Morgunblaðið - 16.03.1946, Blaðsíða 14

14
MOBQUNBLADlö
Laugardagur 16. mars 1946
jniMeniiiiuiiiuiiinimufUiUuaMiiiiiiiiimi
- &
ÁST í IMEIMUM
£ftir JJaijtor Ctatdtuett

nmiiiiiiiiiiHiniiiuiiiii' ■
iuiiiiiiiiiiiiiiii
ióa Lan.gsok.kiLr
43. dagur
Amalía þagði. Stúlkan hafði
ijett fyrir sjer. Einhverntíma
— ef til vill mjög bráðlega —
-wtyndi hún fá að vita alt af
Tjetta. Menn voru miskunnar-
fhfesir. Kannske myndi einhver
segja henni alla söguna af ein-
skærri illgirni — alla rang-
snúna og afbakaða. Amalía
vissi, að Mary var afar tilfinn-
wiganæm. þó að hún virtist ró-
’*e g á yfirborðinu. Það var ekki
að vita, hverjar afleiðingar það
wsjmdi hafa, ef hún heyrði
tta af vörum ókunnugra. En
Arnalía hikaði. Þegar öllu var
á botninn hvolft, var Mary
ekki enn orðin fjórtán ára.
Rvað gat hún vitað um ástríð-
ur mannanna? Myndi hún ekki
áfellast foreldra sína?
Loks sagði hún í örvæntingu:
,,Einu sinni var eg gift Alfreð
Líndsey".
Mary tók viðbragð. Hún
liörfði fast á móður sína.
Amalía neri saman höndun-
um. ,,Við — við áttum þá öll
heima hjer á Uppsölum. Faðir
þirm kom heim, til þess að vera
fc brúðkaupinu. Faðir þinn og
jeg — eh — við komumst að
þeirri niðurstöðu. að við unn-
ttin hvort öðru hugástum. Svo,
nokkrum mánuðum síðar, skildi
jeg við Alfreð — og giftist föð-
ur þínum“.
„Skildir við Alfreð!“ endur-
tók Mary.
Amalía hleypti brúnum. „Þú
veist, hvað hjónaskilnaður er,
Mary. Það er að vísu ~— eh —
fremur sjaldgæft. að hjón
skilji. En það getur stundum
verið nauðsynlegt“. Augu Mary
höfðu ekki vikið frá andliti
rnóður hennar. Amalía vissi
ekki. hvað hún ætti að ráða af
svip dóttur sinnar. Svo varð
feenni alt í einu ljóst, að Mary
Rorfði á hana með aðdáun.
„Mamma!“ sagði Mary, og
feðhdi furðu í röddinni. ,,Þú
Klýtur að hafa verið mjög hug-
mkk!“
Mary virti móður sína fyrir
sjer með vaxandi áhuga.
Mamma var þá ekki leiðinleg!
Hún hafði verið kjarkmikil,
wng og sterk. Hún hafði haft
djörfung til þess að bjóða heim
irtum byrgin! Hún hafði gert
sig seka um hneykslanlegt og
»• senn rómantískt athæfi! Og
pabbi! Hve hann hlaut að hafa
verið fallegur og glæsilegur!
Máry komst að þeirri niður-
stöðu, að henni hefði aldrei
jþótt eins vænt um foreldra sína
og á þessu andartaki,
„Þess vegna er það, að fjöl-
skyldurnar heimsækja ekki
fevor aðra“, sagði hún dreym-
andi röddu. „Alfreð frændi
lilýtur að hafa tekið þetta mjög
nærri sjer — var það ekki?“
Amalía hreyfði sig órólega.
„Jú — jeg geri ráð fyrir því“,
ansaði hún. Hún liafði ekki enn
«áð sjer eftir undrunina yfir
því; sem hún sá í svip dóttur
sinnar. „En hann er skynsam-
ar maður. Jeg er viss um, að
bann ber engan kala til okkar
I&rigur. En okkur fanst — við
hjeldum, að það myndi best
fyrir alla aðila, að fjölskyld-
trrnar hefðu ekkert saman við'
bvor aðra að sælda“.
