Morgunblaðið - 16.01.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 16. jan. 1947
GRÍPTU ÚLFINN
10. dagur
Hann var kominn út að hlið-
inu og hamaðist við að reyna
að skjóta slagbrandinum frá.
Þá heyrði hann í einum hund-
inum skamt frá sjer. Helgi
rykti í slagbrandinn og þakk-
aði hamingjunni fyrir hvað
myrkt var. í sama bili var bar-
ið bylmingshögg á hliðið og
allir hundarnir ráku upp langt
spangól.
— Framhald í r.æsta blaði,
tautaði Helgí við sjálfan sig.
Hann opnaði hliðið.
— Jæja, þið eruð komnir
bræður, sagði hann góðlátlega.
Við erum að elta lifandi inn-
brotsþjóf. Ætlið þið að hljápa
til? '
— Hægan sagði dimm rödd.
í sama bili var brugðið upp
ljósi óg fjell það beint í aug-
un á Helga og blindaði hann.
En svo sá hann að á sig var
miðað marghleypu.
—- Hægan, Mr. Templar,
sagði sama röddin.
— Hamingjan góða, sagði
Helgi og rjetti upp hendurnar.
V.
Agatha frænka er æst.
Patricia kom standandi nið-
ur er hún fleygði sjer út af
veggnum, og hljóp svo heim-
leiðis. Hún var ung og hraust
og ljett í spori. Hún hafði heyrt
þegar Helgi kallaði „Gjugg-í-
borg“ og hún skildi það svo,
að bæði væri hann með því að
leiða athyglina frá sjer, og
hvetja sig til að flýta sjer svo
sem mest hún mætti. Hún skildi
það líka svo, að hann væri
hvergi smeikur og hún þyrfti
ekki að bera neinar áhyggjur
sín vegna. Hún hljóp því eins
og fætur toguðu. Jafnframt fór
hún að hugsa um það, sem fyr-
ir hafði komið. Meðan á ósköp-
urium stóð, hafði hver atburð-
urinn rekið annan í svo skjótri
svipan, að hún var alveg rugl-
uð. Nú gat hún gert sjer grein
fyrir öllu, og eins fyrir því í
hvaða hættu hún hafði verið.
Hún leit snöggvast S arm-
bandsúrið sitt og sá að klukk-
una vantaði fimm mínútur í
ellefu. Hún mátti því alls ekki
leita hjálpar Corns fyrr en
klukkan tæplega tólf, samkv.
fyrir skipan Helga. En hvernig
væri þá komið? Það fór hroll-
ur um hana er hún hugsaði
um blóðhundana.
Það var víst eitthvað grun-
samlegt við Bittle og það sem
gerðist í stóra húsinu hans.
Það gat hún ráðið af því hvern
ig Helgi ruddist þar inn. Hann
var áreiðanlega ekki kominn
þangað í þeim erindum að
hjálpa henni. Og allar þær var
úðarráðstafanir, sem Bittle
hafði gert til þess að hefta för
þeirra, bentu líka til þess að
þar væri ekki alt sem sýndist.
Hún fór að rifja upp fyrir sjer
allar þær getgátur, sem verið
höfðu um dvöl Helga þar í
þorpinu, og framkoma hans í
kvöld gerði þær enn flóknari,
þótt hún væri viss um að hann
væri heiðarlegur maður. Hvern
ig sem hún reyndi að fá eitt-
hvert samhengi í atburðina, þá
tókst henni það ekki. Eitt var
víst, að Helgi hafði hlotið að
hafa einhverja ríka ástæðu til
þess að vera í garði Bittles
þetta kvöld, og einhverja ríka
ástæðu til þess að ryðjast inn
í húsið. Ekki gat hún trúað því
að hann hefði gert það aðeins
vegna þess að Bittle ætlaði að
þröngva henni til að giftast
sjer. Og svo hafði hún ekki
sjeð betur en að Bittle bæði
hataði og óttaðist Helga. Og
Helgi bar ekki meira virðingu
fyrtr honum en svo, að hann
ljet sjer sæma að greiða honum
höfuðhögg með eirlíkneski. Þó
hafði hánn ekki gert það fyrr
en eftir að Bittle hafði ógnað
honum með marghleypu. Og
svo var engu líkara en að hús
Bittles væri fult af bófum, sem
væri ætlað að taka á móti ó-
boðnum gestum, eins og þeirra
gæti altaf verið von. Og í venju
legum húsum og hjá venjuleg-
um miljónamæringum voru
ekki varðbjöllur í vindlaköss-
um nje göt á veggjunum til að
gægjast inn um ....
Hún gafst upp við það að
greiða úr þessu. En hún hafði
fengið óbifanlega tröllatrú á
Helga. Hann var áreiðanlega
góður maður. Að vísu vissi hún
ekkert misjafnt um Bittle, en
hann var þó sá maður, sem gat
haft ótal syndir á samviskunni.
