Morgunblaðið - 06.02.1944, Blaðsíða 5

Sunnudagur 6. febrúar 1944
MORGUNBLAÐIÐ
r p
t i
5
Mafreiðsla j
Epla kompot.
Efni: % kg. ný epli.
% sítróna.
Vz 1. vatn.
250 gr. sykur.
EPLIN eru afhýdd, kjarn-'
húsið tekið úr og skorin í 6—8
bita. Síðan núin með sítrónu
og lögð í kalt vatn, til þess að
þau verði ekki dökk. Vatn og
sykur er soðið og eplin látin í
og soðin þar til þau eru aðeins
meir. Þá eru þau færð upp úr,
en lögurinn soðinn lengur. Síð-
en er þeim raðað í skál og leg-
inum helt yfir, þegar hann er
orðinn kaldur.
Epla kompot má borða sem
abætisrjett með þeyttum
rjóma.
Finskur mjöður.
Efni: 1 sítróna. 4 1.
sjóðandi vatn. Vz kg.
kandís. Vz fl. öl. Vt
gr. pressuger.
Sítrónan er afhýdd, það
hvita skorið innan úr berkin-
rnn, en guli börkurinn skorinn
i mjóar ræmur. Sítrónan skor-
5n í sneiðar, og hvorttveggja
látið í stórt fat með kandís, og
sjóðandi vatninu helt yfir. Þeg
ar það er farið að kólna, er öl-
ið sett saman við ásamt upp-
leystu gerinu. Látið bíða til
næsta dags. Þá síað og látið á
flöskur, og tvær stórar rúsínur
og % teskeið sykur látið á
hverja flösku. Geymt á köld-
um stað í 8 daga.
Spánskur kjötrjettur.
Efni: 2 kg. kjöt, feiti.
5 pelar heitt vatn.
ca. 1 msk. salt. 4
lárberjalauf. % dl.
tómat. 6 heil pipar-
korn. Matarlitur.
Kjötið höggvið smátt og
brúnað vel. Soðið í lVz klst.
með kryddinu og síðan fært
upp úr. Sósan jöfnuð með
hveitijafning, og soðin nokkr-
ar mínútur, og kjötið látið út í
aftur. Borðað með kartöflu-
mósi og brúnum kartöflum.
Heilræði
Treystið .ekki hinni hjegóma
gjörnu konu. Hún er ávalt nr.
1 í sínum eigin augum.
★
Kona, sem ber virðingu fyr-
5r sjálfri sjer, er fegurri en
ttjarna, já, fegurri en margar
stjörnur á næturbjörtum himni
★
Drambsöm kona hrasar oft,
því að hún sjer ekki það, sém
er í vegi fyrir henni.
★
Guðirnir virða konuna, sem
hugsar áður en hún talar. Orð-
jn hrjóta eins og perlur af vör-
um hennar.
★
Með konunni og barninu er
eitt líkt: Bæði þurfa strahga
hendi til þess að stjóma sjer:
Silkisokkar og með-
ferð þeirra 1
Það er nú orðið algengt að bera þannig á borð, að hver geti gengið að því og afgreitt sig
sjálfur, ef svo má segja. Hjer er mynd af mjög smekklegu kaffiborði. þar sem hver og einn
gestanna getur fengið sjer það sem hann gimist, án þess að taka sjer sæti. Það er oft
mjög þægilegt að hafa þannig „standandi borð“.
Stúlkur, sem mönnum geðjnst nð
ENSKUR kvenrithöfundur
segir, að til sjeu þrenskonar
að — og hún mun eiga kollgát-
stúlkur, sem mönnum geðjist
una.
í fyrsta flokki eru þær stúlk-
ur. sem eru karlmönnum að
skapi; i öðrum flokki þær, sem
rnestri hylli ná hjá sínu eigin
kyni, kvenþjóðinni; og í þriðja
flokknum eru svo þær stúlkur,
sern eiga því láni að íagna, að
bæði karlar og konur viður-
kenna, að þeim sje alt iil lista
íagc.
