Morgunblaðið - 26.11.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
,.Jeg hygg, að mjer myndi
ef til vill takast að hafa vissa
angurblíða ánægju af þeirri
fórn", mótmælti hann.
..Daníel Pritchard — þú ert
óþolandi leiðinlegur í dag. Jeg
vil ekki standa í þakkarskuld
við neinn“.
„Jeg hefi ætíð trúað þjer
fyrir öllu, Maisie — gleði
minni og sorgum — eins og þú
værir systir mín. Og jeg hefi
gert það í trausti þess, að þú
skildir mig. Jeg er ekki að
kvarta, vina mín, þótt jeg þurfi
að dvelja hjer áfram. Jeg er
aðeins að láta í ljós yonbrigði
mín yfir því, að geta ekki tek-
ið mjer leyfi, eins og jeg hafði
ráðgert. Ef jeg------“.
Það var barið að dyrum, og
John Casson kom inn. Hann
var stór maður og föngulegur
— glæsimenni frá hvirfli til
ilja. Hann var mjög vingjarn-
legur í fasi, en glöggskygn mað
ur á mannlegt eðli hefði samt
sem áður þegar sjeð, að þarna
var maður, sem hafði meira
sjálísálit en góðu hófi gegndi.
„Ert þú enn að vinna, Daní-
el? Maisie, getur þú ekki feng-
ið hann til þess að koma með
okkur út á golfvöllinn?“
Danní hristi höfuðið. „Jeg get
það því miður ekki í dag“.
„Ekki það? Það var leitt,
drengur minn. — Ert þú ekki
að koma, Maisie?“
„Jú, frændi“.
Hún reis á fætur og gekk að
speglinum til þess að snyrta
sig til. Meðan á því stóð, at-
hugaði hún gaumgæfilega
langt, ,raunamætt andlit Dan-
íels í speglinum. Casson hafði
gengið út að glugganum og
Daníel sat með hönd undir
kinn og hallaði sjer áfram í
sætinu.
„Ef þú vissir, hvað jeg elska
þig. gamli draugurinn þinn!
hugsaði hún. „Skyldi þjer
nokkru sinní geta komið í hug,
að kanna djúp vináttu okkar
■— og komast að raun um, að
þar er einnig ást að finna?
Heyra, hvernig þú talaðir um
að fórna þjer fyrir mig! Ó,
Danní, jeg gæti lamið þig!“
Hún gekk hljóðlaust yfir her
bergið og staðnæmdist við hlið
hans. Þegar hann varð hennar
var og ætlaði að rísa á fætur,
beygði hún sig áfram og hvísl-
aði að honum: „Mjer er sagt,
að listin sje afbrýðissöm eig-
inkona. Jeg vona, að þú verðir
henni trúr, Danni. Það lætur
nærri, að jeg öfundi hana“.
Hann gaf Casson gamla ilt
auga, þar sem hann stóð og
hamraði með fingrunum í
gluggarúðuna og raulaði fyrir
munni sjer. „Þessi blessaður
aulabárður!“ hvíslaði hann.
„Þú verður að heimsækja mig
næst, þegar þú kemur hjer á
skrifstofuna. Og ef þú býður
mjer til kvöldverðar á næst-
unni, væri jeg vís til þess að
þiggja boðið. Jeg þarf að tala
bétur við þig. Jeg —“.
Hann leít á Casson. En hann
veitti þeim enga athygli, svo
að Daniel ákvað að framkvæma
þegar það, sem honum hafði
alt í. einu dottið í hug. Hann
tók höku Maisie á.milli þumal-
og vísifingurs, dró hana snögt
að sjer og þrýsti kossi á varir
hennar. Casson karlinn hjelt
áfram hinni miður hljómfögru
barsmíð á gluggarúðuna, og
Maisie endurgalt því ófeimin
koss Daníels. Andartak stóðu
þau og störðu hvort á annað,
en þá sneri Casson sjer við.
