Vísir - 07.09.1957, Blaðsíða 9

Laugardaginn 7. september 1957
VÍSIR

^egn
Ritstjórinn l>reif í mig. um
IeiS og ég ætláði aS skreppa
á miSilsfund, og ságði við
mig: iUróttasíðunni hafa
borisí mörg bréf undanfarið
og þar sem Ipessi ESSG, er í
sumarfríi, þá vérð, ég víst að
biðja þig að svara þeim. ■
Eg hef engan tíma tií
þess. Ég er að skreppa á
miðilsfund til að komast að
J>ví, hvar landsliðsnefndin
lendir, þegar að því kemur.
Þú meinar þó ekki, að þú
komist að því á miðálsfundi?
Jú, sjáðu til. Þeir skruppu
nefnilega norður í land til að
leita að mönnum í landsliðið
og þeir flugu, skilurðu, og
mig langar til að vita, hvar
þeir Ienda, þegar þeir koma.
4 |
Auðvitað lenaa þeir á
Reykjavíkurflugvelli, 7 en af
hverju ferðu á miðilsfund, til
að komast að því? :
Jú, sjáðu til, miðilþnn er
nefnilega í KSÍ, og það er eir.s
gott að hafa þetta fráfyrstu
hendi, svo að hann Atli á
Mogganum fari ekki að rugla
þessu öllu fyrir þeim. Þeir
gætu þá alveg óvart lent í
grjótinu.
Grjótinu, þú meinar tukt-
húsinu?
Nei, ég meina grjótinu fyrir
utan flugvöllinn. Vélin ga:ti
bilað, skilurðu.
Nei, ég skil hvorki upp ná
niður í þér og hérna eru.þessi
bréf og hespaðu þessu nú a r' í
einum grænum.
4
Og þar sem ég frétti rétt
á eftir, að þeir hefðu hvorki
lcnt í grjótinu, né neinstaðar
annarstaðar, þar sem-hættu-
legt var að Ienda, þá tók ég
til við þessi bréf. Og hér
korna þau:
„Heiðraða íþróttásíða.
Er það satt, að Vísi hafi
ckki verið boðið að velja í
pressuliðið, sem Iék í Laug-
ardalmun í'yrir nokkrum
dögum?“
Steini meö stœlbindið.
Já, þetta mun vera rétt.
Ástæðan er sú, að það þótti
lieppilegra að fá mánn frá
búnaðarblaðinu Frey til þess
arna, því grasvöllurinn í
Laugardalnum er eitt alira
stærsta tún sunnanlands, svo
þetta hej'rir eiginlega undir
búnaðarmál.
4
,,TiI íþróttasíðunnar.
Þegar ég horfði á landsleik-
: inn við Frákka. var mér sagt,
að einn íslendinganna héti
Gunnar Gunnarsson. Er þetta
Gunnár Gunnarsson skáld?“
Magga í millipilsinu.
Nei. þetta mun ekki hafa
verið Gunnar Gunnarsson skáld,
þó ‘margt af því, sem hann gerði
hafi aldrei sést nema í skáld-
sögum. Hinsvegar mún Kiljan
hafa átt að leika á kant-
mum
ana, þv
beztur
upp á
daginn.
Rarlnsóknastofnun bánda-
rlska flughersins í Aláska er að
reyna einskonar „h;tapiiiur“.
í pillum þessum er efnið'
,.glysine“,’ amino-sýra, sem or-
sakar, að likaminn framleiðir
meiri hita en venjulega, svo að
maour, er tekið hefir slíka pillu,
getur t. d. verið lengur á floti
í ísvatni eða köldum sjó, 'án
þar, síðan hann lenti Þess að verða meint af, en ella.
kant við Bulganin urn Sjálfboðaliðar hafa tekið pillur
! _____________________________
beygði í áttina til lögreglustöðv
arinnar.
„Nei, nei, nei!“ æpti Rottan
allt í einu. „Þú ert ga.linn!“ —
Iiann greip í stýrið til þess að
halda vagninum á veginum.
Hann sveiflaðist til baka. Mant-
on reyndi að halda í stýrið, en
í sömu svifum heyrðist’nístandi
hljóð, er þeir óku beint á stein-
girðingu við veginn.
