Morgunblaðið - 25.01.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBL4ÐID
Laugardagur 25. jan. 1947
GRÍPTU ÚLFINN
Að jarðarmiðju
Efíir EDGAR RICE BURROGHS.
18. dagui
Þetta vissi Bloem vei. Hann
ljet þó ekki sjá neinn bilbug á
sjer, en augnaráð hans var ekki
fallegt. Og þarna stóð nú Helgi
fyrir framan hann brosandi, en
með óþolandi storkunarsvip.
Hann var að hugsa um þær
misþyrmingar, sem Bloem
hafði sjálfviljugur lagt á sig,
til að gera sögu sína sennílega.
— Mjer þykir mjög fyrir
þessu, sagði Bloem. En það er
satt, að maðurinn var með
grímu. Ilann fór út á undan
mjer^ en þcgar jeg kom út, þá
sá jeg Mr. Temple. og sagði þá
við sjálfan mig að það hlyti að
vera hann. Þorparinn hefir lík-
lega farið í aðra átt. Jeg bið af-
sökunar.
— Jeg tek afsökun yðar
gilda, sagði Helgi. En gætið
þess að þetta komi ekki fyrir
aftur.
Það var ekki blíðlegt augna-
tillit, sem Bloem gaf honum.
— Mjer þykir fyrir þessu,
læknir, sagði Bloem. Og jeg bið
yður líka afsökunar, ungfrú
Holm. Og nú er best að jeg
fari.
Helgi rjetti honum marg-
hleypuna.
Takið við henni þessari. Það
getur verið að þjer þurfið á
henni að halda. Hver veit nema
einhver sitji fyrir yður á heim-
leiðinni. Máske porparinn ráð-
ist á yður aftur. En þá skuluð
þjer ekki spara púðrið á hann!
— Þjer þurfið ekki að óttast
það, Mr. Temple, hreytti Blo-
em úr sjer.
En þegar hann var að fara,
mundi Hopkins lögregluþjónn
alt í einu eftir því, að það átti
að svifta hann þeirri ánægju að
taka mann fastan, og að þessi
sami maður hafði misþyrmt
honum og nær brotið í honum
hvert bein.
— Bíðið við, sagði hann.
Hvað liggur á? Hvað sem þjer
segið þá er hann ekki laus við
þá ábyrgð, sem því fylgir að
ráðast á lögregluþjón, sem er
að skyldustarfi.
— Þegar farið er með sak-
lausan mann eins og hann sje
glæpamaður, þá er það afsak-
anlegt, þótt- hann reiðist, sagði
Helgi rólega. Og jeg er viss um
að Mr. Bloem er mjer alveg
sammála um það. Og hann
mun áreiðanlega gefa yður glas
af mjólk og stinga að yður
pening. Er það ekki rjett, Mr.
Bloem?
— Auðvitað, sagði Bloem
vandræðalegur. Auðvitað verð
jeg að bera ábyrgð á öllu, sem
skeð hefir.
— Nú talið þjer eins og heið-
ursmaður, sagði Helgi. Og nú
skuluð þið verða samferða og
koma ykkur sarpan úti í góða
veðrinu, eins og góð börn.
Svo ýtti hann þeim báðum
til dyra, og þeir hlýddu fús-
lega. Hann skelti hurðinni á
eftir þeim, snaraðist svo inn
í stofuna.
— Sannleikurinn kom í Ijós,
hrópaði hann. Eigum við ekki
að drekka fagnaðarskál í gos-
drykkjum út af þessu, Mr.
Corn? '
Corn kinkaði kolli.
— Jú, jeg held að það sje al-
veg rjett, mælti hann. Svona
hundahepni ber að fagna. Jeg
vona að það sje ekki ósvífið að
spyrja hvernig á því stóð að
Orace skyldi koma svona eins
og kallaður.
— Osvífið, ónei, síður en svo,
mælti Helgi. Orace segðu frá
því hvernig þú snuðraðir mig
hjer uppi.
Orace ræskti sig og setti sig
í stellingar, eins og hann ætl-
aði að fara að gefa Sjóliðsfor-
ingja skýrslu. w
— Jeg er vanur því að ljetta
mjer upp á kvöldin og ganga
hjerna fram hjá, og af því að
glugginn var opinn og jeg sje
vel ....
— Já, jeg trúi yður, sagði
Corn. Þjer eigið það skilið, að
yður sje trúað. Jeg á whisky,
ef þjer viljið það, en þá verðið
þjer að sækja það niður í kjall-
ara.
Orace kvaddi að hermanna
sið og fór, en Helgi skellihló.
— Orace á engan sinn líka,
sagði hann.
— Það er alveg satt, sagði
Corn.
Skömmu síðar fóru þau
Helgi og Patricia. Þau gengu
þegjandi heim að höllinni.
Helgi var svo sokkinn niður í
að hugsa um það, sem skeð
hafði að hann áttaði sig ekki
fyr en Patricia opnaði dyrnar.
