Vísir - 07.09.1957, Blaðsíða 3

Laugardasimi 7. september 19kj7
vism
3
r
!Lanidr(tlafssa^a
Anthony Armstrong :
„Ég veit, hvað ég geri“

Hann sat í hnipri í stól við fram hnífinn og rak hann í gat haldið að það væri bara stór
arininn og hélt áfram nuddi brjósti á hinum, áður en hann ’ böggull ...
sínu þangað til Manton, sem þrýstí á gikkinn — cí hannj Liindúnaborg var loks að
háfði legið á hnjanurii xeisti sig haíði þá nokkurn tirna -ætlað. baki og 'þeir óku nú meo SO
upp og sparkaði fast í mjóa-
iegginn á honum.
sér að gera það.
„Svona nú,“ sagði Manton á-
„Reyndu að jafna þig, dulan kveðinn í máli. „Nú verður þú
sagði hann og beit á jaxl-^ hér kyrr meðan ég athuga vagn
inn.“
þín,
inn.
Hávært óp yfirgnæfði orða-
ílauminn, það var eins og hníf-
ur væri rekinn í fótinn á hon-
um.
„En — þetta er morð, Mant-
on,“ stundi hann. „Eg hef að
minnsta kosti aldrei verið bendl
aður við morð.“
„Nú, jæja, þá ertu það núna,
Rotta. Sjáðu!“
Manton lyfti fætinum upp af
nýju og Rottan varð svo hrædd-
ur, að hann þagnaði.
„Og ef þú ekki ert kaldur og
xólegur, Rotta ...“ hann þagn-
aði, leit augnablik með fyrir-
litningu niður á hinn og sneri
síðan við og gekk til baka. —
Frakki ög vesti var opið á lík-
■jnu.
Það var óþÆgileg sjón — mið
aldra, sterklegur maður lá á
gólfinu, með augu eins og þau
væri úr gleri, starandi út í loft-
ið og hakan var fallin niður.
Erakki og vesti voru opin, skyrt
an og nærskyrtan dregnar upp
og alveg eins rólegur eins og
hann væri læknir með sjúkling
var Manton að troða bómull í
hina gapandi holu, sem hnífur
hans hafði nýlega gert við
hjarta mannsins.
km. hraða út í sveitina.
Umferðin minnkaði þegar
fram á nóttina kom. Þeir komu
nú að, þar sem engin hús voru
meðfram veginum. Við svolít-
handan við ljósin á bílnum. —
Loks greip hann andann á lofti.
Svo sem tvo kílómetrá í burtu
kom hann auga á bílljós, hand-
an við beygju á veginum.
„Er nokkur á bak við okkur?“
„Nei.“
„Gott. Hentu honum þá út.“
Rottan blés, opnaði hurðina
og hratt líkinu út. Það heyrð-
ist daufur dynkur, þegar kropp-
urinn féll máttlaus niður á veg-
inn. Hurðinni var skellt og
Manton jók Hraðann af nýju.
Bíiiinn, sem á motí iíom, naig-
aðist óðum. Manton steig benz-
íhið í botn cg ck áfrara. Ljósin
urðu. stei’kari og upplýstu and-
artak ailaii bílinn áður en sá,
sem á móti kom, minnkaði Ijós-
in hjá sér. Bílarnir óku hratt
hvor framhjá öðrum.
[ Eftir að hafa ekiö hart enn
„Veroa hér kyrr! Með — með inn bakka stanzaði Manton.
þessum þarna! Nei, það get ég „Hérna? Eigum við nú að
skyndilega að raula dægurlag.
„Eg veit veit hvað ég geri, og
veit hvert ég fer . ... “
Þegar þeir nálguðust, sá hann
að hinn bíllinn hafði staðnæmzt
við vegarbrúnina með bæði ljós
in kveikt, en tveir menn beygðu
sig yfir eitthvað, sem lá á miðj-
um veginum.
Mauton ók rólega og örugg-
lega áfram. í fimmtíu metra
fjarlægð gaf hann þeim merki,
en annar af mönnunum var þeg
ar tekinn að veifa til hans um
að nema staðar. Hann ók að
þeim og staðnæmdist bak við
hinn bílinn og beygði sig út um
gluggaim.
„Hefur eitthvað komið fyrir?
Get ég hjálpað ykkur?“ spurði
hann kurteislega.
