Vísir - 28.09.1956, Blaðsíða 10

10
VÍSIK
FÖstudaginn 28. september 195i0.

GERALD KERSH:
24 :•
lilBElliiMSiHMiilimilfflllHiiliiliillillSliíllllilllíllillilimiliíl
„Býr herra Tessier hérna?“
Gamli maðurinn sagði: „Nei frú. Hertoginn af Otranto býr
hér, þegar hann er heima,“ ojphann skeilti hleranum fruntalega
fyrir.
Louise i'ékk sér hestvagn og hraðaði sér heim í hús frú Malet.
Otranto? Otranto? Otranto? spurði hún sjálfa sig, er vagninn
hristist og skrölti. eftir steinbrúnunni.
Þá mundi hún að hertoginn af Otrando var kunnari undir
nafninu Fouché; það var fyrrverandi yfirmaður leynilögreglu
Napoleons, hættuegasti maður á Frakklandi og Louise várð
kalt og hún varð gagntekin af skelfingu.
Þegar hún kom á áætlunarstað var Ratapoil þar fyrir. Hún
mætti honum í ganginum. Hann var að strjúka sig allan, toga
í fötin sín og slétta þau.
„Það ert þú, mín kæra,“ sagði hann og bandaði gömlum þjóni
á burt með stafnum sínum. „Þú ert fljót í förum. En það er
satt, það er ekki mannmargt í borginni núna. Ég hefi aldrei séð
Parísarborg svona fólksfáa. Ég var að koma frá fantinum honum
Myers veðlánara. Ég hefi eytt fjandans miklum peningum í
heiðurspeninga; hefi keypt allt, sem gamlir, tannlausir her-
manna vesalingar hafa við sig losað til þess að geta keypt sér
vínflösku og kjötbita. Og prjónninn í einni medalíunni — ég
held að hún hafi verið eitthvað sérstök — prjónninn losnaði og
istakkst í riiig, ég settist óvart á hana í vagninum. Og þú? Hvað
hefur komið fyrir þig?“
Þegar Louisa sagði frá muldraði Ratapoil, „Fuché? ha? Ef
hann stendur á bak við þetta, þá er hér sannarlega óþrifaverk
á ferðinni. Og Cazac — ég sver við sjálft himnaríki, að ef hann
leikuf tveirn skjöldum — og mér væri það ekki undrunarefni
— þá skal ég kyrkja hann — svo að hann verði steindauðari
en sjálfur Júdas ískariot! — Ég skal hrista hann eins og
irottu. .. . Hlauptu upp á loft, elskan, og mundu: Ef vanda ber að
höndum, þá farðu til Tessiers.“
Hann snerti ennið á henni með yfirskegginu og stikaði út.
Og er hann hélt á burt íhugaði hann málið. Hvaða fjandans
óþokkabragð hafði Fouché í huga? Ætlaði hann að skríða aftur
til valcla með því að blása svona samsæri upp eins og svína-
blöðru, stinga svo gat á hana á hentugu augnabliki til þess að
sýna fram á, að meðan Napoleon ríkti gæti Fouché einn séð
um að allt væri með kyrrum kjörum á Frakklandi? Það var
ólykt af öllu þessu máli, eins og af ársgömlu saltkjöti.
Ratapoil minntist vistanna og matarskammtsins á herflutn-
ingaskipinu, rétt fyrir orrustuna við Níl og sagði við sjálfan
sig: Ója. Það eru víur í þessu kexi. Jæja, við skulum sjá hvað
gerist 11. október.
