Morgunblaðið - 20.05.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laug-ardagrir 20. maí 1944
,,Hversvegna?:: spurði Red-
fern, Hann hallaði sjer áfram,
hvíldi olnbogana á hnjánum,
og hlustaði með ákafa.
„Það var í rauninni mjög lítið
atriði — gat verið, að það væri
algjörlega þýðingarlaust — en
samt .... Þegar jeg yfirheyrði
Lassiter, sagðist hann hafa ver-
ið heima alt föstudagskvöldið,
þar til hann hefði farið að taka
á móti ungfrú Vaughan, um kl.
11. En honum leið ekki vel, það
sá jeg. Hann hjelt að allir teldu
víst, að Stella væri sú seka, og
þegar hann sá. að jeg var ekki
þeirrar skoðunar,' varð honum
dálitið hverft við. Honum fanst
hann verða að sanna það enn
betur, að hann hefði verið
heima alt kvöldið. Þessvegna
fann hann upp símahringingu
til Vaughans, einmitt um það
leyti, sem morðið hafði verið
framið. Hann vissi, að við gát-
um ekki sannað, að enginn
hefði hringt þangað, og honum
fanst það vera meira sannfær-
andi. En jeg hafði áhuga á þess
ari upphringingu. Ef við gæt-
um fundið þann, sem hafði
hringt, myndi það leiða allan
grun frá Lassiter. Þessvegna
auglýstum við og fengum svay,
frá gamalli konu, sem hafði
hringt þangað kl. 10. Hún ætl-
aði að ná í Margrjeti Vaughan.
En enginn ansaði. Enginn var
heima. Og hún hringdi aftur kl.
10.15, og alt fór á sömu leið,
enginn svaraði“.
„Þetta sannaði auðvitað ekk-
ert. Hún gat hafa hringt í skakt
númer. En hún sagði mjer rjett
númer, þegar jeg spurði hana.
Og hún hringdi tvisvar. Hún
gaf mjer a. m. k. dálítið að
hugsa um. Og svo giftist Lassi-
ter Hildu Masson“.
Margrjet sneri sjer undan.
„Mjer fór að detta ýmislegt
í huug“, sagði Barney rólega.
„Þegar jeg talaði við ungfrú
Vaughan eftir giftinguna, og
komst að því, að henni hafði
dottið ýmislegt í hug líka“.
„Jeg sagði ekki . ..
„Nei, þjer gerðuð það ekki.
En þjer voruð mjög ánægðar
yfir giftingunni, þótt þjer þekt-
uð Hildu Lassiter varla, og
kærðuð yður lítið um hana. Og
þjer höfðuð verið hræddar, en
voruð það ekki lengur. Hvenær
fór yður að gruna Lassiter, ung
frú Vaughan?“
„Jeg — jeg veit það ekki. —■.
Jeg get ekki sagt nákvæmlega
hvenær. Það var eitthvað í fari
hans, sem gerði mig hrædda.
Eitthvað hörkulegt og sigrihrós-
andi, eins og hann hefði nú
fengið það, sem hann vildi. Og
þá mundi jeg eftir því, hversu
ólíkur sjálfum sjer hann hafði
verið, þegar hann tók á móti
mjer á járnbrautarstöðinni.
Ógurlega æstur og utan við sig.
Jeg furðaði mig á því’ þá, en
gleymdi því svo. Þegar hann
giftist Hildu Masson, hjelt jeg,
að mjer hefði hlootið að skjátl-
ast. Hann myndi ekki hafa eyði
lagt brjefið, ef hann ætlaði að
giftast Hildu. Það var engin
skynsemi í því“.
Barney kinkaði kolli.
„Það var einmitt það, sem jeg
hjelt. En svo fór jeg að sjá skyn
semi í því. Og Mac tók til
starfa“. Hann glotti til Magru-
der. „Hann komst að ýmsu
skemtilegu um Lassiter. Hann
var rótgróinn fjárhættuspilari
og í botnlausum skuldum. Var
tíður gestur á „Dixie Club“.
Hann hafði fengið mörg ,,lán“
hjá fyrirtæki sínu. Auðugt kvon
fang var eina von hans. En
Hilda vildi ekki giftast honum“.
„Það gerði honum gramt í
geði. Hún myndi áreiðanlega
vinna mál sitt og með helming-
inn af Masson-miljónunum . .
En hann myndi ekkert græða á
þvi, þótt Hilda fengi alla pen-
ingana. Og þá datt honum dá-
lítið í hug“.
„Hann taldi Hildu á, að fá
Frank Vaughan málið í hendur.
Það er rjett, er það ekki?“ Barn
ey horfði á Martin. „Jeg var
að því kominn, að spyrja yður
að því, hvernig á því stæði, að
þjer hefðuð fengið málið til
meðferðar, en gleymdi því aft-
ur, þarna, þegar jeg talaði við
yður á skrifstofu yðar“.
