Tíminn - 18.11.1964, Blaðsíða 11

MIÐVIKUDAGUR 18. nóvember 1964
TIMINN
n
29
minnsta um hótanir skipverjanna, gekk hann beina leið til
Blighs skipstjóra til þess að taka við skipunum háns. Hann
fékk leyfi til þess að fara ofan í klefa Blighs, ásamt John
Smith, þjóni skipstjórans, til þess að sækja föt skipstjórans.
Þeir færðu Bligh í föt hans.
Ég sá, að Hayward og Hallet stóðu á afturþiljum. Hallet
var grátandi, og báðir voru þeir mjög daufir í dálkinn. Það
var slegið á öxl mér og ég sá Nelson standa við hlið mér. •
— Jæja, Byam, ég er hræddur um, að við komumst seinna
heim en við var búizt. Veiztu, hvað þeir ætla að gera við
okkur?
Ég sagði honum það litla, sem ég vissi. Hann brosti dapur
lega og horfði í áttina til Tooa, sem nú var aðeins eins og
dökkur þokuhnopri úti við sjóndeildarhring.
— Ég held, að Bligh skipstjóri ætli að fara með
þangað, sagði hann. — En mig langar ekki sérlega mikið til
þess að hitta náungana, sem búa á Vináttueyjunum. Vinátta
þeirra er þannig, að hægt er að vera án hennar.
Nú kom timburmeistarinn upp og Robert Lamb, slátrar-
inn, var með honum og hjálpaði honum til þess að bera
áhaldakistuna.
— Herra Nelson, við vitum, hverjum við eigum þetta að
þakka!
— Já, herra Purchell, óheillastjörnu okkar, svaraði Nel-
son.
— Nei, þetta eigum við Bligh skipstjóra að þakka, og hon-
um einum! Hann hefur leitt þetta yfir okkur.
Purchell hataði Bligh og Bligh hataði Purchell. Þeir höfðu
ekki talazt við í marga mánuði, nema það væri nauðsynlegt.
Þegar Nelson minntist á það, að Purchell fengi ef til vill að
vera um borð, ef hann óskaði þess, varð hinn gamli sjómaður
hinn æfasti.
— Haldið þér, að ég vilji vera um þorð mþð þorpurum og
sjóræningjum? Nei, aldrei! Ég fer rpþð skipstjóranum.
í sama bili kom Churchill auga á okkur.
— Hvað hafið þér í hyggju, Purchell? Ætlið þér að stela
verkfærunum okkar?
— Verkfærunum ykkar? Ég á þessi áhöld og fer með
þau.
— Þér fáið ekki svo mikið sem einn nagla, svo lengi sem
ég ræð nokkru, svaraði Churchill. Hann kallaði til Christians,
og aftur var rifizt — ekki aðeins um verkfærakistuna heldur
einnig um timburmeistarann. Christian langaði til þess að
hafa timburmeistarann um borð, af því að hann var góður
smiður, en hinir allir voru andvígir því. Purchell var skap-
maður mikill og var álitinn harðstjóri, sem gengi næst Bligh.
— Hann er bölvaður þorpari.
— Við getum haldið sveinunum, herra Christian, þeir geta
gengið í stað timburmeistarans.
— Látið hann fara í bátinn.
— Láta mig fara, bölvaðir sjóræningjarnir! grenjaði hann.
— Mér þætti gaman að sjá framan í þann mann ,sem ætlaði
að reyna að hindra mig. Því miður var Purchell jafnheimsk-
ur og hann var hugrakkur. Hann gleymdi nú að gæta varúð-
ar og gortaði af því, hvað hann myndi gera, þegar hann
væri kominn burt frá uppreisnarmönnum.
— Takið eftir því, sem ég segi, bölvaðir þorpararnir. Við
skulum draga ykkur alla fyrir lög og dóm. Við skulum smíða
okkur skip, sem við getum siglt á heim ...
— Það er einmitt það, sem hann gerir, ef þér látið hann
fá verkfærin, herra Christian, hrópuðu margir af skipshöfn-
inni.
— Þessi gamli refur gæti smíðað skip með vasahníf.
Of seint varð Purchell skiljanlegt, hvað hann hafði gert.
Ég held, að Christian hefði fengið honum eitthvað af verk-
færum, en þegar hann var minntur á það, hvað timburmeist
arinn gæti gert, skipaði hann strax svo fyrir, að verkfærakist
an yrði borin undir þiljum. Purchell fékk því ekkert annað í
hendurnar en handsög, litla öxi, hamar og lítinn poka með
nöglum. Bligh hafði heyrt allt, sem sagt var, og réði sér nú
ekki lengur: — Bólvaður hálfvitinn þinn! hrópaði hann til
Purchells, en Burkitt hindraði hann í því að segja meira, með
því að setja byssustinginn fyrir kverkar honum.