„Vertu sæll, Danni minn“,
sagði Maisie, og gleðihljómur
var í rödd hennar.
„Verið þið sæl, og góða
skemtun“.
„Þakka þjer fyrir, drengur
minn — trallalallala“. Það var
nú meira fjörið, sem alt í einu
var hlaupið í karlangann!
I Danni fylgdi þeim til dyra,
en settist síðan aftur við glugg-
ann. •
„Asni“, muldraði hann.
„Bölvaður asninn! Hvernig í
heiminum 'gat mjer dottið í
hug að fara að kyssa Maisie?
Mjer þykir ákaflega vænt um
hana, en jeg er hreint ekki viss
um, að jeg kæri mig neitt um
að giftast henni — hún er svo
hagsýn og ráðrík. En indæl
stúlka og góður fjelagi. .Skyldi
jeg verða hamingjusamur, ef
jeg giftist henni? Þegar menn
með mitt skapferli giftast,
helga þeir alt sitt lif konu og
börnum — og jeg er ekki far-
inn að lifa enn. Líf mitt alt
hefir verið leiðinlegt og til-
breytingarlaust. Það hefir
aldrei neitt komið fyrir mig.
Og svo datt mjer þetta í hug!
Þessi koss var eins og æfintýri.
Jeg naut hans. Jeg skil ekki
enn, hvernig mjer fór að detta
þetta í hug.
Ef hann hefði verið dálítið
skarpskygnari, hefði hann vit-
að, að það var Maisie sjálf, sem
hafði gefið honum þessa snjöllu
hugmynd. En þar sem hann var
nú eins og hann var, blessaður,
hjelt hann niður á Meiggs Warf
skrifstofuna kl. 4 í þeirri sælu
trú, að hann væri einstaklega
djarfur maður og frumlegur —
án þess að hafa haft hugmynd
um það sjálfur,
III. KAPÍTULI.
Þegar læknirinn var farinn,
ræddi Gaston gráskeggur lengi
og alvarlega við dóttur sína.
Hann grjet dálítið fyrst í stað.,
En það var ekki af meðaumkv-
un með sjálfum sjer, heldur
vegna Tameu. Þegar fyrsta
sorgin og örvæntingin var lið-
in hjá, mundi stúlkan eftir því,
að faðir hennar bjóst ekki við
tárum af henni. Hún átti ætíð
að verka sterk og hugrökk —
aldrei að láta bugast. — Hún
reyndi að brosa gegnum tárin.
„Og þú vissir, að jeg var orð
inn veikur, dóttir mín?“ spurði
Gaston gamli með furðu.
„Já, faðir minn. Jeg tók eft-
ir blettunum á kinnum þínum
og höndum áður en við fórum
frá Riva, en jeg var ekki viss
í minni sök, fyr en jeg sá þig
einu sinni synda. Það er hvít
skella á hægri öxl þinni“.
„En þú snertir mig, Tamea.
Þú hefir oft látið vel að mjer
__u
„Og jeg mun gera það aftur.
Sjúkdómurinn er enn á frum-
stigi. Það er engin sýkingar-
hætta, og jeg er ekki hræðslu-
gjörn, faðir Larrieau“.
„Þegar maður sýkist af holds
veiki í þessu landi, Tamea, er
hann sviftur frjálsræði sínu.
Hann er lokaður inni á sjúkra-
húsi, sem kallað er sóttvarnar-
hús. Þar eru engir menn eða
konur, sem jeg myndi kæra
mig um að hafa samneyti við,
og jeg er hvort eð er orðinn
nógu gamall til þess að deyja.
Jeg myndi þá losna við þennan
vesæla, óhreina líkama og
kómast til móður þinnar í
Paliuli (paradís Suðurhafseyja
búa)“.
Tamea gat ekki svárað þessu
neinu. Hún skildi alt of vel,
hvað lá á bak orða hans. En
vegna þess, að hún var „dýrð-
legur heiðingi“, vakti þessi
hugsanagangur Gastons hvorki
ótta nje harm í brjósti hennar.
