Útvaldar smásögur - 01.01.1822, Side 119

far, c(? (tcáí'ujl œtla öö ffnna fjetmt Oecfati^
Iþeim fyefDí pft og tcfifi i fcamtni aD fmfa fír#
I)ocrt ofrffi fiígn Ijcnni, (>efDí ccfi af fjenDíngu
línDit ; offíííri nocfurc fomiD fat aD, í>en:ii cíí
fjólpar. íþcgat fDótantir fóu fjann, ^œttu
|cir jicop allri ftíeitni, og oarD fjacflótfctnitt jeftt
ttnírun |cnnar, f>cgar IjiSn ^ecfti far ýá aD
toccDa ^rcifara fmn @on ganiia ^rcflftnð, f>eíí*
öc fprrvcranDa tlngÐómð gcœDara, vsígjecara
oa vín.u-. 06 funDur var fanniaHatur ()app«#
fttnDur fprír ^ctcmu. $3jarg|jrota og efnaíauí
DtDín |irfDi f)ón ttepDji til fmámfaman aD láta
flifur finar fjófa f fcrDa-FojinaD pg farac-- beína
|oar f)ýn gifii, cn fjann varDi etlu, fcm |onn
ttiijí: gat, ttl aD faupa f>ennt fatnaD eg Irofá
til fccDarmnar, pg fícf f)cnni brcf tif 55ijfupð
0lu<Í0 i ÍTlarUiborg, gatuaíé afDasvin-.tr $oDs
ur fjaný, mcD fjveriu íatmfól (>onunt Zlctrínu
tíl áfjór. Q’&n furfti far edfert attnaD cn fltta
|mD bréf og fiálfa fig, ttl fcfs? aD vcrDa tcfin
ríl vijiar mcD att föiitupó, og tíí fcnnjlu tvcgg»
ja Dcerta f)cmó; cn — fcó (>án fá van cínóngs
ié 17 vctvð gemut, vci)nDijf J)án fulifœr orDiu
y>n '«D mcnta Fptt fttt bœDi í DpgDum og f4r*
fjvcrri fiDpríyDi 0vo fcngu gáfuc beunar og
fríDl^ifi 6 |»anu J)crra fjcnnar, aD |ann jfemu
fí nna bauDff til aD eFta latta, f)taD l>ón—
til í)ané tttifiliar furíunar— aíbeiDDi, Jjví fvo
V'fti magnicga facflát-emi j>fjc íugarfatt í>cnn=
ar, «D fún fajivóDíD f>afDi cd cfta ergantt fprr
ctm grcijara f)«mar jíá oftífi Jjeirta tvcggja