Morgunblaðið - 20.05.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 20. maí 1947
Á FARTINNI
cjCetjnilöcjrecj Íasacja ejtir jf^eter Cflieijlteii
13. dagur
„Jæja, komið þjer þá rak-
leitt hingað, og svo skulum við
fá okkur svolítið að drekka og
reykja, og verið þjer nú góð
stúlka og segið Caution frænda
frá öllu og þá tekur hann yð-
ur í sátt aftur“.
,,Já, jeg' skal koma“, segir
hún. „Jeg- vona að stúlku sje
óhætt að'heimsækja yður?“
„Nú skal jeg segja yður nokk
uð“. segi jeg. „Þjer eruð svo
falleg að yður er fovergi nokk-
urs staðar óhætt nema heima
hjá mjer. Hjer eruð þjer jafn
örugg og síld í frystihúsi. Kom
ið þjer nú fljótt".
Hún segist skulu koma undir
eins. Jeg legg símatólið á og
svo hringi jeg til Nikolls.
„Halló Nikolls". segi jeg.
„Tamara er á leiðinni til mín.
Hún var að hringja til mín frá
Piccadilly. Hún stendur hjerna
við dálítla stund. Komið hing-
að og felið yður hintim megin
við götuna svo að hún sjái yð-
ur ejrki. Svo verðið þjer að elta
hana og megið ekki missa sjón-
ar á henni. Og látið mig svo
vita í síma hvert hún fer. Skilj
ið þjer það?“
Hann segist skilja það. Og
hann segist skulu koma undir
eins.
Þá legg jeg frá mjer sím-
ann og fæ mjer meiri hress-
ingu. Nú er ballið að byrja,
hugsa jeg. Eftir svo sem tvær
mínútur verður maður einhvers
vísari.
Rjett þegar jeg er að renna
niður seinasta sopanum, er bar
ið á ytri dyr. Jeg fer fram og
opna, og þar er hún þá kom-
in.
Jeg hefi áður sagt ykkur
það piltar, að það er hreinasta
augnayndi að horfa á þessa
stúklu, ef maður hefir nokkurn
smekk fyrir kvenfólk. Hún er
í blárri kápu, sem er alveg eins
á litinn og attgun í henni. Hún
er með bera leggi og þeir eru
dökkir af sólbruna, eins og fót
leggir kvenna eiga að vera.
Skórnir herinar eru úr hvítu
geitarskinni með bláum rósum
og í hendinni hjelt hún á hvít-
um stráhatti og hvítri hand-
tösku, skreyttri með bláum
leggingum.
„Tamara“, segi jeg, „hvað
hefi jeg verið að hugsa alla
yðar æfi? Þjer eruð svo falleg,
að jeg get ekki grunað yður
um neitt misjafnt. Komið þjer
inn“.
Hún gengur inn og leg loka
hurðinni á eftir henni. Hún
gengur rakleitt inn í herbergið
mitt, stðanæmist fyrir framan
erininn, skoðar sig þar í spegli
og hagræðir einum eða tveim,-
ur lokkum í enninu. Hún veit
eflaust hvernig hárið fer best.
Jeg dreg fram hægindastól
harida henni og næ í einn pakka
af vindlingum. Hún sest, en er
hálf döpur í bragði. Jeg gef
henni hornauga og mjer sýnist
þetta vera uppgerð hjá henni.
„Hvað segið þjer um það Ijúf
an mín, að fá svolítið í staup-
inu?“ segi jeg. „Bara einn beisk
an til að innsigla það, að við
erum vinir upp frá þessari
stundu?“
Hýn segir að sjer sje alveg
sama. Jeg næ þá í Jlöskuna og
helli í tvö staup handa okkur.
Jeg aðgæti það hvernig hún
drekkur. Það er svo sem ekk-
ert merkilegt við það hvernig
hún kingir, en mjer sýnist nú
samt að þetta. muni ekki vera
í fyrsta skifti sem hún innbyrð
ir einn sterkan. Jeg kveikti í
vindling og sest í stól andspæn
is henni.
„Jæja, Tamara mín“, segi
jeg. „Nú skuluð þjer segja mjer
hvað þið Max hafið saman að
sælda? Eruð þjer trúlofuð hon-
um?“
„Látið þjer ekki svona
heimskulega11. segir hún. „Jeg
vildi heldur trúlofast krókó-
díl. Mjer verður ilt í hvert sinn
sem jeg horfi á hann“.
„Jeg hefði nú líklega ekki
átt að segja yður þetta“, segir
hún. „Það er sjálfsagt heimsku
legt. En það er eitthvað við
yður, Lemmy minn. sem mjer
geðjast að, og þess vegna finst
mjer að jeg megi treysta yður“.
„Þetta kalla jeg góðar frjett-
ir“, segi jeg. ,,Þjer komið mjer
til að roðna niður í tær. Haldið
þjer áfram“.
