Tíminn - 04.10.1962, Blaðsíða 14

BARNFOSTRAN
Eftir DOROTHY QUINTIN
á Greystone og var sagður einn
fremsti barnasérfræðingur, sem
völ var á. Og það sem betra var,
ég þekkti einkaritara hans mæta
vel. Jean Myers og ég vorum
samtíða á Greystone. Eg sagði
Oliver frá því í skyndingu, að ég
gæti fengið nákvæma skýrslu um
CaroLyn hjá Jean, ef ég fengi
leyfi hans til að biðja um hana.
— Það er sunnudagur á morg-
un og hún býr heima hjá sir
Charles í Wimpole Street. Hún
þekkir mig. Hún leitar áreiðanlega
í skýrslunum, ef ég bið hana um
það... .ef þér, faðir Carolyn, biðj-
ið hana um það.
Hann starði á mig, eins og hann
héldi, að ég væri gengin af vitinu.
En ég horfðist rólega í augu við
hann og skyndilega ákvað hann
að treysta mér. En hann sagði
mér það ekki þá. Allt, sem hann
sagði, var: Viljið þér í raun og
veru reyna að fá mig til þess að
trúa þessu... .þessu... .Hann veif
aði sneplinum, sem hann hélt á
í hendinni — og fara á bak við
Deidre til að fá fréttir af Caro-
lyn... . ?
— Þér eruð faðir hennar, sagði
ég rólega. — Þér eigið fullan rétt
á því að fá að vita, hvað fram
fer í húsinu við Lorimer Squere.
— Vitanlega hef ég það, ég á
húsið, svaraði hann stuttaralega.
— En eftir dauða Serenu hefur
Deidre gengið Carolyn í móður
stað. Eruð þér að gefa í skyn, að
barnið sé hressara og því hafi
veri leynt fyrir mér?
Hann sagði þetta með köldum
virðuleik, svo að ég var heldur
betur látin vita, hver ég væri. Það
hljómaði vissulega fáránlega. Eg
vissi ekkert um peningana þá, en
ég treysti hugboði mínu.
— Ungfrú Donovan laug að
mér... .viðvíkjandi því að Caro-
lyn gæti ekki gengið.
Hann yppti öxlum og hrjsti höf-
uðið.
— Ef þér ættuð systurdóttur,
sem ekki væri — alveg eins og
önnur börn — mynduð þér segja
algerlega ókunnugri manneskju
frá því, þegar sú manneskja er
barnfóstra með tvö alheilbrigð
börn við hlið sína? spurði hann.
En ég sá, að efinn hafði gripið
um sig í huga hans. Hann fór að
trúa því, sem ég sagði, þrátt fyrir
allar skynsamlegar ástæður og
fréttir Deidre af Carolyn.
— Gerið það fyrir mig að leyfa
mér að hringja til Jean á morg-
un.... og ef þessi síðasta um-
sögn um Carolyn er óbreytt, skal
ég fara mína leið og angra yður
aldrei framar, bað ég alvarlega.
— En ef um einhverja breytingu
er að ræða, komið þá með til
London og heimsækið Carolyn.
Og ef hún vill í raun og veru
koma hingað, leyfið henni þá. . .
Eg barðist fyrir því að fá hann
til að trúa á mig og treysta mér,
ég barðist fyrir þetta einmana
barn í London. Við horfðumst í
augu eins og andstæðingar, hvor
ugt okkar vildi víkja, þegar Hanna
barði að dyrum, rak höfuðið inn
og leit forvitnislega á okkur.
— Ef ungfrú Browning ætlar
að taka vagninn til Portrewan,
verður hún að flýta sér, sagði hún
þurrlega. — Og miðdegisverður-
inn yðar er til reiðu, herra.
— Fyrirgefðu, Hanna. Hann
brosti þessu innilega, en sjaldséða
brosi. í því augnaráði, sem þau
sendu hvort öðru, fann ég, að lá
djúpur og gagnkvæmur skilning-
ur. Svo sagði hann hlýlega:
— Viljið þér gera mér þá
ánægju að borða miðdegisverð
með mér, ungfrú Browning?
Eg sýndi enga yfirborðs hæ-
versku í þetta skiptið, en kinkaði
áköf kolli.
