Morgunblaðið - 21.11.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIE
Fimtudagur 21. nóv. 1946
BLÓÐSUGAN
Cfti' JoL n Cjoodivi
n
ÍiQiiiiiiniiimiumiiiTnimnniiniiiiiiiiimnniiuiiiiiiiiiiiiiiii
iiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimiiiiiiiiiimiiiiira
44. dagur
Það var sýnilegt, að mönn-
unum kom eitthvað ekki sem
best saman, því Outhwaite var
orðinn hávær og leit helst út
fyrir áflog. Þó varð það úr, að
spunamaðurinn sneri frá og
fór. Aftur á móti kom Linke
inn í garðinn og var ofurlítið
valtur á fótunum. Hann sett-
ist niður alt í einu á sama
hringbekkinn og Massingham
sat á, án þess að taka eftir hon-
um, og reyndi með litlum ár-
angri að kveikja í vindilstúf,
sem hann hafði í munninum.
En einhvernveginn vildu vind
illinn og eldspýtan aldrei hitt-
ast.
— Gott kvöld, Linke, sagði
kosningasmalinn, rólega.
Linke hrökk við.
— Nú, það er hr. Massing-
ham? Jæja, við unnum, fanst
yður það ekki.
Hann fleygði frá sjer stúfn-
um og tók upp nýjan vindil.
— Já, svo var yður fyrir áð
þakka, Linke, sagði Massing-
ham ofurlítið háðslega, — þjer
gerðuð okkur ómetnlegan
greiða, og hafið heldur ekki lát
ið dygðina hafa launin í sjer
fólgin.
Linke sperrti eyrun, og á-
girndarglampa brá fyrir í aug-
um hans.
— Finnst yður þá ekki, að!
þjer gætuð gefið mjer ein-
hverja uppbót? Massingham
leit á hann með forvitni.
— Nú, svo þjer hafið þá feng
ið peninga fyrir viðvikið? ann-
að sagði hann ekki, en horfði
á manninn.
— Já, svaraði Linke, jeg
f jekk þetta hundrað í viðbót. j
En mjer finnst það væri ekki
úr vegi, að jeg fengi eitt hundr-
að enn fyrir að halda mjer
saman fyrir fult og alt. Og hús-
bóndi yðar hefir efni á því.
Hver taug í líkama Massing-
hams skalf. Veikur grunur,
sem lengi hafði læðst í huga
hans, en ekki tekið á sig fasta
mynd fyrr en nú, varð nú að
vissu. Sir Melmoth Craven ^
hafði þá borgað þessum manni
fyrir verk hans. Það kom í-
skyggilegur glampi í augu
Massinghams, og hann var
gripinn viðbjóði. En hann stilti
sig og sneri sjer að Linke.
— Við skulum nú sjá . .. . I
hvað var það nú, sem þjer haf- j
ið fengið alls? Jeg skal sjá,1
hvort jeg get gert nokkuð fyr-
ir yður.
En þá var eins og munni!
Linkes væri snarlæst. Enda
þótt hann væri allmjög undir j
áhrifum víns, rann það upp!
fyrir honum, að hann hefði
hlaupið á sig.
— Jeg skil ekki, hvað þjer
eruð að fara, sagði hann og
stóð upp. — Það er víst best að
fara að komast heim.
Massingham gerði enga til- j
raun til að halda aftur af hon-
um, en sat kyrr og hleypti
brúnum í myrkrinu.
,r— Guð minn góður. Getur
aönað eins og þetta skeð? sagði
hann við sjálfan sig. Hann sat
þarna dálitla stund enn og velti
málinu fyrir sjer. En þá stóð!
hann snöggt upp og flýtti sjer
burt.
Eftir tíu mínútna gang kom
hann að litlu húsi í afskektri
götu, þar sem Outhwaithe átti
heima. Hann kom sjálfur til
dyra, og þegar hann sá hver
komumaður var, gaf hann hon-
um illt auga.