„Það er satt, þetta með Júlíu
Wayles, að henni var rænt“,
segir hún. „Og Schribner er
eitthvað við það riðinn“.
Jeg blæs frá mjer reykjar-
hring og horfi á hvernig hann
líður upp undir loftið.
„Jæja, henni var þá rænt“,
segi jeg. „Og hver stóð fyrir
því?“
„Ekki veit jeg það“, segir
hún. „Jeg veit aðeins þetta að
henni var rænt í New York.
Einhver — jeg veit ekki hver
— áleit það heppilegt fyrir sig
að ræna henni, og henni var
rænt“.
„Einmitt það“, segi jeg. „Og
hvers vegna var henni rænt?
Vegna peninga? Er hún rík?
Jeg hefi aldrei heyrt getið um
neina Júlíu Wayles, sem væri
forrík“.
„Jeg veit ekkert um það“,
segir hún. „En jeg býst við að
stúlkum sje stundum rænt
vegna annars en peninga".
Jeg sperri brýrnar framan í
hana.
„Á, er það svo?“ segi jeg.
„En jeg hefi nú aldrei heyrt
þess getið að stúlku hafi verið
rænt áðeins fyrir það hvað hún
var falleg. Hins þekki jeg
dæmi, að stúlkum hefir verið
rænt í því skyni að fá mikið
lausnargjald fyrir þær. Jeg hef
líka heyrt þess getið að stúlk-
um hafi verið rænt vegna þess
að þær vissu of mikið, og menn
voru hræddir um að þær myndi
koma upp um sig. Jeg hefi líka
þekt dæmi þess að stúlkum hef
ir verið rænt vegna þess að
menn ætluðu að veiða eitthvað
upp úr þeim. En jeg hefi aldrei
heyrt þess getið að stúlku hafi
verið rænt af neinni annari á-
stæðu en einhverri af þessum
þremur“.
„Það getur verið að þjer*haf
ið rjett að mæla“, segir hún.
„Hvað veit jeg?“
„Jæja þá, það var einhver í
New York sem þóttist þurfa að
ræna Júlíu Wayles“, segi jeg.
„Þetta er ágætt, það sem það
nær. Hver rændi henni svo?“
„Jeg veit það ekki“ segir
hún. „Hið eina, sem.jeg veit, er
það að henni var rænt og nú
er hún hjer í Englandi“.
„Hvernig komst hún hing-
að?“ segi jeg. „Jeg býst ekki
við bví að hún hafi farið labb-
andi“.
„Loksins eigið þjer kollgát-
una“, segir hún. „Jeg get full-
vissað yður. um það að hún fór
ekki labbandi. Hún var flutt
hingað. En jeg veit ekki hvernig
þeir fóru að því.“
„Það er ágætt“, segi jeg. „Jeg
skal komast að þessu eftir tvær
mínútur. En hvnær komst
Schribner í þetta?“
„Hann bendlaðist eitthvað
við þetta nú nýlega", segir hún.
„Og jeg held að hann viti hvar
hún er. Jeg held að hann sje
í fjelagi við þá, sem rændu
henni, en þó er jeg ekki viss
um það“.
„Jeg skil“, segi jeg. „Þetta
er eitt af þeim málum þar sem
enginn veit neitt um annan. En
nú langar mig til að vita hvern
ig þjpr eruð við þetta mál rið-
in“.
„Þjer munuð fara nærri um
það, Lemmy“, segir hún. „Þjer
vitið að lausingjar hafa ekki
átt sjö dagana sæla í Banda-
ríkjunum síðan Hoover hóf her
ferðina gegn þeim og síðan
þetta stríð hófst. Nú eru allir
orðnir svo þjóðræknir að þeir
gefa sjer engan tíma til að
hugsa um lögbrot. Jafnvel sum
ir verstu bófarnir á Broadway
hafa gengið í herinn bara til
þess að komast í kast við Hitl-
er“.
„Ójá, það var því orðið örð-
ugt að bjarga sjer“, segi jeg.
„Þú átt kollgátuna“, segir
hún. „Jeg var á flæðiskeri stödd
og hafði ekkert að gera. Svo
var það einn dag að jeg hitti
vinkonu mína í Moxsie knæp-
unni. Hún spurði mig hvort jeg
vildi fá atvinnu — reglulega
skemtilega atvinnu, þar sem
skemtilegur strákur og ekki
alt of heiðarlegur væri með í
tuskinu. Jeg spurði hana hvað
þetta væri. Hún sagði þá, að í
Englandi væri stúlka, sem líta
þyrfti eftir, og strákarnir, sem
væri að líta eftir henni, teldu
sig miklu öruggari, ef þeir fengi
stúlku í lið með sjer“.
