Vísir - 07.09.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Laugardaginn 7. september 1957
GATHA PhRISTIE
/Ular leiíit
til...
14
Það var eitthvað í fari þessa manns, sem virtist gefa til kynna,
að hann vildi láta taka eftir sér. Hann bar til dæmis dökkgráa
skikkju á herðum og var hetta mikil á henni. Á höfði bar hann
baröastóran hatt, cins og tíðkast í Mið-Ameríku. Hár hans var
grátt og sitt, og hann var með uppsnúið skegg á efri vör. Maður-
jnn var eiginlega eins og glæsilegur illvirki á leiksviði. Viktoria
fékk þegar óbeit á honum vegna klæðaburðar hans. Og ekki
bætti það skap hennar, er hún sá og heyrði, hvernig starfs-
menn flugfélagsins snerust í kringum hann, og gerðu hvaðeina,
sem honum flaug í hug að krefjast. „Já, Sir Rupert,“ sagði einn.
„Sjálfsagt, Sir Rupert,“ mælti annar, og eftir skamma stund
tilkynnti sá þriðji, að flugvélin væri ferðabúin.
„Sir Rupert,“ tautaði frú Clipp fyrir munni sér. „Hvaða maður
er þetta eiginlega?" Hún leit á Viktoriu, sem hristi höfuðið, enda
þótt hún hefði það óljóst á tilfnningunni, að hún hefði ein-
hvern tíma séð hann. „Þetta er líklega einhver hásettur rnaður
innan stjórnarinnar," bætti frú Clipp við.
„Það held eg ekki,“ svaraði Viktoria. Henni fannst nefnilega,
að þeir fáu stjórnmálamenn, sem hún hafði séð, væru sífellt að
'toiðja afsökunar á því, að þeir væru til. Það var aðeins rétt fyrir
kosningar, sem þeir blésu sig upp.
Þegar hér var komið, tilkynnti flugþerna, að farþegar ættu að
íara upp í flugvélina og taka þar sæti. Hreyflar vélarinnar gengu
mjög hægt og hún virtist mala líkt og risavaxið Ijón. Viktoria og
aðstoðarmaður hjálpuðu frú Clipp upp í flugvélina, og komu
henni fyrir í sæti hennar. Það var ekki fyrr en Viktoria var
'toúin að hagræða frú Clipp og festa öryggisbelti sjálfrar sin, að
hún veitti því eftirtekt, að hinn rnikli maður sat beint fyrir
framan hana.
Hurðinni á farþegaklefanum var lokað, og andartaki síðar rann
flugvélin af stað. Viktoria varð þá bæði full eftirvæntingar og
kvíða. Hún hlakkaði til að byrja ferðina fyrir alvöru, og jafn-
framt kveið hún fyrir því, að eitthvað kæmi fyrir, svo að ekkert
yrði úr ferðinni. Henni fannst vélin rénna fram og aftur um
völlinn endalaust, en svo nam hún staðar. Þá jókst hávaðinn frá
hreyflunum um allan helming, og eftir nokkra stund rann vélin
enn af stað, og var hún komin á loft svo að segja á svipstundu.
Hún hækkaði flugið jafnt og þétt, unz farþegarnir misstu
áhuga fyrir jörðinni fyrir neðan, hún virtist ekki eiga neitt skylt
við mennina eða líf þeirra varð að flötu landabréfi með strik-
um, hringum og deplum. Farþegarnir losuðu um öryggisólarnar,
kveiktu sér í vindlingum og litu í blöð og tímarit. Viktoria var
komin í nýjan heim, sem takmarkaðist af veggjum farþegaklef-
ans og var með tuttugu eða þrjátíu íbúum. Ekkert annað var
Jengur til í hennar augum. Hún leit út um gluggann, en sá ekk-
ert nema skýjaþykkni fyrir neðan sig. Einhvers staðar fyrir
neðan það var heimurinn, sem hún hafði þekkt fram að þessu.
Viktoria áttaði sig allt í einu á því, að frú Clipp var að segja
eitthvað. Frúin hafði tekið sér tímarit til að lesa, en gat varla
hamið það með annarri hendi, svo að Viktoria várð hvað eftir
annað að koma henni'til hjálpar og hagræða þvi. Svo reis Sir
Rupert allt í einu á fætur, fleygði hatti sínum upp í farangurs-
netið fyrir ofan sæti sitt, settist þá aftur, dró hettuna fram yfir
enni og reyndi að sofna.