— Komið þá strax, sagði Hanna
og opnaði dyrnar og ýtti okkur
næstum inn í borðstofuna. Með-
an hún bætti diski við á borðið,
leit hún af og til á mig með greini
legri spurn i augnaráðnu, og ég
vissi, að hana langaði til að vita,
hvað hafði verið talað um Carolyn.
En ég gat ekki sagt henni neitt
enn. Hanna hafi sjálf truflað okk-
ur, þegar ég beið svars við beiðni
minni um að fá að vita um síð-
ustu læknaskýrsluna um Caroiyn.
Litla borðstofan var upplýst
með kertaljósum og var afar hlý-
leg, ilmandi brauðkakan hennar
Hönnu var reglulegt hnossgæti,
og ég fann, að ég var hungruð-
Oliver reyndist vera hinn þægileg
asti gestgjafi, og ég hefði skemmt
mér ljómandi vel, ef milli okkar
hefði ekki verið þessi þýðingar-
mikla spurning, sem enn var ósvar

að. Hanna gekk um beina og tók^
þátt í samræðunum, þegar hún
hafði eitthvað til málanna að
leggja, og smátt og smátt hvarf
feimni mín algerlega. Eg reyndi
að fara að dæmi hans og tala um
daginn og veginn, en ég vissi lítið
um stjórnmál, lífið úti á landi
eða þau vandamál, sem upp geta
komið þegar smáheimilisiðnaður
skal keppa við stóru iðnaðarfyrir-
tækin. Og Oliver vis’si lítið um
daglegt líf barnfóstrunnar og um
þau fjölskylduvandamál, sem ég
hafði við að stríða — tæpa heilsu
stjúpmóður minnar og glæpa-
hneigð Rollos. En við áttum þó
eitt sameiginlegt — hrifningu
okkar á gömlum stöðum og hlut-
um.
Eg komst að því, að ég gat talað
við hann um föður minn og litlu
fornminjaverzlunina hanr. í Edg-
ware og um þá hefð hans að selja
góða hluti ódýrt til þeirra, sem
kunnu að meta þá í stað þess að
selja söfnurum fyrir okurverð.
Oliver horfði rannsakandi og
dálítið forvitnislega á mig, meðan
ég talaði.
— Mér hefði þótt varið í að
hitta föður yðar. Það eru ekki
margir menn núorðið, sem ekki
reyna að græða á öllu og öllum.
Voruð þið mæðgurnar sammála
honum í öllu, sem hann gerði eða
vilduð þið fá meiri peninga í
falleg föt og slfkt.
Eg hló, vegna þess að föt hafa
aldrei haft sérstakt aðdráttarafl
á mig. Eg hef mest notað ein-
kennisbúninginn minn og hef
aldrei haft sérstaka ástæðu til að
skreyta mig mikið. Eg sagði Oli-
ver það og einnig frá Lettice, sem
var stjúpmóðir min. Það var
kannski viskiið, sem losaði um
tungu mína og ég fann, að ég tal-
aði frjálslega og óþvingað við
14
: Oliver og varð ekki vör við mína
vanalegu feimni.
— Hvorki falleg föt né dýr
snyrtimeðul gætu hvort sem er
gert mig fallega, sagði ég og
brosti, er mér varð hugsað til
þess hvað Merle Bellington hafði
lagt fast að þiér að taka þátt í
samkvæmum þeirra. Hún var
gjafmild og vildi alltaf vera að
■gefa mér kjóla, sem hún hafði
sama sem ekkert notað, en ég tók
aldrei við þeim. Eg hirti vel um
andlit, hendur og neglur, hugsaði
mikið um hárið á mér og það
dugði.
— Eg hef verið í einhvers kon-
ar skóla eða einkennisbúningi alla
ævi mína, sagði ég Oliver — og
mér líkar það vel, það sparar
bæði tíma og fySirhöfn.
— Já, ég skil það. Eg kunni
ágætlega við mig í einkennisbún-
ingi sjálfur, sagði Oliver þurrlega
en það var ertnissvipur á andliti
hans. — Eins og þér segið, það
sparar mikla fyrirhöfn. Það vernd
ar lika . eins konar brynja, er-
uð þér ekki sammála mér í því?