Martin kinkaði kolli.
„Og Lassiter fylgdist með
gangi málsins í gegnum Vaug-
han. Sennilega hafa þeir rætt
málið skref af skrefi. A. m. k.
hefir Vaughan sagt honum þetta
kvöld, að hann væri með brjef-
ið í vasanum og ætlaði með það
til Horatio Gower, eftir að hann
hafði verið hjá Stellu. Ef til vill
hefir Lassiter stungið upp á því
við hann. Að minsta kosti var
nú að hrökkva eða stökkva.
Lassiter elti Vaughan þetta
kvöld, og fór út bakdyrameg-
in, niður brunastiga, og kom
því þannig fyrir að hann kæm-
ist sömu leið til baka. Hann fór
niður í Bank Street, og beið
þar þangað til Vaughan kom
út aftur, eyðilagður og utan við
sig. Hann tók hann með sjer á
göngutúr, til þess að hann gæti
jafnað sig — yfir í Vesturgötu.
Sennilega hefir Frank varla vit
að, hvert hann var að fara. Ef
til vill vissi hann það, en Lass-
iter þröngvað hann til þess að
koma með sjer. Síðan skaut
Lassiter hann, tók brjefið og alt
annað, sem gat gefið til kynna,
hver hann væri, og gróf líkið í
snjóinn. Sennilega hefir hann
haldið, að við myndum' ekki
þekkja líkið, þótt það fyndist.
„Þetta hefir verið um kl.
10.30. Hann hafði rjett tíma til
þess að fara heim, komast ó-
Prestur nokkur sendi vinnu-
mann smn á laugardagskveldi
eftir hesti, sem hann ætlaði að
kaupa af manni, er Davíð hjet
og bjó hinumegin við stóra á.
Um nóttina óx áin svo, að sendi
maður komst ekki heim fyrr
en daginn eftir, þegar fólk var
gengið til kirkju. Hann fór sam
stundis í kirkjuna, en um leið
og hann gengur inn kirkjugólf-
ið, vill svo til, að prestur segir
í stólnum: en „hvað segir Davíð
um þetta?“
Vinnumaðurinn hjelt að
spurningunni væri beint til sín
og svaraði hátt og snjalt:
„Hann segist skuli senda þjer
hestinn, þegar þú sendir pen-
ingana“.
★
Jón hafði reynt allar tegund-
ir verslunar, en jafnan orðið
gjaldþrota og átti nú ekkert
eftir nema örvæntinguna.
„Þú ættir að gerast hatta-
saumari og jeg skal hjálpa
þjer“, sagði vinur hans við
hann.
„Gerðu ekki þann fjanda,
vinur minn‘í, sagði Jón, „því að
þá fæðast allir höfuðlausirí'.
★
Maður nokkur sagði kerlingu
uppi í sveit að olían hefði hækk
að í verði eftir að stríðið byrj-
aði.
„Eru þeir þá farnir að berjast
við ljós, mannaskrattarnir",
varð kerlu að orði, „nægir
þeim ekki dagurinn".
■k
Hershöfðinginn: — Þú ert
kærður fyrir það að hafa stolið
brennivíni frá stallbróður þín-
um.
Dátinn: — Við áttum báðir
vín í sömu flöskunni, en mitt
brennivín var látið fyrr í hana,
svo að jeg átti það sem undir
var. Þess vegna varð jeg fyrst
að drekka það, sem ofan á lá,
til þess að ná í það, sem jeg
átti.
★
Hershöfðingi skipaði þjóni
sínum að vekja sig kl. 5 að
morgni, en nú vakti þjónninn
hann kl. 4.
„Hvers vegna vaklirðu mig
svona snemma, asninn þinn?“
spurði hershöfðinginn byrstur.
„Jeg vildi bara láta yður
vita, herra hershöfðingi, að yð-
ur væri óhætt að sofa rólega
eina klukkustund enn“.
★
Hann: — Heiðraða yngismey,
þegar jeg fór hjeðan í gær, varð
hjarta mitl eftir.
Hún: — Ja, jeg hefi ekki
orðið vör við það, en jeg skal
spyrja vinnukonuna um, hvort
hún haff fundið það.
%
★
Dómarinn: — Hvað eruð þjer
gamlar, stúlka mín?
Stúlkan (feimnislega): —
Það vil jeg helst ekki segja.
Dómarinn: •—• En jeg þarf að
fá að vita það. Þjer getið að
minsta kosti sagt mjer, hvað
þjer voruð gamlar fyrir 10 ár-
um?
Stúlkan (glaðlega): — Það
get jeg gert, þá var jeg 25 ára.
Smjörhákur litli
Æfintýri eftir P. Clir. Asbjömsen.
