Morgunblaðið - 08.01.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 8. jan. 1947
GRÝPTU ÚLFINN
Cftir cXeilie Ck
artenó
I
*>
3. dagur
Hann leit á hana og augu
hans ljómuðu.
— Jeg hefi tamið mjer það
alla ævi að segja sannleikann,
sagði hann. Það er ákaflega
þaegilegt, því að þá tekur eng-
inn mann alvarlega.
— En að tala um morð og
marghleypur .. .
Hann brosti sínu blíðasta
brosi.
— Ef til vill gæti það auð-
veldað kynningu okkar og að
þjer -hugsið oft til mín, ef jeg
segi yður það nú þegar, að alla
þá stund, sem jeg,dvelst hjer
munu verða gerðar alvarlegar
tilraunir um að drepa mig. En
jeg læt ekki drepa mig, svo að
þjer skuluð vera alveg óhrædd
um það. Jeg á við það, að þjer
skuluð ekki láta umhugsun um
það halda vöku fyrir yður.
— Jeg skal reyna það, sagði
hún blátt áfram.
— Þjer trúið mjer eklci?
sagði hann.
Hún hikaði við svarið.
— Einhvern tíma munuð
þjer biðja mig fyrirgefningar
á því að þjer viljið ekki trúa
mjer.
Svo hneigði hann sig og
rauk á stað, en hún stóð for-
viða eftir.
Klukkan var nákvæmlega
eitt þegar hann kom heim og
Orace var heldur óblíður á
manninn.
— Ef þú hefðir ekki verið
stundvís, þá mundi jeg hafa
farið að leita að þjer, sagði
hann. Og það er ekki fallega
gert að láta aðra verða hrædda
um sig. Þú ert svo óvarkár, að
jeg skil ekkert í því, að „Var-
úlfurinn“ skuli ekki hafa drep-
ið þig mörgum sinnum.
— Jeg hitti fallegustu stúlku
í heimi, svaraði Hélgi. Og jeg
vona að jeg eigi eftir að bjarga
lífi hennar tvisvar eða þrisv-
ar næstu tíu daga. En í sein-
asta þætti ætla jeg að kyssa
hana. Og svo giftum við okkur.
Orace dæsti.
— Miðdegisverður eftir hálfa
mínútu, sagði hann svo og
hvarf fram i eldhús.
Helgi þvoði sjer um hendur
og greiddi sjer á þessum stutta
tima. Og hann var þungt hugs-
andi á meðan. I aðra röndina
fanst honum það dálítið kitl-
andi að vera talinn dularfull-
ur maður, og vera á borð við
leynilögreglumann. En á hinn
bóginn sá hann það glögt, að
Varúlfurinn vissi alt um fyrir-
ætlanir hans og til hvers var þá
að vera með nokkur látalæti.
Það gat beinlínis verið að hann.
græddi á því að ganga hreint
til verks. Þeir mundu brjóta
heilann um það hvers vegna
ha»« væri svo djarfur, og ætla
hann miklu hættulegri heldur
en hann var.
Hann var að raula glaðvær-
an söng þegar Orace kom með
matinn. Hann vissi að Var-
úlfurinn var í Baycombl. Og
hann var kominn hingað yfir
hálfan hnöttinn til þess að
hrifsa eina miljón dollara úr
klóm Varúlfsins. En það var'
leikur, sem tók fram öllu því,
er á hans viðburðaríku ævi
hafði drifið.
2. kapítuli.
Náttúrufræðingur.
Algemon de Breton Lomas
Coper var einn af þessum
mönnum, sem P. G. Woodhouse
gert fræga. Vanaviðkvæði hans
var „Hvað? Hvað?“ og nú
sagði hann: Hvað? Hvað? eins
og hann gæti ekki trúað. sínum
eigin eyrum.
— Það er alveg satt, sagði
Patrica. Og hann kemur hing-
að í miðdegisboð.
— Ha! sagði Algy og gapti af
undrun.
Hann er einn af þessum
mönnum, sem ekki er gott að
giska á hvað gamlir eru, gat
eins verið 25 ára eins og 35.
En ef maður virti hann vand-
lega fyrir sjer, þá var þó lík-
legra að hann væri 35 ára.
Hann var ljóshærður, fullur að
kinnum og skifti vel litum.
— Hann var ósköp blátt
áfram, sagði Pat. Mjer fanst
hann meira að segja mjög geðs
legur. En hann var að tala um
hræðilega atburði, sem mundu
verða hjer. Og svo sagði hann
að setið væri um líf sitt.
— Ofsóknarbrjálsemi! Hvað?
sagði Algy.
Hún hristi höfuðið.
— Nei, hann er með fullum
sönsum.
— Exteusio crufis paranoia?
sagði Algy.
— Hvað er nú það? spurði
hún.
— Ostjórnleg löngun til að
setja fót fyrir einhvern.
