Forvitin rauð - 01.05.1980, Qupperneq 20

20
frh. af bls. 16
þessu liggja ekki alveg
ljósar fyrir en líklega
hefur aukin,almenn umræða
um þessi mál átt þar stóran
hlut.
Konan hlýtur sjálf að vera
dómbærust ...
Að lokum spurðum við hvað
þeim fyndist um fóstureyð-
ingar almennt, sjálfsákvörð-
unarrétt kvenna og núverandi
fóstureyðingalöggjöf.
Þær sögðu að auðvitað
vildu þær að sem fæstar
fóstureyðingar þyrfti að
framkvæma en til þess að
það yrði þyrfti fyrst og
fremst að stórauka kyn-
fræðslu og getnaðarvarna-
þjónustu og bæta félagslega
aðstoð við mæður.
Báðar voru þær sammala
um að konan væri sjálf hæf-
ust til að taka ákvörðun
um það hvort hún vildi
ganga með og eiga barnið
eða ekki. Engar konur
"stunda fóstureyðingar" -
ekki fremur en aðrar læknis-
aðgerðir, sögðu þær. Þeim
fannst þó mikilvægt að þær
konur sem ætluðu í fóstur-
eyðingu ráðfærðu sig við
hlutlausan og utanaðkomandi
aðila sem hefði þekkingu á
þessu sviði áður en þær
tækju endanlega ákvörðun.
Hér skaut María því inní að
ekki mætti gleyma hlut karl-
mannsins því þó að þetta
væri fyrst og fremst mál
konunnar þá þyrfti almennt
að leggja meiri áherslu á
samábyrgðina.
Þær töldu mikinn tví-
skinnung ríkja í viðhorfum
til móðurhlutverksins.
Annars vegar væri mikið
gert úr því þegar konan
er ólétt og móðurhlutverkið
þá sett á stall en hins
vegar væri þjóðfélagið
ófúst að veita aðstoð þegar
barnið væri fætt.
Þeim fannst framkvæmd
fóstureyðingarlöggj afarinna:
frá 1975 hafa tekist þokka-
lega þar sem þær þekktu til
og hrakspár um að konur
myndu misnota fóstureyðinga:
sem getnaðarvörn hefðu
ekki ræst.
Þær töldu ekki rétt eins
og sakir standa að blása
fóstureyðingarmálið upp eða
krefjast breytinga á lög-
gjöfinni þó að ýmsum þyki
hún ekki nógu góð af því
að sjálfsákvörðunarréttur
kvenna er þar ekki virtur.
Þeim fannst að það þyrfti
að gefa þessari löggjöf
meiri tíma því að hópur
manna í þjóðfélaginu væri
tilbúinn til að stuðla að
þrengingu laganna ef farið
væri að hrófla við þeim á
annað borð. Sjálfsagt væri
hins vegar að halda uppi
almennri timræðu og kynningu
um fóstureyðingar, orsakir
og afleiðingar, það gæti
bæði orðið til að stuðla
að fækkun þeirra og minnka
fordóma gagnvart þeim.
Lokaorð þeirra voru að
það væri bæði heilsuverndar-
og lífshagsmunamál kvenna
að hafa fullnægjandi
getnaðarvarnaþjónustu og
kynfræðslu svo og að sjálfs-
ákvörðunarréttur þeirra
verði virtur og fullt tillit
tekið til mats umsækjenda
sjálfra á sínum aðstæðum.
Viðtalið var tekið 6. júní
1980 á Landspítalanum.
frh. af bls. 5
og róandi lyf í töskunni.
Barnið var mjög erfitt,
svaf ilia, grenjaoi allar
nætur og vildi hvorki
brjóst né annan mat. Þetta
hafði mjög slæm áhrif á
samband okkar hjónarna,
við rifumst allar nætur
yfir grenjandi barninu.
Þessar senur enduðu yfir-
leitt með því að ég leypti
eina róandi, róaði k^rlinn
og síðan barnið.
Eftir nokkra mánuði var
farin að færast ró yfir
heimilið, barnið orðið við-
ráðanlegra og spennuna að
lægja á milli okkar hjón-
anna. Ég var hætt að öskra
á barnið og manninn og
farin að passa í venjuleg
föt - allt var á uppleið.
Ólétt aftur.
