Tíminn - 08.12.1961, Blaðsíða 14

14
• --------------* *r-r»»' oyajp
T í IVII N N, föstudaginn 8. desefiiber 1961.
höllinni, því undravín Al-je-
bals hafði gert þá ærða.
— Drottning! Drottning!
hrópuðu þeir. — Drottning
herra vofs og okkar allra.
Sínan heyrði það og brosti.
Hann gaf siðan merki og datt
þá allt i dúnalogn, en hann
tók hönd Rósamundu og
kyssti á hana, sneri sér síðan
við og gekk út úr höllinni með
söngkvennasveitina á undan
sér, ásamt ráðgjöfum sínum
og hermönnum.
Godvin og Vulf gengu nær
til þess a£S tala við Rósa-
mundu, en Masonda mælti þá
með hárri og skærri rödd: —
Það er ekki leyfilegt. Farið
riddarar og kælið höfuð ykk
ar úti í skemmtigarðinum,
bar sem svalandi uppsprettur
renna. Systir yðar er í minni
vernd. Óttizt ekki því, henn
'ar verður gætt.
— Komdu, sagði Godvin við
Vulf, — okkur er víst bezt að
hlýða.
Svo gengu þeir fram hjá
gestunum sem eftir voru, en
flestir þeirra voru farnir út
úr höllinni. Menn viku frá
þeim, meðfram í virðingar-
skyni, því þeir voru þó bræð-
ur hinnar nýju fegurðar-
stjömu, er birzt hafði meðal
þeirra. Þeir komust svo út á
gangþrepin og þaðan út í garö
inn.
Víðs vegaij- undir trjánum
og í tjöldum, er voru reist hér
og hvar, voru breiddar út
skrautlegar ábreiður. og lá á
.þeim fjöldi gesta er drukkið
höfðu vín í veizlunni um
kyöldið ,en hvíldu sig nú eða
sváfu.
— Eru þeir drukknir?
spurði Vulf.
> — Það lítur út fyrir það,
svaraði Godvin.
Þessir menn virtust þó
miklu fremur sturlaðir en
drukknir, því þeir gengu alveg
beint, en með galopin dreym-
andi augu; og þeir, sem lágu
á ábreiðunum, virtust held-
ur ekki sofa, heldur lágu þeir
og störðu upp í loftið, og
hreyfðu varirnar í sífellu, og
andlit þeirra ljómuðu af ein-
hverri ógeðslegri æðishrifn- •
ingu. Stundum stóðu þeir upp
og gengu nokkur skref með
útbreiddan faðminn, er svo
lagðist saman eins og þeir
föðmuðu einhverja ósýnilega
veru, er þeir lutu að og töl-
uðu við. Síðan gengu þeir aft
ur að ábreiðum sinum og lögð
ust þar þegjandi niður.
Meðan þeir lágu þannig
komu til þeirra hvítklæddar
konur þaktar blæjum, er lutu
niður að þeim og hvísluðu ein
hverju í eyru þeirra, og þegar
þeir risu upp öðru hvoru gáfu
þær þeim að drekka af bik-
urum. er þær höfðu meðferð-
is, og lögðust þeir þá aftur
hiður og lágu svo meðvitund
arlausir. Kpnurnar gengu því
næst til annarra og gerðu
þeim sömu skil. Sumar þeirra
nálguðust einnig bræðurna
og buðu þeim að dreypa á bik
urunum, en þeir gengu áfram
án þess að gefa þeim nokk-
urn gaum. Konurnar gengu
hlæjandi frá þeim og hvísluðu
eitthvað á þessa leið: — Við
hittumst á morgun, eða- —
þið munuð verða fegnir að
drekka og komast til para-
dísar.
— Þegar okkar tími kemur,
munum við, sem hér höfum
verið, óefað verða glaðir, svar
aði Godvin alvarlega, en af
því hann talaði frönsku.
skildu þær hann ekki.
— Höldum áfram, bróðir,
sagði Vulf, — því mig fer að
syfja aðeins af því að sjá þess!
ar ábreiður, og vínið í skál-|
unum glóir eins skært og
augu þeirra, er bera það.
Þeir heyrðu síðan lækjar-^
nið og gengu þangað, böðuðui
þai; andlit sín og drukku af
vatninu.
— Þetta er betra en vinið
þeirra, sagði Vulf.
