Tíminn - 16.02.1962, Blaðsíða 13

I för, gat hann staulazt um á hækj-
. um, það var mikil framför, og
mikil gleði, að geta þó hreyft sig
ofurlítið án þess að vera bundinn
j við stólinn.
Svíþjóðarförin var stórt ævintýr.
JNýjar vonir vöknuðu. Nýr bíll var
keyptur — og byrjað að læra á
hann. — Og veturinn kom, með
skólavis-t í Bifröst í Borgarfirði.
Þar lifði hann síðast liðinn vetur
í fyrsta sinni með mörgu, ungu,
glöðu og heilbrigðu æskufólki.
Það voru dásamlegir dagar fyrir
hann, sem þekkti andstæður þessa
alls svo miklu betur.
Ég veit, að foreldrar Unnsteins-
eru þakklát fyrir þann sólskins-
blett, sem dvölin í Bifröst var hon-
um. En stærsta og mesta þökk
KVEÐJUÖRÐ
SVERRE A. TYNES
byggingameistari
Minningarorð:
Unnsteinn Guðjónsson
í dag er borinn til grafar frá
Akraneskirkju ungur maður, Unn-
steinn Guðjónsson frá Syðstu-
Fossum í Andakíl í Borgarfjarðar-
sýslu.
Hann vai fæddur 28. janúar
1941, að Eystra-Súlunesi í Mela-
sveit. Foreldrar hans voru þau
hjónin Ólöf Runólfsdóttir og Guð-
jón B. Gislason. Unnsteinn var
því nýlega orðinn 21 árs — er ævi
hans var öll. En að baki þessum
æviárum er þó löng hetjusaga, —
ógleymanleg öllum sem til þekktu;
barátta hans og foreldra hans, frá
fyrsta degi til hinztu stundar Allt
skyldi gert sem hægt' var til hjálp-
ar þessu sjúka barni, — en Unn-
steinn var fæddur lamaður.
Fyrstu árin var hann heima á
Syðstu-Fossum, hjá elskuðum for-
eldrum og þrem systrum, sem öll
gerðu sitt til að gera honum lífið
sem léttast. Og sjálfur var hann
alltaf glaður og ánægður — þó að
hann yrði að sitja í hjólastólnum
sínum, þegar systur hans hlupu
um og léku sér. Unnsteinn var
vel gefinn og gæddur einstakri ró-
semi, sem aldrei yfirgaf hann. Það
var sú líkn með þraut, — sem guð
oft gefur.
Um 10 ára aldur gekk Unn-
steinn svo undir skurðaðgerð hjá
Hauki Kristjánssyni — á sjúkra-
húsi Akraness.. Það var fyrsta til-
raun til að fá mátt í hina lömuðu
fætur. En batinn lét á sér standa.
Svo var næsti áfangi — á sjúkra-
deild Elliheimilisins Grundar' í
Reykjavík, þar sem hann var í
nokkur ár, við æfingar fyrir lam-
aða, og nám.
Og svo 1960 fór Unnsteinn til
Svíþjóðar. Þar var hann um bálfs
árs skeið í Borás undir handar-
,iar ri doktors Stefáns Haraldssonar,
sem þar er yfirlæknir á stóru
sjúkrahúsi. Gekk hann þar undir
niargar stórar skurðaðgerðir, —
og áiangurinn varð sá, að þcgar
Unnsteinn kom heim úr þessari
vildu þau efalaust færa Guðlaugu
Einarsdóttur skólastjórafrú, sem
hjálpaði honum þar, eins og bezta
móðir.
Svo kom sumarið, „grænt og
hlýtt“, eins og aðeins borgfirzkt
sumar getur verið. En skýin tóku
á ný að hranna sig um himininn.
Og þegar skólafélagarnir frá Bif-
röst tóku að streyma til skóla síns
að nýju, var mörgum Ijóst, að
skólaganga Unnsteins, í tvennum
•skilningi, mundi þegar á enda. Sú
varð og raunin. Hann andaðist að
sjúkrahúsi Akraness, 9. þ. m.
Þetta er í stórum dráttum ytra
borð ævisögu þessa unga manns.