— Má jeg heimsækja yður í
fyrramálið? spurði hann.
— Auðvitað. •
— Jeg kem þá eftir morgun-
verð.
Hún hikgði, því að nú mundi
hún eftir frænku sinni.
— Má jeg ekki heldur heim-
sækja yður?
■ — Það þætti mjer enn vænna
um. Og helst vildi jeg að þjer
tefðuð hjá mjer fram yfir mið-
degisverð. Hvenær getið þjer
komið? Jeg ætla að senda Or-
ace eftir yður.
Henni brá ofurlítið.
— Er það nauðsynlfgt?
—• Mjög nauðsynlegt, sagði
Helgi. Úlfurinn er tortrygginn
og hann hefir nú sjerstaklega
illan bifur á yður. Jeg veit að
það er óviðfeldið, en leyfið
mjer nú samt að láta Orace
sækja yður. Það ljettir af mjer
áhyggjum.
— Jæja, það er þá best að
hann komi klukkan hálfellefu.
— Það er ágætt. Honum
mun þykja vænt um það. Og
svo er annað. Viljið þjer gera
bón mína?
Hún kveikti nú í anddyrinu
til þess að sjá framan í hann.
Hún sá, að hann var alvar-
legur.
— Jeg ætla að biðja yður áð
læsa svefnherbergisdyrunum
og opna ekki fyrir neinum,
ekki einu sinni fyrir frænku
yður. Að vísu býst jeg ekki við
því að neitt komi fyrir, en úlfr
urinn er óútreiknanlegur. Vilj-
ið þjer lofa þessu?
Hún'kinkaði kolli.
— Þjer gerið yður grillur.
— Getur vel verið, sagði
hann, en jeg hefi fengið slæm-
an smjörþef af því hvað úlfur-
inn getur verið viðbragðsfljót-
ur, og jegÚæt ekki leika á mig
tvisvar. Og ef þjer fáið einhver
skilaboð þá ansið þeim ekki
nema Orace komi með þau.
Treystið engum nema mjer og
Orace og Corn að vissu leyti.
Jeg veit að þetta er nærgöng-
ult, en það skeður eitthvað
næstu tvo sólarhringana, verið
þjer viss um það. Þjer hafið
reynst ágætlega og jeg vona að
þjer haldið því áfram.
— Jeg skal reyna það, sagði
hún.
Hann greip hönd hennar.
— Þakka yður fyrir Pat, og
guð blessi yður fyrir það.
Hann ætlaði svo að fara, en
þá sagði hún alt í einu:
— Helgi.
Það var einkennilegt að
heyra þetta nafn að vörum
hennar — þetta nafn. sem ó-
guðlegir menn höfðu gefið
honum að uppnefni. Hann var
orðinn svo vanur því, að hann
gengdi því eins og sínu eigin
nafni. En á vörum hennar hafði
það sjerstakan hljóm. Og það
minti hann á gamalt atvik.
Fyrir nokkrum árum hafði
hann verið staddur í drykkju-
krá Bosuus í Mexikoborg. Þar
hafði hann bjargað lífi stúlku,
sem kölluð var Cherry. Hann
kom henni um borð í flutninga
skip, sem fór til Liverpool. —
Helgi, hafði hún sagt, það upp-
nefni er sannnefni. — Og hann
hafði aldrei heyrt sama hljóm-
inn í nafninu fyr en nú.
— Helgi, fóruð þjer heim til
Bloems?
— Nei, það, gerði jeg ekki,
svaraði hann. Þetta voru logn-
ar sakargiftir. Bloem er áreið-
anlega einn af fylgismönnum
úlfsins. Varið yður á honum.
En jeg skal segja yður upp alla
sögu á morgun. Góða nótt!
Orace beið eftir honum fyr-
ir utan girðinguna.
— Það er best að við leggj-
um leið okkar utan við þorpið,
sagði Helgi. Jeg vona að óaldar
mennirnir hafi fengið nóg í
kvöld, en það er ekkert á þá
að ætla. Og þeir munu hafa
fullan hug á því að ryðja okk-
ur úr vegi.
Ekkert kom fyrir þá á heim-
leiðinni og má vera að það hafi
verið vegna þess að þeir fóru
ekki venjulega leið. En þeir
voru klukkustund á leiðinni í
staðinn fyrir það að þeir þurftu
ekki að vera lengur en 15 mín-
útur. Þegar þeir sáu grilla í
Hjallinn í náttmyrkrinu. stað-
næmdist Helgi.
— Gildrur eru oft lagðar við
grenið, sagði hann. Bíddu
hjerna Orace á meðan jeg lit-
ast um.
Helgi var leikinn í því eins
og Indíáni að læðast svo, að
enginn yrði hans var. Hann
hvarf Orace samstundis éins
og skuggi og svo heyrði Orace
ekkert í honum fyr en hann kall
aði:
— Alt í lagi. Úlfurinn situr
heima og er að brugga einhver
ný vjelræði.
