Tíminn - 21.12.1962, Page 14
Rosemaríe Nitríhitt
Erích Kuby:
DÝRASTA KONA HEIMS
hann. „Þú skalt láta sem þú sért
ekki heima, og ef það verður
hringt, þá lofarðu bara að hringja
eins og hver vill. Nú förum við
upp. Hefurðu vasaljós, eða er ljós
uppi?“
„Eg veit það ekki“, svaraði hún.
„Eg hef aldrei komið upp.“
Þetta var snjallt hjá henni,
hugsaði hann.
„Jæja, láttu mig hafa lyklana.
Að íbúðinni líka.“
Hún hlýddi.
UPP TVO STIGA, — og þau
stóðu framan við járnhurðina,
sem þurfti að opna til að komast
inn á loftið. Handfangið var lóð-
rétt, og átti að ýta því niður, þeg-
ar lyklinum hefði verið snúið.
„Nú, þetta er bara eins og pen-
ingaskápur“, sagði hann.
Hann gekk á undan henni. Dauf
birta féll inn um þakgluggana.
Þegar hann studdi á slökkvara
við dyrnar, kviknaði á tveim
nöktum perum.
Loftinu var skipt í margar
kompur, þiljaðar sundur með
þunnum viði. „Hvar er þitt pláss?“
íjpurði hann.
„Eg veit það ekki“, sagði hún.
„Eg sagði þér, að ég hefði aldrei
komið upp fyrr“.
„Hváð ætlarðu lengi að halda
áfram að leika?“ spurði hann.
Hann tók eftir því, að tölur
voru málaðar á hVerjar kompu-
dyr í svörtum lit.
„Hvaða númer hefur þú?“
spurði hann.
„Þrjátíu og eitt".
Númer þrjátíu og eitt var fyrir
enda gangsins, sem lá eftir endi-
löngu loftinu kringum skorstein-
inn. Kompan var læst með hengi-
lás. Gegnuim viðarrimlana, sem
mynduðu kompuvegginn, sá hann
gamaldags, brúnan tágakassa með
tréplötum á hornunum. Að öðru
leyti var kompan tóm.
„Eg á ekki þennan kassa“, sagði
hún.
„Lykilinn!“ sagði Wallnitz.
„Eg er ekki með hann“, sagði
hún.
„Lykilinn!“ hrópaði hann. Nú
var hann orðinn raunverulega
æstur. Hann var að því kominn
að slá hana. Hann þreif í einn tré-
rimilinn og reyndi að rífa hann
frá. Ef honum tækist að losa tvo,
gæti hann troðið sér inn í komp-
una. Til þess var hann nógu
grannur. Hann efaðist ekki um, að
eitthvert samband væri milli
kassans og leiðslunnar. Hann var
viss um að finna í honum segul-
bandstæki. Rimlarnir létu ekki
undan. Meðan hann var enn að
hrista einn þeirra, sneri Rose-
marie sér leiftursnöggt við og
rauk á dyr. Hún var mállaus af
hræðslu, og hjá henni komst ekki
að nema ein hugsun: að flýja.
Hann náði henni, áður en hún
komst fram í dyrnar.
Nú var hann sannfærður um, að
hún vissi, hver hefði komið þessu
öllu saman fyrir. Það var óhugs-
andi, að það hefði verið gert án
hennar vitundar. Hvað átti þessi
leikaraskapur þá að þýða? Hún
hlaut þó að skilja ,að hann mundi
ekki gefast upp, fyrr en hann
hefði komizt til botns í málinu
og gengið úr skugga um, hver
hafði notið góðs af leiðslum
Mallenwurf & Erkelenz. Hverjir
í fjandanum gátu það eiginlega
verið? Og hvers vegna höfðu þeir
verið að hafa fyrir því? Hefði ekki
verið miklu einfaldara fyrir þá
að gera samning við Rosemarie
um að fá að hlusta á bandið hjá
henni í hvert skipti, áður en Lor-
enz kom að sækja það. Það var
hægt að opna lásinn j eldhús-
skápnum með vírspotta. Með því
að semja við Rosemarie var það
leikur einn, og hefði aldrei þurft
að komast upp. En við nánari um-
hugsun fylltist hann þakklæti til
þeirra: ef hann hefði ekki séð
litla hringinn, þar sem leiðslurn-
ar tvær voru tengdar, hefði hann
aldrei komizt á sporið.
