Morgunblaðið - 21.11.1946, Blaðsíða 5

Fimtudagur 21. nóv. 1946
MORGUNBLAÐIÐ
5
Englandsför íslenskra knafttspyrnumanna
MJER hefir skilist á mörgum
áhugamönnum um málefni
knattspyrnunr ar hjer, að þá
mundi fýsa að frjetta meira af
för Reykvísku knattspyrnu-
mannanna til Englands í haust
Og þá einkum um kappleikina
sem háðir voru og um árangur
fararinnar yfirleitt.
Svo sem kunnugt er var
flokknum boðið til Englands af
Isthmian League, sem er eitt
elsta og þekktasta samband á-
huga knattspyrnufjelaga í Eng-
landi. Upphafsmenn ferðarinn-
ar voru þeir Mr. Victor Rae
hinn góðkunni knattspyrnu-
'dómari, sem hjer dvaldi á stríðs
árunum og Mr. Stanley Rous
hinn voldugi framkvcamdar-
stjóri enska knattspyrnusam-
handsins. Ritari Isthmian Leuge
Mr. Andrew T. Ralston annað-
Ist með prýði undirbúning all-
ann vegna dvalar flokksins í
London.
Flokkurinn kepptí fimm leiki,
þar af fjóra í London og einn
í Oxford. Mörkin fjellu þann-
§g að flokkurinn skoraði 11
mörk, en fekk á sig 15. — Við
töpuðum þremur leikjanna,
einn varð jafntefli og einn
vanst. Það má því segja, að
frammistaða flokksins hafi ver-
Ið góð eða jafnvei ágæt ef mið-
að er við markatöluna eina
gaman.
Við sem för þessa fórúm,
höfðum alls ekki gert okkur
vonir um að vinna nokkurn
leik, eða yfirleitt að sleppa eins
vel út úr leikjunum og raun
varð á. Við höfðum heldur ekki
búist við neinu „oursti“. — En
’útkoman 11:15 er sannarlega
betri árangur en iafnvel þeir
bjartsýnustu þorðu að vona.
Jeg hafði vissulega búist við
&ð mæta sterkari mótherjum en
raun varð á. En jeg verð um
leið að segja það, að jeg bjóst
einnig við að okkar flokkur
gæti sýnt mpn sterkara spil en
hann gerði. Jeg held að mjer
sje óhætt að fullyrða, að öll
þau lið, er við kepptum við í
ferðinni, að e. t. v. einu und-
anskildu, mundu tapa fyrir
okkar mönnum, ef keppt væri
S vellinum hjer heima. Ekki þó
feingöngu vegna bess, að hinn
harði völlur okkar mundi draga
hin ensku lið svo mjög niður,
heldur vegna þess að mjög fáir
okkar leikmanna sýndu í kapp
leikjunum í Englandi, hinn
raunverulega styrkleika sinn,
heldur voru allverulega lakari
en þeir eru í kapnleikjum hjer
heima.
'Aðeins grasvellir.
Þessi för hefir enn einu sinni
sannfært mig og alla þá, sem
í förinni voru um það, að því
aðeins geta íslenskir knatt-
spyrnumenn vænst nokkurs
verulegs árangurs í keppni við
Úrvalslið annara þjóða, að
Eftir Björgvin Schram
Endlandsfararnir fengu að æfa á hinum ágæta vclli Arsenal, Highbury, og er myndin tekin
þar á undan æfingunni. Frá vinstri sjási í fremri röð: Gunnlaugur Lárusson, Kristján Olafsson,
Anton Sigurðsson, Hermann Hermannsson, Karl Guðmundsson og Albert Guðmundsson. — Aft-
ari röð: Sigurjón Jónsson, Sigurður Ólafsson, Ólafur Hannesson, Einar Pálsson, Valtýr Guð-
mundsson, Snorri Jónsson, Jón Jónasson, Sveinn Helgason, Ellert Sölvason, Þórhallur Einars-
son, Birgir Guðjónsson, Hafsteinn Guðmundsson, fulltrúi Arsenal og Björgvin Srhram, farar-
stjóri. — Þeir af knattspyrnumönnunum, sem fóru um París, voru ekki komnir til London, þeg-
ar myndin var tekin.
komið verði hjer upp grasvöll-
um til æfinga og keppni. — I
öllum öðrum löndum, sem við
þekkjum til, er knattspyrna iðk
uð á grasi eingöngu. Það er því
augljóst mál, að ef við ætlum
okkur að þreyta keppni í knatt
spyrnu utanlands með nokkr-
um árangri, þá verðum við að
æfa og keppa njer heima á
samskonar völlum og þeim, sem
okkur er boðið upp á annars
staðar. Það yrði of langt mál
að Iýsa því nú, hversu knatt-
spyrna leikin á góðum gras-
velli, er margfalt skemtilegri
og betri íþrótt, heldur en ef leik
ið er á hörðum velli.
Það er í rauninni um alt aðra
„teknik“ að ræða þegar leikið
er á grasi. í fáum orðum sagt,
knattspyrnu á að ieika á mjúk-
um velli en ekki hörðum.