Unglingur svaraði honum æst
ur i máli. „Já, þakka yður fj7r-
ir, við höfum einmitt rekizt á
segi!“
ekki — ég get það ekki!“
„Þú heyrir hvað ég
Manton gekk að dyrunum,
slökkti ljósið, opnaði dyrnar og
hlustaði andartak og kom síðan
til baka áður en hinum hafði
tekizt að opna munninn.
grafa hann hérna?“ spurði Rott
an fullur vonar. I
„Nei. Eg hætti ekki á neitt,
hef ég sagt. Ef við færum að
grafa núna og svo kæmi kann-'
ske bíll á næstu mínútu. .. Nei,
við verðum að snúa aftur til
Lundúna. Við eigum ekki að
hætta á það að verða teknir
hann hló hróðugur— „ekki einu
sinni sem grunaðir. Eg lief aðr-
ar ráðagerðir.“
„Hvað þá?“
„Gerðu bara eins og ég segi.“
Þegar Manton kom aftur óð Hann fór út úr bílnum. „Komdu
á Rottunni eins og barin, af ein-
eina mínútu stanzaði Manton
við hliðarveg, ók inn á hann, mann á veginum. Það hefur yer
slökkti á ljósunuvn og ók aftur á ið ekið yfii' hann held ég, en
bak í myrkri inn á veginn. — hann virðist ekki vera meidd-
Þetta var hin mikla áhætta, sem ur.“
hann varð að taka á sig, það „Við mættum einmitt bíl, sem
vissi hann. Annar bíll hefði get ók með ofsahraða," sagði Mant -
Kannske hann hafi ekið
i að komið á eftir hinum. En á- on.
1
„Þú gerir það, sem ég segi,“
hvíslaði hann hás i máli. „Ann-
ars sting ég þig bara, skilurðu!
Eg veit hvað ég geri.“ Hann
skauzt út um dyrnar og lok-
aði þeim gætilega á eftir sér.
tómu þakklæti. Hann hafði lok-
nú!“ Þeir reistu líkið upp við
aftari hurðina. Síðan settist
að sig inni í baðherberginu með ^ ^ við stýrið_ >fFar8u
an Manton var úti, hann gat nð inn Qg seztu í aftursætið,“
ekki þolað hina þöglu veru á skipaði haan>
gólfinu. Nú hjálpuðust þeir að,
að vefja kroppinn inn í ábreiðu,
síðan báru þeir hann fljótt og
„Með — með honum?“
„Við hliðina á honum, vitan-
hljóðlega niður stutta tröppu lega. Og vertu viðbúinn að
til dyranna. Manton flýtti sér hrinda honum út, þegar ég segi
út að götunni og beið þangað til til. Vertu á verði aftur fyrir
hún var mannlaus. Þá báru gsettu að, hvort þú sérð
þeir líkið út og létu það í bak- nokkur bílljós!“
sætið á bílnum. Ef einhver sæi Hraðinn var aukinn og Mant-
til þeirra á götunni þá var birt- ' on sat við stýrið og horfði stöð-
an svo léleg, að sá hinn sami ugt fram fyrir sig í myrkrið
hættan var ekki alltof mikil um
þetta leyti nætur og hann and-
aði léttar, þegar hann var bú-
! inn að lcoma bílnum aftur upp
á vegmn og kælirinn sneri í
öfuga átt við það, sem hann
hafði áður gert. Langt framund
an sá hann hin sterku Ijós á
hinum bilnum, þau bærðust upp
og niður, og síðan virtist bíil-
inn nema staðar.
„Þeir hafa fundið hann,“
æpt;i hann sigri hrósandi. „Þá
eigum við bara síðustu ögnina
eftir,“ sagði hann enn fremur
og var nú svo vingjarnlegur, að
undrun sætti. „Skríddu upp í
hjá mér.<‘ Hann kveikti ljósin
af nýju og ók nú áfram rólega,
60 km.
á einhvern og bara flýtt sér á
burt.“
„Já, við mættum honum líka.
Það leit út fyrir að bílstjóran-
um lægi mikið á. Það bezt að
kalla á lögregluna ...“
Hinn maðurinn, sem hafði
staðið og beygt sig yfir þann
dána, rak upp óp. Hann kom
í flýti til þeirra.
„Þetta er fjandans ári alvar-
legt, Bob,“ sagði hann. „Eg
reyndi að þreifa á hjarta hans
og það er svo að sjá sem hann
hafi verið skotinn. Hann hefur
bindi um brjóstið. Hann er ekki
heitur heldur; þetta hlýtur að
hafa gerzt fyrir mörgum klukku
stundum."