Eg verð að vita, hvað er í þess-
um kassa, hugsaði Wallnitz. Og
til þess þarf ég bæði aðstoð og
verkfæri. „Við skulum koma nið-
ur‘, sagði hann. Hann slökkti Ijós-
ið og lokaði járnhurðinni.
Þegar þau komu aftur inn í
íbúð Rosemarie, gekk hann að
Símanum og hringdi í sitt eigið
númer. Hann lét sem hann sæi
ekki Rosemarie, en þegar hún
ætlaði sem snöggvast út úr her-
berginu, sagði hann stuttaralega:
„Þú verður kyrr ellegar . . . “
Þjónustustúlkan svaraði, eins
og brýnt hafði verið fyrir henni:
„Þetta er hjá Wallnitz, — það er
þjónustustúlkan, sem talar.“
„Gusti“, sagði hann, „viltu gefa
mér samband við Lorenz.“
„Augnablik, herra Wallnitz',
sagði Gusti. „Hann er að borða.
Eg skal gefa þér samband við
hann.“
Bílstjórinn og fjölskylda hans
bjuggu í þriggja herbergja íbúð
uppi yfir bílskúrnum, sem stóð
skammt frá garðshliðinu. Hann
kom strax í símann.
„Lorenz“, sagði Wallnitz, „þeg-
ar þú ert búinn að borða, þá taktu
bílinn og komdu strax til Frank-
furt. Þú veizt, hvar ég er. Gefðu
vel inn á leiðinni, og hringdu
bjöllunni þrisvar, þegar þú kem-
ur.“
„Eg kem eins og skot“, sagði
Lorenz.
„Og komdu með nokkur verk-
færi með þér„ hamar og klípitöng,
kúbein og nokkra nagla.“
„Það skal gert“, sagði Lorenz.
Wallnitz lagði á. „Hann ætti að
verða kominn hingað eftir rúman
hálftíma“, sagði hann við Ros!e-
marie. „Þá fáum við sem sagt tíma
til að gera út um nokkur atriði
okkar í milli.“
Rosemarie sat í djúpum stól
49
langt úti í horni. Hún leit hvorki
upp né svaraði.
„Þú ert meira en lítið vitlaus,
ef þú hlustar þegjandi á mig
segja það“, sagði Wallnitz. „Við
fáum allavega að vita þetta. Sjáðu
nú til, það er ekkert smáræði,
sem við borgum þér. En ef þér
finnst það of lítið, þá hefðirðu
getað haft orð á Því í staðinn fyrir
að leggja út í svona vitleysu.“
„Eg veit ekki, hvað þú ert að
tala um,“ sagði Rosemarie. Hún
var farin að kenna í brjósti um
sjálfa sig og byrjuð að gráta.
„Það er óþarfi fyrir þig að
grenja“, sagði Wallnitz. „Allt og
sumt, sem þú átt að gera, er að
tala. Eg vil fá að vita, hver lagði
þessa leiðslu gegnum eldhúsið."
„Það voru þrír menn“, sagði
hún. „Þeir voru hér heilan dag.
Þú hlýtur að þekkja þá. Þeir komu
frá ykkur, var það ekki?“
„Jú“, sagði Wallnitz. „Það voru
okkar menn, en ég á ekki við þá.
Þeir hafa ekki lagt leiðsluna út
um gluggann.“
„Hvernig á ég að vita, hvað
þeir gerðu?“ sagði Rosemarie
kjökrandi.
Wallnitz sá, að þetta þýddi ekki
neitt. Einhver gesturinn hafði
skilið eftir eitt eintak af Frank-
furter Allgemeine í herberginu.
Það var tveggja daga gamalt.
Hann gekk út að glugganum og
dró tjöldin fyrir. Síðan kveikti
hann á gólflampa og fór að lesa
grein um Salzburghátíðina. Eg
vildi, að ég væri kominn þangað
núna, hugsaði hann.
Rosemarie hætti brátt að snökta
og kjökra. Hún reis á fætur.
„Hvert ætlarðu?" spurði Wall-
nitz.
„Fram í baðherbergi“, sagði
hún. „Þú getur komið með, ef þú
vilt.“ Henni virtist þessi maður
ekki lengur mjög hættulegur, og
36
Williams gekk hann samstundis
út til að finna elztu dótturina,
fastákveðinn í að ljúka þessu af.