— Hvað viljið þjer? spurði
hann stuttaralega.
— Þjer hafið víst fengið
fimmpundaseðil hjá Linke, eða
að minsta kosti kom það fram
við rjettarprófið. Jeg vildi
gjarna vita, hvort þjer eigið
seðilinn enn, þótt það sje nú
annars ólíklegt. En ef svo er ..
— Hvern djöfulinn varðar
þig um það? sagði Outhwaite
og fitjaði upp á trýnið. — Jeg
hefði ekki snert á þessum skít-
ugu skildingum ef jeg hefði
vitað, að það væri Orme til
miska. En þessi asni Linke ....
— Einmitt, sagði Massing-
ham. — Jeg ætla að athuga
það mál nánar. Jeg skal gefa
yður tíu pund fyrir seðilinn ef
þjer getið látið mig fá hann.
Maðurinn glápti á hann, al-
veg steinhissa.
— Gott og vel. Þú skalt fá
han fyrir tíu pund, tíu pund
fyrir fimm get jeg gjarnan
þegið. Og það vill svo til, að
jeg á seðilinn enn.
Hann fór síðan inn og kom
aftur með fimmpundaseðil, sem
hann afhenti Massingham og
fjekk tíu pund í staðinn.
— Engar spurningar og um
að gera að þegja, sagði Mass-
ingham stuttlega, — þá lendir
nú ekki í neinu klúðri.
Síðan gekk hann burt frá
húsinu og athugaði seðilinn
gaumgæfilega undir næsta götu
ljósi og bar saman við vasa-
bók sína.
— O, bölvaður þorparinn,
æpti Massingham reiðilega.
Síðan hjelt hann áfram ferð
sinni og tókst að ná í sex af
þessum tíu kjósendum, sem
höfðu orðið Orme til falls. En
aðeins einn þeirra átti enn seð-
ilinn sinn, og sá seðill staðfesti
það, sem hann hafði þegar
komist að.
Báðir þessir seðlar höfðu
farið um hendur Massinghams
áður. Hann hafði haft margar
ávísanir frá Sir Melmoth fyrir
kosninguna og fengið þær út-
borgaðar, til þess að nota sem
reksturskostnað — eina 500
punda ávísun hafði hann farið
með í sjálfan bankann, og feng
ið húsbónda sínum peningana
og hann var þakklátur Mass-
ingham fyrir þetta ómak, en
hafði hinsvegar tröllatrú á
heiðarleika Massinghams, enda
var hann hafinn yfir allan
grun.
Varla hefði einn maður af
þrjátíu gert sjer það ómak að
fara að skrifa upp númerin á
seðium, sem hann hafði í hönd-
um aðeins hálfa klukkustund.
En Massingham hafði sínar ó-
sveigjanlegu varúðarreglur og
tók enga áhættu. Hann h.;’ðij
uppskrifuð númer á hv- n,
einasta bankaseðli, sem n
hendur hans hafði farið, alla
kosningahríðina á enda. Og
þessir tveir soðlar, sem hann
hafði nú náð í, voru á þeirrj
skrá.
Með öðrum orðum var mútu-
fjeð frá Sir Melmoth.
Massingham ætlaði alveg að
sleppa sjer af reiði og viðbjóði.
Sennilega hefðu margir kosn-
ingasmalar látið þetta alt gott
heita, en hann var ekki í þeim
hóp. Hann var svo strangheið-
arlegur, að enginn óvinur hans
hafði nokkurntíma dirfst að
bera brigður á það. Auk þess
hafði hann, eins og aðrir Norð-
ur-Englendingar, megnustu ó-
beit á því að verða fyrir gabbi.
Massingham þaut heim til
Linke stytst'u leið, sem hann
gat fundið. Linke var háttað-
ur og kona hans, sem var lítil
og niðurbeygð, þorði ekki að
vekja hann. En Massingham
vildi ekki láta undan. Linke
kom fram, ólundarlegur og
illa til reika. Jafnskjótt sem
þeir voiu orðnir tveir einir,
spurði hann með frekju, hvað
á gengi.