„Jeg skil“, segi jeg. „Þjer
áttuð að vera nokkurs konar
hjúkrunarkona, ef svo skyldi
fara, að Júlía Wayles yrði veik,
eða eitthvað yrði að henni?“
„Jeg fjekk ekkert að vita um
það“ segir hún. „Jeg þóttist
viss um að strákarnir, sem hún
talaði um, þættust hafa fulla
ástæðu til þess að gæta hennar
vel. Jeg bjóst jafnvel við því
að þeir mundu halda því fram
að hún væri geðveik eða eitt-
hvað í þá áttina. En j'eg veit
ekkert um þetta því að jeg er
ekki gjörn á að spyrja margra
spurninga".
„Ójá, þjer hafið ekki spurt
þessu stúlku margra spurn-
inga“, segi jeg. „En hvernig
komust þjer hingað til Eng-
lands?“
Sykurnáma Siggu gömlu
Eftir ANN KICHAKDS
11.
gera þetta, en hvernig átti hún að vita, að þetta var galdra-
húfa? Tobbi íkorni tók hlægjandi á móti húfunni og setti
hana upp, og andartaki síðar var hausinn á hinum orð-
inn ískaldur. Aumingja Ingunn íkorni, hugsaði hann. K
einu andartaki fannst honum, að hann vissi allt um allt.
lionum þótti sem gæti hann svarað hvaða spurningu sem
væri og um hvað sem væri. Og einn af hlutunum', sem
hann vissi, var, að Ingunni íkorna dauðlangaði að fá að
komast í hnetuforðann lians. Hann varð alvarlegur á
svipinn:
„Svo þú ert eins og þær allar eru!“ sagði hann. „Býður
mjer upp á kaffi, aðeins svo þú fáir að eta af hnetunum
mínum í vetur. Jæja, en þjer verður nú ekki kápan úr
því klæðinu!“
Þegar hann sagði þetta, stóð hann allt í einu á fætur,
en við það fjell galdrahúfan af höfðinu á honum, en hann
var kominn niður úr trjeinu og lagður af stað heim til
sín, áður en hann gerði sjer þetta Ijóst. Og hann gat ekki
íengið sig til að snúa til baka og biðjast afsökunar.
Ingunn var ákaflega gáfaður íkorni. Hún vissi, að húfan
hafði orsakað þessi vanræði. „Engin furða, að álfurinn
skuli hafa verið svona áfjáður að ná í hana“, tautaði hún.
„Þetta hlýtur að vera einhverskonar galrahúfa".
Hún fór að gráta, þegar hún hugsaði til þess, hvernig
húfan hans Gráálfs hafði eyðilagt fyrir henni kvöldið.
Jeg skal ná mjer niðri á honum, hugsaði hún. Og ekki
beið hún boðanna, því innan stundar var hún búin að
finna Gráálf og læddist á eftir honum, um leið og hún
fylgdist með öllum hreyfingum hans.
Fjórði kafli.
Sigga gamla og Alli árrisuli voru í mjög æstu skapi.
Það var kominn tími til að byrja að taka upp sykur-
rófurnar.
„Sumt fólk á gullnámur, sem það heldur mikið upp á,
en þú átt sykurnámu, Sigga mín!“ hrópaði Alli árrisuli.
SPAMANNLEGA MÆLT
— Þjer eigið eftir að ferð-
ast yfir stórt haf !
★
Hann: — Um hvað-ertu að
hugsa, Dóra?
Hún: — Æ, það er óttalega
ómerkilegt.
Hann: — Jeg hjelt að þú vær
ir að hugsa um mig.
Hún: — Já, það er rjett.
★
Gjaldkerinn: — Jeg gerði ráð
fyrir, að jeg myndi fá kaup-
hækkun um nýárið.
Forstjórinn: — Þar hefir yð-
ur misreiknast, og jeg get ekki
haft í þjónustu minni gjald-
kera, sem reiknar skakt. Þjér
megið fara.
'k
Móðirin: — Mundu nú eftir
því, Pjetur minn ,að þvo á þjer
hendurnar áður en frændi þinn
kemur.
Pjetur: — Já, en mamma, ef
hann skyldi nú ekki koma.
★
Konan: — Læknirinn segir að
jeg verði að ferðast mjer til
heilsubótar. Hvert á jeg að
fara?
Maðurinn: — Til annars
læknis.
★
Stúlkan: — Hjer er kominn
maður, serp vill tala við pró-
fessorinn.
Prófessorinn: — Segið hon-
um, eins og jeg hefi sagt yð-
ur, að jeg sje á ferðalagi.
Stúlkan: — Jeg sagði hon-
upi það, en hann vildi ekki
trúa því.
Prófessorinn: — Jæja, þá
verð jeg að fara og segja hon-
um það sjálfur.
k
— Ætlarðu í ferðalag?
— Já, ferðalög gera mann
hygginn.
— Jæja, þá ættirðu að ferð-
ast í kringum hnöttinn.
i Bankastræti 7. Sími 6063 i
5 er miðstöð bifreiðakaupa. i