Nærvera Horatiu á Merpleton var
alltof truflandi, til að hann gæti
gengið fram hjá henni.
Lotty var á göngu með systur
sinni í rósagarðinum, og þegar
hann spurði, hvort hann gæti
fengið að tala við hana undir
fjögur augu, reyndi hún með
öllum ráðum að fá systur sína
til að verða eftir líka. En Minnie
reif sig lausa frá systur sinni og
flúði. Veslings Lotty skildi þá, að
hr. Latimer ætlaði að bera upp
bónorð við hana, og hún var ekki
tilbúin að hlýða á það. Ef nokkrir
möguleikar hefðu verið fyrir
hendi, hefði hún flúið eins og
systir hennar. En engin undan-
komuleið var, og hún leit í kring-
um sig eins og hún væri að fá að-
svif, en þessi framkoma, sem var
í stil við þrýstnina og spékopp-
ana, kom Richard á engan hátt á
óvart.
Virðulega — en af eins mikilli
hlýju og hann gat — tjáði hann
Loty, að hann hefði leyfi föður
hennar til að tala við hana og hún
MKWC, n
ALLAR HELZTU
MÁLNINGARVÖRUR
ávallt fyrirliggjandi
Sendum heim.
Helgi Magnússon & Co.
!
Hafnarstræti 19
Símar: 13184—17227
vissi sjálfsagt, hvað hann ætlaði
að spyrja hana um. Hann þagnaði
til að ná andanum, og Lotty jafn-
aði sig svo, að hún gat beðið hann
að gera það ekki, en rödd hennar
var veik og lág, svo að orð henn-
ar voru alls ekki sannfærandi.
Hann hélt hraðmæltur áfram:
— Eg vona að þér viljið gera
mér 'þann heiður að verða konan
mín, Lotty.
Lotty var nákvæmlega eins
þrumulostin ‘og hún átti að vera
yfir þessurn heiðri, sem henni var
sýndur. Það var vissulega góðs
viti, taldi hr. Latimer, að hún var
að því komin að bresta í grát, en
svo hrópaði hún allt í einu ákveð-
in og ólík sjálfri sér:
— Nei . . . nei, það get ég ekki
. . . það er' ómögulegt! Þér eruð
mjög vingjarnlegur, hr. Latimer
. . . ég er upp með mér og þakk-
lát . . . en ég get ekki gifzt yður
. . . aldrei! Og svo hljóp hún eins
og fætur toguðu á braut.
Richard Latimer var undrandi
og gramur. Þetta var of mikið af
því góða! Honum datt sem snöggv-
ast í hug, hvort Horatia hefði tal-
að illa um sig við Lotty. Ungi
hestasveinnmn hafði sannarlega
alltof frjálsar hendur, eftir að
þau komu til Merpleton og reið
út með ungu stúlkunum, hvert sem
þær fóru. En svo flaug honum í
hug, að ástæðan væri Ágúst Forr-
ester. Var pilturinn virkilega svo
vitlaus, að hann reyndi að tæla
unga stúlku, sem bauðst annað
e:ns ráðahagur? Hann var ekki í
siíkr; efnalegri aðstöðu, að hann
gæti sjálfur vonazt eftir að kvæn-
ast Lotty.
Hr. Latimer var fullur af rétt-
látri reiði, þegar hann stikaði aft-
vr heim að húsinu, og komst þá
að raun um, að auðmýkjandi svar
hennar var þegar þckkt og vitað
af mörgum. I-Iann stakk gremju-
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
ERFINGINN
lega upp á því, að það væri kannski
bezt hann færi samstundis frá
Merpleton, en lafði Grant grát-
bag hann að vera kyrran.
— Lotty er bara óþroskað barn,
afsakaði hún dótturina með tárin
í augunum. — Eg er viss um að
sú tilhugsun að verða frú Latimer
hefur komið henni úr jafnvægi.
Eg skal bíðja föður hennar að
tala við hana
Og svo var Lotty — sem hafði
læst sig inn í herbergi sínu —
kölluð niður í bókaherbergið, þar
sem faðir hennar virti fyrir sér
tárvott andlit hennar, gremjulegur
á svip og heimtaði skýringu á
ívamferði hennar.