— En hin innri reynsla hans og
foreldranna — öll sárin, vonbrigð-
in og tárin, voru aldrei „borin á
torg“. Þeim var leynt undir hlýju
brosi. — Og stundum var líka
hægt að gleðjast.
En hinn mikli bókhaldari, að
baki allra örlaga, mun geyma það
allt, og gefa þreytta, þjáða jarðar-
barninu háa einkunn.
„Við erum ekki sköpuð til að
skilja“, segir skáldið. En þó höld-
um við áfram endalaust að spyrja,
eins og lítil böm, „hvers vegna —
hvers vegna?“ Vonandi gefur
eilífðin okkur svarið.
Að endingu vil ég samgleðjast
Unnsteini, að vera nú laus úr viðj-
um síns veika líkama. Og áreiðan-
lega hafa u.mskiptin orðið honum
sælurík.
„Hjá guði þar er engin, engin nótt,
en oft er hér svo skammt á milli
élja“.
Og við syrgjandi foreldra hans
vildi ég segja þetta: Minnist hugg-
unarríkra orðá Einars Benedikts-
sonar:
„bölið sem aldrei fékk uppreisn
á jörð
var auðlegð á vöxtum í guðanna
ríki“.
Ég trúi því.
' V G.Á.
Aðaifund
ur
Matsveinafélags S.S.Í. verður haldinn mánudaginn
19. febr. kl. 20.30 í Alþýðuhúsinu við Hverfisgötu
(efstu hæð).
Venjuleg aðalfundarstörf.
Lagabreytingar.
Stjórnin.
3 herbergja íbúð
Vantar þriggja herbergja ibúð sem fyrst. Helzt á
hitaveitustæðinu.
Upplýsingar í síma 13270 frá kl. 9—17.
í dag er kvadur hinztu kveðju,
frá Fossvogskapellu, Sverre A.
Tynes, byggingameistari.
Hann andaðist í Landsspítalan-
um 9. þ. m. eftir erfiða sjúkdóms-
legu.
Nú þegar leiðir skiljast, langar
mi.g að minnast þessa hugljúfa
mannkostamanns og þakka honum
fj'ölmargar ánægjustundir frá liðn
um árum, og þá ekki sízt það
starf, er hann innti af hendi í
þágu siglfirzkrar æsku, sem skáta-
foringi í Siglufirði í rúman áratug.
Sverre A. Tynes var fæddur 10.
apill 1906 í Dröbak við Oslófjörð.
Foreldrar hans voru hjónin Frid-
rikke og Andreas Tynes. Faðir
hans var liðsíoringi í norska hern-
um.
Nokkru eftir fæðingu Sverre,
fluttist fjölskylda hans til Bergen
og gekk Sverie þar í skóla og lauk
prófi í húsasmíðum frá Bergens
Fagskole.
Kynni okkar Sverre Tynes hóf-
ust nokkru eftir að hann kom til
Siglufjarðar árið 1926. Ekki veit
ég, hvort það hefur verið ætlun
hans að setjast að á íslandi, er
hann kvaddi ættingja sína í Nor-
egi áðurnefnt ár og hólt til ís-
lands, en eitt er víst, að svo varð.
Án efa hefur aðalástæðán fyrir
íslandsferðinni verið sú, að heim-
sækja föðurbróðurinn, Ole Tynes,
síldarkaupmann í Siglufirði, og
fjölskyldu hans.
Hús Olé Tynes var næsta hús við
heimili mitt. Ég man því mjög vel,
þegar Sverre Tynes kom fyrst til
Siglufjarðar.
Hann vakti athygli fyrir glæsi-
mennsku. Hann var hraustlegur
vel meðalmaður á hæð — svip-
fallegur með dökkt, liðað hár —
allur hinn drengilegasti, og ég
minnist þess nú, að mér fannst þá,
að einmitt svona hafi landnáms-
mennirnir — landar hans — litið
út.
