Tíminn - 22.12.1962, Blaðsíða 14

„Nú skulum við fara að öllu
með gát,‘‘ sagði Lorenz.
f skininu frá vasaljósinu sáu
þeir gráu leiðsluna á'gólfinu, þar
sem hún hlykkjaðist eftir gólf-
fjölunum og hvarf inn undir kass-
ann.
„Vissi ég ekki?“ sagði Wallnitz.
Kassinn var læstur. Þeir lyftu
honum svolítið. Hann var býsna
þungur, miklu þyngri en segul-
bandstæki. Það glampaði á þynn-
urnar á hornunum, þegar Lorenz
lýsti á þau með vasaljósinu.
„Ef við værum nú leynilögreglu
menn,“ sagði hann, „mundum við
byrja á því að taka fingraför.“
Ef Rosemarie hefði ekki staðið
rétt hjá þeim, hefði Wallnitz svar-
að því til, að það væri óþarfi og
spurt, hvort Lorenz héldi ekki, að
þeir mundu geta leyst gátuna án
þess. Hann var að velta þvf fyrir
sér, hversu vel stúlkan gerði sér
grein fyrir því, hve þeir voru í
skemmtilegri aðstöðu og svaraði
aðeins: „Heldurðu, að við getum
opnað hann?“
„Það væri nú annaðhvort-*,
sagði Lorenz. Hann tók til verks.
„Eigum við að gera það þannig,
að það sjáist ekki?“ spurði hann.
„Já, helzt.“
Eftir tuttugu mínútur voru þeir
búnir að opna báða lásana. Á með-
an hann var að því, lýsti dr. Wall-
nitz, yfirforstjóri honum með vasa
ljósi.
Engillinn á SL-sportmódelinu
SO
hallaði sér upp að rimlunum. Svo
sagði hún:
„Eg verð að fara niður“, eins
og skólastúlka væri að biðja kenn-
arann sinn að lofa sér að fara.
„Rétt strax, ungfrú, — rétt
strax,“ svaraði Lorenz.
Þeir fundu margar rafhlöður í
kassanum og frekar lítið alúmin-
íumhylki, sem um það bil tíu senti
metra löng málmnál stóð út úr.
„Þetta er nóg,“ sagði Wallnitz.
„Langar þig ekki að sjá, hvað
er innan í?“
,>Jú“, sagði Wallnitz. „Eg vildi
gjarnan sjá, hvernig þeir fara að
því að láta sendinn verka, meðan
bandið er í gangi niðri. Og bylgju
lengdina líka. En nú held ég að
við ættum að fara héðan. Lokaðu
kassanum . . . Útvarpssendir! Það
var ekki svo vitlaust . . . Þeir hafa
e,kki verið að sjá í kostnaðinn."
Þeir skildu við allt, eins og þeir
komu að því. Þegar þau komu aft-
ur niður í íbúðina, sagði Wallnitz
við Rosemarie: „Nú viljum við **
að vera einir í fimm mínútur.
Hvort viltu heldur vera í eldhús-
inu eða baðherberginu á meðan?“
Það vakti ýmsar grunsemdir
hjá Lorenz, hve snöggt viðbragð
hún tók, um leið og hún þaut
fram í eldhúsið. „Er þetta baðher-
bergið?'* spurði hann og benti á
dyrnar, sam voru næstar legu-
bekknum.
Wallnitz kinkaði kolli.
Lorenz leit þar inn. Hann sá,
að það var enginn gluggi á bað-
herberginu, en góð loftræsting og
veggurinn milli eldhússins og bað
herbergisins úr gleri efst.
Lorenz náði Rosemarie, áður en
hún slapp gegnum forstofuna.
„Farðu heldur inn í baðherberg-
ið“, sagði hann; þegar hún reyndi
að flýja inn í eldhúsið, greip hann
fast í handlegginn á henni og dró
hana aftur á bak.
„Eldhúsið er ekki nógu tryggt.
var að byrja ná sér aftur og tauga
Spennan að minnka.
„Það vil ég ekki,“ sagði hann.
Hún hvarf. Þegar hún kom aft-
ur, var hún búin að skipta um
föt eða réttara sagt klæða sig úr.
Hún var í síðum, örþunnum slopp
úr gagnsæju efni. Það var auðséð,
að hún var ekki í neinu innan
undir.
