Alþýðublaðið - 24.12.1927, Blaðsíða 12

ALI>. ÝÐUBLAÐIÐ
Ást Og líf.
Eftir Evu Martin.
12
úx því, en um leið og hann kom
niöur, kom hann hægri fótar
leggjarbragði á Pál, sem féll endi-
lang'ur á grúfu.
Nú varð meirí fngmiöur en
auövelt sé aö lýsa. Og urðu mikl-
ar deilur meða.1 nmnna um það,
hvort Jralda skyldi áfram glímunni
eöa fresta til næsta dags.
Ása kom hlauþandi til Isleifs og
baö hann áð glíma ekki meira.
}>að segðu allir, aö Jiann væríi
ekki skyldugur að glíma við Víg-
ItuKÍ .fyri' en næsta dag.
En nú komu bændumir báðir.
Þeir vóru búnir að koma sér sam-
an uin, að giíman skyldí halda
áfrarn. Jón hafði fýrst reynt aö
hafa á móti því, «1 engu getað
svaraö, jxigar háun var spurður
að, liver dætni liann vissi þess,
að bændaglímu hefði ekki verið
iokið sama daginn.
Margir voru óánægðir yfir því,
að glímunni skyldi ekki vera
írestaö, og jtegar lrún hófst,
byrjuðu undir eiin-s Jrrópin í Víg-
1 und. En þau Iræ.ttu fljótJega, því
a.ð Víglimdur glírndi liðlega og
beitti ekki kröftum. En á ísleifi
sást ekki meiri þreyta en jregar
hann glímdi viö Pál.
Eftir dálitla stund kom: ísleifur
loggjarbragði á Víglund, og fór
hann á bæði hnén. Varö þá
fögnuður mikill.
En við þetta rann Víglundi í
skap. Hann sótti nú mikið og not-
aði niest klofbragð. En fsleifur
hljóp upp úr þeim flestiun, en
stóð sum af sér. Var nú atgangnr
mikilJ og glíman oftast fögux, þó
nokkuð gætti krafta; en tölu-
verður hiæðarmunur var gJímenda,
því að Víglundur var nær jirjár
álnir.
Var nú meiri spenningur í á-
horfendum en nokkru sinni fyrr.
„Þrettán!“
„Fjórtán!“
„Fteitán!“ var talið í þyrping-
unni. Það voru klofbrögðin, sem
Víglundur lagði í röð.
„Skárri er það nú andskotans
krafturinn.'1
„Sextán!"
„Seytján !■“
„Átján!“
„En j>að j>ol!“
„Nítján!“
„Tuttugu!"
Alt í einu þögnuðu ópin, en
kváðu svo við enn hærra en áð-
ur, því að á tuttugasta bragðinu
Lenti Isleifur á olnbogann. Það
munaði minstu, að það væri
bylta.
Spenningurinn hafði nú náð há-
marki; varla nokkur maður gat
staðið kyrr, þó flestir pættust sjá,
hvernig fara myndi.
„Þið eruð nú ekki búnir að
sjá hann ísleif allan enn,“ heyrð-
ist Þorsteinn segja, en enginn tók
mark á honum.
Svo tóku glímumennirnir saman
aftur, tóku tvö eða þrjú spor til
Hægri; svo setti ísleifur hnykk á
Víglund, vó hann upp á ínjöðm-
ina og steypti honum fram fyrir
Skáldið: Ég þarf að tala við
þig um ást mína.
Náttúran: TaLa þú.
S.: Hún fæddist í j>enna heim.
eingöngu fyrir mig. Óskir okkar
eru samhljóöa, hugsanir okkar
líkar, tilfinningar okkar eins og
vilji okkar óaðskilinn. Við eruin
andlega skyld. Þannig er j>aö
sagt í fæstum orðum.
N.: Þetta er misskilningur; j>að
skal nú þegar sýnt.
S.: Misskilningur! Ég ann henni
hugástum!
N.: Heyr firn mikil. Eða hvað .
telur þú ást?
• S.: Nærvera unnustu ininnar
eykur mér óblandna gléði. Vei-
ferð unnustu minnar er unaður
minn. Öllu væri ég fús að fórna,
ef henni væxi það hugfróun.
N.: Vesalings heimskingi!
S.: Heimskingi!