—- Ekki annað en það, að
hjer í bænum eru tveir þorp-
arar og þú ert sá meinlausari,
sagði Massingham. — Þú hefir
komið þessu þokkaverki í kring
fyrir Craven. Þú hlýtur að hafa
verið annað hvort fullur eða
vitlaus, ef þú hefir haldið, að
það væri með minni vitund.
Reyndu bara ekki að neita því,
bætti hann við með hörku, svo
Linke komst ekki að með svar,
— annars skaltu verra af hafa.
Jeg hef sannanir hjerna í hönd-
unum. Þú heldur kannske, að
öllu sje óhætt, en það er bara
dálítill misskilningur.
— Þú varst heppinn að fá
engan dóm fyrir mútugjafirn-
ar. En þetta er dálítið annað.
Þetta er þátttaka í glæpsam-
legu verki, kall minn. Þú hef-
ir fengið borgun fyrir að koma
af stað lognum vitnisburði móti
Orme frá andstæðingi hans. En
það segir aftur sama sem árs
þrælkunarvinnu, eins sannar-
lega og þú situr þarna.
Linke varð taugaóstyrkur og
fölnaði.
— Jeg meinti ekkert ilt með
því, veinaði hann. — Hvað
viltu mjer og til hvers kem-
urðu hingað?
— Til bess að segja þjer hvað
þú átt að gera, sagði Massing-
ham hörkulega. Þú skrifar
þarna á blaðið með pennanum
þeim arna, eftirfarandi játn-
ingu: „Jeg, Simon Linke fjekk
hjá Sir Melmoth Craven pen-
ngana, sem jeg mútaði kjósend
um Ormes með“. Skrifaðu þetta
og þá skal jeg reyna að láta
þig sleppa eins vel og hægt er
út úr þessu öllu saman. Jeg lofa
vitaskuld ekki miklu. En það
er fyrst og fremst erkibófinn,
sem jeg ætla að ná í skottið á,
því vitanlega varst þú ekki
annað en verkfæri í hendi hans.
Linke starði á hann, fitlaði
eitthvað við pennann en kast-
aði honum síðan frá sjer.
— Nei, þetta geri jeg aldrei,
sagði hann bölvandi. — Til
hvers ætti það að vera?
— Þú ræður, sagði Massms •
ham rólega og sýndi á sjer
ferðasnið.
— Hvert ertu að fara?
— Til lögreglunnar. Þú færð
að gista í Steininum í nótt,
sagði Mássingham um leið og
hann gekk út.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
24.
Að lokum fór landslagið að breytast og við hjeldum a£
sljettunni inn í dali milli hárra granitfjalla. Frumskóga-
gróður láglendisins náði ekki þangað, heldur óx þar harð-
gerðari gróður, en jafnvel þar mátti sjá áhrif hins stöðuga
hita og ljóss á hinum mikla og fagra blómskrúði, sem þar
var. Silfurtærar ár og lækir runnu eftir dölunum, og komu
ur snjóbreiðum sem voru á efstu tindum fjaílanna. Yfir
hinum snæviþökktu tindum voru drungalegir skýflókar.
Perry sagði, að úr þeim kæmi úrkoman og einnig yrðu
skýin til þess að snjórinn bráðnaði ekki eins skjótt fyrir
hinum brennandi geislum sólarinnar.
Við vorum nú farnir að skilja örlítið í hrognamáli því,
sem verðir okkar töluðu til fanganna á, og líka lærðum við
mál samfanga okkar, er okkur þótti fremur fallegt. Beint
fyrir framan mig í röðinni var ung stúlka. Þrjú fet af járn-
jkeðju tengdu okkur saman. Mjer líkaði ákaíiega vel við
ifjalagsskap hennar, þó ekki værum við þarna saman af
'frjálsum vilja. Hún kenndi mjer mál síns kynflokks og
! margt og mikið um líf hins innra heims, sem hún var
> kunnug, en jeg ekki.