Sú stúlka, sem þeim karlmönn
um, er kynnast henni, geðjast
vel að, á ekki úr háum söðli að
detta hjá öðrum ungum stúlk-
um, og er það af þeirri einföldu
ástæðu, að hún kærir sig ekki
hót um þær. Alt, sem hún heí-
ir tök á, til þess að þóknast.,
geymir hún sjer, þangað til hun
á færi á að vera samvistum við
karlmenn. Hún er ætíð falleg-
ust, þegar hún á ramræðu við
karlmann, augu hennar fá þá
meiri . Ijóma og litarhátturinn
fær á sig hlýlegri og hi-einm
fclæ. Alt látæði henna»- verður
þýðara, eins og allar ójöfnur
sjeu í einni svipan horfnar og
aí sorfnar. Eða hún er máske
ein af þeim, sem kátína og
glaðværð er eiginlegust. Hún
lætur þá fjúka í hnittiyrðum
og skarar fram úr í fjelags-
lyndi.
Hún er stundum að öllu leyti
ágætisstúlka, en á því geta kar'
mennirnir vanalegá áttað sig
betur en kvenfólkið. Því frá
því heimurinn fyrst varð til
hefir kvenfólkinu verið ótrú-
lega gjarnt á að tortryggja all-
ar stúlkur, bæði yngri og eldri,
sem karlmennirnir hafa ItVíð
hýru auga.
Unga stúlkan í öðrum flokki
Álit bresks rithöfundar
á sjer heilan hóp af vinstúlk-
um. sem tilbiðja hana; hún er
vanalega kat Dg fiörug og á-
valt gjarnt til bressandi hlátra
og æringjaskapar. — „Hún er
svo skemtileg,. og svo gaman
að vera með henni“, segja vin-
stúlkurnar einróma.
En hún er jafn greiðvikin
og hún er fjörug. Ef rigning er
eitthvert kvöldið, lánar hún
óðara vinstúlkunni regnkápuna
sína heimleiðis. Hana fær hún
svo aftur eftir svo sem viku-
tíma, en þá er hankinn slitinn
og tveir af hnöppunum farnir
veg allrar veraldar. Hún lánar
með ánægju uppáhaldsbókina
sína, og fær hana aftur með
kaffiblettum á titilblaðinu, fitu
blettum á víð og dreif innan í
henni, og svo vantar þrjátíu
síðustu blöðin aftan af. En hún
lætur ekki hjartagæsku sína
bila við þesskonar smávegis
skakkaföll. Hún er ætíð reiðu-
búin til þess að gera vinum sín
um greiða, reiðubúin til að
verja í þeirra þarfir tíma sín-
um, peningum, hæfileikum og
kunnáttu, reiðubúin með sam-
úð sína og meðaumkvun og
sitt hlýja hjartalag. Hún er í
einu orði að segja eins og hún
væri sköpuð til vináttu, þó
Vináttan hins vegar sje ekki
ætíð eins mikils virði fyrir
hana sjálfa eins og fyrir vini
hennar. Upp á hana má heim-
færa það, sem segir í vísunni
I rönsku:
„Ávalt þar, sem einhver
kyssir blíður,
annar bara vangann sinn
fram býður“.
Og svo er það loks unga
stúlkan öfundsverða, sem öll-
um geðjast að, bæði körlum og
konum, ungum og gÖmlum.
Hún getur verið fögur ásýnd-
um, en hún getur líka verið ó-
lagleg. Hún getur verið á öll-
um aldri, æskan byrjar’ á fimta
árinu og getur stundum varað
fram yfir fertugt. Hún getur
verið ákaflega smekklega bú-
in, en hún getur líka gengið
lielegar til fara en þeir, sem
einna ljelegast þykja klæddir.
Ekkert af þessu gerir neitt til.
Hún er samt yndisleg. Hún er
elskuleg við alla, sífelt góð og
þægileg. En á móti allri blíð-
unni, sem hún sigrar með hjört
un, kemur fullkomið jafnvægi
af óbrigðulli skynsemi og frá-
bærum vitsmunum.