En vesalings Lotty grét enn
beisklegar. — Hvað hefurðu á
móti hr. Latimer? spurði faðir
hennar án þess að hirða um tár
hennar.
— Eg héit að þér félli vel við
hann . . .
— Mér féll vel við hann ... ég
meina, mér líkaði vel við hann,
snökti Lotty. — En .... ég ....
ég elska hann ekkj pabbi?
— Og hvar kemur ást þessu
, máli við, með leyfi að spyrja?
. sagði sir William Grant strengi-
lega. — Hver hefur talað um ást?
Svo hélt hann áfram í ögn mildari
ton. — Góða barn, þú gengur
með rómamískar grillur. Það er
sennarlega vími til korninn, að þú
•’^rðir fullorðin. Eg get sagt þér.
að hvorki rnamma þín né ég vor-
um ástfangin hvort af öðru, þeg-
ar við trúlofuðumst. Okkur datt
ekki einu sinni í hug að hugsa
svoleið'is. En við virtum hvort
annað — og það gerum við enn.
Svo að segja öll hjónabönd grund-
vallast eingöngu á slíkri tilfinn-
mgu. Þú mátt treysta því, að
reynsla min gerir mér kleift að
dæma um svona mál, Lotty.
En Lotty hristi bara höfuðið
og leit svo örvæntingarfull á hann,
að það gekk honum til hjarta og
hann lagðj handlegginn utan um
hana.
— Svona, svona, góða mín, sagði
hann. — Nú skal ég þurrka tár-
in. og svo segi ég hr. Latimer,
að þú hafir hreinlega fengið tauga
áíall og misst stjórn á þér. Eg
skal biðja hann að gefa þér tíma
til að venjast tilhugsuninni. Má
ég segja honum það, væna mín?
Og eftir nokkra stund samsinnti
Lotty því eymdarlega, jafnvel þótt
hún sýndist ekkert sælli á eftir.
Það var Ágúst, sem áttj hjarta
hennar, en Ágúst hafði ekki beð-
ið hennar, og það leit ekki út
fyrir að hann hefði hugsað sér
að gera það. Ó, bara að hann
Ágúst hefði átt Reddings, hvílíkur
hamingjudagur hefði þetta þá
ekki verið!
Atburðurinn var ræddur af á-
huga við miðdegisverðarborð
þjónanna og aftur af Horatiu og
Jeremiasi um kvöldið, þegar hún
sat með honum í neðsta þrepi
stigans, sem lá upp á hesthúsloftið
inn í litlu herbergin þeirra tvö.
Horatia svaf í hinu innra og Jere-
mías færði rúmið sitt alltaf að
dyrunum, svo að engin hætta væri
á, að neinn af hinum hestasvein-
unum kæmi að henni að óvörum.
Á hverjum morgni sótti Jeremías
vatn í könnu, svo að hún gæti
.þvegið sér, áður en hinir hesta-
sveinarnir, sem sváfu hinum meg-
in á loftinu, vöknuðu. Þótt hann
hefði verið barnfóstra og hún
heitt elskað barn, hefði hann ekki
getað verið henni meiri umönn-
un.
— Eg er hrædd um, að hr. Lati-
mer hafi ekki tekizt að stíga nið-
ur af sínum háa hesti, Jerry, sagði
hún og andvarpaði. — Hann vinn-
ur Lotty aldrei á þennan hátt. Eg
heyri allt, sem þær tala um, þeg-
ar þær ríða út saman, og samtalið
snýst eingöngu um Forrester kap-
tein, þær eru uppfullar af alls
konar rómantískum grillum. Áður
töluðu þær alltaf um hr. Latimer.
Ágúst er hetjan þeirra, og Lati-
mer er alveg í skugga hans. En
ef hann gerði nú eitthvað reglu-
lega rómantískt . . eins og til
dæmis að bjarga Lotty úr elds-
voða eða kastaði sér í ána eftir
henni, er ég viss um, að þeim
myndi lítast miklu betur á hann
en Forrester.
— Þá held ég, að það væri
heillaráð, að einhver stingi upp á
þessu við hr. Latimer, svaraði
Jeremías þurrlega. Horatia leit á
hann og roðnaði.
14
T I M I N N, föstudagurinn 21. des. 1962. —