En 10. október var Rateau undirforingi í 'lífverðinum, að æfa
flokk nýliða og varð sér þá til skammar. Hann var að dreyma
um Malet. Rateau var stór en höfuð hans lítið og þar komst ekki
fyriv nema ein hugsun í senn. Hann var að æfa flokkinn til
undirbúnings fyrir hersýningu og skipaði fyrir „snúið — til
hægri!“ — Þegar hann hefði átt að skipa þeim áð snua til
vinstri. Hermennirnir gengu, hlýdduskipun hans, þangað til
þeir lentu allir í skringilegri kös upp við einn vegginn á her-
búðunum. Rateau hafði samt sjálfur snúið til vinstri, en J'tgar
hann var búinn að ganga nokkur spor rankaði lrann við sér og
sneri aftur og þá svo hratt og hann varð svo flaumósa, að hann
steig ofan á hægri fótinn á sér og sentist svo enddangur á torg-
ið. Byssa hans hraut eftir steinbrúnni í eina átt'ina, en húfa
hans í aðra.
Leblond höfuðsmaður hafði með sér gest. Það . :rr kona — og
hafði hann oft er hann ræddi við hana gumað f þeirri frá-
bæru reglu, sem væri á æfingum hjá hermönnum ians. Leblond
varð öskureiður. Það hafði líka viljað svo til að vinkona hans
hafði verið að dázt að karlmannlegu vaxtarlagi Rateau’s en
höfuðsmaðurinn var sjálfur lítill og kvapholda. Hann kallaði
undirforingjann fyrir sig og öskraði yfir honum skammírnar
þangað til hann varð blár sem hel í andliti, en Rateau, sem
hafði verið fölur, varð eldrauður í framan. „þarf ég að kenna
þér æfingarnar! Þöngulhausinn þinn! Og slæpinginn. Réttast
væri að rifa þig úr einkennisbúningnum og hrekja þig með
trumbuslætti úr lífverðinum. Grautarhaus og letingi!.... Þú
heldur þig inni í herskálanum í sjö dag'a! Snautaðu burt úr
augsýn minni!“
Rateau undiríoringi hvarf til vistarveru sinna í herskálanum,
ringlaður og skelfdur. Hann átti að sitja inni í herskálanum í
sjö daga. En Malet hershöfðingi vænti aðstoðar hans á morgun.
Þoka og ruglingur ríkti í huga hans og þó var, sem stormur
geisaði þar. Hann tilbað Malet og Malet treysti honum. Hann
hafði heitið Malet aðstoð og hann þurfti að halda loförð sitt.
Hann hafði líka svarið hermannseið og gat ekki rofið harin.
Hann gat gert samsæri með Malet, móti keisaranum, af því að
hann elskaði Malet, en reglurnar gat hann ekki brotið — þær
höfðu mótað hann og vanið undir agann.
Rateau grét stutta stund er hann gekk afsíðis, en því næst
kallaði hann á annan undirforingja, fékk honum blaðsnepil, og
á hann hafði hann hafði hann skrifað þessa orðsendingu. „Get
ekki komið. Er lokaður inni í herbúðunum í sjö daga. Rateau.“
Hann fékk undirforingjanum líka silfurpening og sagði: „í
guðsbænum, Todor, farðu með þetta til Caamanos prests, í
blindgötunni St. Pierre.?
Todor sneri aftur miklu síðar, valtur á fótum og lagði af
honum magnaðan vínþef og af ódýru ilmvatni. Hann sagði:
„Heyrðu, hvers konar fólk umgengst þú? Þetta var undarlegur
prestur! Hann gaf mér svona mikið af brennivíni —“ hann
mældi 4 óákveðna þumlunga með tveim óstöðugum vísifingr-
um — „Og þetta var reglulega gott. Hvað er um að vera? Ha?
Þarna var allt troðfull af béuðum foringjum.“
„Todor, hvað gerðist? Hvað sögðu þeir?“
Presturinn gaf mér sopa af armagnae — og það hefði nægt
til að slá 'skotfæra-múlasna í rot. — Þarna voru þrír prestar
og líka hár, skinhoraður fyrirliði í borgara klæðum og með þetta1
líka indælis yfirskegg; hann stóð þarna teinréttur eins og hann
hefði gleypt kláruskaft. Ég skal segja þér það laxi, að þegar
sá náungi stendur auglits til auglits við mann, er það eins og
að standa andspænis tveim miðuðum byssuhlaupum. Ég hélt
að það væri hann, sem væri þarna öllu ráðandi, skilurðu? Ég
sagði: „Góði herrar“ — ég talaði við þenna háa, magra sérðu —
vinur minn, hann Rateau, verður lokaður inni í viku. Þá tók
sá langi og magri að formæla þér frá hvirfli til ilja. Ég hefi
aldrei heyrt annan eins munnsöfnuð.“
„Já, áfram, áfram!“ hrópaði Rateau undirforingi.
