Morgunblaðið - 07.10.1947, Page 8

MORGUNBL4ÐIÐ
Þriðjudagur 7. ,okt. 1947
6
Útg.: H.f. Arvakur, Reykjavík.
Framkv.stj.: Sigfús Jónsson
Ritstjóri: Valtýr Stefinsson (ábyrgBarm.l
Frjettaritstjóri: ívar Guðmundsson
Auglýsingar: Ami Garðar Kristinsson.
Ritstjórn, auglýsingar og afgreiðsla,
Austurstræti 8. — Sími 1600.
Áskriftárgjald kr. 10,00 á mánuði innanlands.
kr. 12,00 utanlands.
f lausasölu 50 aura eintakið, 75 aura með Lesbók.
Með mynd á brjóstinu
FYRIR einu ári síðan gerðu íslendingar samning við
Bandaríkm um brottflutning alls herafla þeirra burt af
íslandi. Jafnframt heimiluðu íslendingar Bandaríkja-
mönnum viðkomu á flugvellinum í Keflavík á leið
þeirra til hernámssvæða þeirra á meginlandi Evrópu.
Slík viðkomurjettindi höfðu Bandaríkin áður hlotið
hjá mörgum öðrum Evrópuþjóðum, sem barist höfðu við
nasismann.
í Frakklandi höfðu þeir t. d. fengið annan aðalflug-
völl Parísarborgar til algerra afnota. í Ítalíu og Austur-
ríki fengu þeir svipaða aðstöðu til þess að halda
uppí sambandinu við Þýskaland.
En það voru ekki aðeins Bandaríkin, sem þurfti á
slíkum lendingarrjettindum að halda. Rússar þurftu
einnig að halda sambandi við hernámssvæði sitt í Þýska-
landi og bó land þeirra lægi ólíkt nær Þýskalandi en
Bandaríkin tryggðu þeir sjer aðstöðu í nágrannaríkjum
sínum í Mið- og Austur-Evrópu til þess að lenda þar flug-
vjelum sínum.
Jr
Þjóðviljinn gerir flugvallarsamninginn að umtalsefni
s. 1. sunnudag og endurtekuv landráðabrigsl um þá, sem að
þeirri samningagerð stóðu. Kommúnistar skilja bersýni-
lega ekki að með því að hefja umræður um það mál eru
þeir að nefna snöru í hengds manns húsi. Aldrei hefur
það orðið ljósara en um þetta leyti í fýrrahaust að ís-
lenska kommúnista varðar minna um hagsmuni íslands en
fyrirskipanir rússneska kommúnistaklokksins. Rússar
voru mótfallnir því að bandamenn þeirra Bandaríkjamenn
mættu í sex ár koma við á Keflavíkurflugvellinum á leið
sinni til Þýskalands. Sjálíir höfðu þeir skapað sjer shka
aðstöðu í öllum löndum Austur-Evrópu. íslensku komm-
unistarnir jörmuðu Volgusönginn úr Prawda. Þeim var
ekkert áhugamál að samkomulag næðist um brottflutn-
ing ameríska herliðsins, sem dvalið hafði hjer á stríðs-
árunum. Aðrir íslendingar vildu herverndarsamninginn
frá 1941 niðurfelldan og herliðið flutt burtu. Því tak-
marki var náð. íslenski málstaðurinn sigraði.
★
En kommúnistar höfðu dæmt sjálfa sig úr leik í ís-
lenskum stjórnmálum. Árásir þeirra á æðstu menn þjóð-
arinnar, skipulögð skríluppþot og hundflatur skriðdýrs-
háttur fyrir stefnu Rússa, skipaði þeim á bekk með mann-
tegund, sem gengur með lagvopn í erminni.
Síðan hafa leiðtogar þeirra reikað um í fullkomnu um-
komuleysi. Við slíka menn vill enginn semja, við þá getur
enginn samið. Þeirri staðreynd getur ekki sunnudagsof-
stæki Þjóðviljans breytt.
★
Um þá staðhæfingu kommúnistamálgagnsins að vel
flest ákvæði flugvallarsamningsins hafi verið brotin af
Bandaríkjamönnum er það að segja, að samkvæmt upp-
lýsingum flugvallanefndarinnar, sem Þjóðviljinn minnist
á. er það eintóm lygi, sem blaðið hefur eftir nefndinni.