Eg fann, að ég roðnaði, því að
víst var það satt. Á hverjum degi,
er ég spennti beltið á einkennis-
búningi minum, fannst mér ég
hafa nóg hugrekki til að mæta
hverju þvi, sem dagurinn bæri
í skauti sér. Eg gerði mér einnig
ljóst, að ég hafði einnig í dag
klæðzt einkennisbúningi mínum
sem hálfgerðri brynju. Og mér
þótti vænt um það .. í gömlu káp
unni minni, pilsi og peýsu var ég
ákaflega hversdagsleg og hefði
sennilega aldrei verið hleypt inn
á Mullions ...
— Og svo er einkennisbúningur
inn líka virðingarmerki, bætti
Oliver við og ég vissi, að hann
gerði dálítið grín að mér en ein-
hverra hluta vegna kærði ég mig
168
stöðvúnum og við spurðum hann
margra spurninga. Stalin leysti
einnig úr sumum spurningum
okkar og við fengum mjög full-
'nægjandi upplýsingar um austur-
vígstöðvar Þjóðverja og fyrirætl-
anir Rússa í náinni framtíð. Við
slitum viðræðunum klukkan 1,30
e. h. fullkomlega ánægðir með
árangur fundarins. Við höfðum
farið langan veg til að halda hann
og beðið lengi eftir honum, en
árangurinn bætti okkur alian
þann tíma og alla þá fyrirhöfn
fullkomlega upp.
15. október. Klukkan 6 e. h. sát-
um við aftur fund með Stalin í
Kreml, en í þetta skipti voru
fundarmenn færri, þar eð Win-
ston hefur fen-gið enn eitt hita-
kast og liggur í rúminu. Við rædd
um um stríðið gegn Japan og
Antonov útskýrði ástandið, eins
og það kom þeim fyrir sjónir.
Fundurinn var mjög árangurs-
ríkur. Enginn vafi er á því, að
Rússar eru fúsir til að ræða um
áform sín og veita fyllstu upplýs
ingar um þau.
Fundinum lauk klukkan 8 e. h.
og ég flýtti mér þaðan til þess að
sjá óperuna Svanavatnið, sem
var alveg dásamleg. Eftir það
fórum við til ameríska sendiráðs-
ins til að borða þar miðdegisverö
Fór í rúmið klukkan 1,30 e. m.
hæstánægður með árangurinn
af þessum umræðum okkar, sem
var miklu betri en ég hafði gert
ráð fyrir.
16. október. Til allrar ham-
ingju eru fréttirnar af heilsufari
forsætisráðherrans miklu betri.
Hitinn hefur lækkað og líðan
lians er eftir atvikum góð. Útlitið
var sannarlega ekki fallegt f gær-
kvöld....
í morgun var okkur leyft að
fara í könnunarferð um Kreml.
Við byrjuðum á hinum ga.nla
hluta hallarinnar, sem ívan hjnr.
ógurlegi bjó. Allir hinir uppruna-l
legu innanhússmunir eru þar og
jafnvel fjögurra stólpa rúmið
hans. í herberginu við hliðina á
svefnherberginu hans myrti hann
Sextán ára son sinn. Því næst
skoðuðum við einkakirkju hans
og loks nýrri hluta kastalans.
Lukum við að skoða kastalann
og fórum svo út til að horfa á
kirkjuna utanveiða og einnig til
að skoða stærstu klukku í heimi,
sem féll niður, þegar reynt var
að hengja hana upp á 17. öld.
Hún var látin liggja þar sem hún
féll niður, hálfgrafin í jörðu, í
meira en hundrað ár, en þá graf-
in upp og sett upp sem minnis-
merki. Við sáum einnig geysistóra
fallbyssu og það sem mestan áhuga
minn vak^i, þrjá spörfugla úti i
garðinum, fyrstu smáíuglana, sem
ég hef séð frá því, er við komum
hingað.
Vann í sendiráðinu til klukkan
6,30 e. h. en fór svo heim til að
baða mig og njóta rólegs kvölds
eftir öll þessi þreytandi umsvif
'síðustu dagana.