Hún er að reyna að slá vopnin
úr höndunum á mér, hugsaði
Wallnitz. En það var vonlaust.
Aðstæðurnar voru ekki þannig,
að hann léti freistast. Hann faldi
sig bak við blaðið. En Lorenz
fær allavega eitthvað til að góna
á, hugsaði hann.
Rosemarie stóð kyrr á miðju
gólfi yzt í skininu frá lampanum.
„Fáðu þér sæti,“ sagði Wallnitz.
„Hann kemur ekki, fyrr en eftir
svolitla stund.“
Hún gekk yfir að legubekknum.
Wallnitz hætti að lesa. Hann
gat ekki einbeitt sér að því að
lesa um Figaro, ekki einu sinni,
þótt hann hefði verið sýndur í Salz
burg. Hlægileg aðstaða, hugsaði
hann. Honum var farið að leiðast
þófið. Það er ekkert vit í þessu,
hugsaði hann. Eg verð bara að
tala um þetta við Bernhard, og
svo verðum við að binda endi á
það. Hann lagði frá sér blaðið.
„Áttu nokkuð að drekka?“ spurði
hann.
Þá hringdi síminn.
„Láttu hann vera“, sagði hann,
reiðubúinn að stökkva á fætur, ef
hún sýndi lit á að lyfta tólinu.
Hringingin þagnaði.
„Mér þykir mjög leitt að hafa
truflað þín reglubundnu viðskipti,
ungfrú“, sagði Wallnitz háðslega.
Hún anzaði ekki.
Þau sátu og biðu. Síminn
hringdi aftur, og bjölluhringing
rauf jafnframt þögnina. Sennilega
dyrabjallan.
Nú ætti Lorenz að fara að koma,
hugsaði Wallnitz.
Rétt á eftir heyrðist dyrabjöll-
unni þríhringt, og Wallnitz opn-
aði sjálfur fyrir bílstjóranum sín-
um.
„Gott kvöld, herra“, sagði Lor-
enz. Hann gekk inn [ herbergið og
sá, hvar Rosemarie sat á bekkn-
um. Birtan frá lampanum náði
ekki svo langt, að hann sæi allt,
sem hún hafði að bjóða.
„Gott kvöld, ungfrú“, sagði
hann og lagði frá sér tösku fulla
af verkfærum. Hann hafði komið
með nægilega mörg til að opna
meðalpeningaskáp.
„Gáðu fram í eldhúsið“, sagði
Wallnitz, „en kveiktu ekki. Það á
enginn að vita, að neinn sé
heima.“
„Eg er með vasaljós“, svaraði
Lorenz. Þegar hann kom aftur inn
úr eldhúsinu, sagði hann: „Lag-
lega gert! Það hlýtur einhver að
leggja eyrun við.“
„Já,“ sagði Wallnitz hlæjandi.
„Við verðum að minnsta kosti að
reikna með tveimur.“
„Ertu búinn að fara upp?“
„Já, en við verðum að fara
aftur.“
Wallnitz brann i skinninu að
vita, hvað væri í brúna kassanum
í koiRpu númer þrjátíu og eitt og
vildi nauðugur láta Lorenz fara
einan. En ef hann færi upp líka,
yrði Rosemarie að fara með þeim,
eða það yrði að læsa hana inni og
þá þannig, að hún kæmist hvorki
í símann né út úr íbúðinni. Bað-
herbergið yrði heppilegast. En það
fannst honum fullmikil skerðing
á persónufrelsi hennar.
„Komdu“, sagði hann við Rose-
marie.
Hún hreýfði sig ekki.
Lorenz beindi vasaljósinu sínu
að henni. „Nei, maður lifandi!“
hrópaði hann upp yfir sig. „Þú
getur fengið kvef, dúfan mín! Þú
verður að minnsta kosti að fara í
eitthvað utan yfir, — eða hvað
heldurðu, að fólk mundi hugsa?“
„Haltu kjafti!“ hreytti Rose-
marie út úr sér.
„Svona, svona,“ sagði Lorenz í
ásökunartón og rétti henni kápu,
sem héklc í forstofunni.
Hún fór í hana.
Þau fóru upp á loftið. Þegar
báðir mennirnir lögðu saman,
þurftu þeir engin verkfæri til að
rífa rimlana frá. Naglarnir dróg-
ust s'trax út.