Þiljurnar voru þéttskipaðar fólki, en Christian gætti þess
vel, að þeir, sem voru á móti uppreisnarmönnum, gætu ekki
náð saman. Um leið og búið var að útbúa stóra skipsbátinn,
gaf hann bátsmanninum skipun um, að setja bátinn á flot;
— Og gætið vel að, herra Cole! Ef þér brjótið rá eða ræði,
fer illa fyrir yður. Um fimmtán af okkur fengu skipun um
að hjálpa honum, því að uppreisnarmennirnir voru alltof
skynsamir til þess, að leggja frá sér vopnin.
Einn þeirra fyrstu, sem skipað var að fara ofan 1 bátinn,
var Samúel. Þar næst komu þeir Hayward og Hallet. Báðir
hágrétu og báðu sér miskunnar og það þurfti að bera þá að
skipsstiganum. Hayward sneri sér að Christian og sagði:
— Herra Christian! Hvað hef ég brotið af mér, svo að
þér farið þannig með mig. Lofið mér að vera kyrr um borð.
— Við getum komizt af án yðar hér umborð,svaraði
Christian — farið báðir ofan í bátinn.
Næsti maður var Purchell. Það þurfti ekki að herða á hon
um. Ég held, að hann hafi heldur viljað láta drepa sig, en
uppreisn-
awm
méð sér, voru rétt honum pfati't ÍJátíni^.Cljr^i^nipkipaSLsyo
fyrir, að Bligh yrði leiddur að skipsstiganum. Þar voru hend-
ur hans leystar.
— Jæja, herra Bligh! Þarna er báturinn yðar. Og þé rer-
uð heppinn að hafa fengið stærri bátinn. Farið strax í bátinn.
— Herra Christian, sagði Bligh. í síðasta skipti bið ég yður
að athuga, hva þér eruð að gera. Ég lofa yður því, að minnast
aldrei framar á þetta mál, ef þér hættið við þetta. Hugsið um
fjölskyldu mína!
— Nei, herra Bligh. Þér hefðuð fyrr átt að hugsa um fjöl
skyldu yðar, og við vitum allir, hvers virði loforð yðar eru.
Fltýið yður ofan í bátinn.
Þegar Bligh skildi, að allar bænir reyndust árangurslaus-
ar, hlýddi hann, og Peckover og Norton fylgdust með hon-
NYR HIMINN - NÝ JÖRÐ
EFTIR ARTHEMISE GOERTZ
40
á hjátrúnni. Þetta hefði hann átt
að láta sér detta í hug fyrr Al-
menningur vildi reyna allt mögu-
legt, ef það bara kostaði ekki
neíttt.
Nú ætlaði hann að reyna að
fá prestinn til að veita sér aðstoð
með nokkrum orðum eftir predik
un. Hann ætlaði að fá klaustur-
systurnar til að beina áhrifum
sínum að börnunum í skóla þeirra
og fá föður Guichard til að leggja
vægt ok á menn eins og þá Fan-
chon og Gaspard..........
Faðir Guíchard hlustaði á frá-
sögn hans af hæversku og þolin-
mæði en sýndi engan sérlegan
áhuga. Hann varð að fá leyfi hjá
yfirboðara sínum til slíkrar her-
waar Og hann var einmitt ný-
búinn að ónáða erkibiskup með
svo margvíslegu kvabbi, að hann
kveið fyrir .... Auk þess hafðí
öll viðleitni Jolivets læknis verið
hunzuð í mörg ár. Ef til vill,
þegar veðurbreyting yrði, í nóv-
ember eða desember — ef lækn-
irinn yrði þá hér enn. En núna
í þessum híta og með þessa fjölg-
un í söfnuði hans um sumarmán-
uðina: skriftir og sjúkravitjanir . .
Presturinn virtist eldast eftir
því, sem hann talaði lengur. Það
var furðulegt. Hann var ekki eldri
en sextugur, en af máli hans að
dæma .var hægt að halda hann
minnstá kosti hálfáttræðan. Hann
var einna líkastur Jolivet lækni,
áður en hann kvæntist Árelíu
Coulon.
Fávizka fólksins hafði sigrast á
því, hugsaði læknirinn óg var
þungt í skapi. En svo kom hahn
auga á það: Nei — það hafði leyft
fávizkunni að ná yfirhöndinni.
18. KAFLI.
Hann átti tal við Mirjam á
hverjum degi alla vikuna sem í
hönd fór, annað hvort hjá póst-
húsinu eða þegar hann kom úr
vitjunum sínum til Philo Tanch-
| on. Honum var mjög annt um að
' kolagerðarmanninum batnaði. Ef
; bruninn 'eiddi manninn til bana,
myndi frú hans lýsa því yfir við
1 hvern sem heyra vildi, að eigin-
maður hennar hefði lifað enn
þann dag í dag og verið heill
heílsu, ef læknirinn hefði lofað
pokanum með þefflugunum að
liggja kyrrum þar sem hann var
kominn. En ef Fanchon rétti við,
I hlaut handleggur hans þó að hafa
farið svo illa og taugar hans að
hafa bilast svo, að frúin gæti bent
á það sem sönnun þess, að lækn-
irinn hefði móðgað einhver mikils
háttar dularvöld. Á slíkum dögum
þegar honum lá við að míssa
kjarkinn, var það helzt að hann
leitaði þangað út.eftir, sem Mirj-
an sat við vinnu sína. Ilálfrar
stundar samræða við ungu stúlk-
una reyndist honum hin bezta
hressing og hugarléttir.