Þá kom skellurinn. Mér
fór að verða flökurt á
morgnana. Fyrst í stað
neitaði ég að horfast í
augu við staðreyndir og
taldi sjálfri mér trú um
að þetta stafaði af slæmum
maga. En að lokum varð ég
að viðurkenna að það
versta hafði gerst.
Eftir 35 ára aldur mega
konur helst ekki taka pill-
una vegna aiikinnar hættu
áblóðtappa. í eftirskoðun
tókst mér þó að herja út
einn skammt af mini-pill-
unni. Ég var búin að taka
u.þ.b. 18 þegar ég hrein-
lega gafst upp. Mér leið
svo illa og var sífellt
flökurt.
Afleiðingarnar létu
ekki á sér standa. -
Einn morguninn sendi
ég karlinn út á Landakot
með þvagprufu. SÍminn var
lokaður, svo daginn eftir
arkaði ég með barnavagninn
út í næstu sjoppu til að
hringja. Prufan var jákvæð.
Ég gekk einn hring um
hverfið, fór inn í sömu
sjoppu, hringdi í karlinn
og æpti á hann nokkur vel
valin orð. Út aftur og
gekk enn einn hring, aftur
inn í sjoppuna og hringdi
í félagsráðgjafa og pant-
aði tíma.
Þetta var 6.des., afmælis-
dagur forsetans og strætis-
vagnarnir flögguðu í til-
efni dagsins.
Fóstureyðing eina lausnin.
Ég var fljót að ákveða
mig. Ég var og hef aldrei
verið í neinum vafa um að
það sem ég gerði var það
rétta og eina lausnin eins
og á stóð.
Aðstæður buðu ekki upp
á annað en fóstureyðingu,
þrátt fyrir það að ég
hefði verið á móti þeim
alla tíð.
Sambúðin hefði ekki
þolað annað barn. Andlegt
ástand okkar beggja hefði
ekki staðið undir því, sér-
staklega ekki mitt.
Maðurinn hefði alls ekki
getað framfleytt einu
barni í viðbót. Einnig var
húsnæðið fyrir neðan allar
hellur, fullt af silfur-
skottum og kakkalökkum.
Ef að þessar félagslegu
aðstæður hefðu ekki verið
teknar gildar, hefði ég
sótt um vegna læknisfræði-
legra ástæðna. Meðgangan
fór svo í skapið á mér,
það hefðu íbúar hússins
glaðir gefið mér vottorð
uppá.
Einnig segja lögin að
ef að kona verður ófrísk
innan sex mánaða frá
fæðingu þá geti hún fengið
fóstureyðingu.
Ég leitaði til foreldra
minna og þau studdu mig
eindregið í þessari ákvörð-
un. Þau voru jafnvel svo
hörð í afstöðu sinni að
það fóru að renna á mig
tvær grímur. Mér fannst
þau gleyma mannlegu hlið-
inni. Þettá er jú líf.
En pabbi vildi bakka mig
upp og sagði: "FÓstrið er
nú enn á marglyttustiginu."
Hinsvegar átti maðurinn
minn erfiðara með að sætta
sig við ákvörðunina þó að
hann gerði það. Hann hefur
aldrei viljað ræða þessi
mál, líklega. vegna þess
að þau fóru verr með hann
en mig.
Á spitalann.
Einn morguninn þegar ég
var að æla yfir klósettinu
og barnið lá grátandi í
rúminu hringdi síminn.
Elsku Karólína á deild 5
var í símanum og sagði að
ég gæti komið á mánudaginn
£ aðgerðina. Hún sagði að
ég yrði stálslegin strax
á eftir og ég varð alveg
himinlifandi.
Frelsun konunnar.
Þetta var og er frelsun.
Auðveld aðgerð - minna en
kirtlataka og engin eftir-
köst. Ég vaknaði um morgun-
inn syngjandi og kláraði
að prjóna peysuna sem ég
ætlaði að gefa syninum í
jólagjöf. síðan fór ég
heim og þá komu eftirköst-
in. Ég fór að pæla í þessu
og fékk grátköst í ein-
rúmi. Maðurinn minn átti
erfitt með að þola það
og við fjarlægðumst hvort
annað. En smámsaman
lagaðist þetta.
Og til' að gera langa
sögu stutta þá fór ég í
ófrjósemisaðgerð ári síðar
og það er önnur frelsun
kvenna.