Sverre A. Tynes náði mjög fljótt
valdi á íslenzkri tungu og talaði
hana mjög vel. Það var m. a. til
þess, að hann nokkru eftir komu
sína til Siglufjarðar gerðist skáta-
foringi þar á stðnum. Hann skipu-
lagði rneð prýði margar deildir
drengjaskáta og myndaði síðan
skátasveit. Ég átti því láni að
fagna að starfa í þessum félagsskap
og minnist nú með sérstakri
ánægju og þabklæti sveitarforingj-
ans, sem virtist vera fæddur uppal-
andi og fræðari. Sverre A. Tynes
var „gentle-maður“, sem átti rík-
an þátt í því, að gera siglfirzka
stráka að mönnum á fjórða áratug
þessarar aldar.
Það voru margar ungar stúlkur í
Siglufirði, sem litu þennan frjáls-
mannlega Norðmann hýru auga, en
hann sá aðeins eina — það var ung,
vestfirzk stúlka — seum var ritari
bæjarfógeta — Hrefna Samúels-
dóttir.
Þau gengu í hjónaband í Siglu-
firði 3. okt. 1931. Heimili þeirravað

Handbók bænda
‘Framnaid ai 9 sióu
helzt augastað á væri ofið úr þráð
um félagshyggju og samvinnu, því
skyldi brugðið á blökk aukinnar
þekkingar fastri á staur rannsókna
og vísinda?
Hafi ég skilið þá rétt er ég þeim
sammála. Þessi kafli var sannar-
lega ánægjulegur, og á skilið að
endurtakast og þá með öðrum að-
ilum, t. d. formönnum búnaðar-
sambanda, ráðunautum Bf. Isl. eða
öðrum.
Handbókin er að finna sitt rétta
form. Ritstjórinn er ungur, áhuga
samur og hugmyndaríkur, þegar
hann verðui líka vandvirkur verð
ui handbókin nokkuð, sem menn
hlakka til, um leið og þeir hlakka
til jólanna.
Eg þakka fyrir mig.
Uppsölum á miðjum þorra.
Hverfisgötu 2 varð fljótlega opið
fyrir okkur siglfirzku unglingana,
því að frú Hrefna vann álika starf
innan kvenskátahreyfingar Siglu-
fjarðar, og maður hennar innan
drengjaskátahreyfingarinnar.
Áður en lagt var af stað í skíðá-
ferðir, fjallgöngur eða útilegur,
hittust menn hjá Hrefnu og
Sverre, og meðan beðið var eftir,
að allir þátttakendur væru komnir,
var setzt inn í stofur — spjallað,
spilað.og sungið, og þá þótti það
bærilegur „d.esert“ að koma þar
við að íerð lokinni, hvílast og fa
hressingu. Allt þetta rifjast upp,
þegar Sverre Tynes er'kvaddur.
Á Siglufirði stundaði Sverre
húsasmíðar, m. a. byggði hann
ásamt Einari Jóhannssyni, Siglu-
fjarðarkirkju.
Sverre fluttist til Noregs með
fj'öjskyldu sína árið 1939 og dvaldi
þar öll stríðsárin, en árið 1946
flutti fjölskyldan aftur til fslands
og settist að í Reykjavík. Þar starf
aði hann til dauðadags sem bygg-
ingameistari og teiknari hjá ýms-
um byggingafélögum í bænum, svo
sem Brú h.f., Phil og Sön og nú
síðast hjá Almenna Byggingafélag-
inu.
Alls staðar, þar sem liann starf-
aði, lilaut hann viðurkenningu sem
ábyggilegur og duglegur maður.
Frú Hrefna og Sverre eignuðust
þrjú börn, en þau exu:
Ásta, gift í Noregi, Otto, kvænt-
ur, búsettur i Reykjavík, og Jón,
sem er við nám.
Hinir fjölmörgu vinir Tynes-fjöl-
skyldunnar, senda nú innilegustu
samúðækveðju. Frú Hre'foa og .
börn hennar hafa mikið misst, en
minningin um góðan föður og
maka lifir og vermir.
Jón Kjartansson.
INNSNG:
Framhald ct 8 siðu
var langur og hvúldarlaus. Vinnu-
þrekið var hins vegar frábært og
imyndarskapur í öllum störfum,
því tókst að skila svo miklu dags-
verki, er raun ber vitni.
