Vísir - 30.08.1958, Blaðsíða 4

Vísir - 30.08.1958, Blaðsíða 4
Jl V í S I K Laugardaginn-30. ágúst 1358 Atémöldin 9: Atómin mötuð. — Atómin svelt. — Atóm ganga berserksgang. — fregar loft verÖur hart og jarn gufar upp. — Mesti kuldinn. — Hvað er eldur? — Orkuþörf vor. EStít' Chjristian IÞahlemp JKoch. það er gert af, fara að bæra á sér. Þannig færist ekki „líf“ í helíum fyrr en það er gælt nið- ur í 272 gráðu kulda á Celsius og reyndar ekki að fullu fyrr en það er orðið 273 ■ stiga kalt, en það er „mesti kuldi", sem til er. Við 271 st. kulda verður það fljótandi og við 269 st. kulda verður það aftur að lofttegund, eða því efni, sem vér þekkjum það bezt. Þegar um kvikasilfur er að ræða er 39 stiga kuldi „bræðandi hiti“, en járn þarf að hitna upp i h.u.b. 2400 stig C. til þess að verða fljótandi og hitni það enn um 50 stig C. byrjar það að gufa upp. hita upp híbýli vor, lýsa upp götur vorar o. s. frv. Hita og Ijós fáum vér oftast með rafmagnsnotkun, en vér þurfum sjálfir að framleiða þeita rafmagn. Til þess notum vér vatnsafl eða vinda, en of-tast flýjum sér á náðir hitaorkunnar, sem getur rekið gufusnældur eða brennsluaflvélar — hreyíla — sem knýja rafal, sem framleið ir rafmagn. Það er því liiti, sem vér þörfn- umst til þess að láta atómia starfa fyrir oss og oftast tökum vér hitaorkuna í vora þjónustu þegar vér ráðumst í einar eða aðrar framkvæmdir. Hvaðan fáum vér þenna hita? Vér verðum að láta atómin starfa fyrir oss, ef vér eigum að lifa á þessum hnetti. Eftir því sem vér getum látið atómin þjóna oss betur, eftir því getum vér hagnýtt oss efnið betur. Þegar allt kemur til alls, er það einmitt þetta, sem vér ger- um — að láta atómin þjóna oss ■— þegar vér hagnýtum oss þau efni, sem vér finnum í náttúr- unni. Það er þetta, sem vér ger- um, þegar vér bræðum járn, sjóðum vatn, brennum kolum, notum benzín, framleiðum raf- magn, vinnum málma, búum til -efnasambönd o. s. frv. Til þess að halda atómunum að störfum verðum vér að „mata“ þau. Stundum verðum vér að troða í þau mat, stundum að svelta þau, en undir öllum kring- umstæðum verðum vér að „stjórna mataræði þeirra." Vér verðum að minnka eða auka orku þá, sem atómin búa yfir. 4' • „Dauð“ atóm og „atóm-berserkir“. Eins og margsagt er, er at- ómið gert af kjarnanum og „skel inni“ ■ (eða réttara sagt af „skeljalögum"), en auk þess er í þeim orka. Þessi orka er þeim bráðnauðsynleg,' þvi að annars rnundu þau hrynja í rúst. Ef atóm býr aðeins yfir þvi orkumagni, sem minnst getur verið (orkulágmarki) og ekki vitundarögn þar fram yfir, þá mundi það vera líkast fiski á þurru landi. Þó mundi það vera ennþá harðara — ósveigjanlegt og stíft eins og beinfreðinn fisk- kl.ump — hlýtur það að enda jgera grein fyrir því, hvernig með því, að þau rífa sig hvert frá öðru og þjóta t í allar áttir, eins og frjáls atóm. Atómin „mötuð“. Vér getum lika snúið við blað- inu — minnkað orkumagn at- ómanna — tekið frá þeim það, sem þau eiga aukreitis af orku. Vér getum „veitt" nokkur „yfir- mögnuð“ atóm, lokað þau inni í geymi og dælt úr þeim því, sem þau eiga um of af orku. Þau verða þá smám saman rólegri og að lokum fara þau að „þreifa sig áfram" á botni geymisins. Þegar svo er komið fer sú orka, sem í „skeljalaginu" er, að láta til sín taka — atómin hlnupa saman