Morgunblaðið - 11.01.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 11. jan. 1946
•lMMM*MMMMIIMMMMMMMMIIMMMMIMMMIMIMMMMMMMI*MM*fMMMMMMMMMMMM*MMMMMMMMMMMM***M*MM MMM**M ••••*••**• MM***M,******,,,,,,*****,**I,,,*,*,,*M,M,MMM,,,,M
Dularfulla brjefið
C.-fítlr lí)oi'ot/tif Í3. Jl
VLCf
Leó
immiimiMIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIMIIIIimilllllllllllllllllMIIMM*IIIIIIMMMMMIIM***M*MMM*MMMMMMMM**M*MM**««MMM*,*MMMM,MM,M,M*
11. dagur
,,Jeg þakka“. Anna sneri sjer
aftur að umræðuefninu. ,,Er
það af þeim ástæðum að þú
komst til mín?“
Elsa talaði hægt.
„Dow er nokkuð gamaldags.
Hann heldur að stúlkur geti
ekki sjeð um sig sjálfar. Og þar
sem hann er vinur þinn, heldur
hann, að þú þurfir sjerstakr-
ar verndar við, geri jeg ráð
fyrir“. Hún brosti en það var
enn alvara í augum*hennar. —
„Sjáðu til, eftir að Nick fór af
skrifstofunni, fór hann að elta
mig, líkt og hann gerði við þig
í gær. Jeg skildi þetta ekki. Jeg
á við . . “. Hún brosti dapurlega.
„Jeg hjelt að hann væri ástfang
inn af mjer. En jeg fann það
fljótt, að hann var að reyna að
fá upplýsingar um starfsemi
Dows“. Hún var hætt að brosa.
„Jeg sagði Dow þetta. Og hann
bað mig að halda áfram að fara
með honum út, meðan þeir
reyndu að komast að því, að
hverju hann stefndi. Svo jeg
hefi gert eins og hann bað mig
um, en jeg er hálf hrædd við
hann“.
Anna sagði: „Það er jeg líka.
Jeg er hrædd þegar jeg sje
hann . . en jeg hræðist líka að
sjá hann ekki. Hann . . hann
gerir mig svo óstjórnlega
hrædda“. Þetta var sannleikur.
Núverandi vinátta hans var enn
skelfilegri en óvinátta hans. —
Hún dró djúpt að sjer andann.
„Hversvegna hjelt Dow að
Nick mundi veita mjer ein-
hverja eftirtekt?“
„Vegna föður þíns“..— Augu
Elsu voru meðaumkvunarfull.
„Þú sagðir Dów, að faðir þinn
hefði með höndum mikilvægt
starf. Hann var hræddur um að
Nick mundi reyna að fá upplýs-
ingar um þetta frá þjer“.
Anna brosti ánægð.
„Hann getur það ekki. Jeg
veit ekkert um þetta“.
„Hefir hann reynt það?“
Hann hafði reynt að fá hjá
henni upplýsingar, en ekki
samskonar og Elsa hjelt. Hún
reyndi að svara þessu ekki. —
„Hann er að reyna að komast
eftir einhverju. — Jeg vildi að
faðir minn færi að koma“.
„Veistu ekki, hvenær hann
kemur?“
„Nei“.
Elsa sagði: „Farðu til Dow. ef
Nick ónáðar þig aftur. — Hann
mundi hjálpa þjer“.
Anna kinkaði kolli. „Jeg skal
gera það“. Loksins sá hún
hversu lævíslega Nick hafði
fengið hana til að vantreysta
vinum föður síns. Eftir því að
dæma, sem hún hafði heyrt í
kvöld, hafði Nick sífelt sagt
henni ósatt. Þetta um samning-
ana hlaut að vera satt hjá Elsu.
Það var of auðvelt að komast
að raun um það, hvort hún segði
satt. Nú vissi hún úr hvaða átt
hættan steðjaði.
Hún stóð upp til að fara. —
„^anske að faðir minn komi á
nrrorgun. Þá get jeg hætt að hafa
áþyggjur af Steuben“. — Hún
horfði gegnum regnvotan glugg
ann. Það var enn mikil rigning,
en þó virtist hún heldur vera
að minnka. Elsa iánaði henni
regnhlíf. „Ef til vill yerður enn
rigning á morgun“.