Vinir hennar geta reitt sig á
hana takmarkalaust. Þeir
finna, hve festan í skaplyndi
hennar er óvanalega mikil.
Sjálf hefir hún tíðast enga
hugmynd um sína góðu eigin-
leika og pau miklu áhrif, sem
bún hefir. Ef hún van sier
þrss meðvi: attdi, mundvi áhrif-
in ekki framar verða söm og
áfrur.
í'pssí unga stúlka. er fyrir-
mynd, fullkomin fyr’rmvnd, og
sá maður, som giftist henni.
gerur gert sjer vissa von urr.
namingju, sem er hundrað
sinnum meiri en hann á skilið.
Þv’ miður kjósa .flestir karl-
menn sjer holdur hir«s minni
hamingju, með því .að ganga að
eiga stúlku úr fyrsta flokki, m
ö o. stúlkuna, sem er ekki að
öllu leyti ágætisstúlka.
Því svona eru nú karlmenn-
irnh- einu sinni gerðir. — Svo
regir að minsta kosti kvenrit-
hofundurinn enski.
ÞAÐ mun óhætt að fullyrða,
að flestar stúlkur eyði stórfje-
í sokkakaup, og sokkarnir sjeu
einn hæsti gjaldliðurinn hvað
föt snertir, enda ekki að furða,
þar sem silkisokkar eru mest
notaðir nú á dögum, og þeir
eru ekki aðeins dýrir, heldur
einnig oftast endingarlitlir. Þó-
er það ckki altaf sokkunum
sjálfum að kenna, gæðum
þeirra, eða rjettara sagt göll-
um. Stundum er óvarlega með
þá farið. Ef sokkarnir eru t. d.
þvegnir úr of heitu vatni, er
hætt við að göt komi á þá, þeg'
ar farið er í þá. Þá er heldur
ekki gott að láta sokkana
liggja í bleyti yfir nóttina, eins
og sumir gera. Þeir hafa ekki
gott af að vera í vatni lengur
en nauðsynlegt er. Aftur á móti
skaðar ekki þótt þeir sjeu
þvegnir nokkuð oft, ef rjett er
að íarið.
Það má ekki nudda sokk—
ana, heldur þvo þá varlega og
kreista upp úr volgum, ekki
mjög sterkum sápulegi. Síðan
verður að skola þá vel upp úr
hreinum vötnum, og hafa síð-
asta skolvatnið kalt, og ofur-
lítið edik í því. Það kemur i
veg fyrir, að sokkarnir upplit-
ist. Þá má ekki þurka sokkana
við hita, eða breiða þá til þerr-
is á miðstöðvarofninn, ef þeir
eiga að endast vel. Annaðhvort
eru þeir hengdir til þerris á
köldum stað, eða, ef um fínni
sokka er að ræða, teygðir, sva
að þeir fái rjetta lögun, og
breiddir til þerris á rúm, stól-
bak eða annað, sem henta þyk-
,ir. —
liolt að tata
HVAÐ svo sem annars vei’ð-
ur sagt um ágæti hinnar þöglu
konu, er þrátt fyrir alt afar
holt að tala. Það styrkir lung-
un og er góð Teikfimi. Þetta
segir franskyr læknir, sem er
sjerfræðingur í lungnasjúkdóm
um. Hann vill breyta máltæk-
inu: „Að tala er silfur —< —“
og segja: „Að tala er að anda
djúpt og heilsusamlega, að
þegja er að fá broncitis“.
Þar cr fengin vísindaleg sönn
un fyrir því, að það er skyn-
samlegt af kvenfólkinu að
rabba saman um daginn og
veginn, um alt og ekkert. Það
er hressandi. Og það er rjett
af húsmóðurinn að syngja við
húsverkin. Það er einnig hress-
andi.
Þá er það komið upp úr kaf-
inu, að mælgi kvenfólksins
gerir það langlífara en karl-
mennina! Eins og hinn franski
læknir segir: „Konurnar segja
síðasta orðið af því að þær lifa
lengur, og þær lifa lengur af
því að þær segja síðasta orð-
ið“.