Hún sagði mjer, að hún væri kölluð Dían hin fagra, og
að hún tilheyrði Amoz-kynflokkinum, sem ætti bústað í
xlettalöndunum við Barel Az, eða hið grunna haf.
— Hvernig komst þú hingað? spurði jeg.
— Jeg var að strjúka frá Júbal ljóta, sagði hún.
— Hver er Júbal ljóti, spurði jeg og hvers vegna
straukstu frá honum?
Hún horfði undrandi á mig
— Hvers vegna strjúka konur yfirleitt frá karlmönn-
um, sagði hún svo.
— Það gera þær ekki, þar sem jeg á heima, sagði jeg.
Stundum hlaupa þær á eftir þeim.
En þetta skildi hún ekki. Ekki gat jeg heldur komið
henni í skilning um að jeg væri af öðrum hei.mi. Hún var
alveg viss um það, að sköpunarverkið hefði aðeins verið
gert til þess að skapa hennar fólk, eins og margir menn
Ungur amerískur prófessor
flutti ræðu á vísindamóíi í
París. Hann talaði á ensku, en
er ræðu hans var lokið, tók
hann eftir því, að ákaflega lít-
ið var klappað. Rjett á eftir
stóð upp franskur maður, og
flutti ræðu, sem vakti mikla
hrifningu áheyrenda. Þeir
klöppuðu og klöppuðu, er hann
hafði lokið máli sínu, og
Bandaríkjamaðurinn klappaði
kurteislega með, enda þótt
hann væri nokkuð niðurlútur.
Þá hallaði sjer að honum
maður, sem sat við hlið hans,
og hvíslaði:
— Væri jeg í yðar sporum,
mundi jeg hætta að klappa.
Hann var að þýða ræðuna yðar.
*
I einu hverfi New York borg
ar, þar^em íbúarnir eru flestir
af þýskum ættum, hefir Her-
man Görings Street verið skírt
upp og heitir nú Oak Street.
•
— Heyrðu, hefirðu tekið eft-
1 bví, að það er fullt af prent-
vulum í gluggaauglýsingunum
bínum?
— Jeg gerði það með vilja.
Þá heldur fólk að jeg sje fá-
bjáni, og kemur inn til að
Svindla á mjer.
Innan skamms á hinn dauða-
diemdi Wilson de la Rio, sem
situr í San Quentin fangelsinu
í Bandaríkjunum, að standa í
tólfta skipti augliti til auglitis
við dauðann. Hann hefir verið
náðaður ellefu sinnum.
★
Frú Hansen hafði lent í
deilum við slátrarann, og eft-
ir miklar skammir og bölbæn-
ir, lýsti slátrarinn því yfir í
heyranda hljóði, að hann bann-
aði henni að stíga inn í verslun
sína. Frú Hansen fór heim til
sín og sagði manni sínum alla
sorgarsöguna og bað hann að
hefna nú rækilega fyrir sig.
Og Hansen gerði það á sinn
; eigin sjerkennilega máta. Hann
sætti færi þar til dag nokkurn
að mikil ös var í verslun slátr-
arans, snaraði sjer þá inn að
afgreiðsluborðinu, fleygði dauð
um ketti á borðið og sagði:
— Með þessum hefirðu þá
íengið tvær tylftir.
★
— Af hverju græturðu, litli
vinur?
— Pabbi er búinn að drekkja
öllum kettlingunum.
— Það Var nú ljóta sagan.
— Já, hann var búinn að
lofa, að leyfa mjer að gera það.
*
Fangelsispresturinn: Hvers-
vegna eruð þjer hjerna?
Fanginn: Af þeirri einföldu
ástæðu, að jeg kemst ekki út.