Ég gat þess hér að framan, að
Kristín í Móabúð hefði verið vin-
föst og trygg. Mikill vinskapur var
með móður minni og þeim Móa-
búðar-hjónum. Minnist ég vináttu
þeirra frá bernskuárum mínum
þar vestra o.g tryggðarinnar síðar
þótt fjarlægð væri orðin meiri á
milli heimilis þeirra og móður
minnar, síðustu árin sem hún
lifði. Ég minnist einnig með inni-
legu þakklæti nýja fisksins, sem
ég flutt.i sem snúningastrákur
heim frá Móabúð, án greiðslu.
Fleiri atvik um vináttu þeirra
hjónanna í Móabúð og rausn, eru
mér minnisstæð, þó að þeirra
verði ekki getið hér.
Eins og að framan er getið, eru
ellefu börn þeirra Kristínar og
Kristjáns í Móabúð, á lífi, öll eru
þau myndar- og dugnaðarfólk, svo
sem þau eiga ætt tií, er hvarvetna
njóta trausts og álits, þeirra, er
til þekkja.
Börn þeirra eru þessi:
Guðríður, gift Pétri Sigurðssyni,
verzlunarmanni í Reykjavík,
Guðrún, gift Stefáni Guðnasyni,
skipstjóra á Tröllafossi,
Jósefína, gift Tryggva Sigurðssyni,
verzlunarstjóra í Reykjavík,
Una, gift Bjargmundi Jónssyni,
smið í Stykkishólmi.
Jón, vélstjóri í Grafarnesi,
Hallgrímur, farmaður,
Kristján, skipstjórj, kvæntur Hall-
dóru Jóhannsdóttur, Reykjavík,
Gísli, s'kipstjóri, kvæntur Lilju
Finnbogadóttur, Grafarnesi,
Ragnar, sjómaður, > kvæntur Þór-
dísi Gunnarsdóttur, Gráfarnesi,
Guðbjörg, gift Þórði Sveinbjórns-
syni, blikksmið, Grafarnesi,
Arndís, gift Viðari Gunnlaugssyni,
flugmanni, Reykjavík
Þessi stóri barnahópur lagði for-
eldrum sínum lið strax og kraftar
þeirar leyfðu, og reyndust þeim
mikil stoð til síðustu stundar. Ég
tel mig, á ekkert þeirra halla, þó
að ég láti í ljósi þá skoðun, að
Jón hafði þó þar lagt mest til.
Hann dvaldi alltaf með foreldrum
sínum og hefur haldið með þeim
heimili, og staðið fyrir því, eftir
að kraftar þeirra voru áð þrotum
komnir, og reynzt þeim hinn bezti
sonur.
Þau Kristín og Kristján áttu
heihiili í Móabúð þar til í kring-
um 1950, að þau flytjast til Grafar
ness, og hafa átt þar heima síðan.
Börn þeirra voru þá flest upp-
komin og burtu flutt.
Árabátatímabilið var liðið, O'g
jafnvel trillubátaútgerðin einnig,
kauptún var þá að myndast'í Graf
arnesi, og nóg atvinna þar. Þaðan
sótti Kristján sjóinn eitthvað
fyrstu árin, en 'stundaði síðan
landvinnu meðan heilsan leyfði.
Þau hjónin höiðu yfirleitt verið
heilsuhraust þar til fyrir þrem ár-
ur, að heilsa Kristínar brást, svo
að' hún hefur ekki getað sinnt
vinnu síðan.
Eins og áður er frajn tekið, fór
jarðarför Kristínar í Móabúð fram
þann 1. þ. m Mikið fjölmenni var
við útförina. Sveitúngar hennar
vildu sýna hen-ni ag þeir hefðu
metið að verðleikum, hvað hún
lagði krafta sína fram til að
létta öðrum byrðarnar.
Strangur starfsdagur var liðinn;
þeim er gott hvíldar að njóta, er
mikið starf hafa af hendi leyst,
eins og Kristín i Móabúð hafði
gert. Ég enda þessar línur með
því að senda eiginmanni hennar
og börnunu'm beztu sámúðar-
kveðjur.
Halldór E. Sigurðsson.
Guðiaugur Einarssoi?
Frpvmqötl) 37 simi 19740
. . . í
Málflutningsstofa
TIMINN, föstudagur 16. febrúar 1962.
13
I