Tíminn - 13.09.1962, Síða 14

OLÍA OG ÁSTIR
LINDEN GRIERSON
enn erfiðara yfirferðar en á leið-
inTii upp á efsta tmdinn daginn
áður, og einu sinni meðan þau
námu staðar og Mario virti fyrir
sér umhverfið, sagði Rose að hún
skildi ekki, hvernig flóttamennirn-
ir kæmust þessa leið með vistir og
mat.
Eg held að þeir hafi sína eigin
leið, senora, svaraði Mario.
— En mennirnir, sem ég hitti í
gær vildu ekki einu sinni segja
mér, hvar hún er. Þeir brostu bara,
þegar ég sagði að við ætluðum upp
að Litla spörfugli og sögðust
skyldu bíða eftir okkur þar. Nú
fylgjast þeir eflaust með okkur og
hlæja, af því að við förum erfið-
ustu leiðina.
— Eg er að hugsa um, hvað
gerist þegar senor Castellon fær
skjölin, sagði Terry hugsi.
— Ég skipti mér ekki af því,
hvað hann gerir, hrópaði Elenor.
— Þegar ég hef afhent honum
þau, er mínu verki lokið.Eg er víst
ekki sérstaklega áhugasöm um
stjórnmál, sér í lagi þegar viðkem-
ur lítilli fjarlægri eyju eins og
þessari.
— En hver eru skjölin eigin-
lega? spurði Rose forvitin, og El-
enor brosti.
— Þetta var sama og Jeffrey
spurði si og æ.
— Og þú sagðir honum það
ekki og ætlar heldur ekki að segja
mér það, áttu við það? Og Rose
hló glaðlega. — Þú vilt fá þína
stóru stund. Jæja, ekkert við því
að segja.
— Mér finnst ég eiga það skilið,
svaraði Elenor.
Tvisvar sinnum fór Mario ranga
leið og þau urðu að snúa aftur og
finna betri leið. Rose stríddi hon-
um með því að kannski hefði hann
reynt að fara með sjnn ameríska
milljónera upp hór, en Mario varð
að játa, að hann hefði aldrei reynt
að komast upp á Litla spörfugl
fyrr. Það var erfit* að finna sæmi-
lega greiðfæra leið og hann stanz-
aði við hengiflug og virti umhverf-
ið fyrir sér með hrukkað enni.
— Ef við ætlum okkur að ná
tindi'num, er víst engin önnur leið
en þessi, muldraði Terry og leizt
ekki i.
— Eg held að það sé rétt hjá
yður, senor. — Mario leit gremju-
lega á klettana, sem sköguðu út
og upp og niðitr. — Vitið þér
hvað, senor, ég held það sé ein-
hver, sem fylgist með okkur. Þess-
ir flóttamenn — og þeir skemmta
sér dátt að erfiðleikum okkar, það
er ég viss um. — En sá hlær bezt,
sem síðast hlær, Terry rétti úr sér.
—Eg fer fyrstur, Rose kemur á
| eftir mér og [ hamingju bænum
j farðu ekki að rífast við mig eins
| og í gær.
1 — Nei, elskan.
— Ef ég verð æstur eða fer að
hlæja, þá steypist ég fram af
— Já, elskan.
Hann leit uppgefinn á hana, svo
tók hann að klifrast hægt upp á
við og hélt sér með höndum og
fótum. Þegar hann var horfinn
sjónum, lagði Rose af stað. Elenor (
horfði á eftir þeim, hún hefði átt'
að vera full eftirvæntingar, en j
hjarta hennar var þungt sem blý j
og hún var ákaflega döpur
— Nú er röðin komin að yður,
senorita, sagði Mario, þegar Rose
hrópaði að hún væri komin upp.
Elenor byrjaði að klifra, og
eftir nokkrar mfnútur var hún
komin að erfiða staðnum þar sem
hún átti að vega sig upp á klett-
inn. Hún hvarflaði augum ósjálf-
rátt niður á við, og í sömu andrá
missti hún fótfestuna.
Hún greip andann á lofti og
beitti ýtrustu kröftum til að missa
ekki handfestuna líka
— Mario!