Rosemarie stóð hjá, tómlát og
dapurleg.
37
— Hann myndi ekki hlusta á
það, sem ég hefði til málanna að
leggja, sagði hún stuttaralega. — í
hvert skipti sem hann sér mig,
ásakar hann mig bara fyrir að
vera ókvenleg.
Jeremías tottaði pípu sína, áður
en hann svaraði, að það væri
skaði, að hann vissi, hver hún
væri.
— Hann ljóstrar ekki upp um
mig, sagði Horatia rólega. — í
hvert sinn, sem hann sér mig í
reiðbuxuifi, fölnar hann af skelf-
ingu. Hanun hefði ekki átt að vera
karlmaður, hann hefði átt að vera
selskabsdama hjá hefðarmey. En
ég vil gjaman hjálpa honum að
fá Lotty. Eg er viss um, að þetta
hefur farið í handaskolum hjá
honum, vegna þess að hann hefur
ekki hugmynd um, hvernig á að
fara að. Veslings maðurinn hefur
vanizt á að lifa í þeirri trú, að ef
hann bara nefnir Latimer á Redd-
ings, þá fái allar ungar stúlkur
aðsvif af hrifningu. Eg hef á til-
finningunni, að móðir hans og
systur hafi spillt honum með eftir-
læti.
Og svo gekk hún til hvílu þetta
HKWC n
ALLAR HELZTU
MÁLNINGARVÖRUR
ávallt fyrirliggjandi
Sendum heim.
Helgi Magnússon & Co.
\
Hafnarstræti 19
Símar: 13184—17227
kvöld, þar sem aldrei þessu vant
var ekkert samkvæmi og Jere-
mías hvatti hana til að nota tæki-
færið og fá sér fegurðarblund.
— En ég er engin fegurðardís
og verð það aldrei, sagði Horatia
þurrlega, þegar hún virti fyrir sér
sólbrennt andlit sitt í spegilbrot-
inu. Og svo lagðist hún til hvflu
og gerði alls kyns áætlanir, sem
mættu verða hr. Latimer til styrkt
ar að vinna Lotty.
Ekki varð þó af neinum fratn-
kvæmdum næstu daga. En svo var
það einn eftirmiðdag, að hún var
í útreiðartúr með systrunum og
reið fáeinum metrum á eftir þeim,
svo að hún gæti riðið fram fyrir
þær og rutt greinum til hliðar, þar
eð þær höfðu viljað ríða gegnum
skóginn.
Þegar þær riðu niður brattan
stíg, sem lá niður að ánni, kom
Horatia auga á mann, sem hún
bjóst við, að væri hr. Latimer.
Hann var með veiðistöng og var
sýnilega að fiska í landi sir Willi-
ams.
En henni var ókunnugt um, að
einmitt á þessum stað lágu lönd
sir Williams og Forresters sam-
an, hún eygði þarna aðeins gull-
ið tækifæri til að gera Richard
Latimer að rómantískri hetju.
Hún lyfti upp grein til að
Minnie kæmist undir, og um leið
og hún var komin fram hjá, lyfti
Horatia greininni aftur, svo að
Lotty kæmist leiðar sinnar. En
um leið og Lotty fór undir, sleppti
Horatia greininni, svo að hún
small niður á bak hestsins. Hest-
urinn hrökk við og jós og munaði
minnstu, að hann kastaði hefðar-
meynni af, og síðan þeyttist hann
í loftköstum niður stiginn j áttina
til fiskimannsins.
Minnie veinaði hástöfum, en
Lotty var alltof skelfd til annars
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
E R FI N G I N N
en reyna að tolla á hestinum, og
nú rann upp það æsandi augna-
blik, er fiskimaðurinn kom auga
á hana. Hann kastaði frá sér
stönginni og hljóp í áttina til óða
hestsins. Hann greip um taumana
og tókst að stöðva hrædda skepn-
una. Svo rétti hann hendurnar
móti ungu stúlkunni, sem hneig
hálfmeðvitundarlaus í faðm unga
mannsins.
— Ó, ástin mín! hrópaði Ágúst
og þrýsti henni að barmi sér. —
Hvað kom fyrir? Þú hefðir getað
dáið ...
