Tíminn - 29.08.1962, Qupperneq 16

Eðvarð
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.
Sigurgeirsson).
Loks eftir langan dag
lít ég þig, helga jörð.
Seiddur um sólar'laig
sigli ég inn Eyjafjörð.
Ennþá á óskastund,
opnað'ist faðmur hans,
Berast um sólgyllt sund
söngvar og goisladiains.
Verja hinn vígða reit
varðtröllin klettablá,
rnáttug og mikilleit,
Múlinn og Gjögratá.
Hljóti um breÍSi byigtgð
blessun og þakkargjörð
allir, sem trö'llatryggð
taka við Eyjafjörð.
bið ég til bjargar þér,
blessaða Galmarsströnd.
Bænin og barnsins trú
betra hinn týnda son.
Gleg’in Oig guð og þú
gefa mér nýja von.
Stráin, sem blærinn brau.t
blessar þín líknarhönd.
Mjúk er sem móðurskaut
moldin á Gialmarsströnd.
Faðmað'u, blíði blær,
bygg'ðir og sundin víð.
Sé ég, hvar bóndabær.
brosir í vesturhlíð.
Þó komi ég s'ár frá sæ,
sekari en áður fyrr,
á þessum bónd.abæ
bíða mín opnar dyr.
Áfnam — og alltaf heim,
inn gegnúrn sundin b'lá.
Guðirnir gefa þeim
gleði, sem landið' sjá.
Loks eftir iangan dag
leit ég þig, helga jörð.
Seiddur um sólarlag
sigli ég inn Eyjafýörð.
DAVÍÐ STEFÁNSSON
fr'á Fagraskógi.
Blika sem brennheitt stál
björgin og djúipin köld.
BJurt var um Austurál
oftar en þetta kvöld.
Blástur frá bláum hval
blandast við' fuglaklið.
Blævakið bylgjuhjal
boðar mér drottins frið.
Ástum og eldi skírð
óska'lönd birtast mér.
Hvflíka drottins dýrð
dauðlegur maður sér!
Allt ber hér sama svip; ,
söm er hin giamla jörð.
Hæigara skaltu, skip,
skríða inn Eyjafjörð.
Allt það, sem augað sér,
æskunnar hörpu knýr,
syngur og segir mér
sögur og ævintýr.
Mild ertu, móðir jörð.
Margt hefur gufs þér veitt.
Aldrci ég Eyjafjörð
elska'.'i nógu heitt.
Þó finnst mér ást mín öll,
unaður minn og þrá
tengd við' hin föigru fjöll,
fjörðinn og sundin blá.
Hvar sem ég flótta fer
.friM.aus um ókunn lönd.
Sólarlag við Eyjafjörð. — (Ljósm.: