Vísir - 24.12.1932, Page 5

y I s i r
sinnandi, ef eg kæmi elcki heim í kveld. Hann hefði
beði'ð mig að hraða för minni sem allra mest og eg
hefði lofað lionum því.
— Fóstri þinn liefði ekki átt að senda þig út í
þetta veður. Það var auðsætt í morgun, að hríðar-
gusa mundi í aðsigi. Þegar hann hleður upp mó-
strókum í austri að morgni dags og glennir ridd-
araböndin um vesturloftið, þá er úrkoma i vændum.
— En eg á von á því, að hann lctti til með morgn-
•inum. Og þá skal eg sjá um, að þú komist heixn
heilu og höldnu.
Stormurinn gnauðaði á þekjunni og við og við
þyrluðust hríðargusur inn um strompinn á hús-
mæninum. Eg taldi því víst, að komin væri ösku-
hríð og lét fyrirberast þarna í húsinu, án þess. að
mögla. Eg liugsaði til fóstra mins, Daníels fjósa-
manns og annars heimafólks og vissi, að allir mundu
vera órólegir. En enginn var bættari með því, að
eg hlypi út í ófært veður og léti lífið þarna á háls-
inum.
Og svo var annað. Mér leið vel í návist þessa
gamla, prúða manns. Eg þóttist finna, að hann væri
góður — að allar hugsanir hans væri fagrar og góð-
ar. Eg var hara fjórtán ára og mig langaði til að
hlaupa upp um hálsinn á lionum og vera reglulega
góður við hann. Eg hafði aldrei átt foreldra, svo að
eg myndi eftir. Þau dóu bæði — pabbi og mamma
— þegar eg var barn í vöggu. Eg liafði því ekki af
foreldraástinni að segja og þó að fóstri nxinni væri
æfinlega góður við mig, þá stóð þó eklci þvílíkur
ylur af honum, seixi þessuixx fátæka sauðamanni.
— Eg ætla að lesa liúslesturinn, Nonni minn. Eg
les á hverju einasta kveldi. Og eg les æfinlega lxátt,
þó að eixginn sé áheyrandinn, nema sauðirnir, hund-
urinn og hesturinn. Þetta er ganxall siður. Og eg er
nú oi’ðinn svo aldraður, að eg felli ekki niður forn-
ar venjur.
Að svo nxæltu lióf hann lesturinn og las lxátt og
sxxjalt. Eix stundum vikiiaði lxanxx svo, að hann varð
að gera lestrai--hlé í bili. Eg hafði aldrci heyrt bet-
ur lcsiö. Og eg liefi aldi'ei hevrt fai'ið með guðs-orð
af meiri innileik og dýpt tilfimxinganna, eix þarna
i beitarliúsunum.
Við bændúm okkur að loknum lestri, eins og venja
var til á þeiixi döguixi. Þvi íxæst bauð Arnljótur „góð-
ar •stundir“, en eg flaug upp um hálsinn á honunx
og kysti hann.
Hann lagði niig' undir vanga sinn, tók þéttingsfast
yfir um lxerðarnar á xxxér, þrýsti mér að sér nxeð
annari heixdi, eix nxeð himxi straulc lxaxxxx ástúðlega
unx kolliixxx á íxxér. Og svoixa liðu íxokkur augnablik.
Eg gerði nxér í hugarlund, að liann væri pabbi minn.
Svona hlyti góður pabbi að taka á nxóti drengnum
sínum, þegar hann kænxi heinx eftir langa útivist.
Og alt í einu fekk eg ákafa löngun til þess, að vita
eitthvað um liagi þessa gamla, einræna sauðamamxs.
— Eg þorði vai'la að spyrja, exx loksiixs herti eg þó
upp hugann og spui'ði, livaðan liann væri og hvort
lxann Ixefði nokkurn tíma átt lítinn di'eng.
Þá linuðust faðmlög liins gamla manns. Hann sló
út í aðra sálma og mælti: — Eg ætla að kveikja í
pípunni niinni. Eg fæ mér æfinlega i pipu, þegar eg
er búinn að lesa. — Þá lxalla eg nxér út af og reyki.
Og stundum sofna eg nxeð pipuna í muixhiixum. —
Þá getur komið fyrir, að eg missi hana út úr mér
og að eldurinn hrynji úr lieixni. En það keixxur ekki
J ólabæn.
Eftir Richard Beck.
Brosíu stjarna
blessaðra jóla
Jielkall hjarnið yfir;
rósir frostsins,
feigðar-bl eikar,
vef þú geisla-gliti!
Beindn stjarna
blessaðra jóla
öllum veg, sem villast;
sæfarendur,
vonar-vana,
leiddu heila’ af hafi!
Berðu stjarna
blcssaðra jóla
hugfró öllum hreldum;
vek oss glegnmum, '
gnægta-sjúkum,
bróðurdst í barmi!
I .. v,A
Bræddu, stjarna
blessaðra jóla,
hjartans klaka kyngi;
hrind oss blindum
höfga’ af auyunii
sannleiks veg að sjúum!
að sök. Seppi vekur mig, þegar svo ber undir. Hann
vill láta mig fara varlega nxeð eldinn.
Arnljótur rís á fætur, tekur pípu síxxa, treður í
liaixa og kveikir, Svo hallar liaixxx sér út af og blæs
stórum reykjargusum út í loftið.
Við þegjunx báðir langa hríð.' Eg skemti mér við
að lieyra sauðiixa jórlra, en Arnljótur reykir sem
ákafast.
— Þú ert góðlegur drengur, Nonni. Og eg vona,
að þú vei'ðir lángefinn nxaður.------— Eg hefi vei'-
ið aleinn fjörutíu og níu jólanætur samfleytt —
einn, eins og það er skilið vexxjulega. — Þetta er
finnxxtugasta jólanóttin, síðan er atburður sá gerð-
ist, sexxx breytti lífi mínu í einni svipan. —
Þér leiðist, góði minn — leiðist hér í beitarliús-
unuixi á sjálfa jólanóttina. —- Eg skil það. — Æsk-
an og ellin eiga ekki samleið. — — Eg ætla að nxasa
við þig — þér til afþreyingar — segja litla sögu,
eftir hálfrar aldar þögn.
III.
Einu siixni var uixgur maður og ung stúlka. —
Það er gaixxla sagan. —- Þau gengu saman til prests-
ins og guð vitjaði hjartna þeirra á uixgunx áldri. Þau
unnust hugástum og þegar eftir ferminguna sóru
þau livort öðru eilífar trygðir. — Árin liðu og lífið.
var dásanxlegt. Það var eins og óslitinn lofsöngur.
Hver líðaixdi stund var rík af fyrirheitum og þau
voru sannfærð um, að hamingjan yrði förunautur
þeirra laxxga ævi.------
Gg dagarnir liðu. Árin liðu og himininn hvelfd-
ist heiöur og blár yfir fávís hamingjubörnin.
Prestui-inn lagði blessan sina yfir þau fyrir altari
guðs, en eftir fór dýrleg veisla og manníagnaóur.
Þau reistu bú í sveilinni og nú var árið hoið.
Þau voru vinsæl og vinixiörg, efnin mikil og fram-
tíðar-vonirnar glæsilegar.
Guð lxafói geíið þenn litinn, bláeygan svein. Og
nú átti að leiöa móðurina i kirkju og skira barn-
ið fyrir altari drottins.
En dauðinn lá i leyni.
Svartá var á kirkjuteiðinni, lítið vatnsfall að jafn-
aði, en straumhörð nokkuð og grýtt í botni. Og yfir
liana vai-ð að fara.
Hitar liöfðu gengið undanfarna daga og leist snjó'
úr fjöllum. — Og áin var í nxiklum vexti.
Eiginmaðurinn reið með hesti koxxu sinnar og hélt
i söðulsveifina. — Honunx datt eleki i hug, að nokk-
ur hætta gæti verið á ferðum. —■ Þegar komið er i
miðja ána Imýtur hesturinn, dettur á bæði kné, en
sprettur upp þegar. — Og konan fellur i vatnið með
barnið i fanginu. — Þau druknuðu bæði.--------------
Ljósin slokknuðu i sál eiginmannsins og hann
hraktist i myrkrinu árum sanxan. — Loksins rof-
aði til og þá var hann mikið breyttur. — Haixn var
orðinn gaixiall. — Þrítugur öldungur, grár og lot-
inn, aixdlitið þúsund rúnum rist. — — Samt var
breytingin liið innra stóruixx meiri. — Menn sýndu
honunx nxikinn kærleika og mikið unxburðarlyndi.
