Tíminn - 22.12.1962, Síða 2

Þessi Shirley MacLgine hefur
eitthvað sérstakt við sig. Það er
mikið talað um hana í Holly-
wood, og í borg, þar sem níu
íbúar af hverjum tíu tala mest
um sjálfa sig, er þetta mjög at-
hyglisvert.
Hvers vegna skyldi þessi frekn-
ótta 27 ára gamla leikkona vekja
svo mikla athygli?
Ein ástæðan er sú, að hún
býr í 7000 mílna fjarlægð frá
eiginmanni sínum, sem hún seg-
ist elska. Hún talar hermanna-
mállýzku, sem mundi hneyksla
hvern hermann. Skoðanir henn-
ar á barnauppeldi eru nokkuð
óvenjulegar. Einhvern tíma kom
hún í boð með barn sitt sofandi
í körfu. Hún gekk frá barninu
uppi á loíli, fór síðan í nætur-
klúbb, og kom ekki aftur til að
sækja það, fyrr en morguninn
eftir.
Fyrir utan allt þetta, þá greið
ir hún sér með fingrunum. „Eg
átt; einu sinni greiðu", segir
hún,1 „en ég týndi henni." Hún
klæðir sig eins og flækingur og
neitar að iæra hlutverk sitt, fyrr
en rétt áður en hún á að koma
fram.
ÓSVIKINN PERSÓNULEIKI
Af þessu má ætla, að hún hafi
persónuleika, en það er bara svo
miklu meira en það. Hún er án
efa ein hæfileikamesta leikkon-
an í Hollywood. Hún er gædd ó-
takmörkuðum hæfileikum og er
eðlileg.
BiEy Wilder, leikstjórinn,
sem stjórnar nýjustu mynd
Shirley, frma La Douce, segir,
að í Hollywood séu leikkonur,
sem geti verið skemmtilegaT,
V
„sexí“ eða sorgmæddar. En að-
eins ein þeirra geti verði allt
þetta f einu, Shirley.
Þegar eftirfarandi viðtal var
tekið við hana, drakk hún jap-
anskan bjór og talaði stanzlaust,
Og þrátt fyrir kæruleysislega
framkomu var hún aðlaðandi og
skemmtileg.
Það lít'Ji út fyrir, að hún
hafi greitt sér með rjómaþeytara
og valið föt sín á líppboði fyrir
góðgerðarstarfsemi. En fyndni
hennar, heiðarleiki og hlýja eru
hlutir, sein eru óaðflnnanlgeir.
Ekki er heldur hægt að setja
út á óaðfinnanlega fætur henn-
ar. Vinur hennar, Dean Martin,
sogi’', að þeir fóu beir ’ bcztu í
Hollywood. Þeir nái eiginlega
upp að öxium
„Það er einkennilegt", segir
hún, „fólk segir, að ég sé kyn-
bomba, og ég trúi því ekki. Við
hliðina á sumum þeasara glæsi-
legu „Hollywood glamour girls"
er óg eins og ekki neitt. En lík-
lega eru kyntöfrar ekki svo á-
berandi, þair þurfa ekki alltaf að
sjást greinilega.
Sumir segja, að ég sé skrýtin
og halda liklcga, að ég fari alveg
yfir um þá og þegar.
sÉnviTun
Auðvitað er það ekki rétt. Eg
er kannski dálítið sérvitur, en
óg er ekki einkennileg,
Samt er ekki svo slæmt að
hafa orð á sér fyrir séwizku.
Það gerir mér mögulegt, að gera
hvað, sem mig langar til, og
komast upp með það. Hugia sér
t. d., ef almenningur hefði sama
álit á mér og Grace Kelly. Eg
mundi hreinlega fremja sjálfs-
mofð.
Fólk gerir sér annars rangar
hugmyndir um mig, vegna þess
að ég sem mig ekki alltaf að að-
stæðunum. En mér er alveg ná-
kvæmlega sama um það, sem
fólk segir. Eg hef gefizt upp á
því, að búast við að fólk skilji
hjónaband mitt. Steve (það er
maður hennar, Steve Barker,
kvikmvndaframloiðandi) hefur
sina framtiðaratvinnu I Japan
og ég hef mitt starf í Holly-
wood. Svo að auðvitað búum við
sitt í hvoru lagi. En við elskum
hvort annað og hjónabandið
gengur vel. Það mætti ætla það.
Ég eyði 600 dollurum vikulega
í simtöl við hann.
VEL GEFIN
Eg sendi barnið okkar (Step-
hanic, sex ára) I skóla í Japan.