,.Já“, svaraði Mary. „Jeg skil
það vel. Alfreð var að spyrja
um þig, mamma. Af hverju
skyldi hann aldrei hafa kvænst
aftur?“
„Hvað heldurðu að jeg viti
um það!“ svaraði Amalía ó-
þolinmóðlega. „Honum hefir
sennilega þótt það meira en
nóg, að vera giftur tvisvar".
Hún þagnaði. „Hvað var hann
að spyrja um mig, Mary?“
sagði hún svo.
„Hann langaði til þess að
vita, hvort þú værir ennþá
falleg“. Mary einblíndi á móð-
ur sína. ,.Jeg vissi það ekki
þá. En jeg veit það nú. Honum
þykir enn vænt um þig“.
Amalía reis á fætur. Það var
annarlegur hljómur í rödd
hennar. „Mary — faðir þinn
verður mjög reiður. Jeg —• jeg
hygg, að þú ættir að segja hon-
um þetta sjálf. Þú skalt segja
honum það, sem jeg var nú að
segja þjer. En jeg vil ekki vera
viðstödd, þegar þú gerir það“.
Mary kinkaði kolli. Dular-
fult bros ljek um varir henn-
ar.
„Jeg veit, að hann bannar
þjer að fara þangað niður eft-
ir oftar. Og þú verður að hlýða
honum“.
„Börn eiga ekki að hlýða
heimskulegum skipunum“,
sagði Mary rólega. „Og jeg
hefi gamán af að heimsækja
frændfólk mitt“.
„Mary!“ sagði Amalía ásak-
andi. „Hvernig dettur þjer í
hug að segja þvílíkt og annað
eins! Þú hlýtur að skilja, að
foreldrarnir verða að hafa vit-
ið fyrir börnum sínum, á með-
an þau eru of ung og óþroskuð
til þess að geta sjeð fótum sín-
um forráð sjálf“.
„Nei“, ansaði telpan. „Jeg
skil það ekki. Auk þess er jeg
ekki barn lengur. Jeg er orðin
nógu gömul til þess að hafá
sjálfstæðar skoðanir. Jeg held,
að pabbi muni skilja það. Hann
er vanur að hlusta á það, sem
jeg hefi að segja“.
★
Jerome var náfölur af reiði.
Hann sat andspænis Mary í
herbergi hennar. Hún hafði
beðið hann að finna sig þang-
að eftir kvöldverðinn.
En þótt Jerome væri nær
mállaus af reiði, var Mary fylli
lega róleg. „Þú mátt ekki á-
saka mömmu“, sagði hún. „Hún
hafði ekki hugmynd um, að
jeg fór þarna niður eftir, fyrr
en jeg sag’ði henni það. Jeg fór
að heiman án þess hún vissi.
Þegar jeg kom heim, var hún
mjög reið við mig. Jeg krafð-
ist þess, að hún segði mjer alt
af ljetta. Og hún ljet loks til-
leiðast. Jeg er ekki hneyksluð.
Þvert á móti dáist jeg að ykk-
ur“. Svo bætti hún við, hugs-
andi á svip: „Jeg hefði vitan-
lega hreint ekki þurft að segja
ykkur neitt frá þessu. En það
hefði ekki verið rjett nje skyn-
samlegt að fara á bak við ykk-
ur. Það borgar sig aldrei11.
Jerome hafði aldrei lagt
hendur á dóttur sína. En nú
var hann kominr á fremsta
hlunn með að gefa henni eftir-
minnilega ráðningu. Hann sagði
reiðilega: „Þú vissir, að jeg
vildi ekki, að þú færir þarxia
niður eftir. Þú óhlýðnaðist
mjer af ásettu ráði!“
Mary fölnaði. Hún, var hrædd
við föður sinn — í fyrsta sinn
á ævinni. En hún hvikaði ekki
undan augnaráði hans.
