Tíminn - 20.12.1962, Blaðsíða 10

mmm
Stál í stöngum, Stálvír log- og rafsuSuvír Eir og Kona r í sföngum og plöfum, Eirpípur, Tin, Hvífmálmur,
Vélareimar, Reimar í flutningsbönd, Gúmmíslöngur, Sk'úfboltar og rær úr járni og stáli, Ventlar og Kranar
fyrir gufu, olíu, vatn o. fl.
Rafsuðutæki
Uíb'ástiíTFgas- cg kælivaMitamælar
Oster snittvéiar
ÞAÐ VAR yndislegur miðsum-
arsmorgun, laust eftir sólarupp-
komu, að hinn ungi, hugdjarfi
fjallalögreglumaður Dan Beam
steig á bak hesti sínum fyrir utan
lögregluvarðstöð þá, er hann starf-
aði við og hélt af stað til gæzlu-
svæðis síns í einum hinna risa-
vöxnu háfjallaskóga Kanada. —
Oft hafði leið hans legið þangað,
o-g oft hafði hann á þessum slóð-
um komizt í krappan dans í gæzlu
starfi sínu, en þó var það nú samt
þann veg, að á hverju sem gengið
hafði leitaði hugur hans stöðugt
þangað á ný.
Dan Beam miðaði vel áfram,
unz hann var kominn inn á mitt
gæzlusvæðið og lagði hann þá leið
sína eins og hann var vanur upp
á allháa kjarrivaxna hæð, þaðan
sem víðsýnt var og auðvelt að
en samt fannst honum það örugg-
ara, áður en hann héldi lengra,
að skyggnast ofurlítið betur um
útnorðuráttina, því oftast hafði
hún reynzt honum ótrygg og það-
an var jafnan allra veðra von.
Hann leit því enn einu sinni þang-
að til þess að fullvissa sig um,
hvort þar væri nokkur hreyfing
sjáanleg. — Jú, — þarna sá hann
þó eina mannveru á ferli, sem
stefndi til suðausturs i átt til hans.
Alldrjúgan spöl þaðan, sem hann
var, sá hann koma skálmandi miðl-
ungsháan, þrekvaxinn Indíána,
sem í hægri hendi bar stóra, bit-
urlega sveðju, en strigadruslu í
þeirri vinstri.
— Kynlegur náungi þetta, —
fróðlegt að vita, hvað hann hyggst
fyrir, tautaði Dan fyrir munni sér.
Fjallalögreglumaðurinn færði
tveir fullvaxnir skógarbirnir meö
allbreiðu millibili, stefndi sá fyrri
til norðurs, en hinn síðari beint
í vestur og nálgaðist hann stefnu
Indíánans að sama skapi sem hinn
björninn fjarlægðist.
Rauðskinninn gekk hvatlega og
var sporadrjúgur, en þegar ekki
nema tvö nokkuð há leiti bar milli
hans og bjarnarins, virtist Dan
engu líkara en Indíáninn s'kynjaði
nálægð dýrsins á einhvern undar-
legan hátt, sem honum var mikil
ráðgáta
Áhugi Dans lögreglumanns óx
nú stöðugt. — Hvað mundi nú
gerast, þegar fundum þessara
tveggja villtu skógarbúa, Indíán-
ans og skógarbjarnarins, bæri sam
an? Dan færði sig því á hlið við
þá "utan í næstu hæð, eins næiri
og hann þorði, án þess þó að vekja
Smásaga eftir
fylgjast með umferð fjallfarenda.
Dan lögreglumanni var það vel
Ijóst, að hér var hann kominn í
námunda við eitt varhugaverðasta
eftirlitssvæði fjallalögreglunnar,
heimkynni herskárra rauðskinna
og hættulegra skógarbjarna; taldi
hann það því vissara að fara sem
gætilegast, enda þótt vel væri
hann vopnaður og á úrvals farar-
skjóta. Hann greip því til sjónauka
síns, brá honum fyrir augu og lit-
aðist um hægt og rólega. — Hér
virtist Dan allt með óvenju kyrr-
um kjörum og því óþarft að gefa
þessum slóðum nánari gætur; —
nú skjótlega hest sinn suðaustanl
megin niður af háhæðinni, en |
skyggndist þvi næst með sjcnauka
sínum yfir hæðarbunguna og fylgd
ist svo gauingæfilega með ferðum
rauðskinnans, sem hann sá að
nam nokkrum sinnum staðar,
beygði sig niður að jörðunni og
skimaði svo rannsakandi í kring-
um sig, því næst breytti hann ofur
lítið stefnu sinni til austurs eins
og hann hefði orðið einhvers sér-
staks áskynja, en hélt síöan rak-
leitt áfram göngu sinni.