Hann tók því vel í orði kveönu, en festi livergi yndi.
— Og nú hefir eirðarleysið rekið lxaxxn áfram i hálfa
öld. —- — Það er langur tími, Nonni minn. — Exx
blessun guðs hefir fylgt vegfaraixdanum — blessun
guðs og dýrlegar mjulningar.--------
Og svona hcfir hann ferðast með liundi og hesti
—- ástúðleguixi förunautum. — Jökull minn er
finxmti hesturinn — fimnxti gæðixxgurinn--------
— Þinn? spurði eg.
— Sagði eg það ? — Við getum látið svo að gamni
okkar, seixi þetta hafi komið fyrir nxig.-------Eg
kvarta ekki. — Eg er gestur og framandi á þess-
ai'i yndislegu jörð. — Forsjónin rétti mér bikar sorg-
arinnar, þegar liamiixgja mín var svo nxikil, að nxér
lá við að ofmetnast. Eg bognaði og misti vitið, sem
lcallað er. — Og þegar eg sleig upp úr laug reynsl-
unnar, var eg orðinn annar maður — betri maður
— hæfari til einhverskoixar tilveru í nýjum heimi.
— Það sem bevgði mig og hrygði fyrir rúmlega
hálfri öld, er nú orðið að fögnuði í sál nxinni.----
Eg er glaður, Nonni minn, Memx kalla íxiig einræn-
an og undarlegan. Þeir vita ekki betur, en að eg sé
allslaus fáráðhngur, visið strá, sem vindarnir beri
úr einuxxx stað í annaix. ---En þeiixi skjátlast. —
Eg er ríkur maður og hamingj usamur. Eg liefi reist
hús initt á bjargi vissunnar — nxusteri vona minna
getur ekki haggast eða lirapað í grumx.
Eg liefi verið leixgi að segja lilla sögu og þykir
sárt, ef þér lxefir leiðst til muna. — Eg gæti haldið
áfram til nxorguns, en nóttin fer í hönd — heilög
jólanótt.------
Og' nú ætla eg að gaxxga til hvíldar. — Á þessari
nóltu bregðast ekki fagrir draumar.
-i,''i?jDaxiania/uareai
Sii
m
GLEÐILEG J Ú L!
VERSLUNIN ÁS.
»
»
wr
»
»
»
»
»
Gledileg jóll
S5
«
st
5Í
Verslunin „Geislinnu. 5;

m
o
{!

áHi,
GLEÐILEG J Ó L!
VERSLUNIN ÁSBYRGI.
GLEÐILEG JÖL!
Versl. „SNOT“.
aruSnlan!;
u
m
l!!HIIIIISI!!!!IIIglS8l!II!!SllSS18II!9ll!llllSHnill3ISB!fiII!l(lIII!IIIil!(!l8IIF,,(
GLEÐILEG JÓL!
srv,r«.r«>r «.rvrvrvr vrvrvrvr vrvrvrv? vrvrvrv r vrvrvrvrv;
rv^rv% ivrtrvs r^r%rtr>t rvirsr^r^
»
»
fl GLEÐILEG JÓL!
l!Bll881i8SSKiBIII!l!BI8ESS8S!8l!II!6!BI!lllIII888!IISlBSE!lSllll8!!lg|IIÍIIEIIIIillESiS
»
$
i
«
Í£
Kjötbúðin
í Ingólfshvoli.
M. Frederiksen.
Óska öllum mínum viðskiftavinum
GLEÐILEGRA J Ó L A.
Olgeir Friðgeirsson
kolakaupm.
æææææææææææææææææææ^æææææ^
GLEÐILEG JÖL!
AÐALBÚÐIN.
æ
rvrvrvrvrvi
!5£5000íSt5«t5;5t5«í5t5550ííí
2