Tíminn - 29.07.1962, Blaðsíða 14

að litlu garðhýsi, sagði hann hvat-
lega:
— Hvað þekkið þér tjl manns
að nafni Graham, senorita?
Andartak var sem ógnþrungin
þögn skylli yfir garðinn, jafnvel
Mario og varðmennirnir tveir, sem
gengu við hlið hans, virtust dauð-
skelfdir, og Elenor vonaði af öllu
hjarta, að ekki sæist á henni,
hvernig henni leið. Hún sneri sér
rólega að manninum, sem stóð við
hlið hennar, hrukkaði ennið á ynd
isblíðan máta.
— Graham? Eg þekki bara eina
fjölskyldu með þvf nafni í Eng-
landi. Þau eiga tvö börn og lítinn,
feitan hund, sem heitir Súsan,
hún átti raunar hvolpa, rétt áður
en ég fór að heiman . . .
— Nei, nei! Maðurinn, sem ég
er að tala um, á engin börn, því
síður feitan hund.
— Eg er hrædd um, as ég
þekki engan annan meS þessu
nafni, sagSi hún afsakandi og von
aði, að hnjákollarnir svikju hana
ekki. — Býr þessi maður hér á
eynni, senor?
Don Manuel hristi höfuðið.
Það leit út fyrir, að skot hans í
myrkrinu hefði geigað. Elenor
titraði öll innvortis og var fegin
að geta setzt á bekk fyrir utan
garðhúsið. Hún reyndi að festa
hugann við allt annað en það, að
Don Manuel vissi um John Gra-
119
Gilbert, Marshall, Poulu og Caro-
line-eyjarnar og austurhluta Nýju
Guineu. Það var einnig samþykkt
að Bretland og Bandaríkin skyldu
reyna að knýja Japan til skilyrðis
lausrar uppgjafar innan tólf mán-
aða frá ósigri Þýzkalands. Á með-
an skyldi gerð tilraun undir yfir-
stjórn Mountbattens, til að endur
opna samgönguleiðirnar við Kína
og þreyta Japani í Burma með
takmörkuðum árásum brezkra og
bandarískra flugvéla. Áform Chur-
chills um landgöngu á Norðnr-
Sumatra fékk ekki frekari hljóm-
grunn hjá Ameríkumönnum en
það hafði hlotið hjá Brooke og
því var hafnað, þrátt fyrir hinar
mælskustu málsvarnir forsætis-
ráðherrans.
Með þetta urðu Brooke og
starfsfélagar að gera sig ánægða.
Þetta var ekki allt sem hann hafði
gert sér vonir um, en það var
samt miklu betra en hann hafði
um tima óttazt og það tryggði a.
m. k. það, að það varalið, sem
Þjóðverjar höfðu sent til Ítalíu,
yrðj haldið þar áfram, fjarri
ströndum Normandys. Samt var
enn svo margt ógert til þess að
losa Suður-Evrópu úr greipum
Þjóðverja, að hann var dapur og
vonsvikinn. „Ráðstefnunni er lok-
ib“, skrifaði hann 24. ágúst, „og
ég er örþreyttur eftir hið erfiða
og hvíldarlausa starf og baráttuna
við erfiðleika, skoðanamun,
þrjózk’u, einfeldni, smámunasemi
og þvermóðsku. Þegar svo öll bar-
átta stanzar skyndilega og allir
aðilar ráðstefnunnar hverfa hver í
sína áttina, þá sækir að manni
tómleikakennd, hryggð, einmaha-
leiki og vonbrigði með árangur-
inn. í Casablanca, þegar ég reik-
aði um í garði Maurenja gistjhúss
ins; var það aðejns fuglunum og
félagsskap þeirra að þakka, að ég
fór ekki að gráta yfir einstæðings
skap mínum og umkomuleysi. í
kvöld er ég á valdi sömu tilfinn-
ham og að þau áttu að hittast
hér á eynni. Hvað sem um hann
og ríkisstjórn hans mátti segja,
var óhætt um það, að njósnar-
fyrirkomulag þeirra var ekki sem
verst. Þetta sýndi henni, svo að
ekki varð um villzt, hversu gæti-
lega hún varð að fara. Hún hafði
andstyggð á lágvaxna manninum
með svart, gljáandi hárið og mik-
ið yfirskeggið. Engin furða, þótt
John Graham hikaði við að snúa
aftur hingað.
