Tíminn - 23.12.1961, Qupperneq 8

Kstn 0. jfflí sl. áttu iþau hjánin
Ingilbjörg KetUsdóttir og Pétux
Guðmundsson, Ófeigsfirði, 50 ára
hjúskaparafmæli.
Það var mikill mannf jöldi, sem
safnaðist saman í Ófeigsfirði á
gullhrúðkaupsdegi þeirra hjóna.
Sveitungunum hafði gefizt lang-
þrlá® tækifæri til að heimsækja
þau og þakka þeim störf þeirra í
þágu manna og máiefna þessa
byggðarlags, sem eru mikil og
margþætt og njóta jafnframt enn
einu sinni höfðinglegrar gestrisni
þeirra og færa þeim árnaðaróskir
sínar í tilefni dagsins. — Áður var
kominn þangað stór hópur venzla-
manna, frænda og vina, sem bú-
settir voru í fjarlægum stöðum,
en voru nú komnir um langan veg
til að samfagna þeim hjónum með
þessa merku stund í lífi þeirra.
Veður var hið ákjósanlegasta
þennan dag. Um morguninn var
loftið nokkuð þungbúið, en létti
tii þegar fram á daginn kom með
mildu s'ólskini. ' j
Hinir þrir hljómsterku fossar,
sem í augsýn eru heiman frá bæn-
um í Ófeigsfirði og oft láta hátt
til sín heyra, léku nú á lægri nót-
um létt undirspil við óð dagsins,
í eyru hinna mörgu gesta. Alit
hjálpaðist ag til að gera daginn
ljúfan og eftirminnilegan.
f Ófeigsfirði er staðarlegt um
að litast. Tvö íbúðarhús standa þar
á bæjarhólnum, annað gamalt
steinhús, stórt og tígulegt, byggt
upp eftir að öll íbúðarhús í Ófeigs
firði brunnu til kaldra kola á
Hvítasunnudag 1914, meðan flest
heimafólk var við kirkju. Hitt er
nýlega byggt í nýjum stíl af Guð-
mundi syni þeirra hjóna. Vitna
þessar byggingar um þann stór-
hug og myndarskap, sem þar hef-
ur verið ríkjandi lengi. Nokkrar
minjar eru þar um þau mUdu um-
svif, sem þar voru í atvinnulífi og
sjósókn þeirri, sem þaðan var rek
in fram á annan áratug þessarar
aldar, meðan Ófeigi, stærsta opna
hákarlaskipinu hér um sTóðir, var
haldið þaðan til veiða undir happa
samri og farsælli stjórn hins lands
kunna athafnamanns Guðmundar
Péturssonar, sem bjó þar við
mikla rausn og athöfn til lands og
sjávar. En nú var Ófeigur, þetta
gamla hafskip, ekki lengur til sýn
is í Ófeigsfirði. Fyrir nokkru
hafði hann verið fluttur á „kvik-
trjám“ inn að Reykjum í Hrúta-
firði, þar sem hann skal geymast,
en ekki gleymast, eftirkomendum
til minningar um þá veiðitækni
og aðbúnað, sem menn áttu við
að búa nokkuð fram á þessa öld.
Munu margir þeir, sem í Ófeigs-
firði voru þennan dag, hafa sakn-
að þess að sjá ekki þetta gamla
skip, minjatákn framtaks og at-
orku eiganda síns, en sætt sig þó
við að vita honum forðag frá al-
gerri tortímingu.
Heima á staðnum fögnuðu gull-
brúðhjónin gestum slnum með
innileik. Var þar öllum búin veg-
leg veizla, sem stóð þag sem eftir
var dagsins og langt fram á nótt.
Borðhaldið fór fram í húsi Guð-
mundar, hinu nýja. Sátu hundrað
manns þar til borðs í einu í þrem
samliggjandi herbergjum. — Und
ir borðum voru margar ræður
fluttar til heiðurs og þakkar þeim
hjónum fyrir þeirra miMu og marg
háttuðu störf.
Oddviti hreppsins, Guðjón Magn
ússon, Kjörvogi, tilkynnti þeim í
ræðu, sem hann hélt fyrir minni
þeirra, gjöf nokkrg, sem hrepps-
búar almennt færðu þeim í til-
efni dagsins og bað þau vel njóta.