Hann var við hl;ð hennar, svo
kominn aðeins framfyrir hana í
slíkum flýti, sem þún hefði ekki j
trúað að væri til. Svo fann hún, \
að hann greip um úlnliðí hennar
og hjálpaði., henni.
— Einbeitið yður að finna fót-
festu, sagði hann rólega og i'nni-
lega.
Andartak svejf hún í lausu lofti,
svo fann hún festu fyrir þann
vinstri og gat lagt þungann á þann
fót, meðan hún leitaði eftir festu
fyrir hinn.
— Æ, ekki sleppa mér s rax!
Orðin komu án þess að hún vissi,
andartaki síðar, þegar hún leit
niður bratt flugið.
Hann þrýsti handleggi hennar
fast og talaði lágt á spænsku: —
Gullna drott'ningin mín, þú mest
elskaða allra kvenna, heldurðu að
ég láti nokkurn tíma eitthvað vont
koma fyrir þig?
Hún lyfti höfði og tann roða
hlaupa fram í kinnar sínar. Hann
leit á hana og hélt áfram á ensku:
— Grípið með hendinni hérna
— .svona. Þá er það komið.
Terry birtist nú og hjálpaði hon-
um að draga Elenor upp. Svitaperl
ur dönsuðu á andiiti Marios
-— Áfram þessa leið. Terry gaf
henni engan tíma til að þakka
Mario eðá hugleiða, það sem gerzt
hafði. Hann sýndi henni, hvar hún
ætfi að ganga og kom sjálfur rétt
á hæla hennar. Rose beið eftir
þeim. Hún stóð og beið, og fyrir
aft.a.n hana stóð hópur ipanna í
bakgrunni gnæfði tindurinn á
Cerro Dei Pinto
14. KAFLI
— Við erum sýnilega komin á
leiðarenda, sagði Rose, og virtist
ekki óttast mennina. sem að baki
hennar s'óðu. heldur sneri sér að
þeim og horfði á þá með ódulinni
undrun. Hún hugsaði með sér:
Þessir eru ekki efns og hinir ínn-
fæddu í borginni. Satt að vísu,
þeir höfðu sama dökka hörundslit-
inn, sama dökka hárið og dökkt
skegg, en það var aðdáun og
glettni í augum þeirra og hlátur í
röddunum, þegar þeir komu til
þeirra og óskuðu til hamingju með
dugnað þeirra að klifra. Flestir
þeirra töluðu ensku. og þeir töluðu
allir hver upp í annan,
Elenor s‘óð um stund að jafna
sig, svo sneri hún sér að Mario.
—Senor Castellon, er hann hérna?
— Hann væntir yðar, senorita,
sagði maður nokkur og greip hönd
hennar og þrýsti hana hjartanlega.
— Ó! Hvernig vissi hann, að
við kæmum?
— Fréttir berast. fljótt, meira
að segja hér uppi j fjöllunum,
sagði annar með vinalegu brosi, og
Rose benti æst á nokkrar hvítar
dúfur.
— Dúfur!, hrópaði hún og hin
litu við.
— Komið, senorita, foringi okk-
ar bíður yðar. Einn mannanna
hneigði sig djúpt fyrir henni og
benti að innganginum.
Rose gekk áköf á eftir mönnun-
um. Þetta var sannarlega hápunkt-
ur unaðslegrar brúðkaupsferðar,
en hún efaðist um, að nokkur
myndi trúa henni, ef hún segði frá
ölln því, sem hún hefði upplifað.
Með Terry við hlið sér fylgdjst
hún með mönnunum og greip aft-
ur andann á lofti, þegar þau fóru
úr björtu dagsljósinu inn í svala
myrkrið í hellinum. Á klettaveggj-
unum héngu ljósker, gólfið var
sópað, og frumstæð heimasmíðuð
húsgögn voru hér og hvar. í myrkr
inu enn innar sá hún margar
dökkar holur, og hún gat sér til
um, að þau færu inn í eitthvert
þessara herbergja. Frá einu heyrð
ist po'taglamur, og hún þefaöi og
fann girnilega matarlykt
Elenor kom á eftir henni, en
stranzaði skyndilega, þegar hún sá
manninn, sem sat við borð og beið
þeirra. Hún þurfti ekki að spyrja,
hvort þetta væri maðurinn, sem
hún hafði ferðazt alla hina löngu
leið til að hitta, það var einhver
veiðimannsblær yfir veðurbitnu
andliti hans, augun björt og vak-
150
lausir o.s.frv., o.s.frv. Það var með
naumindum að ég gat haft stjórn
á skapi mínu, undir þessum reiði-
lestri . . .