Það tók Doti Manuel um það
bil kortér a^ sýna Elenor garð-
inn fagra. Mario og varðmennirn-
ir tveir gengu spölkorn á eftir,
leiðsögumaðurinn brúni virtist al-
veg ruglaður af öllu, sem fyrir
augun bar. Þegar þau kvöddust
að lokum með miklum hneiging-
um og hlýjum óskum hans há-
t ignar um, að þau sæjust aftur,
settist Mario inn í bifreiðina við
hlið bílstjórans og varp öndinni
djúpt og innilega. Elenor tók af
sér barðastóra hattinn og kældi
andlit sitt. Henni var óskaplega
heitt.
Svo fékk Mario málið aftur.
Hann sneri sér við og hallaði sér
yfir sætið.
— Senorita! Þetta var yndis-
legt! Eg hefði aldrei ímyndað mér,
að ég ætti slíkt eftir. Að hugsa
sér, að ég, Mario, hef verið [ heim
boði hjá hans hátign, að ég hef
stigið mínum vesölu fótúm um
sali hans og gengið í töfrafögrum
garði hans. Aldrel! hrópaði hann
frá sér numinn — aldrei gleymi
ég þessum degi.
— Ekki ég heldur, sagði Elen-
or þreytuleg, og í gleði sinni yfir
því að heimsókninni var lokið,
gleymdi hún alveg að ávfta Mario
fyrir sóðalegt útlit hans. — Biddu
bilstjórann að aka ekki á'vona
hratt, Mario.
— Hann keyrir ekkert hratt.
sagði leiðsögumaður hennar ásak-
andi. — Við erum að aka niður
hallann.
— Biddu hann þá ag nota
hemlana. Elenor var svo uppgef-
in á sál og • líkama eftir stund-
ina í höllinni, vissan um, að Don
Manuel vissi um ætlunarverk
hennar, skelfdi hana, að hún þoldi
ekki þessa æðislegu keyrslu.
— En senorita, það eru engir
hemlar á bílnum, svaraðj Mario
afsakandi.
í höllinni sat Don Manuel og
horfði á svipbrigðalaust andlit lög
reglustjóra síns.
— Lopez, ég veit svei mér ekki,
hvað ég á að halda! Hún var ólík
því, sem ég hafði ímyndað mér.
Að því er virtist barnaleg, einföld
og saklaus, svo . . . heimsk og
trúgjörn. Spnor Penny hefur varla
getað látið þessa stúlku fá skjöl-
in til afhendingar.
— Eg rétt sá henni bregða fyr-
ir, sagði Lopez. — Hún er mjög
fögur.
— Á vissan hátt, sagði forset-
inn og togaði í yfirskeggið. — Eg
horfði fast á hana, þegar ég
nefndi nafn Johns Graham, en
hún þekkti bara cinhverja fiöl-
skyldu með þessu nafni, sem átti
lítinn, feitan hund!
Hann sparkaði í skammelið við
fætur sér. — Eg sá eklq votta
fyrir undrun eða ótta í svipnum.
— Kannske hefur hún ekki
heyrt um hann, stakk Lopez upp
á. — Ef mér leyfist a^ segja það,
yðar hátign, þá held é^, að yður
hafi skjátlazt í því, að John Gra-
ham ætti að hjálpa henni . . .
— Þér voruð sammála mér,
byrjaði forsetinn ásakandi, en
Lopez vildi ekki eiga söki'na og
fiýtti sér að segja:
— En ef yður skjátlaðist ekki,
hvernig veit hún, hvort hann er
hér eða ekki?
D‘on Manuel glápti á hann.
— Eigið þér við, að hún þekki
hann ekki?
— Hvernig ætti hún að þekkja
hann? Vinur vor sagði okkur frá
öllu, sem hún tók sér fyrir hend-
ur í New York, Bermuda og á
Jamaica. Satt er að vísu, að senor
Evans tók á mótj henni og hún
rúntaði með honum í bílnum —
án þess að frúin hans væri með-
Lopez fnæsti fyrirlitlega. — En
senor Graham var ekk[ með, eng-
inn setti sig í samband við hana
í ICingston. Henni var veitt eftir-
för hvar sem hún fór. Og hún
hefði ekki afhent senor Evans
skjölin, hvernig hefði hún þá get-
að komið þeim til Castellons hér
á eyjunni? spurði hann.