En Helgi var svo blátt áfram
og hreinn og beinn, að hann
hlaut að vera valmenni. Og
hver sem hann var nú í raun
og veru, þá hafði hann reynst
henni vinur. En hún hafði skil-
ið hann eftir í vargakjöftun-
um hjá Bittle Hún skammað-
ist sín fyrir það að hafa hlaup
ið frá honum. Og þó varð hún
að viðurkenna það með sjálfri
sjer, að hefði hún verið kyr',
hefði hún aðeins orðið honum
til trafala.
Hún hafði vænst þess að geta
laumast inn heima hjá sjer svo
að enginn yrði var við. En þeg
ar hún kom heirn undir híjsið,
sá hún að einhver stóð í dyr-
unum og rjett á eftir rödd Gist
on frænku sinnar. Hún spurði
hver þar færi.
— Það er jeg, frænka, sagði
Patricia.
— Jeg heyrði einhver köll
og læti, sagði frænka hennar.
Veistu hvað það hefir verið?
— Já, það hafa verið einhver
læti ......
Patricia vissi ekki. lengur
hverju hún átti að svara.
Hún hafði alveg gleymt því
að hún hafði rifið fötin sín í
eltingaleiknum í garðinum, og
hún varð því hissa á því hvern
ig frænkan glápti á hana.
— Það virðist svo sem þú
hafir komist í hann krappan,
sagði frænkan.
Þá varð Patriciu litið á rif-
inn kjólinn sinn og blóðuga
handleggi.
— Jeg get ekki útskýrt það
núna, sagði hún. Jeg þarf að
hugsa mig um og jafna mig.
Hún fór inn í stofu og fleygði
sjer í hægindastól. Frænka
hennar stóð fyrir framan hana,
með báðar hendur í kápuvös-
um sínum, og beið þess að hún
gæíi sjer skýringu.
— Ef Bittle hefir gert þetta
— Nei, hann hefir «ekki gert
það, svaraði Pat. Mjer líður
vel. Æ, lofaðu mjer að vera í
friði sem snöggvast.
Grimdarsvipurinn hvarf af
Girton, en í stað þess kom á
hana skelfingarsvipur, þegar
hún heyrði að grunur hennar
var ekki rjettur. En hún gat
verið þolinmóð, þegar því var
að skifta. Hún ypti því aðeins
öxlum og kveikti sjer í vindli.
Hún reykti vindla eins og karl
maður, og fingurnir á henni
voru gulir af tóbakseitri.
Patricia braut heilann um
það hvað hún ætti að segja
henni. Hún vissi að frænka sín
gat .verið jafn miskunnarlaus
í yfirheyrslu eins og versti lög
fræðingur. En Helgi hafði bann
að henni að tgla og hún hafði
einsett sjer að hlýðnast því.
Hún mátti ekki bre^ðast hon-
um.
— Jæja þá, sagði Pat, jeg
fjekk brjef frá Bittle í kvöld
og bað hann mig að finna sig,
en láta engan vita um það.
Hann sagðist eiga mjög áríð-
andi erindi við mig. Jeg fór
þess vegna. Eftir nokkrar mála
lengingar sagði hann mjer frá
því, að húsið hjerna hefði ver
ið veðsett sjer fyrir mörgum
árum, að þú skuldaðir sjer stór
fje og vildir fá meira að láhi,
en að hann væri neyddur til
að ganga að skuldinni. Er þetta
satt?
— Já, svaraði Agatha kulda-
lega.
— Hvernig stendur á þessu?
Þú hefir ekki þurft að taka lán.
Jeg veit ekki betur en pabbi
ljeti talsvert eftir sig.
Agatha ypti öxlum.
— Kæra barn, það er alt far-
ið.
Patricia varð mállaus'. Þá
mælti Agatha hryssingslega:
Þeir hafa kúgað út úr mjer fje
í sex ár
— Hverjir?
— Það kemur ekki málinu
við. Haltu áfram með söguna.
Patricia stökk á fætur.
— Fyrst svona er komið, þá
finst mjer jeg vera sjálfráð að
því hvað jeg segi, mælti hún
alvariega. Og það væri sönnu
nær að jeg spyrði þig að því
hvað þú hefir gert við eignir
mínar, sem þjer var trúað fyr-
ir. Sex ár! Það hefir þá byrj-
að þremur árffin eftir að jeg
kom hingað. Þú varst altaf á
ferðalagi og Ijest mig vera í
skóla. — — — Varstu ekki í
Afríku fyrir sex árum? Jeg
man að þú varst lengi að heim-
an.
— Nú er nóg komið, hvæsti
Agatha.
— Finst þjer það, spurði Pat.
Ef frænka hennar hefði orð-
ið hrygg og farið að gráta, þá
hefði hún getað vorkent henni.
En Agatha var ekki meir, og
Patrica fann það að stormur
var í aðsígi. En hann skall ekki
á, því að í sama mun.d var dyra
bjöllunr^ hringt. Agatha fór til
dyra og Patricia heyrði að
Algý var kominn. Rjett á eftir
kom hann inn.
— Ha, þjer hjerna, sagði
hann, eins og honum kæmi það
á óvart. Og, og —,— já, hvað
jeg vildi mjer segja? Hjúfrið
” þarna í kápunni yðar og
hafið skemt hana.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
63.
dögum kalla hann klunnalegan og dýrslegan, en þó var
hann göfuglyndur, riddaralegur í framkomu og ástúð-
legur.