Hún er vel gefin og mun fá
góða menntun þar. Hún talar
þegar sex tungumál. Hún flýgur
alein með flugvél og gorir ýmis-
leut “erf ég er iafnvel smeyk
við að gara. Og Á vegabréfinu
hennar stendur: Occupation —
child.
Fóljd finnst það kannski mjög
oinkennilegt, að 'senda barnið
sitt 7000 mílur í burtu í skóla.
En það er alls ekki einkennilegt.
Eg vil eintaldlega ekki, að hún
verði eitt áfhþe^uíir. qyðiíögðu
dekurbörnum kvikmyndaheims-
ins.
Það er alltaf verið að setja út
á hegðun mina, segir hún hlæj-
andi. Einhver skrifaði: Hún borð
ar súkkulaöj í staðinn fyrir morg-
unverð og drekkur fjóra mjólk-
urhristinga í staðinn fyrir há-
degisverð, og stundum hefur hún
'Jr A l- . -yV'.y , V '' : +•'. FÖRNUM /; * •'■■■ 'f 11VEGI • f 1 | 'c * j •; «... *' ‘ V’ • ':v . ’W yf ... ‘ • ' i
HÉR ER bréf frá Jónasi í Öxney,
þar sem hann ræðir um syndar.
bók:
Það er þungur skattur nú’ til
dags að kaupa bækur. Bók Jónas
ar og Jóns gat ég þó ekkl neitað
mér um að kaupa. Ekki varð ég
heldur fyrir^vonbrlgðum við lest-
urlnn. Ekki er vandalaust að
skrifa bók um sjálfan sig svo vel
fari. Nokkrar þess konar bækur
hef ég lesið og hættir þar flest.
um til að fegra sögu sína. Ekkl
er því til að drelfa um bók Jóns
Slgurðssonar. Hitt er sönnu \nær,
að betri hliðin sé um of vanrækt.
Það munu þeir vilja viðurkenna
sem manninn þekkja. Jón liktjst
móðurfrændum sínum um hrein-
skilnl og dirfsku, en til föðurættar
sæklr hann snilll og klmnlgáfu.
Manni ægja svaðilfarlrnar og ó-
reglan. Hvað er svo það, sem fleyt
ir honum heim I höfn? Það er
guðstrúin, sem hann drekkur í sig
I bernsku hjá ömmu sinni úti í
eyju I Breiðafirði. Víst mættl gefa
þvl gaum hve mikið veganesti það
verður manninum, sem hann drekk
ur I vlðkvæma barnssálina. Það er
ekki vandalaust að ala upp börn,
og frelstingarnar eru alls staðar
fyrlr hendi.
Ekki er það rétt að Pétur beyk-
ir byggl { Langey. Hann bjó í Arn
ey. Hann áttl 15 börn og var að
vonum bláfátækur. Pétur var merk
ur maður og áfti ekki vanefnt við
menn, eins og Breiðfjörð kemst að
orðl,
Nú er Jón vinur vor kominn i
friðarhöfn af langri sjóferð. Við
óskum og vonum að hann haldi
þeirri farsældarhöfn þangað tll
hann leggur I sfðustu sjóferðina.
Þökk sé og Jónasi Árnasyni fyrir
hans hlut I bókinni.
Jónas Jóhannsson í Öxney.
HÚSFREYJAN Á FOSSÁ. Út er
komin bók eftlr Árna Ólafsson frá
Blönduósi. 'fer þetta fjórða bókin,
er þessi höfundur hefur látið frá
sér fara, og nefnist hún „Húsfreyj
an á Fossá". Bækur bær eftlr hann,
er áður hafa komið út, eru þess-
ar: Æskuminningar smaladrengs,
er hlaut mlklar vinsældir hjá börr
um og unglingum; Glófaxi og Fósi
ursonurlnn, skáldsögur, er einnir
fengu góðar viðtökur hjá lesend
um. Hln nýja bók Árna Ólafsson
ar er skáldsaga, er gerist i sveit
Höfundurinn er sjálfur fæddur og
uppalinn I dreifbýlinu og dvaldist
þar framan af árum, enda gjör-
þekkir hann sögusvið sitt að fornu
og nýju. Bók þessi fjallar um ung
an atgervismann, og leit hans að
lífshamingjunni. Þetta er saga um
heiíar ástir og mikil örlög. Ýmis-
legt drífur á daga hins unga
manns, uni hann finnur lifsgæfu
sína f faðmi íslenzkra fjalla og
dala, við hlið góðrar og göfugr.
ar konu. Þetta er hugnæm og
spennandi ástarsaga, skrifuð á til
gerðarlausu, léttu og lipru máli.