Elsa sagði: „Jeg kem á mánu
daginn og sæki regnhlífina. —
Jeg verð að öllum líkindum að
vinna hjerna þá“.
Um leið og Anna spenti út
regnhlífina, sá hún ljósin á
leigubíl koma hægt niður göt-
una. Þetta var sjerstök heppni,
að henni skyldi takast svona
fljótt að ná í bíl.
„Til Parke-gistihússins“, sagði
hún við bifreiðarstjórann. „Það
er fyrir sunnan Central Park“.
Hún hallaði sjer aftur og naut
þægindanna. Kvöldið hafði tek-
ist vel. Hún var glöð yfir því
að hún skyldi hafa hitt Elsu
og sú tilfinning gladdi hana, að
hún þurfti ekki að vantreysta
vinum föður síns. Regnið buldi
á bílrúðunum. Bíllinn hafði ek-
ið um stund, er hún tók eftir
því, að hann stefndi ekki í norð
ur, í sömu átt og aðalgöturnar.
Hún bankaði í rúðuna hjá bíl-
stjóranum.
„Jeg sagði Hótel Parke“.
„Jku. Hann var hvorki önug-
ur nje illúðlegur. — „Jeg þarf
ast þetta sjálfsagt. „Jeg þarf
fyrst að koma pakka í hús
hjerna niðri á Oðru Stræti. —
Þetta kemur ekki til að kosta
yður neitt meira“.
Hún vildi ekki deila við hann
og gera hann reiðan. En þetta
var einkennilegt. Hvernig stóð
á því, að þennan leigubíl hafði
borið að einmitt þegar hún
þurfti á honum að halda? Það
hafði verið ætlast til þess að
hún tæki þennan bíl. Það átti
að koma í veg fyrir það, að hún
kæmist til gistihúss síns!
Hún hafði ekki hugmynd um,
hvar þau voru stödd. Það var
ómögulegt að lesa götunöfnin í
þessu myrkri og rigningu. Og
bifreiðin fór með alt of mikl-
um hraða, til að hugsanlegt
væri að stökka úr henni. Bíl-
stjórinn gat farið með hana
hvert sem honum hafði verið
skipað. Hún varð að bíða eftir
tækifæri til að sleppa burtu.
Og þegar tækifærið kom, var
hún fljót að nota það. Vörubíll
kom út úr þvergötu og bílstjór-
inn varð að stöðva bifreiðina.
Anna opnaði hurðina og komst
út á götuna áður en bifreiðar-
stjórinn gæti stöðvað hana. —
Hann leit undrandi á hana, um
leið og hún fleygði hálfum doll
ara til hans. „Jeg kæri mig ekk
ert um að vera að útbýta pökk-
um“, sagði hún og hljóp yfir
götuna þar sem þrír eða fjórir
menn húktu. I fjarska sáust ljós
in á strætisvagni.
Hún komst upp í strætisvagn
inn og settist niður og reyndi
að dylja hræðslu sína. Hjarta
hennar barðist ákaft. Hún mundi
eftir regnhlífinni. Hún hafði ver
ið íalleg en var nú töpuð. Hún
vonaði að hún gæti keypt ein-
hverja, sem líktist henni.
Hún fór ein úr vagninum á
Sjötta Stræti. Um leið og hún
var komin niður á götuna, vissi
hún, að hún hafði farið vitlaust
að. Hún hefði átt að fara úr
vagninum á Fimmta stræti, þar
sem hún gat verið viss um það að
fólk væri á ferli. Auk þess var
þar meira af ljósum. Það var
enginn á götuhorninu. — Hún
fór yfir á suð-austur götuhorn-
ið, til að bíða þ»r eftir strætis-
vagninum, sem fór upp í borg-
ina. Hann varð að koma fljótt,
varð að koma áður en leigubíll-
inn kæmi, eða menn, sem af ein
hverjum ástæðum vildu gera
henni illt. Hún stóð fast upp
við húsið á horninu og reyndi
að fylgjast með því, sem gerð-
ist við báða enda götunnar. —
Hún var holdvot og skalf af
hræðálu við tilhugsunina um
það, sem ef til vill var að elta
hana.