— En þú bjargaðir mér, Ágúst,
stundi Lotty. — Þú bjargaðir lífi
mínu. Og Lotty nötraði af geðs-
hræringu og aðdáunaraugnaráðið,
sem hún sendi Ágústi, hefði orðið
hverjum karlmanni um megn. Það
var að minnsta kosti of mikið
fyrir Ágúst, og hann beygði sig
niður að henni pg kyssti hana.
— Þau sögðu mér, að þú ætl-
aðir að giftast hr. Latiiher, sagði
hann og þrýsti henni fastar að sér.
— Aldrei! hrópaði Lotty titr-
andi'. — Aldrei . . . ég elska hann
ekki, Ágúst . . . ég sagði pabba,
að ég elskaði hann ekki.
— En gætirðu elskað mig, ynd-
ið mitt? sagði Ágúst frá sér num-
inn.
— Eg hef alltaf elskað þig,
sagði Lotty blátt áfram — Það
veiztu fullvel meira að segja
i þegar þú kleipst mig og dróst mig
iá fléttunum og stríddir mér,
vegna þess að ég var hrædd við
kú . . .
Þegar Minnie og Horatia komu
til þeirra, var allt fastmælum
bundið. Þau ræddu um, hvenær
heppilegast væri, að Ágúst talaði
við sir Williams, og þegar Minnie
var spurð ráða, taldi hún hyggi-
legast að bíða með það, þar til
eftir miðdegisverðinn, þegar fað-
irinn væri orðinn ögn hýr af port-
víni.
— En jafnvel þótt þú fáir hann
á þitt band, sagði hún og hristi
höfuðið, — er einn, sem ekki mun
falla það í geð, og það er veslings
hr. Latimer.
Hr. Latimer féll það alls ekki
í geð. Hann kom til Horatiu sama
kvöld, þegar dimmt var orðið og
kyrrt í hesthúsinu og hestasvein-
arnir og ökumennirnir höfðu
skroppið niður á krána. Hapn kom
að henni, þar sem hún sat ein og
yfirgefin og döpur í bragði.
— Svo að hér eruð þér, sagði
Richard Latimer og Horatia leit
á hann án þess að bæra á sér, en
hún fékk innvortis skjálfta.
— Já, sagði hún eymdarlega. —
Hér er ég. Byrjið bara, skammið
mig. Eg veit, að ég á það skilið
— Hvernig í ósköpunum datt
yður i hug að gera þetta!, hróp-
aði hann.
— Minnie segir, að þér hafið
sleppt grein, sem lenti á baki
hestsins, og það sé kraftaverk, að
Lotty slapp lifandi frá þessu.
— Það var alveg óviljandi,
sagði Horatia full auðmýktar. —
Eg ætlaði bara rétt að dangla í
hann . . . ekki svona fast. Það var
engin furða, þótt veslings dýrið
hrykki við. Þetta var engan veg
inn hestinum að kenna.
— Þér þurfið ekki að afsaka
vini yðar, hestana, sagði hr. Lati-
mer. En ég vil fá að vita, hvernig
stóð á því, að þér ætluðuð að
dangla í hann.
— Eg gerði það til að hjálpa
yður. Horatia var mjög döpur.
— Til að hjálpa mér? Hann var
orðlaus af undrun. — En í ham-
ingju bænum, hvernig hugðust
þér hjálpa mér með því að reyna
að drepa Lotty?
— Eg ætlaðist vitaskuld ekki
til, að slíkt kæmi fyrir. Eg hélt,
að það væruð þér, sem væruð að
fiska í ánni, útskýrði hún alvöru-
gefin. — Og ég hugsaði með mér,
að þyti hesturinn niður eftir . .
Lotty er svo hrædd á hesti eins og
þér vitið . . . þá kæmuð þér hlup-
andi og björguðuð henni og vær-
uð stór og mikil hetja. Þá hefði
hún með gleði samþykkt að gift-
ast yður og dáðst að yður að eilífu
jfyrir snarræði yðar. En ég dangl-
j aði alltof fast j hestinn, og auð-
i vitað varð hann ofsahræddur, og
i ofanálag var það heimskinginn
hann Ágúst, sem stóð þar og beið
þess að taka við hlutverki hetj-
unnar. Og allar mínar ráðagerðir
I fuku út í veður og vind.

14
T f M I N N, laugardagurinn 22. des. 1962. —