Morgunblaðið - 28.05.1939, Side 9

Summdagur 28. maí 1939.
9
I.
Kong-Kc j í apr'!.
Margir landa rninna líafa
ferðast urn Evrópu
þvera og endilanga. Aðrir hafa
lagt leið sína til Ameríku og
komið aftur til íslands og haft
frá mörgu að segja. Hef jeg
mjer til mikillar ánægju lesið
sumt af því. Nú skrifa jeg þessi
ferðabrjef til að bregða upp
nokkrum myndum af því, sem
fyrir augun bar á leiðinni til
Austurheims. Vona að lesend-
ur mínir 'hafi af því nokkra
ánægju.
LEIÐIN.
Leiðin liggur gegn um Aust-
ur-Noreg, frá Osló, þaðan til
Svíþjóðar, með ferju yfir Eystra
salt, svo gegn um Þýskaland og
norðurhluta Ítalíu til Venezíu.
En þaðan fór jeg með stórskip-
inu ,,Conte Verde“, sem erl8000
smálestir. Var ferðinni heitið til
Hong-Kong í Suður-Kína, en
viðkomustaðir voru margir á
leiðinni.
Ekki var ferðin gegn um
Þýskaland sérlega minnisstæð
að öðru leyti en því, að við
fengum ekki keypt smjör í
verslunum og enga sápu fengum
við á gististöðum. En mikil er
náttúrufegurðin í Austurríki
hinu forna og Norður-Ítalíu.
Djúpir dalir með jökulám og
fossum og vínvið í hlíðunum og
eldgömlum riddaraborgum á
hæðum og hólum, — alt þetta
einkennir fjalllendið í norður-
hluta Italíu. Pósléttan, sem
líkist einum stórfeldum akri,
sundurskiftum af trjágöngum
og ám.
Samt vakti ekkert forvitni
okkar eins mikið og Venezia
(Feneyjaborg), hin fornfræga
xniðaldaborg, sem ekki á sinn
líka um víða veröld. Að vísu er
hún í Evrópu, og þessvegna ná-
lægt Islandi, en samt vil jeg
reyna að lýsa henni lítilsháttar.
VENEZIA .
Borgin er bygð á rúmlega 100
eyjum. Eru þær í þjettum klasa,
rúmlega 4 km. frá meginland-
inu og 2 km. frá opnu hafi.
Meira en 400 brýr tengja sam-
an eyjarnar, og „bryggja“ ein
afarstór tengir þær við megin-
landið. Fara eimlestir og bif-
reiðar eftir bryggjunni til norð-
urhluta borgarinnar, en í öðrum
hverfum hennar sjest aldrei bif-
reið. Göturnar eru í raun og
veru örmjóir gangstígir, og
brýrnar liggja svo hátt, að
ganga verður upp mörg þrep
og síðan niður aftur ef maður
vill fara yfir brú. Borgin er öll
sundur skorin af djúpum álum
og skurðum. Eftir þeim fara
fram allir vöruflutningar, á bát-
um, og fjöldi manns fer þar
einnig í ferjum, vélbátum eða
örmjóum róðrabátum (gondól-
um). Hér leigja menn sjer
gondóla í stað bíla, en betra er
að hafa tímann fyrir sjer.
Hér er ógrynni af listasöfn-
um og gömlum, fallegum og
fornfrægum byggingum. En
mörg íbúðarhúsin eru óhrein,
l>röng og ljót. Yfirleitt er ekki
hreinlætið í hávegum haft. En
menn eru glaðir og kátir;
orciuttblafóii)
Ferðabrjef frá Austurheimi
Jfá síra
Jðhanni

annessym
Eftirfarandi ferðabrjef
er sent frá Hong-Kong,
bresku nýiendunni við'
Kínastrendur. Síra Jóhann,
sem er ungur maður, iauk
gnðfræðipróf hjer á landi
fyrir tæpum tveim árum.
Síðan stundaði hann fram-
haldsnám í London, en er
nú á leið til Honan-fylkis
í Kína. Þar ætlar hann að
stunda trúboðsstarf.
blístra þeir og syngja við vinnu
sína á götum úti. Hér eru líka
menn er selja smávöru og
treyna að ná þreföldu verði af
útlendingum, en byrji maður að
þræta við þá um verðið, slá þeir
af meira og meira. Þetta gildir
ekki aðeins hjer, heldur um all-
an Austurheim, þar sem inn-
bornir menn verzla.