Þeir skiftust á að. vaka um
nóttina, eh þeim var enginn ó-
skundi ger. Úlfinum hafði mis-
tekist einu sinni. En það var
engin hætta á því að hann gæf
ist upp. Það var áreiðanlegt að
hann var nú að brugga ný ráð,
sem stóðu dýpra, svo að engin
hætta væri að nýjum mistök-
um.
71.
Ja spurði mig hvað Sheol væri, og þegar jeg skýrði það
fyrir honum eftir bestu getu, sagði hann:
— Þú átt við Molop Az, eldhafið, sem Pellucidar flýtur
á. Allir dauðir menn, sem grafnir eru, fara þangað. Litlu
ajöflarnir, sem dvelja í Molop Az, flytja þá þangað í smá-
stykkjum. Þetta vitum við, því þegar grafir eru opnaðar,
sjáum við, að hlutar af líkunum, eða líkin öll, eru horfin.
Það er af þeim ástæðum, að við komum okkar mönnum,
þegar þeir deyja, fyrir í háum trjám, svo að fuglarnir
geti fundið þá og borið þá til heims dauðans, fyrir ofan
land sorgarinnar. En ef við verðum óvini að bana, jörðum
við lík hans, svo að það fari til Molop Az.
Á meðan við ræddumst við, höfðum við gengið upp
eftir gili því, sem jeg kom eftir, er jeg rakst á úthafið
og sithicann. Ja gerði sitt besta til að fá mig til að hætta
við að fara aftur til Phutra, en þegar hann sá, að jeg var
staðráðinn í því, fellst hann á að fylgja mjer til staðar,
þar sem sjá máttýsljettuna, sem borgin stóð á. Mjer til
mikillar'undrunar var þetta aðeins skammt frá þeim stað
þar sem jeg hafði hitt Ja. Sýnilegt var, að jeg hafði eytt
miklum tíma í göngu mína um gilið, og svo reyndist raunin
sú, að rjett handan við gljúfrið stóð Phutra. Jeg hlýt því
að hafa nálgast borgina nokkrum sinnum á göngu minni.
Þegar við komum upp á gilsbarminn og sáum granit-
turna Phutru framundan, gerði Ja enn eina tilraun til að
fá mig til að hætta við hina fíflslegu ákvörðun mína og
snúa með sjer til Anoroc, en jeg ljet mig ekki, og að
lokum kvaddi hann mig, og þóttist þess nú fullviss, að
hann mundi aldrei sjá mig framar.
Mjer þótti leitt að skilja við Ja, því mjer hafði fallið
sjerstaklega vel við hann. Með því að nota leyniborg hans
á Anoroc sem bækistöðvar, og með hermenn hans til
fylgdar, hefðum við Perry getað gert út árangursríka
rannsóknarleiðangra, og jeg vonaði, að ef okkur tækist
að flýja frá Mahörum, mætti okkur síðarmeir auðnast, að
fara til Anoroc.
Hvað sjálfan mig snerti, þurfti jeg þó að koma í fram-
kvæmd einnri mikilvægri ákvörðun, áður en svo gæti
orðið, en það var að finna Dían hina fögru. Jeg þráði að
sjá hana og vera hjá henni á ný.
Það hefir frjest frá París
(þótt Frakkar sjeu allra inanr.a
frjálslyndastir) að þar hafi
verið hafin herferð gegn ljett-
úðarbókmentum. Einnig er og
sagt að hafin sje þar allöflug
barátta gegn áfengisneyslu.
ir
— Það er tákn um gildi
manns, ef hann hefir hæfileika
til þess að vera einrænn cg
kjark til þess að vera óvinsæil.
Johs. Jörgensen,
■*
Flutningur lifandi fisks.
Ákveðið hefir verið að flytja
lifandi fisk frá stöðuvötnum í
Lappabygðinni í Gállivara loft
leiðis til Stokkhólms. Flugvjel-
in, sem notuð verður til þess-
ara flutninga er útbúin-þannig,
að hún getur flutt 700 kg. af
lifandi fiski.
★
Samviskuauga.
Ameríkumenn hafa fundið
upp nokkurskonar samvisku-
auga fyrir ökumenn. Við þjóð-
vegina hefir verið komið upp
áhöldum, sem mæla hraða öku
tækja, og birtist hraðinn þann-
ig, að ökumaðurinn kemst ekki
hjá að sjá, hve hratt hann ekur.
Hcsta-flugvjel.
Amerískt flugfjelag hefir
látið smíða fjórar stórar flug-
vjelar, sem eingöngu eru ætl-
aðar til þess að flytja veð-
hlaupahesta á milli veðreiða-
staðanna. Hestarnir voru fyrst
í stað allloftveikir, en þeir hafa
fljótt vanist flugferðum og
kunna prýðilega við sig í loft-
Asb)ömsena asvmtyrm. — f
Sígildar bókmentaperltir. [
Ógleymaniegai íökuj i
bamanna
••niiiiHtimiiiin