N,: Já. Hingað sendi ég þig
ekki til þess, að þú gæfir þig á
vald fýsnum lioldsins.
S.: Til hvers hyggur þú mig
hingað kominn?
N.: Þú ert hingað komihn til að
framkvæma fyrirætlanir mínar.
Þú átt að reyna að hal da ástríð-
um þínum í skefjum og gera
iíkama þk)n hrauslan. En þegar
því marki er háð, máttu eyða
mætti þinúm og auka kyn þitt.
Svo hefi ég ákvaröað framferði
þitt, og þetta er eldra en elrtur-
inn.
S.; Og eins harðsvirað og tim-
inn!
N.: Og óendanjegt eins og ei-
iífðih!
, S.: Guð miskunni méf.
N.: Tala þú ekki um guð við
mig. Ég er jjinn guð, og min-
um lögum verður þú að hlýða.
Ég sjálf hefi gert þessa vesalings
konu veikbyggða ög fákæna eins
og sjálfan [>ig og jafn-hjálpar-
vana og ónytsama eins og þig.
Hún hefir margar hvatir og sterk-
sig; Víglundur kom fyrst niöur
á axlirnar.
Þetta skeði með svo fljótri skip-
an, að áhorfendur áttuðu sig varla
fyrr en Víglundur slengdist í völl-
inn. Og tók þó hringferð fóta
haj>s tíma-eins og jafnan, þegcW'
stórir menn eru iagðir á mjaðm-
arhnykk.
En önnur eins fagnaðarlæti og
nú urðu, jröttist enginn muna við
l>ændaglímu.
Þegar ísleifur fór heimi, fylgdi
honum stór hópur. Sumir fylgdu
af því, að þeir böfðu það
í sér að dást að karlmenslui, sum-
ir af því, að það lá svo vel á
þeirn, af því að Vesturbæingar
sigxuðu, en sumir af forvitni, þeg-
ar þeir sáu hópinn, jnd að þeir
héldu, að ennmyndieitthvað sögu-
legt gerast þennan dag.
ar ástriður. Hún er lítilsvirð|i fyr-
irætlunum mínum. Stúlkan sú
arna er, svei mér! ekki sérstak-
lega gerö lrnnda þér. En viljir
þú ekki hirða unl mitt álit, þá
skaltu fá að heyra álit amrara.
Og j>ú munt aö því komast, að
ég hefi farið með rétt mál. Ég
ætla að leita álits veraldarinnar.
Kom þú hérna, gamla mín! Segðu
piltinum þeim arna álit þitt á
homim sjálfum og hinni svö köll-
uðu ást hans.
Veröldin: Er hún af hámn ætt-
um, stúlkan þín?
S.: Faðir hennar er listamaður,
ágætur mjálari, þó að hann sé
lítiö þektur. Myndir hans hafa
breitf út mikla fegurð ineðal jarð-
arbúa. Haun varð að vinna fyrir
sér í æsku og leggja mikið erf-
iði á sig. Hann var sonur kenn-
ara, en hvað kom það málinu
við? Hvað er að vera vel borinn?
Sé l>aö. skilið vjð ■ að vera vel
borinn að hafa fengið hugrekki
að erföum, óháða hugsun, ágæta
iistargáfu, hreina ást, háfleygar
þrár og margt fleira ágæti, þá
er ástmey mín sannarlega vel hor-
in.
V.: Nú, jæja. Er hún rik?
S.: Húa er rik af öllu þvi, sem
ég hefi upp talið. Hún er einnig
rík aö feguxð, göfugri lyndis-
einkunn, marmkostum og —.
V.: Þetta er nóg; þetta er meira
en nóg. Ef þetta, sem J>ú Jiefir
nú talið upp, eru aliar eignirhenn-
ar, þá skil ég ekki, á hverju þú
ætlar að lifa.
S.: Ég ætla að vinna fyrir okk-
ur meö heila mLnuni. En nægi
það ekki, þá reyni ég lílm áð
vinna með höndum mínum. Ég
síial ganga mig upp í kviku til
þess að þóknast henni. Öllu mínu
stæriiæti myndi ég fórna fyrir
hana, öllrnn mínurn hvíldarítund-
ton, allri minni gleði og öllum
mínum kröftum. Ekkert .væri of-
gert fyrir hana. Hemrar vegna
rnyndi ég ait á mig leggja. Svona
ættum við' að komast af.