Atburðarásin er hröð, hver viðburð
urinn rekur annan, er hrífur huga
lesendans. Mannlýsingar höfundar
eru snjallar og raunsannar. Þar
má finna hellsteypta huga, og gall
aða gripi, rétt eins og gengur i
mannlífinu sjálfu, en höfundur fer
nærfærnum höndum um bresti
persóna sinna. Honum er miklu
sýnna um að finna hið góða i
hverjum manni, — og leiða fram
kosti hans. Bókin, Húsfreyjan á
Fossá, er óður til íslenzks sveita-
lífs, gædd bjargfastri trú á fram-
»|ð dreifbýlisins í þessu landi. Hún
mdurspeglar þá sannfæringu höf
vndar, að hið góða í mannlífini'
eynist sterkara, þegar allt kemtr
til alls, að traustleikinn, hjálpfýs
in og vinfestin, séu gildlr þættir I
skaphöfn þessarar þjóðar. Óhætl
mun að segja, að fáum sem yndi
hafa af sveitalífssögum, muni
leiðast við lestur þessarar bókar
G.Ó.Þ.
snigla með mjólkurhristingunum,
eins og það sé eitthvað einkenni-
legt.
Eg þarf á súkkulaðinu að halda
til að öðlast meiri kraft, og
mér finnst sniglar góðir. Það er
alls ekkert óvenjulegt.
Eg er alltaf misskilin. Eins og
þegar Krustjoff kom hingað og
horfði á mig dansa can-can og
sagði, að hr.nn væri hneykslaður.
Eg veit ekki, af hverju hann
var hneykslaður, segir hún og
flissar. Hvað sem því líður, þá
lærði ég ræðu utan að á rúss-
nesku, og hamingjan góða, hvað
það kostaði mig. Það.hefði mátt
halda, að ég hefði gerzt eldheit-
ur kommúnisti".
Um leið og hún sagði þetta,
þaut út úr herberginu, og kom
aftur að vörmu spori með mynd
af Krustjoff.
Á myndinni stóð: Til Shirley.
með beztu kveðjum frá Nik.
FALS
Allt i einu hlær hún, og segir:
Hann skril’aði þetta aldrei, þetta
°r éingöngu fals.
Hún kastar sér aftur í stólinn
’g tekur upp handrit, blaðar í
'egnum það og hendir því svo
’ftur frá sér.
„Eg læri aldrei hlutverkið
fyrr en byriað er að kvikmynda”
segir hún svo, „Billy Wilder og
ég rifumst mikið um þetta, hann
æfir svo vandleea pn þetta er
eini hátturinn, sev ' ^ntar mér
Á þennan hátt verður maður
ejðlilegur og gæddur ferskleika.
Frank Sinatra og Dean Martin
nota sömu aðferðina. Við höld-
um því fram, að því meira, sem
við æfum, því óeðlilegri verði
setningarnar.
Það skilur enginn neitt í vin-
skap mínum og Frank Sinatra
og Dean Martin. En það er allt
saman mjög einfalt, okkur kem-
ur bara vel saman. Stundum líð-
ur mánuður, án þess að við ájá
um hvert annað. Við höfum ekki
mjög náið samband, þessi klíka.
Okkur iíkar einungis vel hverju
við annað og viðurkennum hvert
annað, við spyrjum engra- spurn-
inga.
Kannski skilur klíkan heldur
ekki hjónaband mitt, en enginn
minnist á það einu orði. Okk-
ar vinskapur er ekki þannig, við
umgöngumst hvert annað, þeg-
ar okkur langar til þess.
Hún tók aftur upp handritið
Qg las það yfir. „Eg verð alltaf
að gæta mín, þegar ég er að
leika. Andiit mitt sýnir alltaf
nákvæmlega bað, sem ég hugsa.
Þegar ég iék í „Two for the
Seesaw" með Robert Mitchum,
það var verið að frumsýna hana
i New York núna, þá sagði hann
eitthvað við mig, og svipbrigðin
komu öll í ljós í vélunum. Þeir
urðu að taka atriðið fimmtán
sinnum upp.“
Þegar hún var spurð að því,
hvað Mitchum hefði sagt, svar-
aði hún bvi til, að stúlkur yrðu
að eiga eínhver leyndarmál.
T í M I N N, laugardagurinn 22. des. 1962. —
2