I augum Tameu var leyndar-
dómur dauðans engu meiri en
leyndardómur lífsins. Menn
lifðu sinn ákveðna tíma, og
þegar skeiðið var á enda runn-
ið, fóru þeir til Paliuli, ef þeir
voru verðugir þess, eins og
faðir hennar, eða til Po —
myrkraheimsins — ef svo var
ekki. Það var ekki meiri á-
stæða til þess að hryggjast yf-
ir því, þótt kærasti ástvinur
manns færi til Paliuli, en þótt
hann færi til einhverrar ná-
grannaeynnar, til þess að
dvelja þar um óákveðinn tíma.
Auðvitað myndi hún gráta, —
en hún var síðasti afkom-
andi ættar sinnar — af kon-
ungum komin — og þess vegna
bar henni skylda til þess að
taka öllu, sem að höndum bar,
góðu eða illu, með jafnaðar-
geði.
Hún strauk ástúðlega gráa
skeggið, meðan faðir hennar
talaði. Hann sagði henni frá
öllum draumum sínum og
ráðagerðum og brýndi sjer í
lagi fyrir henni að vera hlýðin
manni þeim, er hann ætlaði að
útnefna fjárhaldsmann hennar.
Tamea lofaði því hátiðlega,
og þegar hún sá, hve mjög hon
um ljetti við það, hætti hún í
eldmóði æsku sinnar að hugsa
um alt annað en reyna að hafa
ofan af fyrir föður sínum. Hún
fór upp í káetu sína og kom
að kom að vörmu spori aftur
— með harmoniku. Það var
prýðisgott hljóðfæri, sem Gast-
on gamli átti, og hafði Tamea
lært að leika á það eftir eyr-
anu. Hún settist niður og tók
að syngja og spila af fjöri
miklu, og brátt tók faðir henn-
ar undir með henni. Tamea
hafði hlotið í vöggugjöf eftir-
hermugáfu í ríkum mæli, og
um leið og hún söng, fetti hún
sig alla og bretti, svo að Gast-
on gamli ætlaði að rifna af
hlátri. Danni Pritchard heyrði
hlátrasköll hans löngu áður en
hann var kominn að „Mooreu“.
Og svo byrjaði Tamea á þjóð-
söng Frakka, „La Marseill-
aise“, og faðir hennar söng
hann, eins og Frakkar einir i
geta sungið hann.
Sunnudagnr 26. nóv. 1944,
Djákninn og drekinn
Æfintýr eftir Frank R. Stockton.
13.
hræddir við mig, — þá .hrekið þið hann burtu, og er alveg
sama, hvort hann lætur lífið á þessu ferðalagi, eða hvort
þessu illvirki. Nú var mjer farið að geðjast mæta vel að
hinum unga klerki, og ætlaði mjer -eftir nokkra daga að
fara og reyna að finna hann. En nú hefir mjer snúist hug-
ur. Jeg ætla að fara strax og finna hann og koma með
hann hingað aftur og hjer skal hann búa meðal ykkar
og jeg skal sjá svo um, að uppskeri ávexti erfiðis síns og
fórna. Nú skipa jeg ykkur að senda til þeirra æðri kirkj-
unnar þjóna, sem hlupu í burtu eins og aumingjar, þeg-
ar jeg fyrst kom hingað, og segja þeim, að þeim sje dauð-
inn vís, ef þeir stigi nokkru sinni framar fæti í þessa borg.
Og ef djáninn kemur aftur til ykkar, og þið hlýðið hon-
um ekki í einu og öllu og þjónið honum og farið eftir
kenningum hans alla æfi, þá skuluð þið hljóta hryllilega
hefnd. Það var aðeins tvennt gott í þessum bæ, djákninn
ungi og steinmyndin af mjer yfir kirkjudyrunum. Annað
af þessu hafið þið losað ykkur við og hitt fer jeg með mjer
sjálfur”.
