fram-
ar vitnanna við.
Óskar reis úr hvílu sinni,
er Sigríður gekk inn í hjóna-
herbergið. Hann tók kveðju
grannkonu sinnar og bauð
henni sæti á móti sér-
— Þú ræðir við bónda minn
meðan ég hita á katlinum,
sagði Ásrún.
— Aukakaffi fáum við,
fyrst þú komst. Hugsaðu þér,
Óskar. Hún kemur af engj-
unum.'
— Ekki spyr ég að úthald-
inu, sagði Óskar. — En segðu
mér nú fréttir úr sveitinni.
Sigríður taldi nú fram það,
sem hún mundi nýjast.
Er þau höfðu um stund rætt
fréttayfirlit Sigríðar, sagði Óskar:
— Þag er gott, að engin stórtíð-
indi gerast. Þau eru oftast skugg
um vafin.
— Helztu stórtíðindin er nýi
bærinn hér á Sjávarbakka, sagði
Sigríður. — Þú hlýtur að eiga
von á húsfólki. Kannski einhverju
frændfólki þínu. Það hefur ekki
sézt hér um slóðir enn.
— Heimili mitt er að sprengja
urnar, sagði Óskar.
Sigríður þóttist sjá, að ekki yrði
lengra komizt. Hana langaði þó
til þess að skella einhverju á
hann, þennan hrokagikk, er þóttist
yfir alla hafinn. En bæði var það,
að hún hafði það ekki á hrað-
bergi, sem bezt krassaði, og auk
þess sýndist henni hann vera
eitthvað þreytulegur. Kannski var
samvizkan ekki alls kostar róleg.
Ekki vildi hún auka á erfiði ann-
arra. Nei, hún var ekki þannig
gerð. Og Sigríður streittist við að
finna nýtt umræðuefni. Og varð
þá fyrir henni þetta aldagamla
viðræðuform sveitabóndans: Heimt
urnar þá um haustið, förgun slát
ursfjárins ,enski markaðurinn,
vænleiki fjárins og útlitið næsta
vetur. Þetta entist. þar til hús-
freyja kom með kaffið og lumm-
urnar. Óskar brá gjarðir meðan á
samtalinu stóð
.— Að þú skulir hafa svona
mikið fyrir, elsku Ásrún mín.
Þetta hefði ég ekki tekið í
mál, ef ég hefði vitað, hvað
þú aðhafðist. Eg hef enginn
orð yfir undrun mína, að slá
upp veizlu, þó að ég komi að
gamni mínu.
— Hafðu hér engin ummæli,
Sigríður mín. — Gerðu svo
vel, sagði Ásrún.
Og Sigríður dró vel á bát-
inn og var kát og skrafhreyf-1
in. Enda dró Óskar upp vín- j
fleyg og bætti kaffibragðið.
með örlitlu tári. Og Sigríður,!
sem ætlaði að standa stutti
við, dvaldist fram á kvöldið.
Þegar birtu tók að bregða,
áttaði hún sig fyrst á því, að
tímin nvar hlaupinn og bjóst
til ferðar. Þó var ekki asinn
meiri en svo, að hún beið eft-
ir Volgri nýmjólk og þáði
mjólkurflösku, því kýrin á
Hálsi, sem var aðeins ein, var
að verða þurr, þó að hún ætti
ekki að bera fyrr en í desem-
ber.
Loks héldu þær upp túnið,
húsfreyjurnar. Síðasta skipun
Ásrúnar, áður en hún fór á
leið með grannkonu sinni, var
sú, að Hallfríður kæmi börn-
unum í háttinn og gengi frá
öllu.
Þær mjök/ðust hægt upp
hlíðina. Ásrúnu var orðið stirt
um fótinn. Og svo var um-
ræðuefnið hugnæmt. Það,
hvemig verjast mætti kulda
og hungri næsta vetur.
Ásrún hafði aldrei haft af(
skorti að segja, enda farið velj
með efnin. Það átti hún. En
Sigríður hafði oft séð hann
svartan, aldrei haft mikið
handa á milli og þrásinnis
komizt í þrot. Enn var útlitið
skuggalegt eða að minnsta
kosti hæpið, ef á reyndi. Og
er hún hafði tjáð hug sinn,
hristi hún fram af sér byrð-
ina og sagði: — Þetta bjarg-
ast allt einhvem veginn, Ás-
rún mín.