Hann fann að hún var einstak-
lega skemmtileg og full af and-
stæðum er sameinuðu sakleysi
barnsins og mannvit hinnar þrosk
uðu konu. Hún hafði lesið mikið,
horft á sjónleiki, hlýtt á tónlist.
Hún hafði komið til Parísar, Róm
ar, Lundúna og Berlínar. Hreyf
ingar hennar, málfæri hennar og
bros, allt var svo gerólíkt öllúm
öðrum konum er hann hafði
kynnst.
Bráðlega komst hann þó að
þeírri óþægilegu staðreynd. að
fólk hafði tekið eftir einhverju.
Að venju var það eiturtunga frú
Naquin, er komið hafði slúðr-
inu á kreik. — Hann lætur okkur
hin liggja í hirðuleysi, meðan
hann slæðist sjálfur í skóginum
með þessar stelpu. Justín Dufour,
sem ekið hafði framhjá þeim á
dögunum í brauðvagninum, hafði
sagt móður sinni frá því og hún
ekki verið sein á sér að rétt
þeim næsta fregnina . . . Læknir-
inn var gramur og móðgaður. Eng
inn hafði tekið eftir því, að hann
var ekki héraðslæknir bæjarins,
heldur stundaði hann lækningar
sínar af því að samvizkan bauð
honum að gera það. Sér í lagi
hafði enginn tekið eftir þvi, að
hann sendi aldrei neinn reikning
— Þér hafið sannarlega list-
gáfu, hafði hann sagt við ungu
stúlkuna í gær, er hann sá hversu
vel henni tókst að ná einkennum
mýrarinnar á mynd sína — öllu
þunglyndi henar og þokka, hríf
andi fegurð og hrörnun.
— Ó, ég veit ekki. Hún yppti
öxlum. — Faðir minn hafði list-
gáfu.Það sögðu iistdómendui að
minnsta kosti. Móðir mín á fulla
bók af úrklippum. Hún leit út
undan sér til hans. — Þór hafið
líka listhæfni, læknir!
— Já, ég hef fundið hjá mér sér
lega hæfni til að afla mér óvíldar,
anzaði hann rólega. Borgarstjór-
inn, Chauvin lyfsali, allir sem
trúðu á töfralyfin, er hann fleygði
út á götuna, frú Fanchon . . .
— Nei, hæfni til að vera mild-
ur. Það er meira um vert að vera
mildur en nokkuð annað.
— Betra en að vera heiðarleg-
ur?
— O, þegar maðurinn er mild-
ur, er hann líka heiðarlegur.
Þjófnaður er tii dæmis ekkert
annað en ein hlið á ofbeldi.
— Er það þess vegna sem yður
fellur vel við mig, Mirjam? Hann
hló. Ilann hafði aldrei néfnt hana
skírnarnafni fyrr. — Vegna þess
að ég er ekki þjófur?
— Ég veit ekki hvers vegna ég
elska yður, svaraði hún hátíðleg-
um rómi. — Það er ekki hægðar-
leikur fyrir konu að vita hvers
vegna hún elskar karlmann. Hún
verður að elska hann án þess að
vita hvers vegna, það er öruggasta
ástin. Ef hún elskar hann fyrir
eitthvað sérstakt, er alls ekki víst
að það endist til langframa, og
þá . . .
í dag hafði hann átt svo ann-
ríkt, að hann gat ekki hitt hana,
og það var sem hann saknaði ein
hvers. Hann brosti með sjálfum
sér. Svona fljótt getur sumt kom
íst upp í vana.
Hann sat við skrifborð Jolivets
og yfirfór minnisgreinar sínar um
pellagra veikina. Klukkan var
nærri fimm. Úr þessu myndi eng-
inn koma. Auglýsingaspjald hans
með hárauða letrinu hafði hang-
ið uppi í marga daga, sömuleiðis
tilkynningar hans á pósthúsinu og
í öllum verzlunarbúðum. Hann
hafði farið í lyfjabúðina eitt
kvöldið, þegar Guy Chauvin var
allt of fullur til að fylgjast með
þvi, hvað læknirinn tæki sér fyrir
hendur. Og starfsemi hans var haf
in. Fyrstu ■sjúklingarnh höfðu
komið til hans með hólfum huga
j og tjáð honum bakverk sinn og
nýrnaþrautir. sýnt honum brennd
ar hendur sínar. Safn af töfragrip
um, grigri, upp á bókaskápnum
sýndi að nokkur framför hafði orð
ið í málinu. Þarna ætlaði hann að
láta þá standa, til þess að bað
j yrði öðrum sjúklingum hvatnlng
■ til að láta sína gripi af hendi. Fá-
ir höfðu vitjað hans í fyrstu. en
á hverjum degi bættust einn eða
tveir við hópinn. í dag höfðu þeir
verið átta.
Hann tók annað skjal úr olaða ,
bunkanum við hlíð sér. Eitt var j
þó vfst: pellagra var ekki |