Þá fóru tröllin að furða sig á því, hver væri altaf að
grípa fram í fyrir þeim, og ætluðu út að gá að því. En
þá velti Smjörhákur litli ofan á þau steininum og rótar-
hnyðjunni svo þau fjellu í óvit, en hann og dóttir tröll-
konunnar hlupu burt, eins hart og þau komust og heim
til Smjörháks, en gleymdu ekki að taka með sjer silfur
og gull úr hellinum. Og ekki veit jeg, hvort tröllin hafa
raknað við aftur, eða hvort þau liggja enn í svíma; víst
er um það, að þau ónáðuðu ekki Smjörhák aftur, en litla
dóttir tröllkonunnar var besta telpa og ólst hún upp með
Smjörhák í gæfu og gengi.
ENDIR.
Friðrik fiðlungur
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
1.
EINU SINNI VAR FÁTÆKUR MAÐUR, sem átti einn
son, og hann var táplítill og oft lasinn, svo hann hafði
ekki þrek til að vinna erfiðisvinnu.
Friðrik hjet hann og var smár vexti og þroskaðist seint,
og þess vegna kölluðu margir hann Friðrik litla. Heima
hjá honum var lítið að bíta og brenna, og faðir Friðriks
lagði þess vegna af stað út um sveitina, til þess að vita,
hvort hann gæti ekki komið pilti einhversstaðar fyrir sem
smala eða kúahirði. En enginn vildi taka son hans, þangað
til hann kom til sýslumannsins; hann vildi fá Friðrik, því
hann var nýlega búinn að reka burtu einn af vinnumönn-
um sínum, og fjekk engan í staðinn fyrir hann, því hann
hafði orð fyrir að vera ekki sem bestur við hjú sín. En
föður Friðriks fanst vistin hjá sýslumanninum vera betri
en ekki fyrir son sinn — matinn fær hann þó altaf —•
hugsaði hann, og ekkki átti hann heldur að fá annað kaup,
það var ekki einu sinni minst á föt nje peninga.
En þegar piltur var búinn að vera hjá sýslumanni í
þrjú ár, vildi hann ekki vera lengur, og borgaði þá sýslu-
maður honum þrjá skildinga, einn fyrir hvert ár. — ,,Jeg
verð að bæta þjer upp þenna mat, sem þú hefir h dft, og
þá getur þetta ekki verið minna“, sagði sýslumaður.
Friðrik fanst þetta vera miklir peningar, því hann hafði
aldrei átt einn einasta skilding fyr, en samt spurði hann,
hvort hann fengi ekki meira.
,,Þú hefir fengið meira en þjer bar“, sagði sýslumaður.
,,Á jeg engin föt að fá?“ spurði Friðrik, „það sem jeg
átti af fötum, þegar jeg kom hingað, er löngu orðið ónýtt,
og jeg hefi ekkert fengið í staðinn“. Þetta var líka orð að
sönnu, því Friðrik var svo rifinn og óhreinn, að hörmung
var á að horfa. „Það er nú sama, sagði sýslumaðurinn,
„þu hefir fengið það sem samið var um og peninga að
auki, og meira færðu ekki hjá mjer, piltur minn“.
En samt var honum leyft að fara í eldhúsið og fá svo-
lítið af mat í nestismalinn sinn, og svo lagði hann af stað
áleiðis til borgarinnar og ætlaði að kaupa sjer þar föt.
Hann var kátur og glaður, og var það mest vegna þess,
að hann hafði aldrei átt peninga áður og hann var altaf
að þreifa fyrir því, hvort hann hefði þá enn alla þrjá.
Og þegar hann var búinn að ganga langar leiðir og
meira en það, varð hann þess var, að hann var kominn í
þröngan dal, umluktan háum fjöllum, svo honum fanst
því nær ógjörningur að komast áfram. Og hann fór að
hugsa um hvað myndi vera hinumegin við þessi háu fjöll
og hvernig hann gæti komist yfir þau.
En áfram varð hann að halda og tók að klífa upp fjall-
ið, en miðaði lítið áfram og varð oft að hvíla sig og altaf
þegar hann hvíldi sig, þá taldi haTm peningana sína. Þegar
hann kom upp á fjallið, voru þar stórir mosaflákar, og
Friðrik settist niður rjett einu sinni, til þess að telja
skildingana sína, og þá kom alt í einu til hans afskaplega
langur beiningamaður, svo langur, að Friðrik varð dauð-
hræddur.
„Vertu ekki hræddur, piltur minn", sagði beininga-
maðurinn, „jeg ætla ekki að gera þjer mein, jeg bið bara
um skilding í Guðs nafni“.
„Ó, mikil ósköp“, sagði Friðrik, „jeg á eina þrjá skild-
inga til, og ætlaði að kaupa mjer föt fyrir þá“.