Þetta kom Viktoriu allt i svo vont skap, að hún komst að
þeirri niðurstöðu, að það væri ekkert varið í að fljúga. Hún náði
í tímarit, til að stytta sér stundirnar, og opnaði það af handa-
hófi, en lenti þá á auglýsingu með þessari fyrirsögn: „Viljið þér
bæta hraðritun yðar?“ Þá varð henni alveg nóg boðið, það fór
hrollur um hana, hún lokaði tímaritinu og reyndi að útiloka um-
heiminn með því að hugsa um Eward og endurfundina við hann
í Bagdad.
Þegar flugvélin lenti á vellinum við Castel Benito í Libyu, var
þar rigning og stormur. Viktoria var hálf-lasin, er hingað var
komið, og hún varð að taka á öllu þreki sínu, til að geta hjálpað
húsmóður sinni, en þrátt fyrir lasleikann sá hún, að háttsettur,
brezkur liðsforingi tók á móti Sir Rupert og ók honum á brott.
Farþegunum var ekið til gistihúss og fylgt til herbergja þeirra,
sem þeim voru ætluð, og þar hvíldust frú Clipp og Viktoria, unz
komið var fram að kvöldverði, en þá var þeim tilkynnt, að ekki
mundi verða haldið áfrain fyrr er snemma næsta morgunn —
veður væri óhagstætt. Lagt yrði upp klukkan hálí-sex morguninn
eftir.
„Það er alltaf sama sagan,“ rumdi í frú Clipp. „Maður er rekinn
á fætur fyrir allar aldir, en svo er ekkl lagt af stað fyrr en
mörgum klukkustundum síðar. Það er glæpsamlegt a'ð koma
svona fram við farþegana.“ Hún var þungbúin í meira lagi, en
svo birti yíir andiit hennar, rétt eins og ský hefði dregið frá
sólu, og hún sagði: „Eg skal annars segja yður, góða min, að eg
er búin að komast að því, hver hann er, þessi mikli maður, sem
svo mikið er látið með. Hann er Sir Rupert Crofton Lee, ferða-
langurinn heimsfrægi. Þér hafið vafalaust heyrt hans getið.“
Já, nú rifjaðist það upp fyrir Viktoriu. Hún hafði séð myndir
af honum í blöðunum fyrir um það bil sex mánuðum. Sir Rupert
var allra manna kunnugustur í afskekktustu Kína. Hann var
einn þeirra fáu manna, er komizt höfðu til Tibets og heimsótt
Lhasa. Hann hafði ferðazt um algerlega óþekkt héruð í Kurdi-
stan og Litlu-Asíu. Bækur hans voru víðlesnar, því að þær voru
hressilega skrifaðar. Þætti mönnnum Sir Rupert iðinn við að
auglýsa sjálfan sig, þá var það heldur ekki að ástæðulausu, því
að hann gortaði ekki af afrekum, sem hann hafði ekki unnið.
Viktoria mundi nú eftir því, að skikkjan sem hann bar, var
talin einskonar vörumerki hans.
„Ó, er það ekki spennandi að vera á ferð með svona frægum
manni?" sagði frú Clipp, og Viktoria neitaði því ekki, en bætti
því við með sjálfri sér, aö heldur kysi hún bækur karlslns en
hann sjálfan. Henni fannst hann montrass og ekkert annað.
Lagt var upp á tilsettum tíma næsta morgunn, og var veður
þá fagurt. Viktoria þótti leitt að hafa ekki getað skoðað sig neitt
um, meðan staðið var við í Libyu, en við því var ekkert að gera.
Það var heldur huggun, að vélin átti að korna til Kairo um há-
degisbilið, og svo átti ekki að halda áfram til Bagdad fyrr en
næsta morgunn. Hún vonaðist því til að geta skoðað einhvern
blett af Egyptalandi, meðan staðið væri við þar.
Sir Rupert var í sætinu fyrir framan Viktoriu, eins og daginn
áður. Hann dottaði, og féll höfuð hans þá ofan á bringu. Það
hlakkaði dálítið í Viktoriu, þegar hún sá, að kýli var að byrja að
myndast aftan á hálsi hins mikla manns. Ekki vissi hún, hvers
vegna henni þótt það gott nema ef þaö stafaði af því, að hann
virtist heldur mannlegri fyrlr brag'ðið.