Jerome espaðist við það, hve
róleg hún var. Hann reis snögt
á fætur, gekk til Mary og rak
henni utanundir. Mary gaf
ekkert hljóð frá sjer. Hún
reigði höfuðið aðeins meira.
Eörin, eftir fingur Jerome, sá-
ust greinilega á vanga hennar.
Hún horfði fast á hann. Jerome
hataði sjálfan sig alt \ einu fyr
ir að hafa slegið hana. Rödd
hans titraði örlítið, þegar hann
tók aftur til máls.
„Þú verður að gera þjer ljóst,
að þú mátt ekki fara þangað
oftar“.
„Jeg get ekki skilið það, fað-
ir minn. Ef nokkur hefir ástæðu
til þess að vera reiður, þá er
það Alfreð frændi, — ekki þú.
Þú tókst mömmu frá honum“.
„Það var heimskulegt af
móður þinni að segja þjer
þetta“, sagði Jerome. „Hún
hefði átt að vita, að þú ert enn
of ung til þess að skilja það.
Einhvern tíma gerir þú það ef
til vill. Og þá skilurðu um leið,
hvers vegna jeg verð að banna
þjer að fara þangað niður eft-
ir oftar. Mjer þykir fyrir þessu,
góða mín“.
„Ef þetta er skipun þín, mun
jeg hlýða“, sagði Mary lágt.
„Þakka þjer fyrir,. Mary“,
Jerome yfirgaf herbergið. Hann
hafði ætlað að fara á fund
Amalíu og segja við hana nokk
ur vel valin orð. En hann hætti
við það. Honum leið illa. Það
var eins og hann hefði nú glat-
að einhverju dýrmætu. Hann
vildi vera einn,
FIMTI HLUTI.
Filip • snæddi kvöldverð á
Uppsölum kvöldið eftir. Hann
sá, að Amalía var óeðlilega ró-
leg og það brá fyrir óheilla-
vænlegum glampa í augum Je-
rome, í hvert sinn, sem hann
leit á konu sína. En hann var
jafn vingjarnlegur við Filip og
endranær.
Filip hafði meðferðis dálítinn
böggul. „Jeg er hjerna með
ljóðabók eftir Shelley og nokk
ur smálög eftir Brahms", sagði
hann. „Það er handa Mary. Jeg
var búin að lofa henni þessari
Ijóðabók, en gleymdi því svo
aftur“. Hann hló við. „En Mary
gleymdi því ekki. Hún kom til
þess að sækja hana í gær“.
Amalía hreyfði sig órólega.
Jerome svaraði brosandi:
„Mary hefir ekki þann góða
eiginleika að vera þolinmóð.
Hún leggur einnig mikla á-
herslu á, að menn efni loforð
sín“.
Filip var þakklátur Jerome
fyrir þetta svar. Jerome var
mjög háttvís, og það var ein
af ástæðunum til þess, að Fil-
ip hafði ætíð dáðst að honum.
Filip vjek talinu að öðru.
Hann hældi Amalíu fyrir, hve
blómin hennar væru falleg.
„Þú ert fyrirmyndar húsmóð-
ir, Amalía", sagði hafln.
Jerome hló. „Það er naumast
að þú skjallar konu mína í
kvöld“.
H •-> K **rs'
Eftir Astrid Lindgren,
4.
En það sem olli mestri undrun hjá Tuma og Önnu,
var apinn, sem sat á öxl ókunnu telpunnar. Það vúr svo
lítill apaköttur, klæddur í bláar buxur, gulan jakka og
hvítan stráhatt.
Lóa fór út á götuna og lagði af stað. Hún gekk með
annan fótinn á gangstjettinni, en hinn í göturæsinu. —■
Bráðlega kom hún aftur og þá gekk hún aftur á bak.
Það var til þess að hún þyrfti ekki að snúa sjer við,
þegar hún færi heim. Þegar hún var fyrir framan hliðið
hjá Önnu og Tuma, nam hún staðar. Börnin litu hvert
á annað. Að lokum sagði Tumi:
— Af hverju gekkstu aftur á bak?