Þetta var skráð hjá lögregl-
unni sem óupplýst morð. Eis.
eins og í mörgum öðrum til-
fellum um óupplýst morð voru
morðingjarnir ekki frjálsir
ferða sinna. Þeir voru í félagí
við fórnarlamb sitt.
í leiknum við Belg-
í hann mun vera manna
„Íþróttasíða Vísis!
,.Það cr voða mikið talað
■um landsliðsnefnd þessa
dagana. Gæti nú ekki hlað-
ið verið svo vingjamlegt að
birta mynd af hénni fljót-
Iega. Mig langar að sjá
hvernig nefndannenn líta
úí“.
Pétur með púströrið.
Því miður 'iiefur okkur
ekki tekizt að útvega mynd
af landsliðsnefnd, cn þáð
kom í leitirnar ágæt mynd
af mæðiveikinefnd og mun-
um við birta hana bráðlega.
„Ég var bara aldeilis kross-
bit, þegar ég sá, að landsliðs-,
nefndin dembdi sér alla leið
norður á Akureyri til að ná í
mann í landsliðið á móti Belg-
unum. Ætli þetta endi ekki
meí því, að þeir sækja menn
til Grímseyjar í næsta lands-
leik?“
Fúsi msð frunsuna.
Það væri alls ekki fráleitt
að sækja nokkra Gríms'eyinga
í liðið. því þeir eru snjallir
knattspyrnumenn. Sérstaklega
eru þeir frægir fyrir stuttar
spyrnur. því langar spyrnur
hafa þeir ekki gétað æft, þá
lenti boltinn nefnilega í ís-
hafinu.
■' ★ i
,.Góða íþróttasíða.
Fólk er voð-a mikið að tala
um einhvern Albert Guð-
ínumlsson þessa dagana.
Hver er hartn eiginlega? Er
þetta citthvað í sambandi
við þessa Iandsleiki, scm
hafn vcrið núna í sepíem-
ber?“
Gunna vieð gallsteinana.
Já. þnð er éinmítt í sam-
bandi við þessa landsleiki í
séptember. Albert. er ekki
einn af ellefu, fneldur sá
tólfti, end» er hann löngu
orðiim landskunnur undir
nafninu Tólfti séptember.
4
„Ágæ.ta íþróttasíða.
Ég fer stundum á völlinn. en
skil ekki almennilega hvað er
j átt við þegaf þeir segja að ein-
;hvér 'sé rangstæður. Kvað er
það eiginlega?“
Kofmákr með kveisuna.
' Við érum nú heldur ekki
vissir í þessu, en sennilega þýð-
íir þetta. að-.hafa á röngu að
jstanda. En við vísum spurn-
j ingunni samt til fróðari aðila,
t. d. landsliðsnefndar, því hún
veit áreiðanlega hvað það er að
hafa á röngu að standa.
Spói.
,Hetju-hæna‘
Kína.
í
Dagcns Nyhetcr í Stokk-
hólmi birti eftirfarandi fregn
í síðustu viku: „I gær til-
kynnti útvarpsstöðin í Pek-
ing, að kommúnista-hæna
ein hefði .verið sæmd viður-
nefninu „hetja-hæna“ fyrir
framlag sitt til eggjafram-
léiðsiunnar í Kína. Þessi að-
dáunarverða hæna hafði ekki
aðeins órpið 3 cggjum annan
heni dag, heldur voru eggin
stærri en venjulega, sagði
þulurinn.“
Laugardagssagan-
Frh. af 3. síðu:
næsta bæjar o’g tilkynni lögregl
unni þetta. Það er bezt þið bíð-
ið þangað til þeir korna. Eg |
hugsa, að íyrst þið uppgötvuð- j
uð þetta — þetta slys, — þá
biðji þeir mig ekki um að snúa
aftur, en ef þeir ætlast til þess
af mér, geri ég það. En hvað
sem öðru líður, fá þeir nafn
mitt og áritun vegna rannsókn-
arinnar. Þetta er hræðilega ó-
hugnanlegt . ..“
Næstu fimm mínútu.r var
þögn í bíl Mantons. Síðan
sþrakk blaðran hjá Rottunni:
„Djöfuls sniðugt,“ sagði hann
fullur af aðdáun. ,,Þú ert djöf-
ullega sniðugur! Við erum
sloppnir! Nú ökum við aftur til
borgarinnar."