„Hvað heldur hann eiginlega, að hann sé?“ sagði hún við
sjálfa sig, en svarið lá í augum uppi — hann var heimsfrægur
en hún óþekkt.
Þegar komið var til Kairo, og Viktoria og frú Clipp höíðu
snætt liádegisverð saman, tilkynnti frúin, að hún ætlaði að
liggja fyrir til klukkan sex, og spurði svo Viktoriu, hvort hana
langaði ekki til að skoða pyramídana. Og ekki nóg með það —
hún bauðst til að borga bíl fyrir Viktoriu þangað, þvi að hún
hefði víst ekki mikinn gjaldeyri á þessum vandræðatimum Breta-
veldis. Er ekki að sökum aö spyrja, að Viktoria þá þetta höfð-
inglega boö með þökkum....
Viktoria var dauðuppgefin, þegar hún háttaði, og hún heföi
sofnað strax, ef hún hefði ekki farið að hugleiða endurfundina
við Edward, sem færðust nú óðum nær. Svo lokaði hún augun-
um brosandi og henni fannst, að hún hefði einmitt veriö aö
svífa inn í ríki draumanna, þegar hún heyrði að barið var að
E. R. Burroudií
TAIIZAN
2 Éið
t Mennirnir tveir voru að
virða fyrir sér fjársjóð Jim
Cross, þegar skyndilega
heyrðist sagt að baki þeim:
„Já, sko til — það var
skringilegt, að við skyldum
hittast hérna aftur!“ Tarzan
og George snéru sér við og
hugðust verja sig, en þeir
voru of seinir til... . Taum-
laus ofsi kom nú í stað
hnýfilyrða Cross, og hann
miðaði riffli sínum til þess
að ráða niðurlögum þeirra
beggja!
a
•=4=0
kvöidvökunni
Jinks: — Þegar ég stend á
höfði, rennur allt blóðið þang-
að. Hvers vegna rennur það
samt ekki niður í fæturna núna,
þegar ég stend á þeim?
Binks: — Það er af því að
fæturnir á þér eru ekki tómir!
★
Frú Harris (eftir að hafa
mislesig af hitamselinum): —
Lseknir, þér verðið að koma
strax. Maðurinn minn er með
46 stiga hita!
Laeknirinn (rólegur): —
Kæra frú Harris, ef þetta er
rétt hjá yður, þá er of seint fyrir
mig að koma á vettvang. Þér
ættuð að hringja á slökkviliðið.
★
Lögregluþjónn (við mann
standandi á gangstéttinni kl. 3
um nótt): — Hvað ertu að gera
hér?
Maðurinn: — Ég gleymdi
lyklinum mínum og er að bíða
eftir að börnin mín komi heim.
til þess að hleypa mér inn.
★
— Það er ekkert sem jafnast
á við kætina. Ég dáist að öllum,.
sem ganga syngjandi að starfi.
sínu.
— Mikil ósköp hlýtur þú þá
að vera hrifinn af mosquito-
flugunni!
¥
— Þakklátur! Fyrir hvað á
ég svo sem að vera þakklátur?
Ég get ekki greitt einn einasta
af reikningum mínum.
— Þá, sem ég er lifandi,
skaltu lofa hamingjuna fyrir að
þú skulir ekki vera einn af
lánardrottnunum.
*
— Finnst þér ekki að sítt hár
geri karlmenn gáfulega?
— A. m. k. áreiðanlega ekki,
þegar eiginkonan finnur það k
frökkum þeirra — þá verða
þeir flest annað.
★
— Mig dreymdi í nótt að ég'
hefði fundið upp nýjan morgun-
rétt og var að bragða á honurn,
þegar ....
— Já, blessaður haltu áfram.
— Ég vaknaði og sá að eitt
hornið vantaði á dýnuna.
Johan Rönning h.f.
Raflagnir og viðgerðir á
öllum heimilistækjum. —
Fljót og vönduð vinna.
Sími 14320.
Johan Rönning h.f.
Laugarnesiiverfi
ll> úar Lougarneshvrrfis
og nágrennis:
Þið þurfið ekki að fara
lengva en í
Í.AUGARXES-
BÚÐIN\. Laugarnes-
vegi 52 (horn I.augar-
nesvegar og Sundlaug-
arvegai'3 ef hiö ætliS
að koma smáauglýs-
tngu í Vísi.
\
i áauQ ly&in ‘jar Vuu
eru larulJurcjaitar.