Forvitin rauð - 01.05.1974, Side 15

l.augaidagur 26. janúar 1974. ÞJÓDVILJINN
fá sömu lífeyrisupphíBð; einstaklingar fá kr. I2.2I5,oo á mán.
hjón kr.21.987.oo. Samkvæmt lögum nr. 96/1971 skal Trygginga-
stofnun greiSa tekjulausum lífeyrisþegum svokallaöa tekju-
tryggingu, en þaö er viöbót við lífeyri upp að lágmarkstekjum.
Einstaklingur meö fulla tekjutryggingu hefur þá á mánuði
kr. 18.886.oo, en hjón kr. 33-99V.oo. Hið sama gildir um
örorkulífeyrisþega. Allar tekjur lífeyrisþega annars
staðar frá skerða hins vegar tekjutryggingarupphæðina um það
sem þeim nemur.) Vissulega væri æskilegt, að hver einstakl-
ingur væri skráður fyrir sínum bótum, en til þess þyrfti
að gera víðtækar skipulagsbreytingar í öðrum stofnunum
þjóðfélagsins.
Almannatryggingalögin breytast í sífellu, og eflaust á
þetta einning eftir að breytast. Lögin hljóta og eiga að
breytast í sífellu í samræmi við viðhorf á hverjum tíma.
Allar hræringar í þjóðfélaginu hafa áhrif á þau, og það
eitt sýnir okkur svo ekki verður um villst, hversu snar
þáttur almannatryggingar eru í lífi okkar allra.
23.4.1979.
Guðrún Helgadóttir.
AF KONUNNI
Ég vil fá mér kærustu sem allra -allra fyrst,
en ekki verður gott að finna hana.
Hún skal hafa kinnar eins og hrútaber á kvist
og hvarmaljósin björt sem demantana.
Hún skal vera fallegust af öllum innanlands
og iðin við að spinna og léttan stiga dans,
og hún skaI kunna að haga sér hið besta.
Ef þessi hugmynd um
kvenlega kosti fengju nú
að blómstra í framtíð-
inni eins og hingað til.
Nei, það er nú öðru nær.
Á síðari árum hefur
kvenskepnan tekið upp á
því að reyna að koll-
varpa öllum gömlum,
góðum og grónum hug-
myndum um það sem
hún kallar stöðu sina í
þjóðfélaginu. Hún svífst
einskis. Allt skal látið
fyrir róða. Heimilis-
hamingja og barnalán,
matseld, húsverk og
hannyrðir, að ekki sé nú
talað um tilhlýðilega
virðingu fyrir heimilis-
föðurnum og öllum hans
umsvif um.
Hræddur er ég um að
margir af minni kynslóð
hafi keypt konuna í
sekknum (eins og sagt
var um köttinn forðum)
þegar þeir héldu að þeir
væru að ,,ganga að
eiga" konu, sem iðin
væri við að spinna og
léttan stiga dans, að
ekki sé nú talað um,
kynni að haga sér hið
besta, þvi að vart er
brúðkaupið um garð
gengið, þegar orrahríðin
byrjar:
„Það er ekkert frekar
i minum verkahring en
þínum að ryksuga,
Hjálpaðu mér að vaska
upp. Farðu út með rusið.
Hérnaer tuska þurrkaði
af".... o.s.frv. Og það
sem meira og verra er:
Það er eins og þær ætli
að komast upp með
þetta. Ég hef til dæmis
veitt því athygli, að min
kona (sem að visu er ið-
in við að vinna — úti —
og léttan stiga dans, en
steinhætt að kunna að
haga sér hið besta) læt
ur núorðið ekki svo litið
að segja svo mikið sem
sveiðér, hvaþá takk,
þegar ég er búinn að
ryksuga heimili mitt
fyrir hana, þvo upp
fyrir hana, fara út með
ruslið fyrir hana, brjóta
saman þvottinn með
henni (fyrir hana), hita
mér morgunkaffi fyrir
hana, þegar hun er farin
i vinnuna, og jafnvel
bera matvörurnar til
heimiisins heim fyrir
hana þegar hún er búin
að gera innkaupin og
borga reikninginn i mat
vöruversluninni að af
loknum ströngum
vinnudegi á skrifstofu.
