Morgunblaðið - 23.09.1928, Side 12

12.
MORGUNBLAÐIÐ
Flugferðin mikla.
Bamasaga með 128 mynöum eftir G. Th. Rotman.
89. Síðan hjeldu þeir áfram för
sinni norður á bóginn og voru brátt
komnir yfir Alpana.
„Nei, lítið á hvað snjórinn er falleg-
ur þama!“ hrópaði Tommi. „Við skul-
um setjast þar og fara í snjókast!“
Emmen var til í það og eftir litla
stund voru þeir allir komnir í snjó-
kast þarna á meðal háfjallanna.
93. Þegar Emmen hafði jafnað sig
nokkuð eftir þetta æfintýr, settist hann
sjálfur við stjórn á „Pegasus“ og svo
lögðu þeir allir á stað. Brátt voru þeir
komnir norður yfir Alpana og yfir
Bæheim. Þar sápu þeir þorp og þá
kallaði listamaðurinn: „Nei, þarna er
þá Zwiebelhofen, þar sem jeg á
heima. Ó, nú held jeg, að hún Grjeta
mín verði fegin!“
90. Alt í einu kallaði Tommi:
„Hvar er hann pabbi?“ Emmen hafði
skyndilega horfið, og í dauðans ang-
ist fóru þeir allir að leita að honum.
„Hjer er hann!“ kallaði listamaður-
inn. Emmen hafði fallið í gegnum
snjóhuldu niður í jökulsprungu og
örlaði þar aðeins á kollinn á honum.
94. Emmen settist rjettfyrir fram-
an húsið hans. Konan og tveir dreng-
ir hennar voru að tína ribsber í garð-
inum. Þegar hún sá mann sinn, hróp-
aði hún: „Herra trúr!“ og kom svo
með opnum örmum á móti honum og
faðmaði hann svo fast og kysti hann
svo rækilega, að listamaðurinn var
kominn að köfnun. Svo var þeim öll-
um boðið inn upp á kaffi.
91. Hjer var ekki um gott að
gera, en drengimir fundu upp á því
snjallræði að opna allar límonaði-
flöskur sínar og henda þeim í Emmen.
Límonaðið blandaðist snjónum, svo að
nú gat Emmen svalað þorsta sínum og
nært sig á jarðarberja-, vanille-, ribs-
berja- og ananas-ís eins og hann lysti.
95. Auðvitað var þeim Emmen og
drengjunum líka boðið að gista þar
um nóttina. Morguninn eftir var svo
förinni haldið áfram og kvöddu þeir
listamanninn með virktum. — Næsta
borg, sem þeir flugu yfir, var Ags-
borg, hin fræga gamla borg, með
hinar einkennilegu og fallegu gömlu
byggingar.
92. Þá datt listamanninum ráð í
hug til bjargar. Hann stökk upp í
„Pegasus“ og eftir fáar mínútur hafði
hann komið flugvjelinni á stað og
flaug lágt. Þegar hann var rjett yfir
Emmen ljet hann akkerið falla. Arm-
ar þess gripu undir báða' hendlegg-
ina á Emmen og svo hreif flugvjelin
hann úpp úr sprungunni og mjöllinnn
96. Emmen var hrifinn af því að
horfa á borgina og sjerstaklega hina
fögru bogaglugga, en þegar hann ætl-
aði að skoða einn slíkan bogaglugga
dálítið nær, þá greip hann einhverj-
um mistökum á stýrinu, svo að „Pega-
sus“ þaut inn í gluggann og kvað þá
við ógurlegt brauk og braml-------------
A lepistlpyi.
seinna tók hún þó eftir því, að
nöfnin á járnbrautarstöðvunum
voru máluð með stöfum, sem voru
frábrugðnir latnesku letri, og hafði
hún áður haldið að það væri rúss-
neskt letur. En Kilts sagði henni
að þetta væri pólskt letur. Þau
væri enn í Póllandi. Þau kæmi
ekki til landamæranna fyr en eftir
tveggja sólahringa ferð frá Buda-
pest, og var því tíminn hið eina
sem Litta gat áttað sig á.
Á öðrum degi komu þau til
járnbrautarstöðvar, sem Littu
fanst <vera líkust landamærastöð.
Þar urðu allir að fara út úr lest-
inni. Veðrið var ekki gott —
hryssingsleg( slydduhríð, svo að
hrollur fór manni um merg og
bein. Óteljandi seremoníur voru
þar viðvíkjandi vegabrjefum og
tolli. Litta skildi auðvitað ekki
eitt orð af því, sem sagt var. Hún
hjelt dauðahaldi í föður sinn og
shildi ekki við hann. Farþegar
voru ekki margir. Flestir voru
þeir í rosabullum — mjög þægi-
legum skófatnaði í krapelgnum,
sem var. Litta óskaði þess að faðir
sinn hefði slík stígvjel; hún var
hrædd um að hann mundi blotna
í fæturnar og veikjast.