Fékk uggvænlegt skeyti frá Al-
exander rétt áður en ég háttaði.
Hann er bersýnilega ekki ánægður
með ástandið fyrir sunnan Róm,
og leggur til að 5. herdeild verði
látin taka við af 56. herdeild, og
að send verði þangað ein her-
deild til viðbótar. Hann stakk
líka upp á því, að varnimar
yrðu endurskipulagðar og bættar
með því að flytja áttunda herinn
yfir til Cassino-vígstöðh'anna. í
því held ég að hann hafi rétt fyrir
sér.
29. febrúar. Sendi skeytið frá
Alex áfram til forsætisráðherrans,
vitandi að það myndi valda vand-
ræðum um daginn. Fór svo á her-
ráðsforingjafund. Eftir hádegis-
verð hringdi forsætisráðherrann
og stakk upp á því, að við hittumst
klukkan 5,30 e.h. Klukkan 10 e.h.
annar fundur með forsætisráðherr
anum, þar sem einnig voru Ike og
Bedell Smith. Við sömdum skeyti
til bandarísku herráðsforingj-
1anna . . .
1. marz . . . Tiltölulega stuttur
herráðsforingjafundur. Flýtti mér
eftir hádegisverð til hermálaráðu-
neytisins til að veita stafnum —
tákni stöðu minnar — viðtöku, sem
konungurinn ætlaði að afhenda
mér. Því næst á ráðherrafund,
sem stóð yfir frá klukkan 6 til
8 e.h.
Við afhendingu stafsins, sagði
konungur, að sér skildist, að fram
hefðu komið hugmyndjr um að
halda áfram Kyrrahafsaðgerðum
okkar frá Ástralíu, í stað Indlands.
Hann spurði hvort ég hefði nokkra
uppdrætti eða áætlun, er gætu
skýrt þær nánar. Eg sagði honum
að við hefðum einmitt nýsamið
slíka áætlun og kvaðst hann gjarn-
an vilja sjá hana. Nú var { ég
vanda sladdur. Ef ég héldi lengra,
il4
mætti vel líta svo á, sem ég væri
að reyna að tryggja mér stuðning
konungs gegn forsætisráðherran-
um. Þegar ég var að fara, endur-
tók konungurinn þá bón sína að fá
að sjá þessa áætlun.
2. marz. Stuttur herráðsforingja-
fundur, en að honum loknum fór
ég til fundar við forsætisráðherr-
ann, klukkan 12,45. Erindi mitt
var, að ræða um beiðni konungs-
ins. Eg tjáði honum, að ég vildi
leita ráða hjá honum og hann fór
að tala um allt annað málefni. Eg
vék þá aftur að því sama og lýsti
því fyrir honum í hvern vanda
þessi beiðni konungsins hefði sett
mig, þar eð ég vildi ekki gera
neitt á bak við hann (þ.e. forsætis-
ráðherrann). Hann kvaðst þá hafa
skrifað nýja greinargerð, hringdi
bjöllu til þess að láta færa sér
fara og byrjaði þegar að lesa hana.
Eg reyndi e'nn að halda mér
við efnið og minnti hann á það,
að ég hefði komið til að leita ráða
hjá honum. Hann svaraði því til,
að hann yrði að lesa þessa nýju
greinargerð fyrir mig. Loks sagði
ég, að þessi greinargerð hans
myndi vissulega verða tekin til at-
hugunar á herráðsforingjafundi
síðar, en það sem ég vildi nú fá,
v,æri ákveðinn úrskurður um það,
hvað ég ætti að gera. Eg kvaðst
leggja það til, að konungi yrði
sagt, að forsætisráðherrann hefði
enn ckki haft tíma til að lesa áætl-
un okkar og að vegna ágreinings
okkar í skoðunum. teldi ég réttast
að honum yrði veittur dálítið
lengri tími til að kynna sér hana
og undirbúa athugasemdir sínar.
HaRn samþykkti þessa málsmeð-
ferð.