— Eruð þér vissir um, að
14
ímyndunaraflið hlaupi ekki með
yður [ gönur? sagð[ forsetinn
gremjulega, en lögreglustjórinn
lét ekki stöðva sig o^g hélt áfram.
— Það er því sennilegt, að
hafi senor Graham fengið fyrir-
skipun um að setja sig í sam-
band við hana, þá hljóti það að
vera hér. Og einhverja hjálp verð
ur hún áreiðanlega að fá, svo að
það er líklegt, að hann eigi að
veita haná. Senorita Penny getur
ekki með nokkru móti vitað, hvar
Clemente Castellon leynist; við
vitum það ekki einu sinni, þrátt
fyrir gaumgæfilegar rannsóknir.
Ifún getur ekki hafa komið skjöl-
unum nú þegar til hans án hjálp-
ar. En hingað til hefur senor Gra-
hams ekki orðið vart. Satt er að
vísu, að hann hefur eigin hæfi-
leika til að flögra um eins og lít-
ið. gagnsætt fiðrildi, en það hef-
ur verið gengið úr skugga um
það, að enginn á hótelinu getur
verið senor Graham. Senor Clar-
ence, senor Robertson og feiti fé-
lagi hans, senor Randall — eng-
inn þeirra er Graham. Heldur
ekki kerlingin með sviknu gim-
steinana. Gistihússtjórinn segir,
að senorita Penny tali ekki við
neinn utanaðkomandi. Svo er það
ofurstinn, en hann hefur verið
hér vikum saman, svo að við get-
um sleppt honum. Ef hótelstjór-
inn finnur ekki það, sem senorita
HLÝTUR að hafa með sér, kem-
ur þá ekki til greina, að annar
flytjj inn á hótelið. Ungur herra
kannske . . .
— Eigið þér við, að við fáum'
einn af okkar mönnum til að
kynna sig fyrir senoritu Penny
sem John Graham, áður en hinn
raunverulegi Graham E'kýtur upp
kollinum? En ef hann kemur nú
og rekst á annan, sem hefur tekið
sæti hans?
inga og nú eru engir fuglar . . . “
Innfærsla Brookes í dagbókina
þann 24. ágúst fjallaði og um hin
daglegu vanastörf.
„Héldum herráðsfund klukkan
9,45 f. h. til þess að gera út um
nokkur atriði, sem enn þurftu um-
ræðna um. Meðan á fundi stóð
kom dr. Soong að heims’ækja okk
ur og spurði klaufalegra spurn-
inga, sem ekkj var hægt að sYara,
aðallega vegna þess að Japanir
hafa náð í dulmálsletur dr. Soongs
og stöðva allar orðsendingar
hans.
Klukkan 1 e. h. snæddum við há
degisverð með bandarísku herráðs
foringjunum og síðan fór hver
sína leið. Bandaríkjamennimir
héldu af sta'J aftur til Washing-
ton. Dill fór með Marshall og gisti
húsið tæmdist fljótt. Við Portal
verðum hér kyrrir til laugardags,
en fljúgum þá heim. Á meðan
höfum við [ hyggju að fara í
tveggja daga veiðiferð. Við héld-
um því áfram að kaupa línur,
flugur, buxur og sokka, til að
vera í við veiðarnar.
Rétt fyrir miðdegisverð hringdi
Winston til mín frá Citadel. Hann
var [ óskaplega æstu skapi og var
orsök þess stutt athugasemd í fyr
irlestri sem einn herráðsforingi
Alexanders hafði flutt. í þessum
fyrirlestri hafði hann lýst því yf-
ir, að sex herdeildir myndu ekki
verða staðsettar í Napoli fyrr en
á að gizka 1. desember. Þessi yfir-
Jýsing gerði hann gersámlega óð-
an og á þeim tuttugu mínútum,
sem við ræddumst við, mistókst
mér algerlega að róa hann. Eg
verð nú að skreppa til hans klukk
an 10 í kvöld til þess að ræða
ástandið nánar.