„Þú ert sá mesti bölvaður fá-
viti, sem ég hef nokkurn tíma
fyrir hitt, Rotta. Við förum auð
vitað og gerum lögreglunni að-
vart, eins og ég sagði.“
„Hvað þá! Hvað þá? Fara til
lögreglunnar!11 það lá við a£
hann æpti.
„Við erum aðeins saklaus
vitni. Ef við „styngum af“ núna
yrðumi við grunaðir samstund-
i is.“
„Við getum ekki farið til lög-
reglunnar. Þá mundi strax fara
að grur.a eitthvað. Það getum
við ekki. Þú fær það ekki,“
bablaði hann hálfgrátandi.
„Vertu nú ekki eins og óvita-
barn. Hann jók ferðina upp í
hundrað og’ lilustaði ekki á
hikstandi mótmæli Rottunnar,
sem var full skelfingar. í
SLad þess iór hann aftur að
raula: ,,eg veit hvað ég ger’i,
ég veit hvert ég fér . . . “
°o°
En hann vissi það ekki. Við
næstu beygju komu þeir að út-
i jaðri þorps og til hægri sáu
þeir skilti lögreglustöðvarinn-
ar.
Manton bremsaði hai't og
GóSur áheyrandi.
Friðrik svartþröstur kom fljúgandi yfir prestssetrið,.
þegar stóri, rauði haninn kallaði á hann. FriSrik sett-
ist á dyrnar á hænsnakofanum og spurði vin snn, hvort
hann gæti gert nokkuð fyrir hann. Haninn oyrjaði með
því að reka allar hænurnar inn í kofann, því að þær
voru svo hræðilega forvitnar. — Uglúmóðir kom í
heimsókn nýlega, sagði haninn. — Já, en það gerir
hún á hverjum degi, svaraði svartþrösturinn. —Leyfðu
mér að tala út, hélt haninn áfram; — það er dálítið
með Uglumömmu, sem ég get ekki skilið; en af því að
þú ert svo snjall, geri ég ráð fyrir, að þú munir geta
hjálpað mér! Sko til, þetta var nokkuð, sem Friðriki
líkaði að heyra, því sjálfum fannst homim hann vera
góðum gáfum gæddur; en það var alltaf betra að hey>'a
það frá öðrum.
—- Hlustaðu nú á, Friðrik, á hverri nóttu milli klukk-
an eitt og tvö situr Uglumamma og talar og talar; en
sá, sem hún talar við, fær aldrei tækifæri til að koma
einu einasta orði að. I dag spurði ég hana, hver það
væri, sem hún talaði við, og hugsaðu þér, hani minn;j
en hann er ekki líkur þér, því að hann er svo áhuga-
samur að hlusta á vísdómsorð mín.“ Heldurðu ekki,
Fnðrik, að þú getir fundið út, hver það er hér í ná-
grenni \ið mig, sem er svona góður áheyrandi? Svart-
þrösturinn lofaði því. Það hittist aðeins aálítið illa á,.
að talið skyldi eiga sér stað milli klukkan eitt og tvö,.
því að það var einmitt sá tími, sem hann svaf bezt á;
en hann skyldi nú reyna samt. Þegar kvöldi tók að halla,.
flaug Friðrik yfir í hátt furutré, þar sem hann hafði gott
útsýni yfir til uglunnar, sem bjó í fallegu grenitré.
Svartþröstunnn var margsinnis nesstum því dottinn
út af stemsofandi — cn allt í einu hóf Uglumamma sig
hljóðlega til flugs og flaug yfir á kirkjuturmnn, þar sfem
vindham stóo á öðrum fæti, og Fnðnk fór á eftir henni.
Uglan byrjaði samstundis að spjalla — og vmdhaninn,
já, mikil ósköp, hann var með afbrigðum góður áheyr-
andi. Friðrik flýtti sér heim til hanans og sagði hon-
um, hvað hann hefði heyrt og séð. Og rauði hamnn
vá:if> ákaflega fyrtinn — að hugsa sér, að Uglumamma
skyldi telja vindhana til hans fjölskyldu — hana, sem
ekki gat einu sinm galað! Sú var nú meira en lítiS
skrýtin! Næst þegar uglan kæmi í heimsókn ætlaði hann
heldur betur að segja henni, að hann væri ekki hið
minnsta skyldur gömlum, ryðguðum vindhana, sem að-!
eins gat hlustað en ekki galað eitt einasta gal.