í mólikúl og móíikúlin mynda efni og fyrr eða seinna verður þetía að samanhangandi rnassa. Ef- þér höldum enn áfram að dæla burt orkunni, þrýstast móli- kúlin og atómin æ fastar sam- an. Þessi samanhangandi massi verður sífellt harðari og fastari í séri Þetta á sér einnig stað um at- óm, sem annars eru fráhverf því að loða saman (af þvi að þau hafa „mettað yzta-skeljalag“). Ræni maður þau yfir-hleðslu sinni af orku, fara þau líka að hópa sig saman, og það er liægt að láta þau mynda klump, „sem er harður sem stál.“ Það er nú kominn tími til að ifarið er að því að „dæla“ orku í atóm eða úr. Það eru ýmsar aðferðir not- aðar, en sú einfaldasta og sú, sem mest er notuð er upphitun- ar- og kælingar-aðferðin: atóm- in eru annaðhvort hituð upp eða kæld. Vér „dælum“ orku í atómin með því að hita þau; en með því að kæla umhverfi þeirra, neyð- um vér þau til að geisla út eða gefa frá sér meira eða minna af yfirhleðslu sinni af orku. 39 stiga kuldi — bræðandi hiti. Því er nú þannig varið um at- ómin, að sum þeirra hafa minni orku til miðlunar, eða minni yf- irhleðslu, en önnur. Þess vegna geta sum atóm tekið við meiri aðkomandi orku en önnur, áh þess að bæra á sér. Þetta er skýringin á því að vér getum látið sum efni — t. d. málma — ýmist bráðna- eða gufa upp, þ.e.a.s. yér getum breytt þeim í fljótandi efnf eða lög eða lofttegundir eða eim. Á hinn bóginn getum vér líka kælt loft- tegundir svo mikið að þær verði að fljótandi efni, og fljótandi efni eða lög, getum vér kælt svo mikið, að það verði hart. Bezta dæmið um þetta er: ís — vatn — eimur. Eða öfugt. Sum efni verður að kæla afar- mikið áður en afóm þau, sem Þannig er hægt að láta atóm hópa sig og mynda efni, eða leysast sundur í frjáls atóm með því annaðhvort að hita þau eða kæla, og síðan getum vér látið þau mindast öðrum efnum og mynda ný; vér getum látið lög stoi'kna, gert loft hart sem ís, og föst efni fljótandi. Hvaðan fáum vér orku? Það er nauðsynlegt að athuga nánar hvaða þýðingu þetta hef- ur. Vér geíum hæglega gert oss i hugarlund, hvernig ástatt væri fyrir oss, ef vér gætum ekki brætt málmana, eða ef vér gæt- um ekki breytt vatni í gufu. Vér getum lika látið eftirkomend- urna um að segja til um það, hvernig vér hefðum getað kom- izt af án plast-efnanna (nylon- þráðarins o. fl. „gerviefna"). En ekkert af þessu er hægt að gera án orku. Ef vér ætlum að „dæla“ orku i úr atómum eða mólikúlum, þurf- | um vér kulda, en yfirleitt þurf- um vér orku til þess að fram- kalla kulda, t. d. notum vér raf- magns til þess. Ætlum vér að auka við orku- magn atómanna, getu.m vér í nokkrum tilfellum notað Ijós sem orkugjafa, rafmagn eða annað, en langoftast er það liiti sem lætu.r oss i té þá orku, sem vér þörfnumst. Þá þurfum vér orku í mynd hitans eða ljóssins til þess að áJ Eldur og sprengingar. Svarið er stutt og laggott: Vér rænmn hitanum úr atcmunum* Megnið af þeim hita, sem vér „ölum“ atómin með, fáum vér úr öðrum atómum og nregnið a'f þeim hita, sem vér vermum hí- býli vor með, fáum vér líka íra atómum. . 