í sama bili komu þeir auga
á fleiri konur, er söfnuðust
umhverfis þá, svífandi sem
andar, þeir flýttu sér pví burt
og komust á opið svæði, þar
sem hvorki voru ábreiður.
sofandi menn né vínbyrlar-
ar.
— Nú, sagði Vulf, er þelr
námu staðar, — segðu mér,
hvað á allt þetta að þýða?
— Ert þú bæði heyrnarlaus
og sjónlaus? spurði Godvin.
— Sérðu ekki að fjandmaður
okkar er ástfanginn í Rósa-
mundu og ætlaði sér að kvæn
ast henni, og honum tekst
það sjálfsagt.
Vulf stundi þungan og svar
aði loks: — Eg sver þess eið
að drepa hann, þó það máske
verði minn bani.
— Já, sagði Godvin, — ég
sá að þú varst í þeim hugleið
ingum í kvöld. En gættu þess,
að það er bani okkar allra.
Við skulum heldur bíða með
að grípa til vopna, þangað til
það er óumflýjanlegt, til þess
að frelsa hana frá því versta.
— Hver veit hvort við fáum
nokkurt annað tækifæri til
þess? Reyndar — og hann
andvarpaði á ný.
— Meðal skartgripa þeirra
er héngu um mitti Rósa-
mundu, sá ég hníf, gimstein-
um settan. Hún mun nota
hann ef þess gerist þörf, og
svo verðum við að gera það.
sem við getum. Eg ætlast til
að við deyjum á þann hátt.
að þess verði minnst meðal
bessara fjaUa.
Meðan þeir töluðust við,
höfðu þeir nálgazt annan
hluta garðsins, og stóðu nú
bögulir þangað til þeir sáu
hvítklædda veru í skugga af
sedrustré einu?
— Við skulum fara, sagði
Vulf. — Þama kemur víst ein
til með þessa hræðilegu vín-
bikara. En áður'en $eir tíofðu
snúið sér við, var yerán kom
in til þeirra og hafði dregið
blæjuna frá andlitinu.
Þetta var þá Masonda.
— Fylgið mér bræður, hvísl
aði hún, — ég hef nokkuð að
segja ykkur. Hvað? Þið drekk
ið ekki? Gott, það er líka
hennilegast.
Og um leið og hún hellti
víninu úr bikarnum á jörðina,
sveif hún framhjá þeim. Hún
gekk áfram þögul sem vofa;
þeir sáu hana ýmist á ber-
svæði, eða hún næstum hvarf
þeim í skuggum hinna þéttu
sedrusviðarrunna, þangað til
hún kom að einstökum kletti
er stóð rétt á g.iárbarminum.
Beint á móti kletinum var
hóll, líkur þeim er fornmenn
heygðu í dána menn. Á hóln
um voru sterkar dyr, huldar
villtu viðarkjarri.
Masonda tók lykla frá belti
sínu, og eftir að hafa gengið
úr skugga um að þau væru
ein/opnaði hún hurðina.
— Gangið inn, sagði hún og
ýtti þeim á undan sér. Þeir
hlýddu, og heyrðu þeir þá í
myrkrinu að hún lokaöi dyr-
unum á eftir þeim. — Nú er
okkur óhætt í svipinn, sagði
hún og stundi við, — eða það
vona ég að minnsta kosti. En
ég ætla að fara með ykkur
þangað, sem er dálítið bjart-
ara.
Hún leiddi þá siðan með-
fram brekku, þangað til þeir
sáu tunglsljósið á ný, og urðu
þeir þá þess varir, að þeir
stóðu við hellismunna, er var
þakin runnum, og 1á örmjór
og brattur klettahryggur að
dyrunum upp frá gjárbarm-
inum.
— Sjáið, þetta er eini veg-
urinn, sem liggur frá Masya.fs
kastala, að brúnni undanskil-
inni, sagði Masonda.
— Slæmur vegur, sagði
Vulf og starði niður fyrir.
— Og þó geta hestar, sem
vanir eru fjöllum, fylgt hon-
um. Hann nær niður á botn
í gjánni, og eina mílu eða svo
til vinstri handar er önnur
djúp gjá, sem liggur til borg
arinnar og frelsisins. Viljið
þið nú ekki nota hann? Á
morgun við dögun getið þið
verið komnir langt burtu.
— Og hvar mundi Rósa-
ipunda þá vera? spurði Vulf.
— Að öllum líkindum í
kvennabúri Síans fursta, svar
aði hún með köldu blóði.
