Forvitin rauð - 01.05.1974, Qupperneq 13

INNUfll
í stórri sameiginlegri setustofu og barnastofu
með öllum tilheyrandi leiktækjum geta nu smá-
fjölskyldurnar eytt kvöldum sínum og helgum,
samvistum við aðra unga og gamla, nema þær kjósi
heldur að vera í sínum einkaherbergjum.
Vinna við ræstingar, matseld og barnagæslu og
umönnun sjdkra og gamalla skiptist nd niður á
alla félaga, án tillits til kynferðis, enda
ráða þeir sig í vinnu með því skilyrði að fá
hálfsdagsfrí t.d. á tveggja vikna fresti. Gamla
fólkið og aðrir, sem ekki geta tekið þátt í at-
vinnulífinu, eru nd ekki eins einangraðir og áður
var. já, og börnin, nd þarf ekki lengur að reka
á eftir þeim á morgnana og hrópa: "Ætlarðu að
gera okkur of sein í vinnuna"? - Nu eru þau í
góðu yfirlæti heima hjá þeim, sem þann daginn
vinna á barnavakt og ekki mikið að því að vera
heima á heimili, sem er hannað fyrir börn.
Þeir, sem vinna dti, og það gera auðvitað allir,
sem það kjósa, geta það nd án samviskubits vegna
vanrækslu heima fyrir og án þessarar tilfinningar,
að einhverju sé ólokið, einhvers staðar standi
nd óhreinn pottur frá í morgun.
Það þarf ekki að orðlengja þetta
nánar. Fjölskyldurnar okkar 30
hafa náð því stigi, að konan
hefur hlotið full mannréttidni
og ber skyldur og kvaðir samfélagsins
ásamt því að njóta kosta þess.
Her hefur verið stiklað á mjög stóru, hlutirnir
nefndir, en ekki ræddir. Nd hugsi hver fyrir
sig. Hér er ekki á ferðinni rétt ein Utopían,
hér er ekki um að ræða frumlega hugmynd um
eitthvert endanlegt og fullkomið sambyiisform.
Þvert á móti, hér er aðeins minfltá, að eitt-
hvert form félagsfjölbýlis er krafa ndtímans
og sjálfsögð viðbrögö ndtímamannsins við
breyttum aðstæðum.
Sjálfsagt þykir, að viðhöfð só mesta hugsanleg
hagræðing á öllum sviðum, stórvirkar vélar vinni
störf, sem margar hendur unnu áður, fyrirtæki
sameinist, ef það er hagstæðara fyrir rekstur
þeirra o.s.frv. ÞÓ eru þar einungis fjármunir
í veði. En lífshamingja mannsins er þó miklu
meira virði. Hvers vegna er tregðast við, þegar
hdn er í hdfi?
En tregðan er fyrir hendi og frumkvæðið vantar
og einhvers staðar standa 30 óhreinir grautar-
pottar undir sama þaki, þegar menn - oftast
konur- koma heim frá vinnu - og þá þarf víst að
þvo.......
Eygló Eyjólfsdóttir.
men alltaf vero égaðvinna“
Fyrir nokkru tókum við leigubíl tvær
saman. Þegar hin fór dt dr bílnum snéri
bílstjórinn sér að mér og sagði:"Ég heyri, að
þið eruð rauðsokkur, og ég er sammála ykkur að
mörgu leyti. En eitt finnst mér óréttlátt.
Konan mín getur gert það, sem hana langar til,
en alltaf verð ég að vinna. Þegar við giftum
okkur fór hdn að vinna hálfan daginn. Svo
eignuðumst við eina dóttur og konan hætti alveg
að vinna dti, en henni leiddist til lengdar
að vera heima allan daginn, svo hdn byrjaði
aftur að vinna hálfan daginn. Nd er hdn aftur
hætt að vinna dti og er að læra tvö tungumál í
kvöldskóla til þess að drepa tímann, en alltaf
verð ég að vinna, jafnvel á kvöldin og um
helgar líka. Þetta finnst mér óréttlátt".
Ég var bílstjóranum svo hjartanlega sammála um
að þetta væri óréttlátt. Auðvitað væri langtum
nær að hjónin hjálpuðust að við að afla
heimilinu tekna, svo að þau gætu bæði átt
frístundir til þess að njóta heimilislífsins.
Hvers vegna skyldu karlar ekki vilja njóta
samvistar við börnin sín og njóta raunverulega
þess heimilis, sem þeir hafa lagt svo hart að
sér við að eignast.
Við þurfum bæði tíma og næði til þess að kynnast
fólki á jákvæðan hátt og njóta þess. Og það
á jafnt við um okkar eigin börn sem aðra.
R. J.
"París er þó alltaf einnar
messu virði"
Það bar við hér fyrr á árum í kaupstað dt á
landi, að kona nokkur kom inn í buð og fór að
skoða regnhlífar. Leist henni sérlega vel á
eina þeirra og langaði mikið til að kaupa hana.
Þá sagði konan stundarhátt: "Ég ætla að hlaupa
heim og lofa honum Stjána mínum Það".
Að svo mæltu hraðaði hdn sér heim,
en um það bil stundu síðar snaraði Kristján,
eiginmaður konunnar, sér inn í bdðina og
keypti regnhlífina góðu.
49