1 Þetta gerum vér þannig, að S hvert sinn, sem vér slítum einai elektrónu út úr atómskelinni, losnar ofui’lítil orka úr læðing?4 annað hvoi’t sem hiti eða ljós. Og í hver sinn, sem elektróna skýzt inn í autt rúm í skel ann- ars atóms, skeður hið sama. Þa3 er eiginlega ómælanlega, jafnvel óhugsanlega lítil orka, sem hver elektróna ræður yfir í þessu til- felli, en það safnast þegar sam« an kemur og þegar elektrónurn- ár verða að milljörðum og enn milljörðum og þetta skeður á sekúndu, getur orðið um mikla orkugjöf að ræða. Samt skulum vér ekki halda, að alltaf leysist mikil orka úr læðningi þegar slíkir viðburðir eiga sér stað, og séirstaklega verður að gera sér grein fyrir því, að þessi efnasambönd eða efnabreytingar verða .ekki ávallt með þeim hraða, sem nauðsyn- legt er, til þess að áhrifanna gæti að marki. Það er aftur á móti öðru máll að gegna, þegar vér hitum upp Frh. á 9. s. ! IVIanstu eftir þessu Ef vér hins vegar látum þvi i té ofurlitla orku fram yfir það, sem það kemst minnst af með, fer það að bæra á sér og þvi meiri orku, sem vér „dælum" í það, því meira fjör færist í það. Það er greinilegt, að það eru elektrónurnar sem taka til sín þá orku, sem vér „dælum" í at- ómið; við það verða þær öflugri og öflugri, og fara nú að beita þessari orku til þess að rífa sig lausar frá kjarnanum. Það er engu líkara en að þær hamist við að toga í hið ósýnilega band, sem kjarninn heldur þeim föst- tm með. Allt „skeljalagið" nötr- ar og bylgjast og loks fer atómið sem heild að haga sér eins og knöttur, sem hoppar og skoppar á gólfinu. Ef vér látum slíka „knetti" í kassa, skoppa þeir og hendast í hliðar og botn og lok kassans. Ef vér aukum en orku- gjöfina eigum vér það á hættu, að þær sprengi utan af sér kass- ann. Þær ganga berserksgang! Því meiru orku, sem vér leið-' ttm í eitt atóm, þvi meira lætur það á sér bæra, og sé um mörg atóm að ræða, sem hafa knýtzt íaman í klump — t. d. járn- I Maðurinn á myndinni heitir dr. Harold C. Urey og er einn frægasti eðlisfræðingur Bandaríkjanna. Hann situr við tælci, sem kallast á vísinda- máli „spectrometer“ og var það mikil- vægt við fund og einangrun á þungu vatni árið 1932. Dr. Urey hlav.t Nóbels- verðlaun í eðlisfræði árið 1934 fyrir margvíslegar og merkilegar uppgötv- anir á sviði eðlisfræðinnar, sem hafa haft mikið gildi á sviði læknisfræði og í öðrum vísindagreinum síðan. Dr. Urey er nú starfandi við kjarnorkudeild há- skólans í Chicago. Þann 1. október 1952 var efnt til almennra bingkosninga í Japan, og voru þær hinar fyrstu, sem fram fóru í land- inu, síðan gerðir voru friðarsamning- arnir í San Francisco. Mannfjöldinn á myndinni er að fylgjast með úrslitum í einstökum kjördæmi’m, sem sýnd eru á spjöldum á húshlið. Alls voru kosnir 466 þingmenn og vakti það mesta athygli, að allir kommúnistarnir, sem verið höfðu á þingi áður — 22 talsins — biðu ósigur og alls enginn kommúnisti svo mikið fylgi meðal kjósenda, að hann næði hosningu. Brezka loítfarið B-34 lauk fyrstií flugferð sinni yfir Atlantshafið þar.n 6. júlí 1919, þegar 'það kom til Rlineola í Ncw York-fylki, er það hafði verið 108 stundir á flugi. Það hafði lagt upp frá Edinborg í Skotlandi 2. júlí, en leati í sífelldum stormum með eldingum og hagléljum, svo að för þess tafðist. Loft- farið var 195 metrar á lengd, og áhöfn þess var 30 menn. Hjúpurinn var úr dúraluminium og skrokkurinn var 28 metrar á hæð. Loftfarið gat náð 100 km. hraða í hagstæðu veðri, þ. e. í algera logni. j

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.