3. marz. Mjög langur herráðsfor-
ingjafundur, því að jafnskjótt og
við höfðum lokið hinum venjulegu
umræðum okkar, mæltist Portal til
þess að skrifarar gengju af fundi,
og útskýrði svo hversu erfið sér,
væri stjórn flughersins, undir yfir-
Sigur vesturvelda, eftir
Arthur Bryant. Heimiidir:
STRIÐSDAGBÆKUR
ALANBROOKE
stjórn Eisenhowers. Bersýnilega
á Tedder, sem var vara-foringi, að
fá aukin völd . . . “
Þegar hér var komið sögu, lagði
hermálaráðherrann skrifað skjal
fyrir forsætisráðherrann, þar sem
lagt var til, að þar sem ágreining-
urinn milli ha'ns og hinna opin-
beru ráðgjafa hans yrði ekki leyst-
ur á hernaðarlegum grundvelli,
þá skyldi hann leysa hann á stjórn-
málalegum grundvelli. „Það virð-
ist augljóst", skrifaði Ismay — „að
þér og ráðherrar yðar munuð ekki
komast að samkomulagi um stefnu
í Kyrrahafsmálum Á hinn bóginn
eru herráðsforingjarnir ólíklegir
til að víkja frá þeim hernaðarlegu
skoðunum sem þeir hafa lýst yfir
Loks er embættisafsögn hinna síð-
arnefndu ekki útilokuð. Slík sundr-
ung, ávallt óæskileg. myndi nú á
þessum hættulegu tímamótum
verða óbætanleg ógæfa
— Eg sting upp á því. að þér kall
ið varnarmálanefndina saman á
fund f næstu viku. tii þess að taka
endanlegar ákvarðanir viðvíkjandi
hernaðaraðgerðum á Indlands- og
Kyrrahafi. . . Það er kannske hugs
anlegt að samkomulag náist. Farij
svo, er það gott og blessað. En ná- \
ist það ekki, væri þá ekki mögu-i
legt fyrir yður og rétt, að sjá tilj
þess að ákvarðanirnar verði ekki j
byggðar á hernaðarlegum grund-
velli einum, heldur fyrst og fremst
á pólitískum athugunum. Eg get
ekki hugsað mér annað en að her-
ráðsforingjarnir muni samþykkja
þessa ákvörðun með fyllstu holi-
ustu og hefjast þegar handa við
að semja áætlun um framkvæmd
hennar . “
Enda þótt forsætisráðherrann
kallaði saman varnarmálanefnd-
ina, til þess að reyna að yfirbuga
mótspyrnu hermálaráðunauta
sinna. þá fór hann ekki að ráðum
Ismays Dagbók Brookes heldur á-
fram:
„6. marz. Ræddum á herráðsfor
ingjafundinum í morgun um það
hvernig við ættum að fást við for
sætisráðherrann. Við erum að
■semja svar við greinargerð hans,
og á miðvikudaginn eigum við að
halda fund með honum
7. marz. Mestallur herráðsfor-
ingjafundur okkar fór í það að
undirbúa okkur undir fundinn cneð
forsætisráðherranum á morgun.
Seinna um daginn kom Macmillan
að finna mig, og við ræddum nær
eingöngu um það, hvernig við gæt-
um bezt bjargað „Jumbo“ Wilson
undan reiði forsætisráðh. Hann
er reiður við hann vegna þess
að honum finnst hann ekki hafa
nægilega stjórn á honum. Mestu
erfiðleikarnir stöfuðu af því, að
„Jumbo“ gamli Wilson var ekki
eins sveigjanlegur í höndunum á
Winston og Alex hefði orðið. Wil-
son var seigur, gamall náungi,
sem lét móðganir og stóryrði
Winstons fara inn um annað eyr-
að á sér og út um hitt.
8. marz. Herráð.sforingjafundur,
þar sem rætt var um skýrslu, er
undirbúin hafði verið, til að and-
mæla fullyrðingum forsætisráð-
herrans viðvfkjandi hernaðarað-
gerðum á Kvrrahafi Klukkan 3,30
e.h vjðtal við Moran lávarð. seni
er áhyggjufuihir vegna síðustu til-
raunar Winston til að fara aftur á
T f M I N N. U sep*. 19SS.