Ólafur Guðmundsson frá Eyri
var einn gestanna. Ilann mælti
fyrir minni Ingibjargar með á-
gætri ræðu. Sagði hann m. a„ að
mikið væri rætt um flótta fólks
úr sveitunum, sem vissulega væri
mikill og tilfinnanlegur fyrir
þær, hinu væri ekki eins haldið
á loft, hvað margt af ágætu fólki, j
einkum konum, hefði farið úr
kaupstöðunum út í sveitirnar, í-
lenzt þar og léyst störf sín af
höndum með sóma. „Meðan svo
er,“ sagði hann, „að kaupstaðirn-
ir leggja sveitunum til slíkar úr-
valshúsmæður og Ingibjörg Ketils
dóttir er og aðrar slíkar, finnst
mér það jafna metin.“ Var ræðu
hans vel fagnag af veizáúgestum.
— Áður en borðhaldi lauk, stóðu
gullbrúðhjónin upp, hlý á svip,
og þökkuðu gestum sínum kom-
una og öðrum fjarstöddum. Pét-
ur flutti síðan ræðu. Hann var að
venju ekki margmáll, kvaðst lítið
hafa gert sem þakkarvert væri og
minna en skyldi. Bar hann við
„leti“ sinni að það væri ekki
meira. f orðUm hans kom fram sú
hógVærð og yfirlætisleysi sem
einkennir hann jafnan, en mann-
dómur hans leynist samt engum,
sem til hans þekkir. — Að loknu
borðhaldi fluttu gestimir sig um
set inn í gamla húsið þar sem þau
Pétur og Ingibjörg ráða enn ríkj
um. Þar ríkti gleði og góð skemmt
an fram á nótt. Ag lokum fóru
gestimir að týgjast til brottferð-
ar. Heimamenn fylgdu gestunum
til sjávar, því flestallir höfðu kom
ið sjóveg í þessa heimsókn, vegna
þess að Ófeigsfjörður er ekki í
vegasambandi og á langt I land
að svo verði þrátt fyrir ríka nauð-
syn.
Skilnaðarskálin var drukkin
og kveðjulög sungin. Að síðustu
voru ekki aðrir eftir af gestunum
Gullbrúðkaupshjónln
Inglbjörg Ketllsdóttlr og
I Ófelgsflrðl
Pétur Guðmundsson
og er þag enn, svo að henni er
veitt athygli hvarvetna fyrir þá
sök. Hún er góðum gáfum gædd,
stjómsöm húsmóðir, hög á hend-
ur og vinnuvíkmgur. — Get ég
ekki stillt mig um að geta þess
sem einn veizlugestanna í gull-
brúðkaupi þeirra stakk þá að mér.
Hann sagði að Pétri væri andsk.
ekki þakkandi þótt honum hefði
búnazt vel meg þvílíkri konu. —
Hún er söngelsk, lærði ung að
spila á orgel. Þegar hún var um
tvítugt, réðst hún að Dröngum í
Ámeslireppi til að kenna Dranga
systkinum, sem þá voru á líku
reki og hún, að leika á orgel. Þar
hófust, að ég hygg, kynni þeirra
Péturs, sem leiddu til þess, að
þau hétu hvort öðtu eiginorði og
voru gefin saman þann 6. júlí 1911
heima í Ófeigsfirði. Þótt Ingi-
björg væri alin upp í kaupstað og
óvön sveitavinnu, var hún fljót
að tileinka sér störf sveitakonunn
ar svo enginn sá þess merki, að
hún væri ekki alin upp við þau
störf. Hún hefur frá fyrstu tíð
staðið fyrir heimili sínu með
þeim sóma að það hefur verið
rómað fyrir myndarskap á öllum
sviðum. Auk venjulegra húsmóður
starfa kom þag að miklu leyti í
hennar hlut að sjá um bama-
fræðslu barna sinna til ferming-
araldurs. Var það að vísu léttara
sökum námshæfileika þeirra, en
Gullbrúðkaup í Ófeígsfirði
Og auðvitað þarf að grípa tll báta til að komast
kaupsgesti um borð f stærrl vélbát
í gullbrúðkaupið og heim aftur. — Hér er verið að ferja brúð
en þeir, sem áttu um langan veg
að fara og ekki náðu heim um
nóttina. Allir finna, að þeir hafa
lifað sérstæðan og eftirminnileg-
an dag á þessu óðalssetri með þess
um rúmlega sjötugu brúðhjónum,
sem lifað hafa saman í ást og ein
drægni full 50 ár og óska þeim
hátt og í hljóði allrar blessunar
í framtíðinni.
Þau Pétur og Ingibjörg hafa bú
ið öll sín búskaparár í Ófeigs-
firði, að tveim undanskildum, sem
þau bjuggu á Krossnesi í sömu
sveit, eftir brunann I Ófeigsfirði.
Þau hafa rekið búskap sinn með
myndarskap og heimili þeirra hef
ur verið í fremstu röð um höfðing-
lega rausn. Fyrstu árin voru þau
í húsmennsku hjá Guðmundi, föð-
ur Péturs, en 1921 seldi faðir hans
honum hálfa jörðina í hendur og
hefur hann síðan búið á þeim
hluta hennar.
Ófeigsfjörðurinn hefur löngum
verig talin kostajörð. Hlunnindi
eru þar mikil. s.s. æðarvarp, sel-
veiði og reki mikill. Slægjulönd
eru þar mikil en nokkuð óhæg öe
mikil útbeit á vetrum. Einn galla
hefur sú góða jörð. Það er hve skil
yrði til túnræktar eru þar lítil
heima við og tún þar af leiðandi
lítið. Það er ekki fyrr en nú á síð
ustu árum að stórvirkar vélar
komu til sögunnar að hægt hefur
verið að bæta úr því ag nokkru
ráði. Pétur hefur kunnað vel að
meta hlunnindi bújarðar sinnar og
nýtt þau vel. Hygg ég honum fá
störf ljúfari en að fást við nýt-
ingu þeirra, en minni áherzlu hef
ur hann lagt á fjárbúskapinn,
enda er hann ýmsum annmörkum
háður í Ófeigsfirði.
— Eins og áður er getið, er
Ingibjörg kaupstaðarbarn Hún er
fædd á ísafirði þann 24. septem-
ber 1889. Foreldrar hennar voru
Ketill Magnússon, skósmiður á
ísafirði og kona hans Guðrún Tóm
asdóttir. — Ekki þekkti ég til
foreldra Ingibjargar annað en
ég heyrði talað um að þeir hefðu
verið óvenjuduglegir og Guðrún
hafi verið mikil búsýslukona og
hagsýn. Þau áttu 5 börn, 4 syni,
sem allir urðu nafnkunnir menn
á ísafirði og víðar, og Ingibjörgu.
Ingibjörg var frábærlega fríð kona
þó drjúg viðbót við önnur störf.
Ingibjörg hefur helgag heimilinu
starfskrafta sína af heilum
hug og verið heimiliskær. Hún er
höfðingskona í lund og allri fram
komu. Alúð hennar og gestrisni
við alla, sem að garði ber, er
orðlögð. Hún hefur fest drjúgar
rætur í þessu byggðarlagi og hug
um samferðamanna sinna.
Pétur er fæddur í Ófeigsfirði
4. mapz 1890. Foreldrar hans voru
merkishjónin Guðmundur Péturs
son, bóndi í Ófeigsfirði og Seinni
kona hans Sigrún Ásgeirsdóttir
frá Heydalsá í Steingrímsfirði.
Standa að honum traustir ætt-
stofnar í báðar ættir. Guðmundur
faðir hans var sonur Péturs Magn
ússonar frá Finnbogastöðum og
kpnu hans Hallfríðar Jónsdóttur
frá Melum. Er það Mela- og Finn
bogastaðaætt. Hafa í þeim ættum
báðum verið margir greindir menn
eg atorkusamir til lands og sjáv-
ar. Sigrún móðir Péturs var dótt
ir Ásgeirs Sigurðssonar bónda á
Heydalsá og konu hans, Guðrúnar
Sakaríasdótlur. Móðir Guðrúnar
var Ragnheiður Einarsdóttir frá
Kollufjarðarnesi, systir Ásgeirs á
Þingeyrum. Er sú ætt landskunn
að gáfum og dugnaði. Svipar Pétri
um margt til þeirra móðurfrænda
sinna. Finnst mér hann samtvinna
öryggi og snillitök Jóns á Þing-
eyrum, þegar I mannraunir var
komið og skapfestu og rósemi
(Framh á 13 síðu.)
Gullbrúðkaupshjónin ásamt börnuni,
komendurnir eru orðnir margir
tengdabörnum og barnabörnum, er viðstödd voru í guiibrúðkaupinu. Af-
8
TÍMINN, laugardaginn 23. desember 1961.