Það var óneitanlega hart að
horfa upp á það ieik eftir leik,
að okkar dugl.egustu og örugg-
ustu knattspyrnurnenn urðu að
láta í minni pokann og tapa
vegna þess, að þeir kunnu ekki
tökin á því, að leika á hinum
mjúku grasvöilum, en eru raun
verulega betri ieikmenn en
margir í liðum mótherjanna, ef
leikið væri við skilvrði sem þeir
eru vanir. Þetta átti þó ekki við
hvað Albert snerti eða Karl,
sem báðir eru orðnir vanir að
leika á grasi og sáum við strax
hversu vel þeir kunnu lagið á
i því að fóta sig á grasinu.
Lítið jafnvægi.
Einkum var þó áberandi hve
okkar menn voru óvissir í öll-
um hreyfingum og sýnilega út
úr jafnvægi, vegna þess, að
grasið er vitanlega hálla en mal
arvöllur. Einnig voru okkar
menn yfirleitt áberandi seinni
að hlaupa en mótherjarnir, sem
stafar af því, að þeir eru óvanir
að þungt sje und'r fótinn. Vit-
anlega há þessi umskifti, hvað
völlinn snertir, mönnum mis-
jafnlega mikið, og sumir stóðu
sig eftir atvikum sæmilega, en
yfirleitt fannst mier útkoman
vera sú, að oklrar sterkustu
menn urðu rjett meðalmenn.
| Þetta er staðreynd, sem eng-
in ástæða er til aö fara í laun-
kofa með. Jeg hefi áður (í
Þýskalandsferðinnx 1935), sjeð
þessa sömu breytingu á knatt-
spyrnumönnum vorum, enda

Nær Anton knettinum? Hann er hjer að verja skot, sem hann
fær á markið á æfingu á Highbury-vellinum í London,
velli Arsenal.
orðið fyrir því sjáifur. Þótt vall
ar breytingin sje höfuð orsök-
in, þá eru þó ýms önnur atriði
sem hjer koma til greina og öll
verða til þess að ctraga úr getu
manna. Jeg hygg að tauga-
óstyrkur, vegna skorts á
reynslu í áríðandi og mikils-
varðandi kappleikium,, sje at-
riði sem mikil ánrif hefir. —
Loftlagsbreyting, breytt matar-
æði o. fl„ vei'ður allt til að
minka getuna, þegar leikið er
fjarri heimalandinu.
En geti þessi ferð orðið til
þess að koma meira skriði á hið
mikla og aðkallandi áhuga og
nauðsynjamál ísl. knattspyrnu
— grasvallarmálið — þá borgar
það förina margfalt.
Hvert á að fara?
Ymsir hafa haldið fram þeirri
skoðun, að við iiefðum frekar
átt að senda knattspyrnuflokk-
inn til Norðurlanda en til Eng-
lands og hafa þeir eflausi nokk
uð til síns máls. Það er hins-
vegar .athugandi í þessu sám-
bandi, að ef þessi flokkur, sem
var úrval úr Reykjavíkurfje-
lögunum og raunverulegt lands
lið, hefði farið til Norðurlanda,
þá eru miklar likur til þess,
að flokkurinn hetði þurft að
keppa við bæjar- eða landslið.
En jeg álít, að á meðan knatt-
spyrnan er niðri t þeim öldu-
dal, sem hún er í bjer hjá okk-
ur, þá sjeu slíkir móthei-jar of
sterkir heim að sækja og því
sje mikið vafamál hvort för til
Norðurlanda haf.i verið tíma-
bær í sumar. Nú kunna menn
að spyrja hvort það sje ekki
einmitt í Englandi sem vænta
megi hinna sterkustu mótherja
í knattspyrnu. Þvi er tíl að
svara, að knattspyrnan í Eng-
landi skiftist eiginlega í tvær
greinar, ahugamanna og at-
vinnumanna. Kjarninn í enskri
knattspyrnu er í stvinnumanna
fjelögunum og áhugi almenn-
ings að langmestu Ieyti bund-
inn við þá grein. Ahugamanna-
fjelögin eru því, ef svo má
segja í skugganum af hinum
stóru og voldugu atvinnufjelög
um og það var meðal annars
þess vegna, sem við í haust gát
um í kyrþey leitt hesta okkar
saman án þess að um bæja-
keppni eða landskeppni væri að
ræða.
Með ferð til Englands gátum
við því hvorttveggja í senn,
keppt við ágæt fxelög áhuga-
manna og þannig áunnið okkur
dýrmæta reynslu og vitneskju
um hvar við stondum, jafn-
framt því, sem við íengum tæki
færi til að sjá sterkustu flokka
atvinnuknattspyrnumanna
keppa, sem telja má hiklaust,
að sýni, er þeir keppa heima
hjá sjer, þá bestu knattspyrnu
sem völ er á i heiminum. Þeg-
ar, þessi ati’iði eru tekin til
greina, þá tel jeg að England
(Framh. á bls. 12).