„Þú hefðir átt að heyra hvernig hann titlaði þig. Það var
nú skemmtun, sem segir sex. Hann bölvaði á ítölsku, þýzku,
egypzku og pólsku. Þá lá við að ég missti glasið. En þarna var
líka lítill náungi og sat við borð — hann var eitthvað fölur rétt
eins og hrátt kökudeig í framan — og hann sagði: „Þér getið sagt
vini yðar það, undirforingi, að hans verði ekki þörf fyrr en
eftir 10 daga.“ Þá sparkaði sá langi út og það get ég sagt þér
að hnéð á honum er alveg eins og byssuskefti“, sagði Todar und-
irforingi og nuddáði á sér mjóhrygginn.
„Ég hrataði niður hálfan stigann á hökunni og olnbogunum
Á *.♦
kð$l4ti$kumi ♦
Tító og Churchill voru a'ð
tala um ástandið í löndum sín-:
um.
„Hvað eru nú meöallaun,
verkamanna í Bretlandi?“
spurði Tító. i
„Svo í kringum 40. pund“.
,,Og hvað þurfa þeir nú til’.
að lifa?“ spurði Tító aftur.
„Svona milli 30 og 35 pund.‘s
„Hvað gera þeir þá við af-
ganginn“ var enn spurt.
„Sjáðu nú til,“ sagði Chui’-
chill, „við búum í frjálsu landí.
og það kemur mér ekki við,
hvað verkamaðurinn gerir við
aurana sína. Hann getur gert
hvað sem hann vill við þá. En
segðu mér annars: Hvað hefur
nú verkamaður í laun hjá þéf?“
„Tíu þúsund dinara.“
„Og hvað þarf hann mikið
til að lifa?“
„Þrjátíu þúsund dínara.“
„Nú, hvar fær hann þá tutt-
ugu þúsund dínara, sem á vant-
ar, að hann geti dregið frana
lífið?“ spurði Churchill undr-
andi.
„Ja — það er nú svona hjá
okkur, við lifum í frjálsu landi,
ög hvað kemur mér það við hvar
hann fær þá?“
★
Hin 38 ára gamla franská
kona, Josette Emmee í Falaise,
hefir tamið sér allóvanalegt
mataræði. Hún gleypir öryggis-
nælur af svo mikilli græðgi, að
vinir hennar fá engu tauti við
hana komið. Dag nokkurn fékk
hún svo eirihverja slæmsku í
magann, og var henni eindreg-
ið ráðlagt, að láta taka af sér
röntgenmynd. Kom þá í ljós, að
hún var með 4 öryggisnælur í
maganum, en ekki fékkst hún.
til að láta skera sig upp. Seinna
fékk hún annað magakast og
enn tekin röntgenm;. nd og sá-
ust þá 17 nálar í maganum á
konunni og ein saumnál.
Sálfræðingar haía nú gefið
þær upplýsingar, að fóstra
hennar hafi þröngva,; henni til
að gleypa nálar, þegar hún var
óþekk í æsku, og hafi þetta
orðið að vana.
Kaupi ísl.
frímerki.
S. ÞORMAK.
Sími 81761.
C R* £mm§ká
TARZAN -
2191
ter
Svo var kveikt á lukt og þá sást
andlitið á Jóa, hafnsögumanni fljóta-
skipanna.
•—• 3á, hver skollinn, sagði hann,
þegar hann sá apamanninn.
Hvað ert þú að gera hér. Það
munaði minnstu að ég dræpi þig.
!.
Hvað ert þú að gera her, sjálfur?
spurði Tarzan. Hér eru morðingjar á
ferli og þú ert mitt á meðal þeirraí