25. ágúst. Quebec Þegar ég les
nú það, sem ég skrifaði í gær-
kveldi, finn ég, að ég hlýt að
hafa verið í mjög slæmu skapi
Eg vildi helzt rífa þessar síður úr
dagbókinni . . .
Fyrrí hluti: Undtmhald, eftir
Árthur Bryant. Heimildir eru
Morgunninn byrjaði með viðræð-
um við Winston klukkan 11 f. h.
Hann var enn [ mjög erfiðu og
ónotalegu skapi vegna þess hve
seint okkur gengi að koma her-
deildum okkar til Ítalíu og var
þegar búinn að semja skeyti til
Alexanders.
Frá Winston flýtt[ ég mér til
baka, borðaði hádegisverð
snemma, hafði fataskipti og lagði
af stað með Portal og mr. Camp-
bell til Lae des Neiges til þess að
fiska þar í tvo daga. Eftir 60—70
mílna ferð komum við að vatninu
og stigum um borð í vélbáta, sem
áttu að flytja okkur til fiskikofa,
er stóð tveimur mílum ofar við
vatnið. Þetta var mjög skemmtileg
ur dvalarstaður (bjálkahús) með
setustofu, borðstofu, svefnlofti.
leiðsögumönnum, barkarbátum
o. s frv.
Við Porial byrjuðum þegar að
fiska. Eg var búihn að finna ágæt
an veiðistað og var kominn í bezta
veiðiskap, þegar þeir birtust
1 ^kyndilega Winston og Clarke og
I þar með var draumurinn búinn . .
26. ágúst. Lac des Neiges. Við
Portal fórum á fætur klukkan 6
f. h. Ausandi rigning og fjandi
kalt í veðri. Við vorum að fiska
allan dagin-n og fengum fjörutíu
silunga, sem voru til jafnaðar
um 1% lbs. og þeir beztu 3 lbs.
Þarna voru líka skammt frá okk-
ur að veiðum stór fiskiörn, svört
önd og fálki.
Vatnið er stórt ummáls með
skógivöxnum bökkum. Birnir
koma þangað oft og einn þeirra
gerði Louise, matreiðslukonuna,
dauðhrædda, þegar hún var að
tæma sorpfötuna bak við húsið.
27. ágúst. Quebec. Fórum aftur
á fætur klukkan 6 f. h. Veður hið
bezta, en þoka yfir vatninu. Það
var samt ekki lengi. Við Portal
j höfðum varpað hlutkesti um það,
; hver ætti að fara upp og hver j
í niður með vatninu Hann vann j
j og fékk fimmtíu og fimm silunga,'
: en ég aðeins níu. Eftir hádegi
! breyttum við samt til og óg fór
með honum á þá staði, þar scm
hann hafði verið og fékk fjörutíu
og fimm fiska. Þannig lauk ég1
deginum með fimmtíu og fjórum
silungum, rúmlega 114 lbs. að
meðaltali, þar á meðal allmörgum
sem voru 2l4 til 3 lbs. . . . Eg hef
aldrei veitt svo vel í vatni.
Við fórum klukkan 7 e. h. og
ókum til dvalarstaðar forsætisráð
herrans, en þangað komum við
klukkan 8,30 e. h. og borðuðum
miðdegisverð með Clemmie, Mary,
Anthony Eden, Cadogan, Morau,
Martin, Thompson, Clarke og
Campbell. Eftir miðdegisverð ók-
um við áfram og komum hingað
um miðnætti. Eg er dauðþreyttur,
en ég hef þó hresstst mjög mikið
á þessum tveimur dögum . . .
28. ágúst. í flugvél á heimleið
frá Quebec. Morgunninn fór [ það
að ganga frá farangrinum, heim-
sækja Dudley gamla Pound og
hlaupa út í bókaverzlun, til að
sækja bók um kanadiska fugla,
sem ég hafði pantað.
Lítt grunaðj mig, þegar ég
kvaddi Dudley gamla Pound, að
ég myndi aldrei sjá hann framar.
Hann sat í djúpum hægindastól
og leit allt annað en vel út. Það
14
T f M I N N, sunnudagurinn 29. júlí 1962. —