Tíminn - 08.06.1962, Side 4

Það er með rakara líkt
og tannlækna, að viðskipta-
vinurinn er skelfing hjálp-
arvana og umkomulaus í
stólnum hjá þeim. Þó hefur
viðskiptavinur rakarans það
fram yfir viðskiptavin tann-
læknisins, að hann getur
nokkurn veginn talað og
hlegið, án þess að þurfa að
óttast að gleypa töng eða
eitthvað annað miður kræsi
legt. Auk þess hafa rakarar
fengið orð fyrir að vera hin
ir ræðnustu, og sagt er, að
sumir fari jafnvel til rak-
ara ftemur í því skyni að
leita frétta heldur en til að
fá rakstur eða klippingu.
Það gefur auga leið, að rak-
arar hljóta að kynnast mörgu
fólki, skemmtilegu og ós'kemmti
legu eins og gengur, fara hönd
um um margs konar höfuð' og
kjamma og heyra margar
s'kemmtilegar sögur. Með þetta
í huga hélt blaðamaður Tímans
á fund eins af elztu rökurum
borgarinnar, Eyjólfs E. Jó-
hannssonar, sem hefur rakara-
stofu í Bankastræti 12.
Betra að vera
stærri í dag
— Það þýðir ekkert að hafa
viðtal við mig, sagði Eyjólfur
að bragði. Eg hef ekkert merki-
legt að' segja, þó að ég sé rak-
ari. Eg hef alltaf haft prýðilega
viðskiptavini, og það gerist
fátt, sem aðrir kynnu að hafa
gaman af.
— Þó kom einu sinni á stof-
una til mín maður utan af
það var ekki incrrisi G. Por-
steinsson, — sem vildi fá rakst
ur. Hann lenti í stól hjá lær-
lingi og þóttist ekki vera
ánægður með verkið. Eg bauðst
þá til að bæta um betur, en
hann vildi ekkeit með það hafa,
sagðist ekki vera neitt tilrauna-
dýr og snaraðist brott, án þess
að borga.
— Daginn eftir vildi svo til,
að ég þurfti að bregða mér nið-
ur á lögreglustöð, og meðan ég
því, að komiö var með pennan
sama mann, dauðadrukkinn, til
að stinga honum í steininn. Þá
datt mér nú í hug, að „honum
hefði verið nær að vera minni
í gær“. Það sr nefnilega betra
að vera stærxi í dag en í gær,
eins og þú veizt.
Gott að vera rakari
— Hvað er starfsævin orðin
— Og hver er melstail þinn?
— Eg er minn eiginn meist-
ari, hef aldrei lært þetta. Eg
byrjaði nefnilega á þessu, áðúr
en lögin um rakaraiðnina komu
til. Eg var fyrst í mánuð á
Hótet Hafnarfjörður, síðan í ár
á ísafir'ði, og loks fluttist ég
hingað. Stofan mín í Banka-
strætinu er orðin 38 ára göm-
ul.
— En þú?
— Eg er ungur. Þú ræður,
hvort þú segir, að ég sé kominn
yfir sjötugt. Það er engin lygi.
En ég er ungur samt. Það er
gott að vera rakari.
— Já, ég lærði ekki hjá nein-
um, en sjálfur hef ég útskrif-
að sex. Þeir eru allir góðir rak
arar. Einum kenndi ég of mik-
ið. Hann heitir Aron Guðbrands
son og er miklu meiri i'akari
en ég.
Skakkaði aðeins einu ári
— Þú hlýtur að hafa hand-
fjallað mörg merk höfuð og
kjamma?
— Öll höfuð eru merk, og
þá kjammarnir ekki síður. Ef
út í það er farið, þá hafa ýms-
ir kunnustu menn þjóðgrinnar
verið viðskiptavinir mínir. En
ég fer ekki að nefna nein
nöfn. Eg gæti gleymt einhverj-
um, og það gæti dregið dilk á
eftir sér. Einu sinni var haft
viðtal við rakara hér í bænum,
sem taldi upp marga merka
menn, sem hann hafði rakað.
en gleymdi að geta Péturs
Hoffmann, og þar missti hann
góðan viðskiptavin. Pétur sagði
mér þetta sjálfur.
— Margir rakarar eru hinir
mestu spekingar og höfuðskelja
fræðingar. Eg vildi, að ég væri
eins vel að mér og rakari einn i
London, sem dr. Jón Helgason,
prófessor í Kaupmannahöfn,
fór eitt sinn til. Hann sagði
Jóni, hvað hann starfaði og
hvað hann væri gamall, og það
^kakkaði aðeins einu ári.
Hefur skipt vi8 4 ættliði
— Nei, ég er enginn speking
ur, en það er oft gaman á stof-
unni hjá mér og ýmislegt, sem
fýkur á milli. Eg þekki svo
marga, og þeir koma stundum
til þess eins að spjalla. Einu
sinni kom Pétur Ingimundar-
son, slökkviliðsstjóri, hér inn á
stofuna með valdsmannssvip
og kastaði að mér ýmsum hnút-
um, en ég reyndi að borga fyr-
ir mig eftir beztu 'getu. Við-
staddir sátu með furðusvip,
þangað til Pétur gat ekki leng-
ur varizt. hlátri. Þá skildu þeir,
að þetta var aðeins grín.
— Já, rakari kynnist mörg-
um. Og sonur kemur á eftir
föður. T.d. get ég sagt þér, að
í einu tilfelli er ég farinn að
fást við 4. ættlið'inn. 1. ætt-
liðurin var ekki fastur við-
skiptavinur, en 2., 3. og 4. voru
það, og sá 4. frá fæðingu. Og
það er oftast meira en nóg að
gera. Þó eru dagaskipti að því.
Á rólegum dögum klæjar mann
oft í fingurna að kippa inn til
sín svona lubbakollum, eins og
þér, þegar þeir ganga fram hjá.
Smalinn þarf að lifa
— Kvenfólkið kemur lítið' til
mín, enda er ekki auðvelt að
fást við það, nema það vilji
drengjakollinn, en því er lítið
að heilsa þessa dagana. Annars
höfum við stúlku til að annast
kvenfólkið, sem kemur.
— Þú talar um lubbakolla
eins og mig. En koma þá ekki
til þín sköllóttir menn, sem
e.t.v. þurfa enga klippingu?
— Jú, jú, en þá geri ég mitt
bezta tii að finna einhver hár.
Þeir gera nú oft að gamni sínu
og segjast ekki þurfa að borga
eins mikið og þeir, sem hár-
prúðari eru. En þá er ég vanur
að svai'a þeim: Ef ég á að leita
að hárinu, verð ég að fá fyrir
bað, því að smalinn þarf að lifa,
eins og aðrir. Annars gera
menn yfirieitt aldrei athuga-’
semd við verðlagið í alvöru.
Við höfum fastan taxta.
Stundum koma þeir
drukknir
En það er auðvitað misjafn-
lega gott að gera mönnum til
hæfis. Leikarar eru anzi erf-
iðir vifffangs. Einhvern tíma
komst það í blöffin þcgar ég
spurði Ævar Kvaran, hvort ég
(Framhald á 15 sfðu)
löng?
— Eg byrjaði á þessu 1914.
Eyjólfur mundar hnifinn. Hvort kjamminn er hluti af ráSherra eSa verkamanni, skiptir hann engu máli.
Ljósmynd: TÍMINN, GE
6»H
T I M I N N , föstudagitin 8. júní 1963