Amma min sagði
stundum að sjaldan
launaði kálfur ofeldi, og
það verð ég að segja að
ekki finnst mér það
metið að verðleikum á
minu heimili hve um-
talsverða aðstoð ég veiti
i störfum húsmóðurinn-
ar, heimilisstörf unum.
Ef til vill væri ekki úr
vegi að nefna hér lítiö
dæmi máli minu t i I -
stuðnings.
I fyrrakvöld átfum við
von á gestum i kvöld-
mat. Konan min þurfti
að vinna framundir
klukkan sex svo að ég
tók að mér að fara í
Rikið fyrir hana og
kaupa rauðvin og tilbe-
hör fyrir hana. Hún
sagði að ég þyrfti ekki
að fara i matvöruversl-
unina fyrir sig því að
hún gæti reynt að sleppa
rétt fyrir sex, svo að við
mæltum okkur mót í
matvöruversluninni rétt
fyrir sex svo að ég gæti
borið vörurnar heim
fyrir hana. Þetta gekk
allt eins og i sögu og við
vorum komin heim um
hálfsjö-leytið. Konan
min fór þá að hugsa um
matinn, en ég fór inn i
húsbóndaherbergið mitt
og lagði mig. Varla
var ég kominn í drauma
landið, þegar hún var
komin inn í helgasta
reit heimilisins sjálft
húsbóndaherbergið og
byrjuð: ,,l guðsbænum.
Gestirnir kpma eftir
hálftima. Geturðu ekki
hjálpað mér eitthvað?"
Hér er rétt að skjóta þvi
inn, að enn er eitt vigið
ófallið i þessum dæma-
lausu átökum um heim-
ilisstörfin. Hún hefur
enn ekki getað fengið
mig til að búa til matinn
fyrir sig. Svo ekki sé hér
hallað réttu máli, þá er
rétt að það komi fram,
að ég var dálitið hvefs-
inn, úrillurog illskeyttur
þarna í svefnrofunum í
húsbóndaherberginu, en
eins og allir vita sem til
þekkja (sama hvað kon-
an mín segir) þá hef ég
undurljúft geðslag og er
seinreyttur til reiði.
Ég hélt smáræðustúf
um það, aðég væri engin
andskotans vinnukona
fyrir hana á heimilinu,
og mig minnir að hún
hafi svarað í sömu
mynt, að hún væri engin
andskotans vinnukona
fyrir mig á heimilinu.
(Það vantar ekki ósvifn-
ina), en auðvitað endaði
þetta með þvi að ég,
Ijúfmennið, lét undan og
fór að leggja á borðið
fyrir hana, kveikja á
kertunum fyrir hana.
Ég hljóp meira að segja
út i sjoppu til að kaupa
vindla handa mér fyrir
hana, kom stráknum
okkar sem er sautján
ára i bað fyrir hana og
skipti um skyrtu fyrir
hana. En hún fékk að
heyra það á meðan á
þessu stóð: ,,Viltu ekki
að ég hætti bara að
vinna og verði elda-
buska vinnukona og
senditik? Áég ekki bara
að segja upp i vinnunni,
hætta bara og fara að
ala upp börn, elda og
hugsa um heimili? Þú
getur svo orðið flug-
maður eða froskmaður,
slökkviliðsmaður,
hundahreinsunarmaður,
fjallkóngur, glimukappi
sða hnefaleikamaður".
Svona þusuðum við
þangað til gestirnir
hringdu dyrabjöllunni.
Þá settum við upp spari-
brosið og ég f ór til dyra
fyrir hana.
Hér á vel við að minn-
ast þess, þegar Ragn
heiður Brynjólfsdóttir
stóð uppi i hárinu á föð-
ur sinum og hélt fram
rétti konunnar til
frjálsra ásta, að þá
kastaði biskup í bræði
sinni fram þessu al-
krnna visubroti:
Hann gyljaði þig i göngunum,
gala! hora! flenna!
Svo rífur þu kjaft og rausarum
réttarstöðu kvenna!
Flosi