— Hversvegna jeg gekk aftur á bak? sagði Lóa Erum
við kannske ekki í frjálsu landi? Má maður ekki ganga
eins og maður vill helst? Annars skal jeg segja þjer, að
í Egyptalandi gengur allt fólk svona og engum finnst
það nokkuð undarlegt.
— Hvernig veistu það? spurði Tumi. Þú hefir þó lík-
lega ekki verið í Egyptalandi?
— Hvort jeg hefi verið í Egyptalandi! Jú, það geturðu
reitt þig á. Jeg hefi farið um allan hnöttinn og sjeð
margt miklu merkilegra en fólk, sem gengur aftur á bak.
Mjer þætti gaman að vita hvað þú hefðir sagt, ef jeg
hefði gengið á höndunum, eins og fólkið gerir í Austur-
Indlandi?
—- Nú skrökvarðu, sagði Tumi.
Lóa hugsaði sig svolítið um.
— Jáv það er rjett hjá þjer. Jeg er að skrökva, sagði
hún stúrin.
— Það er ljótt að skrökva, sagði Anna, sem nú fyrst
vogaði að opna munninn.
— Já, það er voða ljótt að skrökva, sagði Lóa, enn
stúrnari. En jeg gleymi því svona stundum, skiljið þið.
Og hvernig getið þið eiginlega búist við því, að lítið barn,
sem á mömmu, sem er engill og pabba, sem er negra-
kóngur, og sem hefir verið að flækjast um höfin alla sína
Stúlka nokkur uppi í sveit
var að mjólka, þegar stórt naut
kom þeysandi -yfir völlinn og
stefndi í áttina til hennar. Þeir.
sem viðstaddir voru, lögðu á
flótta, en sáu sjer til mikillar
undrunar, að stúlkan hjelt hin
rólegasta áfram vinnu sinni og
leit ekki einu sinni við, þegar
nautið kom másandi og blás-
andi, stoppaði svo alt í einu í
rúmlega meters fjarlægð frá
henni og rölti svo dapurlega
burtu.
„Varstu ekki hrædd?“ spurðu
allir í einu hljóði.
„Ekki vitund. Svo vildi til,
að jeg vissi það, að þessi, sem
jeg var að mjólka, er tengda-
móðir nautsins“.
★
Það var kominn matartími,
og Mangi gamli var ekki enn
kominn heim. Jón, smaladreng
urinn, var því sendur til að
leita að honum. Hann fann
* , ,
hann standandi 1 skogarkjarri
skamt frá bænum.
„Það er farið að dimma,
Mangi minn“, sagði strákur.
„Já“.
„Maturinn bíður“.
„Já“.
„Ertu ekki orðinn svang-
ur?“
„Jú“.
„Jæja, ætlarðu þá ekki að
koma heim?“
„Nei“.
„Hvers vegna ekki?“
„Get það ekki“.
„Hvers vegna?“
„Fastur í refagildru“.
★
Kvikmyndaleikarinn Otto
Kruger, sem einu sinni var
loftskeytamaður,. hafði kent
konu sinni að senda og taka á
móti loftskeytamerkjum. — í
veislu einni á heimili þeirra
sendi hann með hnífi sínum
eftirfarandi fyrirspurn til konu
sinnar: „Eigum við meira af
kjöti?“
Menn geta gert sjer í hugar-
und, hversu undrandi hann
varð, er einn gestanna svaraði
aftur á morsi: „Takk fyrir, en
við erum orðin pakksödd“.
*
Mentask.nemandinn: „Hvað
gerðirðu við skyrtuna mína?“
Herbergisfjelaginn: „Sendi
hana í þvott“.
Mentask.nemandinn: „Drott-
inn minn! Öll Sturlungaöldin
vár skrifuð á manchetturnar“.
Á
Faðirinn: — Hvers vegna
varstu látinn sitja eftir í skól-
anum?
Sonurinn: — Jeg mundi ekki
hvar Batavía var.
Faðirinn: — Jæja, reyndu þá'
að muna framvegis, hvar þú
leggur frá þjer hlutina.