V.: Vesalings flón! Hagsýni þeklr-
ir jni ekki. Hver myndi fara eins
ráðlauslega að og þú? Farir þú
þessu fram, þá kannast ég ekki
við ]>ig. Hingað til Jiefi ég verið
þér vel, því að mér virtist þú
ætla að fara ofar alniannaieiðum,
og það féll mér vel í geð. En ef
þú ætlar að fara að binda trúss
við eignalausan kvenmann, og
sem ekki er vel borin, þá sleppi
ég af þér höndunum. Ættlerar
geðjast mér ekld.
N.: Þarna heyrir þú nú, skáid!
Og ég er staðráðin í að hegna
þér, ei þú heldur áfram að fót-
uím troða lög mín.
S.: Hvernig íetlar þú aó hegna
mér ?
N.: Þú skalt eignast hjartveik
börn og heilsulaus.
S.: Þið sldjjið ekkert í j>essu,
sem um er að ræða. l>að eru
sálir vorar, sem eiskast, en eklri
líkamir vorir. Hvorugt okkar get-
ur verið án hins. Og ksemi j>að nú
fytrir, að við' eignuðumst böm,
þá vona ég, að sálir j>eirra yrðu
þroskaðar og góðar, og' er þáð
mefra ^drði en iíkamshreysti og
líkamsstyrkur. Sálin er maðurinn,
það skiftir ininna máii, hvernig
hamurinn er.
N.: Hvernig má þetta ske? Stað-
laus orð mælir þú í einfeldni
þinni.
S.: Ég býst ekki við, aðþúskilj-
ir þetta.
N.: Heimskulega mælir þú. Ég
ætla að endurtaka það, að þér
ðer að nota þínar náttúrugáfur.
Þú átt að hætta draumórum þín-
uin. Þú átt að hætta öllum ór-
um. Þú átt að taka að þér bú-
konuefni, sem hefir krafta í
iiögglum og er veraldarvön. Þú
átt að taka að þér kvenmann, seni
er fær uni að hafa fyrir þér, ef
því er að skifta.
V.: Þetta er viturlega mælt.
Þetta er það, sem honuin ríður
á.
S.: En ég myndi verða vansæil,
ef ég fengi þvílikrar konu. Og
hún myndi lifa hamingjusnauðu
lííi með mér.
N.: Þið mynduð elska livort
annað exns og ég skil orðið að
elska. I>að þori ég að taka í
ábyrgð. Ég myndi kveikja í þér
eftirlangaínir, sem væru eins á-
leitnar og draumar þínir eru og
ástaórar. Og þðr myndi lærast að
kalia það ást. En í rauniimi
myndir þú þjóna mér og elska
mig, en ekki konu þína.
S.: Við myndum, aldrei skilja
hvort annað.
N.: Það gerði hvorugu ykkar
neitt til. Mér er ekkert hugleik-
ið, að þið skiljið hvort annað.
Mér ’ er það miklu fremur gleði-
efni, að þið gerið það ekki. Vær-
uð þið mjög ásthneigð, og ynn-
úð hvort öðru, þá eydduð þið
tírna um of, og tilgangi mínum
yrði ekki náð.
S.: Ég hefi enga löngun til að
þjóna þér eða Jijálpa til að-fram-
kvæma fyrirætlanir þínar. Ég vii
þjóna ástiney minni. Og engri
konu vil ég heita eiginorði nema
henni, því að ég elslra hana.
N.: Þrályndi somur. Þótt þú vilj-
ir hvorki hlusta á viðvörun raina
eða speki veraldar, þá skaJtu
verða að heyra álit kirkjunnar.
Við skulum kynna okkur h-ennar
álit-
S.: Ég þékiri Jiana injög lítið.
En ekki er ég hræddur við hana.
Ástmey niinni er hlýtt til kirkj-
unnar. Kirkjan væri til með að
hjálpa okJxur.
N.: Heyr þú hérna, Ifirkja sæl!
Hér er maður, sem langar til að
eiga kvenmann: það er nú eklx-
ert óvanalegt Mundir þú vilja
ieggja fyrir hann nokkrar spurn-,
ingar?