Brottför okkar hefur verið
frestað um tuttugu og fjórar
klukkustundir. Mér þykir það
mjög slæmt vegna þess að mig
langar að komast sem fyrst heim,
nú þegar hinum hernaðarlegu
störfum okkar er lokið. Það reyn
ir llka meira en lítið á þolrifin
að vera eltur hvert sem maður
fer af þremur leynilögreglumönn
um og majór í Rauða hernum,
sem aldrei líta af manni auga eitt
andartak. Þeir eru hinir alúðleg-
ustu og það er látið heita svo sem
þeir séu okkur- til aðstoðar og
verndar. Þegar ég var að verzla
í gær, hafði talsverður mannfjöldi
safnazt umhverfis mig. Þá gekk
einn leynilögreglumaðurinn fram
og sagði mjög róiega: „Það væri
betra fyrir ykkur að vera ekki
hér“. Og á sama augnabliki. var
hver einasti maður horfinn sýn-
I um.
Sigur vesturvelda, eftír
Arthur Brvanl Heimildir:
Veðrið er alltaf jafn dásamlegt.
Eg vona bara, að við missum ekki
af tækifærinu til að fá gott flug-
veður heim.
19. október. í flugvél á leiðinni
til Cairo. Fór frá gistihúsinu kl.
9,45 f. h. til flugvallarins, þar
sem þeir Eden og Clark Kerr
voru þegar mættir. Það var rign-
ingarsuddi og hráslagakuldi. Svo
urðum við að bíða úti í rigning-
unni eftir því að forsætisráðherr-
ann kæmi. Stalin sjálfur kom til
að kveðja okkur og var það óvenju
lega mikill heiður. Við stóðum
þarna úti í rigningunni og veltum
því fyrir okkur, hversu lengi
Winston myndi láta bíða eftir sér,
eða hvort hann myndi ,enn vera
að þurrka sig eftir morgunbaðið.
Til allrar hamingju kom hann
ekki mjög seint. Svo voru flutt
nokkur kveðjuávörp. Miklar handa
þrýstingar og loks rann flugvél
forsætisráðherrans af stað eftir
flugbrautinni og okkar flugvél
fast á eftir. Klukkan 11 f. h. flug-
um við yfir turna Moskvu og sá-
um Kreml hverfa í fjarska.
Við stefnum nú á Krím f björtu
sólskini og bezta veðri. Verki okk
ar í Moskvu er nú lokið með langt
um betri árangri en ég hefði nokk
urn tíma getað vonazt eftir.
Lentum á Krím klukkan 3,30
e. h. og þaðan var okkur ekið til
Simferopol, um það bil klukku-
stundar akstur. Þar var okkur feng
ið hús til afnota, til að borða og
hvílast. Forsætisráðherrann lagð-
ist til svefns meðan Eden, Ismay
og ég ókum inn á fjalllendið i átt-
ina til Yalta, til þess að skoða
landið.
Því miður höfðum við ekki tíma
til að fara til Sevastopol, en við
gátum samt gert okkur talsvert
glögga hugmynd af landinu. Mín
skoðun er sú, að Krímskaginn sé
sá hluti Rússlands, þar sem vel-
megunin sé mest: húsin bezt,
klæðnaður fólksins beztur og al-
menn lífsskilyrði bezt.
Við komum aftur til Simferopol
klukkan 7 e. h. þar sem beið okk-
ar ríkulegur miðdegisverður og
svo var skálað og dxukkin minni,
eins og venjulega. Loks héldum
við aftur til flugvallarins og lögð-
um af stað til Cairo klukkan 1 e.
m.
20. október. Cairo. Við fengum
ágæta ferð, en mér varð ekki
svefnsamt, vegna kvefs og sárinda
í hálsi. Lentum klukkan 8 f. h.
fyrir utan Cairo og ókum til morg
unverðar með Moyne. Dickie
Mountbatten var þar einnig.
Seinna. - Sat á ráðstefnu frá
klukkan 10,30 f. h. til 1 e. h. með
þeim Dickie Mountbatten, Wede-
meyer, Ismay og Jacob, þar sem
rætt var um hernaðaraðgerðir frá
Indlandi. Eg ræddi við Dickie um
hina nýju áætlun hans og þá marg
víslegu erfiðleika, sem hann á við
að stríða.
Borðaði hádegisverð á gistihús-
inu, en fór svo heim til Moyne,
til þess að sitja fund með forsætis
ráðherranum viðvíkjandi framtíð-
aráformum Dickies. Ráðstefnan
tókst vel og við fengum forsætis-
ráðherrann til að samþykkja áætl
un, þess efniii að frelsa Arakan
undan Japönum.
21. október. Á flugi yfir Mið-
14
T í MI N N , fimmtudaginn 4. október 1962