| Loks sá hún ljós á hreyfingu
1 niður við norðurenda götunnar,
| ljós á leigubifreið en ekki
strætisvagni. Hún faldi sig í
skoti á húsinu og þorði ekki að
stöðva bílinn, því að hún óttaðist
I að það væri sá sami, sem hún
var nýsloppin útúr. Bíllinn þaut
framhjá og hún gekk aftur út
á gangstjettina. En um leið og
hún gerði það, sá hún þrjár ó-
ljósar verur skammt í burtu. —
Hún þóttist geta heyrt þung-
lamalegt fótatak þeirra.
Hún nötraði af ótta og stundi
hálfhátt: „Látið strætisvagninn
koma, í guðanna bænum, látið
hann koma“. Og eins og svar
við bæn hennar birtust í
fjarska óglögg ljós bifreiðar.
Fótatakið nálgaðist og varð
hærra.
Strætisvagninn kom á ná-
kvæmlega rjettum tíma. Hún
hljóp út á götuna og veifaði til
hans, um leið og mennirnir
komu að götuhorninu. Hún sá
ekki andlit þeirra, sneri sjer
ekki við, til þess að líta út um
gluggann. Hún fjell niður í
sæti rjett aftan við vagnstjór-
ann og lokaði augunum.
Hræðslan rann ekki af henni,
fyrr en hún var komin upp í
herbergi sitt. Kjóllinn hennar
var ónýtur, sömuleiðis hattur-
inn. Skórnir voru rennvotir. En
henni stóð á sama. Að baki
læstrar hurðarinnar var hún ör-
ugg. Það var ekki fyrr en hún
hafði farið í heitt bað og var kom
inn í silkisloppinn sinn, að hún
mundi eftir litlu hvítu umslög
unum, sem henni höfðu verið
fengin með lyklinum. — Gat
það verið, að Jim væri kominn
aftur? Hún opnaði eitt umslag.
I því var smáblað, sem á var
ritað, að Steuben hefði spurt
eftir henni. Hún opnaði annað
og í því var hið sama. Um leið
og hún opnaði þriðja umslagið,
hringdi síminn.
„Anná!“ Nick var í símanum
og virtist í mjög æstu skapi.
„Er alt í lagi hjá þjer?“
„Já, jeg hefi það ágætt“, hún
reyndi ekki að dylja háð sitt.
„Hefi það alveg prýðilegt“, end
urtók h.ún.
„Guði sje lof“, sagði hann.
„Jeg hefi verið að Kringja til
þín síðan. snemma í kvöld. Jeg
var farinn að verða áhyggju-
fullur. Ef jeg hefði vitað hvar
þú varst, mundi jeg hafa sótt
þig“.
En jeg slapp, hugsaði hún. —
Svo hló hún hátt.
„Jeg hefi skemmt mjer ágæt
lega í kvöld“, sagði hún. „Jeg
skil ekki hversvegna þú ert að
hafa áhyggjur af því, sem jeg
geri“.
BEST AÐ AUGLYSA
í MORGUNBLAÐINU
Stríðsherrann á Mars

•enflfaiaqa
Eftir Edgar Rice Burroughs.
109.
„Heldur þú, Salensus Oll, að kona manns eins og hann
er, sá sem þarna berst“, hrópaði hún, „myndi nokkru
sinni leggjast svo lágt að svívirða minningu hans, væri
hann látinn, með því að taka sjer minni mann að maka?
Er til í nokkrum heimi maður slíkur sem John Carter,
prins af Helium? Er nokkursstaðár nokkur maður til,
sem fyrir konuást leggur sig í þúsund hættur um allan
þenna hnött?
Jeg, Dejah Thoris, prinsessa af Helium, er hans að
eilífu. Hann barðist fyrir mig og vann mig. Ef þú ert
liraustur maður, þá munt þú heiðra hreysti hans og hlífa
lífi hans. Gerðu hann að þræli, ef þú vilt. Salensus Oll,
en þyrmdu lífi hans. Jeg vildi heldur vera ambátt með
honum, en drotning í Okar“.