— Þjer munuð víst halda að
jeg sje eitthvað skrítin, sagði
Patricia. En það er varla hægt
annað en trúa honum.
— Jæja, ef honum tekst að
koma einhverjum gauragang á
stað hjer, þá skal jeg verða hon
um þakklátur, sagði Algy. Ætl
ið þjer að gera svo vel, að bjóða
mjer að bíða, svo að jeg geti
hitt hann?
Hann fjekk að bíða.
Og þegar klukkan var eitt sá
Patrica til ferða Helga. Hún
fór á móti honum út að hliði.
Hann var í sömu fötunum og
áður, en var nú með kraga og
hálsknýti. Hann heilsaði bros-
andi. "
— Eins og þjer sjáið þá er
jeg lifandi enn, sagði hann,
Einhver þræll sat um mig í
gærkvöldi, en jeg skvétti á
hann fullri vatnsfötu, svo að
hann flýði. Það er merkilegt
hve fljótgert er að kæla blóð-
ið í morðingjum.
— Eru þetta nú ekki gamlar
lummur? sagði hún.
— Jeg er hissa að þjer skul-
ið segja þetta, sagði hann al-
varlega. Jeg ségi yður nú satt,
að jeg er nú fyrst að meta snjó-
þefinn af skollalátunum.
— Jeg vona þó, sagði hún, að
þjer gerið ekki alla uppnæma
við borðið.
— Jeg skal reyna að sitja á
mjer, sagði hann. Það er oftast
erfitt, en í dag er jeg í góðu
skapi.
Kokteil var framleitt í setu-
stofunni og þeir Algy voru
kyntir.
— Er mjer ánægja — sönn
ánægja — hefir lengi langað til
að kynnast yður — ha? sagði
Algy.
— Er það satt? sagði Helgi
kæruleysislega.
Algy setti á sig einglyrnu og
skoðaði hann svo í krók og
kring.
— Já, þjer eruð dularfulli
maðurinn, sagði hann svo.
Finst yður nokkuð að því þótt
þjer sjeuð kallaður dularfulli
maðurinn? Jeg er viss um, að
yður finst ekkert að því. HVer
einasti maður hjer kallar yður
dularfulla manninn, og mjer
finst það fara yður ákaflega
vel, eða hvað finst yður? Og að
þjer skylduð kaupa Hjallinn!
Það tekur öllu öðru fram. En
þjer eruð auðvitað einn af þess
urn hraustu útilegumönnum,
sem við sjáum í kvikmyndum.
— Algy, þetta er ekki kurt-
eislegt, sagði Pat.
— A? Jeg talaði bara eins
og maður við-hann. Ha? Nei,
það var ekki illa meint, ljósið
mitt, sagt blátt áfram. Ha?
Stúlkan var orðin dauð-
hrædd um það að Helgi mundi
stökkva upp á nef sjer.
— Algy, vertu nú vænn og
farðu fram til Agatha frænku
og segðu henni að flýta sjer.
Þegar hann var farinn sagði
Helgi:
— Svo þetta er þó fóstur-
sonur Mynteer Hans Bloem.
Hann er 34 ára og hefir verið
í Ameríku. í London er sagt
að hann eigi demantanámur í
Transvaal.
Patrica varð steinhissa.
— Þjer vitið meira um hann
en jeg, sagði hún.
— Jeg geri mjer það að
skyldu að snuðra um hagi sam-
borgara minna, sagði hann. Það
er ekki fallegt, en það er var-
úðarráðstöfun.
— Máske vitið þjer öll deili
á mjer? mælti hún. Hann leit
snögt á hana.
Það er nú ekki mikið, sagði
hann svo. Jeg veit að þjer
stunduðuð nám í Mayfield, að
Miss Girton er ekki föðursystir
yðar, heldur skyld yður lengra
fram í ættir, að þjer hafið
mest haldið kyrru fyrir og
ferðast mjög lítið. Þjer eruð á-
hangandi Miss Girton vegna
þess að hún er fjárhaldsmaður
yðar og verður það þangað til
þjer eruð 25 ára. En nú eru
fimm ár þangað til.
— Er yður það ljóst, mælti
hún alvarlega, að þjer eruð al-
veg óþolandi.
— Já, mjer er það fyllilega
ljóst, svaraði hann. Og jeg hefi
enga afsökun aðra en þá, að
maður getur ekki farið of var-
lega gagnvart þ'eim, sem mað-
ur umgengst, þegar setið er um
líf manns.
Hann horfði á gulbrúnt vín-
ið í bikarnum, sem hann hafði
ekki dreypt á, og svo lyfti hann
glasinu:
— Yðar skál! sagði hann og
tæmdi glasið í botn. Yður þarf
jeg ekki að óttast.
Henni gafst ekki tími til and
svara, því að í snma bili komu
þau Algy og Miss Girton inn
og ásamt þeim þeldökkur mað-
ur, sem þau kyntu sem herra
Bloem.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROCHS.
