Forvitin rauð - 01.05.1974, Síða 19

fá framgang, en sé ekki bara bola sem hjafinar
Jafnónum aftur, þá liggur í augum uppi, afi hií'
hefBbundna félagsform er úrelt og hlndrar þaí'
á margan hátt, aR jafnréttlshugsjónin getl
orBlb aB verulelka. Ef þessu formi er viBhald-
ID á þann hátt, aB þaB eitt hljóti aB teljast
eBlilegt félagsform, nær Jafnréttishugsjónin
aldrel lengra en til yfirborBsins, þ.e. verBur
£ hæsta lagi vitundarviBurkenning, en ekkl svo
djúptæk, aB hún nái aB breyta tilfinningalegri
afstöftu manna til þessarar kerflsröskunar. En
það er mergurinn málsins.
Einstaklingur getur ekki talist fullgildur
°g veit ekki £ hvorn fótinn þan á aB stíga,
ef minnsta röskun verBur á lífsaBstöBu þess?
Máske er líka gert ráB fyrir því, aB lífsaB-
staBa folks luti engum þróunarlögmálum fremur
en kveneBliB, eBa hvaB? - ÞaB er t.d. mjög
algengt fyrirbæri, aB konur falli saman vlB
fráfall maka síns og fyrirvinnu, og getur
tæplega verlB réttmætt aB ætla, aB því valdi
meiri harmur í öllum tilfellum en úrræBaleysi
og örvænting um elgin framtÍB og barna ef eln-
hver eru. Konan er því mlBur ekki alln upp viB
þaB eBa til þess aB verBa sjálfbjarga elnstak-
llngur, hvaB þá geta séB fyrir ÖBrum, heldur
þJÓBfélagsþegn (miBaB víb andlega og líkam-
lega heilbrigB i),. nema hann sé fær um aB sjá
sjálfum sér farborBa. Aft tala um sjálfsforræBi
einstaklings, sem, saklr hefBbundinnar vanhæf-
lngar til andlegs og/eBa verklegs starfa, getur
ekki unnlB fyrir sjálfum sér, er ekkert nema
orBagjálfur. Til hvers er aB haía sjálfsfor-
ræBi á pappírnum, ef fólk stendur svo uppl
gjörsamlega lamaB, heilaþvegiB og hjálparvana
miklu fremur sem stofustáss, sníkjudýr og
stöButákn. Hafni konan þessum ljúfu lífsgæBum
af virBingu viB sjálfa sig og tilveruna, hrekkur
hln klassíska forréttindavera, karlmaBurinn, út
og austur af ótta vlB aB mlssa úr sér alla nyt
í návlst þessara "valkyrja," "kvenréttlnda-
kerllnga" ..jkarlhatara, M og ég veit ekkl hvaB . /<
Þannlg getur vanafestan leikiB besta fólk