Gamlar hallir konunga eru
nú söfn þjóðminja og lista.
Markúsarkirkjan er prýði borg-
arinnar; gólfið og nokkuð af
hvelfingunum er gert úr „mosa-
ikk“, þ. e. örsmáum, marglitum
steinum, sem eru settir saman
svo að myndir koma fram eða
stílfagurt skraut. Borgin erj
þekt fyrir listiðnað sinn; m. a.
fjekk jeg að sjá glerverksmiðju
sem framleiðir eftirlíkingar
listaverka, t. d. blómaglös í!
sama stíl og frægir „vasar“
frá dögum Rómverja. Enn-
fremur búa þeir til hálsbönd,
nælur, blóm, glös og krossa,
alt úr smáum glerbrotum, sem
eru brædd eða feld saman eins
,,mosaikk“. Sáum við ítalskar
stúlkur spinna gler yfir loga og
búa til úr því örmjóan þráð.
Aðrar voru að mála myndir úr
hvítu gleri á dökkbláar gler-
skálar. Margt af þessu er ljóm-
andi fallegt. Gætum við íslend-
ingar mikið af þessum og öðrum
lista-iðnaði þeirra lært. Fallegar
skinnvörur framleiða þeir líka
og selja fyrir 1/10 hluta þess
verðs, sem jeg hef greitt fyrir
samskonar vörur ítalskar á Is-
landi.
UM MIÐJARÐARHAF
OG SÚEZ.
Við yfirgefum nú Italíu og
siglum um Miðiarðarhaf með-
fram vesturströnd Grikklands
og eynni Krýt. Fremur var þar
kalt í veðri og sunnanvindur
allhvass, en hlýna tók í veðri er
við komum til Port Said, en það
er dálítill bær við vesturenda
Súez-skurðarins. Er hann um
200 km. langur og tók það okk-
ur um sólarhring að fara hann á
enda. Báðum megin við skurð-
inn er sandeyðimörk, gróður
nálega enginn, en þó sjást óasar
á stöku stað og er þar þjettbýlt.
Tvö skip mætast í Súez-skurðinum.
til íslenskra lesenda
Meðfram skurðinum er járn-{
braut og bílvegur. Heitur vindur
blæs um eyðimörkina og þyvlar
upp ryki og sandi. — Hér
breyta farþegar um búning,
leggja niður vetrarfötin og
klæðast léttum sumarfötum eða
sjerstaklega gerðum suðrænurn
klæðum.
Ferðin frá Súez eítir Rauða-
hafinu til ensku nýK*ndunnar
Aden, tekur 3 daga. Þægilegur
h'ýr vindur blæs í sífellu og
gerir lifið skcmtilegi, því væri
hér logn, myndi manni finnast
heitt. Skipverjar dæla sjó í
sundlaug sem er un borð, og
geta nú farþegar synt í hlýjum
sjó og auk þess iðkað ýmsa
leiki. — Við komum til Aden að
næturlagi; það er niðamyrkurog
við sjáum ekkert nema ljósin og
fjölda Araba er koma í bátum
og vilja róa farþegum í land.
Næsta dag siglum við með-
fram suðurströnd Arabíu og
sjáum falleg fjöll í fjarlægð, en
að kveldi hverfa þau sjónum
okkar. Svo siglum við 3 daga
um Indlandshaf og ber nú ekk-
ert til tíðinda, þar til við komum
snemma morguns til Bombay.
Hefir nú ferðin frá Italíu tekið
11 daga, en svo fljót eru aðeins
hraðskreiðustu skip sem fara
um þessar slóðir.
II.
1-j að er glaða sólskin og hiti
* er við komum til Bom-
bay, og við ákveðum að láta bíl-
stjóra aka okkur um bæinn og
sýna okkur það, sem merkileg-
ast er að sjá hér, en það er ekki
lítið.
í BOMBAY.