— Ó, segið það ekki! hróp-
aði Vulf um leið og hann
greip handlegg hennar, en
Godvin hallaði sér upp að
hellisveggnum.
— Hvers vegna ætti ég að
leyna sannleikanum? Hafið
þið ekki augu til þess að sjá,
að hann er hrifinn af fegurð
hennar, eins og þið hinir. Sin
an húsbóndi minn missti fyr-
ir skömmu drottningu sína —
hvernig, þurfum við ekki að
spyrja um, — en sagt var að
hann hefði verið orðinn leið-
ur á henni. En laganna vegna
verður hann að syrgja hana
í einn mánuð, frá tunglfyll-
ingu til þeirrar næstu, en
daginn eftir fyllinguna, sem
er þriðja morgun hér frá, get
ur hann kvænzt aftur, og ég
hygg að hann ætli sér að
ganga að eiga hana. Til þess
tíma er systur ykkar jafn ó-
hætt eins og hún væri á heim
ili sínu á Englandi, áður en
Salah-he-dín dreymdi draum
sinn.
— Þess vegna, sagði Godvin,
verðum við annað hvort að
vera sloppnir, eða þá deyja.
— Það er einn þriðji veg-
ur, svaraði Masonda og yppti
öxlum. — Hún gæti orðið
kona Sínans.
Vulf tautaði eitthvað milli
tannanna, gekk síðan nær
henni og sagði ógnandi:
— Bjargið henni. eða ....
— Hættiö, Jón pilagrímur,
sagði hún hlæjandi. Ef ég
bjarga henni, sem vissulega
mun erfitt veitast, er það ekki
af ótta við yðar langa sverð.
— Hvað ætti þá að geta
hrært yður, Masonda? spurði
Godvin hryggur. — Að bjóða
yður peninga væri gagnslaust,
þó að við gætum.
ÚTVARPID
Föstudagur 8. desember;
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
16.00 Veðurfregnir. — Tónleikar.
17.00 Fréttir. — Endurtekið tón-
listarefni).
17.40 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þá riðu hetjur um héruð":
Guðmundur M. Þorláksson tal-
ar um Hrafnkel Freysgoða.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Bjarni Einarsson
cand. mag.)
20.05 Efst á baugi (Björgvin Guð-
mundsson og Tómas Karlsson)
20.35 Frægir söngvarar; VI: Nellie
Melba syngur.
21.00 Upplestur: Einar M. Jónsson
skáld les kvæði eftir nokkra
höfunda.
21.10 Dönsk orgeltónlist: Jörgen
Berg frá Kaupmannahöfn leik
ur á orgel Dómkirkjunnar í
. ' Reykjavík.
a) Fjórar stuttar prelúdíur úr
op. 51 eftir Carl Nielsen.
b) Prelúdía, pastoral og fúg-
ato op. 11 eftir Leif Thybo.
21.30 Útvarpssagan: „Gyðjan og ux-
inn‘ eftir Kristmann Guð-
mundsson; XXXni. (Höfundur
les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Um fiskinn (Stefán Jónsson
fréttamaður).
22.30 Á síðkvöldi: Léttjklassísk tón-
list.
a) Wolfgang Marschner leik-
ur fiðlulög eftir Kreisler.
b) Joan Sutherland syngur ar-
íur úr óperum eftir Thomas,
Delibes og Meyerbeer.
c) Konunglega fílharmoníu-
sveitin i Lundúnum leikur
norska dansa op. 35 efti.r
Grieg; George Weldon stj.
23.20 Dagskrárlok.
H. RIDER HAGGARD!
BRÆÐURNIR
SAGA FRA KROSSFERÐATIMUNUM
48
FJRÍKUR
VÍÐFÖRIJ
Ulfurinn og
Fálkinn
117
Nú kom Hallfreður til þeirra. —
Ég er búinn að tapa úlfunum mín-
um, sagði hann, hryggur. — Elt-
ingaleikurinn við Bústaðaléns-
mennina hefur gert þá að villi-
dýrurn aftur. Við skulum hafa
okkur á braut, áður en þeir koma
og gera árás á okkur.
— Hjálmurinn minn er týndur,
sagði Sveinn, — það er það versta,
sem fyrir mig gat komið. Eiríkur
reyndi að hughreysta hann, en
Sveinn var óhuggandi. Þá heyrðist
allt í einu ýlfur í skóginum, og
Sveinn klifraði í flýti upp í tré.
— Úlfarnir koma!, æpti hann.