— Já, Sigríður mín. Þetta
bjargast allt með guðs hjálp,
sagði Ásrún.
— Þú ert þrekkona, Ásrún.
Eg dáist að þér, sagði Sigríð-
ur. — Eg kvarta, en þó eru
mínar erfiðu ástæður óvið-
ráðanlegar. En það, sem ég
get hugsað, að þyngi þig, er
mönnum að kenna.
— Við hvað áttu? spurði
Ásrún.
— Hver á barniö, sem Hall-
fríður gengur með?
— Er Hallfríður ólétt? sagði
Ásrún.
— Já. Sérðu það ekki,
manneskja?
— Nei, ég hef ekki séð það.
— Ásrún mín. Hvernig má
það vera, að þú hafir ekki
séð það, sem allir tala um?
Eg hefði ekki átt að nefna
þetta, sagði Sigríður.
— Eg á bágt með að trúa
þessu, sagði Ásrún. — Hver á
það barn? Það hlýtur þú aö
vita eins og annað.
— Nei, það veit ég ekki.
Eg heyri það, sem fólkið seg-
ir. En hvað er að byggja á
því? Það eru getgátur einar.
— Jæja, hver segir fólkið
að eigi þetta barn?
— Eg vil helzt ekki tala um
þetta meira, sagði Sigríðúr. —
Eg var vitlaus að hafa orð á
þessu.
— Þú ert búin að segja svo
mikið, að þú verður að segja
allt, sagði Ásrún æst. — Hver
á barnið með Hallfríði?
— Eg get ekki sagt, hver
á barnið með Hallfríði. Eg get
aðeins sagt, hvað fólkið held-
ur, sagði Sigríður.
— Jæja, út með það þá,
Sigríður. Hver heldur fólkið,
að eigi barnið með stelpunni?
sagði Ásrún.
— Óskar bóndi þinn, sagði
Sigríður.
— Þarna kom það. Þú segir
fréttir, sagði Ásrún. — Og ef
þessi frétt er rétt, munu fleiti
fréttir berast frá Sjávar-
bakka. Flest getur skeð. Hall-
fríður, þessi stelpa. Getur það
verlð, að hún hafi táldregið
bónda minn? Eg hefi engin
orð yfir undrun mína.
— Eða hann táldregið hana,
laumaði Sigríður út úr sér.
— Segir fólk það líka?
— Já, auðvitað.
— Auðvitað, auðvitað, end
urtók Ásrún.
— Auðvitað. Hann ríður
UTVARPIÐ
Miðvikudagur 26. júlf: <
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15,00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar: Óperettulög.
18.55 Tilkynningar. v
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Tónleikar: Sinfónía um fransk
an fjallasöng op. 25 eftir
d’Indy. Píanóleikarinn Robert
j Cassadesus og fílharmoníska
hljómsveitin í New York fiytja
undir stjórn Charles Munchs.
20,25 Á förnum vegi í Rangárþingi:
Jón R. Hjálmarsson skólastjóri
ræðir við Pál Sveinsson í
Gunnarsholti og Lýð Skúlason
á Keldum.
20.55 Einsöngur: Eugenia Zareska
syngur lög eftir Chopin. Gior-
gio Favaretto leikur með á
píanó.
21.20 Tækni og vísindi; IV. Geim
farir og gervitungl (Páll Theó-
dórsson eðl'isfræðingur)
21,40 Tónleikar: Strengjakvartett
op. 8 eftir Paul Creston —
Hollywood-kvartettinn leikur,
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Kvöldsagan:' „Ósýnilegi maður
inn“ eftir H. G. Wells (Indriði
G. Þorsteinsson rithöf.).
22.30 „Stefnumót í Stokkhólmi".
Norrænir skemmtik-aftar
flytja gömul og ný lög.
23,00 Dagskrárlok.
™íkur
VÍÐFFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
3

Axi barg þeim með skotleikni
sinni. Ör hans stóð gegnum brjóst
stýrimannsins og skipið reikaði
frá stefnunni. Þá hófst bardagi,
sem fljótlega gekk Eiríki í vil.
Maður stökk um borð og Sveinn
ætlaði að vinna á honum, en hann
baðst griða og Eiríkur kallaði til
þeirra að þyrma honum.