59.
enni og augu stúlkunnar komu hægt í ljós fyrir ofan vatns-
flötinn. Hærra og hærra steig hún upp úr vatninu, þar
til það náði henni tæplega í hnje, og þó hún hefði verið
það lengi niðri í vatninu, að hún hefði átt að vera marg-
drukknuð, sáust þess als engin merki, að hún hefði einu
sinni niður í vatnið komið, nema hvað hár hennar var
vott og líkaminn gljáði.
Aftur og aftur teymdi drottningin stúlkuna niður í
djúpið og upp aftur, þar til þessi einkennilega athöfn
fór að fara í taugarnar á mjer, svo jeg þurfti að beita
öllu viljaþreki mínu til að steypa mjer ekki út í vatns-
geyminn og reyna að bjarga stúlkunni.
í eitt skipti var hún og drottningin venju fremur lengi
í kafi, og þegar þær komu upp á vatnsflötinn, sá jeg mjer
til mikillar skelfingar, að annar handleggur stúlkunnar
var horfinn — bitinn af up við öxl — en vesalings stúlk-
an sýndi þess engin merki, að hún finndi til sársauka,
þótt óttinn, sem skein út úr augum hennar, hefði aukist
til muna.
Næst þegar þær birtust, var hinn handleggurinn einnig
horfinn, og svo brjóstin og síðan hluti af andlitinu. Þetta
var hryllilegt. Vesalings þrælarnir sem biðu dauða síns
á eyjunni, reyndu að skýla augum sínum með höndun-
um, til að þurfa ekki að horfa á þessa skelfilegu sjón, en
nú sá jeg, að þeir höfðu einnig orðið fyrir dáleiðsluáhrif-
um skriðdýrs-ófreskjanna, svo að þeir gátu aðeins hniprað
sig saman, en augu þeirra viku ekki frá þeirri voðalegu
athöfn, sem fram fór fyrir framan þá.
Loks var drottningin mikið lengur í kafi en áður, og
’ þegar hún kom upp úr djúpinu, var hún ein og synti
letilega að steini sínum. í sama andartaki og hún skreið
! upp á hann, var líkt og hinum Mahörunum hefði verið
gefið merki um að steypa sjer í vatnsgeyminn, og síðan
hófst sama óhugnarlega athöfnin og áður nema hvað nú
var þetta auðvitað mun stórkostlegra, þar sem allir voru
þátttakendur, nema drottningin.
Aðeins konurnar og börnin urðu Mahörunum að bráð,
enda voru þau veikust fyrir og viðkvæmust; og þegar
þeir höfðu fengið fylli sína — og sumir átu tvo eða þrjá
þrælanna — stóðu aðeins um tuttugu fullorðinna þræla
uppi. Jeg hjelt að af einhverjum ástæðum ætti að þyrma
þessum vesalingum, en þessu var nú öðruvísi farið, því
síðustu Mahararnir höfðu ekki fyr skriðið upp á steina

i/rnx
Það er sagt í'rá þvi í uiaoi,
sem gefið er út á Norður-Sjá-
landi, að kaupmaður einn í
Hörsholm hafi farið að tefla
við kunningja sinn í kompu
inn af búðinni. Mörgum sinn-
um heyrðist að komið var inn
í búðina, en kaupmaðurinn
hreyfði sig ekki.
— Það eru einhverjir við-
skiftavinir frammi, sagði vin-
urinn að lokum.
— Uss, hafði ekki hátt, sagði
kaupmaðurinn. Við skúlum
þegja alveg, því að þá fara þeir
bráðlega.
★
Nafnlaus bær.
Um 50 km. frá Hamborg er
bær, þar sem búa nál. 50 þús.
manns, flestir í kjallaraíbúð-
um. Bærinn hefir ekkert nafn,
en er á Lúneburgsheiðinni
skamt frá þeim stað, þar sem
Montgomery vorið 1945 tók við
uppgjöf Þjóðverja.
★
Hann var skáldlegur í hugs-
un:
— Alt sem jeg á, stamaði
nann, mun jeg leggja fyrir fæt
ur þínar ....
— Það er ágætt, svaraði hún,
en það getur nú aldrei verið
mikið.
Hann hjelt áfram:
— Það er ekki mikið, nei, en
við hliðina á hinum undur-
nettu fótum þínum mun það
vera ótrúlega stórt.
Hún gafst upp.
★
f’riggja vikna —
með eitt lunga.
I Englandi fæddist nýlega
barn með mjög vanskapað
lunga. Það var ekki annað að
gera en að framkvæma upp-
skurð. Hann heppnaðist prýði-
lega, og snáðinn dafnar vel
með eitt lunga.
★
I fyrri Iteimsstyrjöldinni
varð breskur hermaður fyrir
kúlu. Hæfði hún hann í eyrað.
Nú fyrir skömmu, 28 árum
seinna,' fjekk maðurinn heila-
bófgu vegna þessa áverka og
ljest.
★