Um leið og þau gengu út úr
vagninum hafði Kilts látið þess
þess getið, að þessi stöð væri á
landamærum Ungverjalands og
Póllands. Til allrar hamingju
kunni hann nokkur orð í pólsku
svo að hann gat komið öllu í kring
fyrir þau. Bill og Litta þurftu
ekki að hugsa um nokkurn skap-
aðan hlut. Já, hann Kilts átti
engan sinn líka! Hann tók við
vegabrjefum þeirra og lyklunum að
koffortum þeirra og sagði þeim
svo að bíða eftir sjer í biðsalnum.
Þau Bill og Litta settust á trje-
bekk. Nokkur börn ljeku sjer þar
á gólfinu innan um allskonar skor-
kvikindi og óþverra. Á bekkjun-
um • meðfram veggjunum sátu
nokkrar þolinmóðar konur, með
sjöl yfir sjer og bögla og börn í
fanginu. Það var svækjuhiti þarna
inni, en þegar dyrnar voru opn-
aðar, fór kúldastroka um salinn.
Litta var dauðuppgefin, og þetta
var svo notalegt að fá að sitja
kyr og hristast ekki og skakast
eins og í járnbrautinni, að hún
hneig upp að föður sínum og stein-
sofnaði. Hún hrökk þó við hvað
eftir annað, er þeyttur var
pjáturlúður, eða einhver krakkinn
fór að öskra, eða þá að hurðinni
var skelt hranalega. Einu sinni
leit hún upp og sá að Kilts stóð
þar og var að tala við föður
hennar. En þar sem hvorugur
þeirra fór fram á það að hún
vaknaði, þá sofnaði hún aftur.
Að lokum hrökk hún upp við
það að Kilts sagði að nú væri alt
í lagi. Litta uppgötvaði þegar að
hún hefði sofið lengi, því að það'
var orðið dimt og hafði verið
kveikt á ljelegum rafmagnslampa
þar inni. Farþegarnir voru að
þyrpast út og var troðningur mik-
ill Við dyrnar, því að hver vildi
vera fyrstur. Það var nístingskuldi
og Kilts var mjög angurvær út af
því, að það væri ekki hægt að fá
neinn svefnvagn í þessari lest og
spurði hvort Litta vildi bíða til
morguns. Nei, það vildi Litta alls
ekki. Kilts sagði þá, að hann hefði
fengið því framgengt við lestar-
stjórann að þau fengi vagn út af
fyrir sig og í honum væri ofurlít-
iii klefi, þar sem Litta gæti hvílst.
Alla, nóttina, sem aldrei ætlaði
enda að taka, og fram eftir morgn-
inum sá Litta fyrir sjer eins og í
leiðslu hinn sama fyrirburð: Hún
sat aftur í Prater, og það var vor.
Kastaniutrjen voru að springa út
og loftið ómaði af glaðværum
fuglasöng. Hún sat þarna sem í
draumi; maður hennar kraup á
knje fyrir framan hana og hún
strauk blítt brúna hárið hans. Mað
urinn hennar, sá vinur, sem hún
hafði þráð brennandi heitt og
framar öllu öð'ru, maðurinn, sem;
með blíðu tilliti og ástþrungnum
orðum líafði komið hjarta hennar
til að titra af fögnuði á hinum
unaðslegu kvöldum í Santa Rosa,
þegar liljurnar stóðu í blóma og
næturgalarnir sungu í trjánum!
Æ, nú var hún alein. Hún hafði
sjálf snúið við honum bakinu á
sömu stundu og hann kraup á
knje fyrir henni auðmjúkur og
ástsjúkur — á sömu stundu er
hún vissi fyrir víst að hann elsk-
aði hana, hvernig svo sem fram-
tíð hennar hafði verið.
Hún hafði snúið við honum bak-
inu einmitt á þeirri stundu er ást
Tians hafði sprengt af sjer alla
fjötra stærilætisins, og hann lá
auðmjúkur og biðjandi fyrir fót,-
um hennar!
*— Litta, elsu Litta mín! Jeg skal
kenna þjér hve sælt er að elska,
og þegar næturgalinn syngur í
gamla valhnottrjenu, þá skal jeg
kenna þjer hve sælt er að kyssa!
Þá hafði hún snúið við honum
bakinu, vegna þess að hún hafði
heitið því við drengskap sinn, a?t
hverfa aftur til síns fyrra lífernis
— treystandi á vináttu Gabriellu
og föðurástina. Því það var alt
vegna Gabriellu að hún fórnaði
sjálfri sjer þannig — það var
vegna Gabriellu að hún hafði yfh>
gefið mann sinn og kosið að fylgja
föður sínum.
Gabríella og faðir hennar! Gátu
þau bætt henni upp hinn mikla
missi ?
I
XXVIII.
Lestin staðnæmdist hjá lítilli
stöð og Kilts kom inn til Littu og-
sagði að nú væru þau komin í
ákvörðunarstað, og spurði hún þá
undir eins hvenær hún gæti fund-
ið Gabriellu.
Kilts sagði þá, að þet.ta þorp
væri í raun og veru útkjálki hinn-
ar stóru landamæraborgar, þar-
sem þau hin mundu vera, og þang-
að sem hinir aðrir farþegar hefði
haldið. Hann sagði, að hiin hlyti
að hafa sofíð fast, því að annars-
mundi hún hafa orðið vör við þann>
gauragang, sem hefði verið á stöð-
inni. Hann bætti því við, að hann.