Við höfnina er alt með Ev-
rópu-sniði, stórar byggingar og
breið stræti, fallegir skemti-
garðar, söfn, kirkjur, bankar og
skólar. En ekki líður á löngu
uns við komum í hverfi Hindúa,
og er þar alt miklu þrengra, fá-
tæklegra og óhreinna. Hjer úir
og grúir af betlurum, stórum og
smáum. Flestir bera merki ann-
aðhvort á enninu á sjer eða
handleggjum og fótum. Hinir
síðastnefndu eru allir af lág-
um stjettum; mega þeir ekki
hafa mök við hinar stjettirnar
og eru fyrirlitnir af þeim. Hæstu
stjettir Hindúa hafa hvít merki
á ennum sjer, en miðstjettirn-
ar rai.5 merki. Ómögulegt er að
komast upp á við í þessum
stjetta-stiga, heldur aðeins nið-
ur á við. Auður, völd eða dugn-
aður gagna ekkert; alt er undir
ættinni komið.
Nú sjáum við hinar frægu
heilögu kýr ganga um götur
borgarinnar. Enginn má not-
færa sjer þær nje gera þeim
neitt mein. Hjer og hvar eru
konur er selja gras handa kún-
um; trúaðir Indverjar kaupa!
það og gefa kúnum. Allar búðir
eru hjer „opnar“, þ. e. glugga-
lausar, og koma kýrnar stund-1
um inn í grænmetisverzlanir og ’
gera sjer að góðu. Það telja
Indverjar alveg sjerstakt gæfu-
merki og láta þær éta alveg
eins og þær vilja. Þó fólk deyi
úr hungri, dettur engum í hug
að slátra einni einustu af hin-
um heilögu ,,kúm“.
LÍKBRENSLUSTÖÐIN.
Alt þetta sýndi bílstjórinn
okkur á svipstundu og útskýrði
á prýðilegri ensku, Ferðinni var
r.ú heitið til „kirkjugarðs“
Hindúa, þar sem þeir brenna lik
liðinna trúbræðra sinna. Til þess
að sjá þetta, þarf sjerstakt leyf'i
frá einum af þeirra æðstu mönn-
um. Sat hann á borði úti í garði
fyrir utan musteri eitt. Jeg bað
hann um leyfi eins kurteislega
og jeg gat, og fjekk það strax
án borgunar. Ókum við nú til
líkbrenslustöðvarinnar. Er hún
eldgömul og afar einföld. Við
dyrnar er mikið af timbri, og af
því er vegið nákvæmlega jafn
mikið handa fátækum og ríkum.
Svo er hlaðinn viðarköstur og
líkið lagt ofan á. Á 2 tímum
brennur það til ösku, alt nema
beinin. Þeim er síðan kastað í
sjóinn. Syrgjendur hafa sjsr-
stök sæti þar sem þeir sitja og
horfa á líkin brenna, og biðja
fyrir hinum framliðnu. — Rjett
hjá er kirkjugarður, sem til-
heyrir Múhameðstrúarmönnum,
en þeir eru fjölda margir hjer,
og fyrirlíta trúarbrögð Indverja
sem reyndar eru miklu óæðri,
full af hjátrú og stjettaskiftingu
og — hjá hærri stjettunum —
af miklum hroka. Enda hafa
lærisveinar Múhameðs unnið
margar miljónir Indverja og eru
hættulegustu keppinautar krist-
indómsins.
Við ókum því næst meðfram
Gandhi-ströndinni, en hún heit-
ir svo vegna þess að þar hjelt
hann fyrirlestra fyrir fjöldann.
Eignaðist hann, eins og flest
mikilmenni, marga vini og
marga óvini af ö^lum stjettum.
Rjett á eftir komum við að
ljómandi fallegu musteri. Er
það fremur lítið, en afar fallegt
úr marmara, fílabeini, silfri og
gulli. Það er opið á þrjá vegu:
þakið hvílir á súlum. Fáum við
að koma undir þakið, milli súln-
anná og horfa inn, þar eru
prestar er brenna reykelsi og
indverskar hástjetta-konur á
bæn. Ekki hef jeg sjeð neina
kaþólska kirkju — svo að jeg
nefni ekki evangeliska — er
jafnast á við þetta musteri að
skrauti.
I „HLJÓÐA TURNINUM“.
Svo er ferðinni heitið að
FRAMH. Á BLS. 11.