„Hvorki þrælar nje drotningar skipa Salensus Oll fyr-
ir verkum“, svaraði jeddak jeddakanna. „John Carter
skal deyja eðlilegum dauða í nægtabrunninum, og sama
dag og hann gefur upp andann, skal Dejah Thoris verða
drotning mín“.
Jeg heyrði ekki svar hennar, því þá fjekk jeg rothögg
á höfuðið, og þegar jeg kom til sjálfs mín aftur, voru
aðeins nokkrir varðmenn eftir með mjer í áheyrnar-
salnum. Um leið og jeg opnaði augun, otuðu þeir að mjer
sverðsoddum og báðu mig að rísa á fætur.
Þeir leiddu mig eftir löngum göngum, uns jeg hjelt
okkur vera nærri miðbiki hallarinnar. Var þar herbergi
allstórt og á miðju gólfi þess var djúpur brunnur og hjá
honum stóðu allmargir verðir og biðu mín. Einn þeirra
hjelt á löngum kaðli í hendinni, og tók hann að rekja
hann sundur, er við nálguðumst.
Við vorum um 50 fet frá mönnum þessum, þegar mjer
lanst eins og jeg vera stunginn í einn fingurinn, hvað
eftir annað.
Andartak var jeg hissa á þessari einkennilegu tilfinn-
ingu, en svo mundi jeg eftir hringnum góða, sem prins
Talu hafði gefið mjer, er jeg fór frá Marentina.
Professor Charles Townsend
Copeland var eitt sinn spurður
hvernig á því stæði, að hann
hjeldi áfram að búa á efstu
hæð í Hollis Hall. — Herbergi
hans var lítið og heldur óásjá-
legt og vinur hans stakk upp á
því, að hann flytti.
— Nei, svaraði Copey, nei,
svo lengi sem jeg lifi mun jeg
búa á efstu hæð. Það er eini
staðurinn í Cambridge, þar sem
drottinn einn er fyrir ofan mig.
Hann þagnaði augnablik og
bætti svo við. — Hann hefir
feiknin öll að gera . . en hann
hefir ekki hátt.
★
Negrapresturinn var að tala
um fyrir einum úr söfnuði sín-
um, gömlum negra að nafni
Montgomery Lee. Gamli karl-
inn var drykkfeldur og lýginn.
— Hvernig stendur á því,
sagði presturinn, að þú fæst
ekki til að trúa því, að Helvíti
sje til? Hefurðu ekki heyrt um
elda Helvítis? Veistu ekki, að
fyrir þjer liggur ekkert annað
en að brenna og kveljast um
alla eilífð?
— Já, jeg hefi heyrt talað
um þetta, svaraði Lee gamli, en
jeg held ekki að nokkur maður
mundi lifa þennan skolla af.
+
Baltimore Johnson hafði far-
ið úr skyrtunni og sat úti á
bletti og týndi úr henni pödd-
urnar. Vinur hans gekk framhjá
og spurði:
— Hvað ertu að gera, Balti-
more?
— Gá að stærfræðipöddum.
— Stærðfræðipöddum? — Af
hverju ertu að kalla þær það?
— Vegna þess, að þær auka
ólíðan mína, draga frá ham-
ingju minni, deila blóði mínu
og margfaldast hraðar en sjálf-
ur skrattinn.
★
Gömul kona gekk að kistu
mannsins síns, hristi höfuðið,
andvarpaði og sagði:
i — Vesalings Henry, jeg vona
þú hafir farið þangað sem jeg
býst við að þú sjert ekki.
★
— Heyrðu Gunnar, húsbónd
inn minn sagði í morgun að jeg
yrði að sýna kurteisi og skyn-
bragð, þegar jeg þjónaði gest-
unúm. Hvað á hann eiginlega
við?
— Jeg skal skýra þetta fyrir
I þjer, Knútur minn. I morgun
gekk jeg inn í baðhefbergi og
það var kona í baðkerinu. Jeg
sagði: — Afsakið þjer, hérra, og
flýtti mjer út. „Afsakið þjer“
var kurteisi, en ,,herra“ var
skynbragð.