Manton blístraði hræddur:
„Það eina, sem þú þarft nú,1 „Góður guð! Myrtur og kastað
er að vera kaldur og rólegur.“ ! út á veginn. Lögreglan verður
„En hvað ætlar þú að . . .1 að fá að vita þetta sem fyrst.
„Eg veit hvað ég gori,“ sagði Hcyrið þið, ég fer og ek til
Manton. Og svo tók hanni . ...
ö Frh a 9. siðu.
Inni við arininn sefaðist hinn
órólegi andardráttur Rottunn-
ar smátt og smátt.
„Hva — hvað ertu að gjöra?“
tautaði hann loks, þegar Mant-
on lagði margfalda dulu á sár-
Ið og byrjaði að festa hana með
plástur-ræmum.
„Eg vil ekki að hann skilji
eftir blóðbletti í bílnum ..
sagði hann þurrleg'a.
,,í bílnum? Hvað í ósköpun-
um . . .“
„Heldurðu að ég ætli að láta
hann dúsa hér í herberginu
mínu til frambúðar, asninn
þinn. Ó, nei, við förum með
hann í dálitla ferð upp í sveit.
Góðan spotta héðan .. .“
„Eg vil engan þátt eiga í
þessu,“ andmælti Rottan og gaf
hræðslan honum þrek til að
segja það. „Það varst þú, sem
gjÖrðir það.“
„Og þú varst með. Þú varst
sekuf og það verðurðu fram-
vegis. Skiiurðu það?“
Rottan þagði. Hendur hans
'iðuðu og ýmist opnuðust þær
eða hnýttust, meðan vonin vakn
aði ■ hikandi í litlum, brúnum
augunum. Taugar hans voru í
■aigeru uppnámi. Hann gat ekki
þurrkað út úr minni sínu há-
vaert rifrildið. Hinn dauða, sem
dró skammbyssu upp úr vasa
sínum og Mauton, sem með eld-
snöggri hreyfingu rak hönd
sína inn fyrir jakkann, dró
ftfanstu eftir þessu...?
Þessi mynd af Douglas „Wrong Way“
Corrigan var tekin í flugvélinni lians,
endurbyggðri níu ára gamalli einþekju
af Curtiss Robin-?erð, að morgni dags
þann 17. júlí 1938 í New York, þegar
Corrigan var að hefja sögulega flugferð.
Enda þótt hann seyði, að hann ætlaði
að halda aftur heim til Kaliforníu, lenti
liann daginn eítir í Dýflinni á írlandi
án vegabréfs eða lendingarleyfis. Með
þcssu hafði Corrigan brotið óteljandi
reglur og fyrirmæli, en skýringm á því
öllu var sú, sagði hann, að liann hefði
lesið vitlaust á áttavita siim, og ekki
getað áttað sig að öðru Ieyti, af því aö
liann hefði flogið skýjum ofar.
Allt árið 1952 voru gerðar ýtarlegar
tilraunir til að koma á vopnahléi í Kórcu
og gengust margar þjóðir fyrir því, svo
sem Indland. Myndin hér að ofan er af
fulltrúum járntjaldslandanna hjá Sam-
einuðu þjóðunum, og hún er tekin þeg-
ar þeir bera saman ráð sín um það.þ-
26. nóvember 1952, hvernig þeir geti
haldið áfram hófi til að tefja umræður
og aðgerðir í sambandi við miðlunar-
tillögur Indverja. .4 myndinni cru K.
V. Kiseyov, fulltrúi Byelo-Rússlands,
dr. G. Sekaninov-Cakrtova, fulltrúi
Tékkóslóvakíu. A. Gromyko og A.
Vishinsky, fulltrúi Sovétríkjanna og S.
B. Skrzesezewki, fuiltrúi Póllands.
Maraþon-hlaupið hcfur frá upphafi
verið eitt lielzta atriði hverra Olympíu-
leikja, og því lauk með sannkölluðum
„dramatískum“ hætti í Lundúnum þann
24. júlí 1908. ítalski hlaupagarpurinn
Pietri Dorando, er var fyrstur, datt af
þrcytu, þegar hann var nærri komxnn
í mark og í liugsunarleysi aðsloðuðu
starfsmenn leikanna honum yfir mark-
línu. John J. Hayes, keppandi frá
Bandaríkjunum, varð há sigurvegari,
þvi að Dorando var dæmdur úr leik.
Tími Hayes var 2:55:18.4 klst. Þátttak-
endur voru 58, en aðeins 27 komust í
mark. Havcs og Dorando urðu síðar at-
vinnuhlauparar og þá sigraði Dorando
tvívegis glæsilega.