Þegar drekinn hafði þetta mælt, skipaði hann fundar-
mönnum að fara heim, og sleit fundinum, því halinn á
honum var orðinn svo heitur, að hætta var á að hann
kveikti í ráðhúsinu.
Morguninn eftir kom drekinn til kirkjunnar og reif
burtu líkneskið af sjer, tók það í hina voldugu hramma
sína og flaug upp í loftið með það. Eftir að hafa svifið yfir
borginni góða stund, hristi hann halann reiðilega og lagði
af stað til öræfanna miklu. Þegar hann kom heim, setti
hann myndastyttuna á klettasnös eina, sem var rjett hjá
helli þeim, sem drekinn hafðist við í. Þar var líkneskjan
í svipuðum stellingum og hún hafði verið yfir kirkju-
dyrunum, og drekinn, lafmóður af þreytu eftir að hafa
flogið svo langt með svona þunga byrði, lagðist niður og
horfði með sýnilégri ánægju á myndastyttuna. Þegar
hann hafði hvílst um stund, fór hann að leita að djákn-
anum.
Hann fann þann unga mann, veikburða og hungraðan
í skugga hárra kletta. Tók drekinn hann þegar upp og
flaug með hann í helli sinn, og síðan fór hann í mýri
nokkra, þar sem hann fann rætur nokkrar og grös, sem
hann vissi að voru mjög heilsusamleg lösnum mönnum,
þótt hann hefði aldrei smakkað þau sjálfur. Eftir að hafa
borðað þetta, hresist djákninn mjög fljótt, og settist upp,
en drekinn sagði honum allt, sem fyrir hafði komið í borg
hinna aumu manna.
DAG NOKKURN, þegar
miljónamæringurinn Nicholas
Schenck var um borð í ljetti-
snekkju Tom Meighan, sá
hann hvar ung stúlka stóð
fremst á bryggjusporðinum.
„Af einhverjum óskiljanleg-
um ástæðum“, sagði Schenck
síðar„ „fjekk jeg óstöðvandi
löngun til þess að ýta við henni,
svo hún fjelli í sjóinn. Mjer til
mikillar skelfingar — gerði
jeg það. Jeg hafði ekki minstu
hugmynd um, hvort hún kynni
að synda og gerði ráð fyrir, að
jeg myndi svo hitta fokvond-
an kvenmann. En mjer til mik-
illar undrunar tók hún hárið
fimlega frá augunum, brosti
blíðlega og synti eins og selur.
„Það veit guð“, hugsaði jeg
með sjálfum mjer, ,,að þetta er
stúlkan, .sem jeg ætla að gift-
ast“. Og hann gerði það.
★
HOLLENDINGURINN Zac-
harias Jansen fann smásjána
upp árið 1590. Samanborið við
nútíma smásjá var þessi smá-
sjá Jansens mjög frumstæð.
Þegar tímar liðu fram, var hún
stórbætt af ýmsum vísinda-
mönnum, eins og Galilei, New-
ton, Hertel, Euler og fleiri. Ein
með stórfenglegustu endurbót-
unum var þó gerð 1903, þegar
ultra-smásjáin var fundin upp
og gerði mönnum kleift að
greina miljónasta hluta úr
millimeter.
★
— Sumir af kjósendum yð-
ar eru ósammála yður, sagði
kosningasmali við þingmann-
inn.
— Þjer skuluð hafa tölu á
þeim. Þegar þeir eru komnir
í meiri hluta, þá sný jeg við
blaðinu og verð sammála
þeim.
★
Árið 1812 fann Austurríkis-
maðurinn Ressel upp skipssrúf
una. 1829 bygði Ressel fyrsta
gufuskipið, sem drifið var á-
fram með skrúfu í stað vatns-
hjóla. Svíinn John Ericsson og
Englendingurinn F. B. Smith
bættu hana svo mjög.