Dan forvitnaðist nú um austur-
hæðirnar og sá þá hvar í ljós komu
á sér eftirtekt, en fylgdist svo það-
an nákvæmlega með öllu, sem
fram fór.
Dan sá nú,- að rauðskinninn
hljóp nokkur skref upp í hæð þá,
sem var milli hans og dýrsins,
virti augnablik fyrir sér skógar-
trén neðst í brekkunni og valdi
sér því næst tré iett, sem var lítið
eitt gildara en hann sjálfur, til
þess að hafa að baki sér. Að því
loknu hóf hann óp og öskur, bað-
andi út báðum höndum.
Vera má, hugsaði Dan, að Indí-
áninn hafi snögglega komið auga
á bjöminn, meðan ég færði hest-
inn utan í þessa hæð, en það
finnst mér ólíklegt, þar sem rauð-
skinninn og björninn komu aldrei
samtímis upp á hæðirnar.
Indíáninn hélt látlaust áfram
óhljóðum sínum og bægslagangi
hjá trénu í brekkunni og hreyfði
sig ekki þaðan. Hann þurfti sann-
arlega ekki að bíða langa stund,
þvi að eftir fáein augnablik sást
koma stór og mikill skógarbjörn
fram á hæðarbrúnina og staðnæm-
ast þar. — Skimandi niður eftir
hlíðinni hvessti björninn glyrnurn
ar á rauðskinnann, sem með há-
vaða sínum og handaslætti lét
nú hálfu verr en áður.
Það var engu líkara en bangsa
fyndist þessi rauði morgunkyrrð-
arspillir vera skóginum og frið-
sæld hans ekki aðeins til ama,
heldur til hreinnar og beinnar
háðungar, og því ekkert sjálfsagð
ara en að lækka mesta rostann í
tvífætlingnum, svo að hann léti
ekki þannig fleiri miðsumars-
morgna.
Björninn þrammaði nú niður
hlíðina án þess að fara sér neitt
óðslega og góndi stöðugt á Indíán-
ann. — Fitjandi upp á trýnið, urr-
andi við og við snögg, reiðileg
urr, nálgaðist björninn Indíánann
hægt og hægt, sem ekki virtist
bregða hið minnsta við komu dýrs
ins.
Dan lögreglumanni, sem talinn
var einhver allra bezta skytta
fjallalögreglunnar, hafði tekizt á
þessum hörkuspennandi augnablik
um að komast mjög nærri hólm-
göngustaðnum með tilbúinn marg-
hlaðning sinn, en hinkraði þó við
vegna hins aðdáanlega hugrekkis
og öryggiskenndar, sem svo mjög
einkenndi Indíánann.
Ekkert ætti að vera því til fyr-
irstöðu að verða einu sinni áhorf-
andi að þvf frá upphafi til enda
hvernig svona hólmganga fer
fram, hugsaði Dan. Þessi rauð-
skinni er sýnilega hvorki neinn
aukvisi né viðvaningur, því að allt
bendir til, að hann hafi einhvern
tíma fyrr með jafnköldu blóði og
nú leikið slíkan leik.
Þegar björninn átti eftir ófarna
fáeina faðma að Indíánanum, reis
hann snöggt upp á afturfæturna í
trylltu grimmdaræði, rak upp
reiðibaul og slelti hausnum sitt
á hvað, meðan hann með másandi
gini og framréttum hrömmum,
fetaði sig draugslega nær og nær
Indíánanum, til þess að taka hann
hryggspennutökum.
Indíáninn, sem albúinn til varn
ar, hélt sér þétt upp að trénu,
virtist alls ósmeykur hnitmiða
fjarlægð bjarnarins, unz hann
leiftursnöggt og margvisst skaut
með vinstri hendi strigadruslunni
upp í hið uppglennta, hvasstennta
gin óargadýrsins, sem við þann
óþægilega skyndibita virtist held
ur glepjast sóknin, — en á sama
augnabliki, líkt og kólfi væri skot-
ið, rak rauðskinninn hina flug-
beittu sveðju sína á kaf undir
bóg bjarnarins, — beint í hjarta-
stað.-----Björninn tók ofsalegan
kipp og sló hægri hramminum til
Indíánans um leið og hann hlaut
banastunguna, en rauðskinninn
beygði sig eldsnöggt í hnjáliðun-
um út á hægri hlið og slapp, að
því er virtist með naumindum við
heljarhögg bjarnarins. — — Með
dimmri, draugslegri dauðastunu
G.
J. FOSSBERG VELAVERZLUN H.F.
VESTUR6ÖTU 3 — REYKJAVÍK
Vélar og alis kanar verikfen tl járn- og trésmíði