Af sjerstakri heppni, lenti jeg á sömu slóðum og jeg
liafði rekist á eintrjáning Jas, og skömmu seinna var jeg
lagður af stað upp hæðina og hjelt í sömu átt og jeg hafði
komið. En jeg rakst strax á erfiðleika, þegar jeg byrjaði
að leita að gilinu, sem jeg hafði farið eftir, því þau voru
svo mörg, að mjer var ómögulegt að muna hvert þeirra
jeg hafði valið.
Jeg varð því að treysta á haíningjuna, og lagði leið
mína niður gil það, sem mjer virtist greiðast yfirferðar,
en þarna skjátlaðist mjer líkt og þeim mörgu, sem vilja
rangar leiðir í lífinu, og komst þannig að raun um það,
að ekki er ætíð best að velja þá leiðina, sem okkur virðist
auðveldust.
Eftir að jeg hafði matast átta sinnum og lagst tvívegis
til svefns, þóttist jeg- þess fullviss, að jeg hefði valið
ranga leið, því er jeg fór frá Phutra til stöðuvatnsins,
hafði jeg aldrei sofnað og borðað aðeins einu sinni. Það
eina, sem mjer virtist að jeg gæti gert, var að ganga sömu
leið til baka og kanna annað gil, en er gil það, sem jeg var
staddur í, breikkaði allt í einu, þótti mjer það benda til
þess, að jeg væri að koma niður á láglendið, og ákvað því
að halda örlítið lengra, áður en jeg sneri aftur til baka.
Brátt kom jeg að enda gilsins, og fyrir augum mjer
blasti mjó sljetta, sem teygði sig allt niður að sjó.
Trjáþyrpingar mátti sjá hjer og þar, en milli þeirra var
graslendi og burkni. Á gróðrinum þóttist jeg viss um það,
að þarna mundi vera mýrlendi, enda þótt landið beint
fyrir framan mig sýndist þurrt.
Forvitni kom mjer til þess að ganga niður á sjávar-
ströndina, því landslagið var ákaflega fagurt. Er jeg gekk
þarna meðfram mýrlendinu, sýnist mjer jeg sjá einhverja
hreyfingu í burknanum á vinstri hlið, en enda þótt jeg
næmi andartak staðar, til að athuga þetta nánar, endur-
tók þetta sig ekki og ekkert var þarna sjáanlegt.
Jeg var brátt kominn niður að sjávarmáli og starði yfir
hið einmanalega haf, en yfir það hafði engin mannleg
Á hinum alvarlegustu augna ^ Með aðstoð V-2 sprengjunn-
blikum geta altaf skeð brosleg : ar hefir amerískum vísinda-
atvik. Þannig var það t. d. ný-! mönnum tekist að mæla hita
lega, þegar efnaverksmiðja Al-
fred Bensons stóð í björtu báli.
Slökkviliðsmenn voru á harða
hlaupum í kringum hið brenn-
andi hús og reyndu að slökkva
bálið. Ungur maður, sem þar
var, kveikti sjer í sígarettu, en
hann var ekki fyr farinn að
reykja en einn umsjónarmaður
verksmiðjunnar kemur til hans
og segir með þjósti:
— Herra minn. Það er strang
lega bannað að reykja og fara
með eld á yfirráðasvæði verk-
smiðjunnar.
★
Sandormar útflutningsvara
hjá Dönum.
■4
Mjög mikið var af sandormi
við strendur Hollands, en nú
eru þeir alveg horfnir. Álitið
er að bráðsmitandi sjúkdómur
hafi grandað þeim.
I tilefni af þessu sendi sand-
ormafjelag i Esbjerg fulltrúa
til Hollands, þar sem hann
samdi um sölu á ormum þess-
um.
k
— Að gera tvent samtímis
er sama og gera ekkert.
— Syrus.
gufuhvolfs jarðarinnar í 88 km.
hæð.
*
Noregur hefir komið með þá
uppástungu, að hver og ,einn
einasti maður á jörðinni leggi
fram upphæð, sem svari til dag
launa hans, er renni í hjálpar-
sjóð Sameinuðu þjóðanna.
★
Happdrætti. — Maður nokk-
ur í Tönsberg í Noregi vann
100 krónur í happdrætti. Þeg-
ar harin náði í vinninginn,
fjekk hann greiddar 50.100.00
kr. Hann hafði sem sagt unnið
50 þús. kr. í happdrættinu ár-
ið áður, en ekki veitt því eftir-
tekt.
'k
— Stærsti heiður frjálsrar
þjóðar er að halda frelsinu ó-
skertu handa börnum sínum.
ic
47 ára gamall Ameríkani
hefir nýlokið við 4700 km.
gönguferð. Hann gekk alltaf í
hring, og hjelt þannig áfram
á hverjum degi í sjö vikur.
Hann reykti tvo pakka af sígar
ettum á dag og sleit sex pörum
af skóm.