Mun því atriði verða gerð skil síðar
Það sýnir óskaplega fyrirlitningu á dómgreind íslensks
almennings er kommúnistar telja sig eina hafa staðið
vörð um sóma íslands og sjálfstæði. Aðeins örfá ár eru
liðin síðan að leiðtogar þeirra höfðu það að skemmti-
atriðum á fundum sínum að rífa íslenska fánann í tætlur
og traðka síðan á slitrum hans. Þeir menn, sem á þennan
hátt sýndu íslandi hollustu sína ganga nú margir með
mynd af Jóni Sigurðssyni í barminum.
En innræti þeirra hefur ekki breyst þrátt fyrir mynd-
ina af hinum ástsæla frelsisfrömuði á brjósti þeirra. Hún
er þar „illa rætt og annarlega sett“. Og hvorki þessi mynd
nje sunnudagsboðskapur Þjóðviljans fá dulið það sem þar
býr inni fyrir.
tJíLverji ólripar:
ÚR DAGLEGA LÍFINU
,,Fiðlarar“.
Á DÖGUNUM var ungur mað
ur fyrir rjetti í London. Dóm-
arinn spurði hann um atvinnu.
„Jeg fiðla“, svaraði maður-
inn ungi.
„Eigið þjer við að þjer sjeuð
fiðluleikari?“ spurði dómarinn.
„Nei, jeg bara fiðla, hjálpa
fólki svona með ýmislegt srmi-
vegis og jeg þarf ekki að borgh
neina skatta“. „Og hvað gerð-
uð þjer áður en þjer tókuð
upp fiðlið?“, spurði dómarinn.
,„Jeg var múrari“.
Þessi litla saga um „fiðlar-
an“ í London er ekki grín, held
ur er um mikið vandamál fyrir
bresku þjóðina að ræða, þar
sem hinir svonefndu fiðlarar
eru á ferðinni.
•
Spiv.
BRETÁR hafa valið þessum
mönnum nafn og kalla þá
„spiv“. Það eru þeir, sem halda
uppi svarta markaðnum í Eng-
landi og fáir menn eru ver liðn
ir af almenningi. Þeir gera
ekki ærlegt handtak, og fátt
er Bretum eins illa við nú og
menn, sem ekki vinna að fram-
leiðslunni, eða gera eitthvað
gegn fyrir þjóðarheildina.
En því aðeins er minst á
þessa „Spiv“ og „fiðlara“ hjer,
að það getur verið ástæða til
að vara við þeim, ef sú tíska
skyldi flytjast til þessa lands,
að menn tækju upp á því að
gera sjer það að atvinnu að
„fiðla“ framyfir það, sem tíðk
ast hjá bíómiðaokrurum og
sprúttsölum.
Ábyrgðarbrjefið frá
Tönsberg.
SIGURÐUR BALDVINSSON,
póstmeistari, hefir sent mjer
eftirfarandi brjef í tilefni af
smáklausu, sem birtist hjer á
dögunum. Er ekki nema sjálf-
sagt að birta brjef hans og
skýringar.
„Ut af frásögn Víkverja í
Morgunblaðinu 1. þ. m. um að
manni nokkrum hafi ekki bor-
ist tilkynning um ábyrgðar-!
brjef í flugpósti frá Noregi fyrr J
en á 5. degi eftir komu pósts- (
ins, skal þetta upplýst:
Ábyrgðarbrjef nr. 594 frá
Tönsberg í Noregi,~viðtakandi
Ingólfur Kristjánsson, Hring-1
braut 148, barst hingað í flug-
pósti 24. sept. Tilkynningar um
öll ábyrgðarbrjefin voru, þegar
eftir innfærslu í póstkvittana-
bók, gefnar út. Tilkynningin
um ábyrgðarbrjef Ingólfs er
stimpluð samdægurs, þ. e. 24. ,
IX — 47 kl. 18 og kom því til
útburðar að morgni 25. sept.
Hinn 29. sept. kemur svo Ing-
ólfur með tilkynninguna í póst
húsið og kvittar fyrir brjef-
inu“.
Hvar var tilkynningin?
„UM PÓSTSKIL til Ingólfs
skal þetta upplýst:
Ilann býr á efri hæð húss-
ins nr. 148 við Hringbraut.
Brjefberinn kveðst stundum
l fara með póst upp til Ingólfs,
en stundum skilja hann eftir á
ofni í forstofunni niðri ' sam-
kvæmt samkomulagi við Ingólf.
í viðtali við Gísla V. Sigurðs-
son, umsjónarmann póstútburð
arins, viðurkennir Ingólfur1
þetta rjett vera. Hafi hann tek
ið tilkyrminguna á ofninum
29. f. m., farið með liana í póst
húsið. framvísað henni í af-
gi’eiðslunni og fengið brjefið af
hent. Hvar tilkynningin hefir
verið frá 25.—29. sept. virðist
ekki unnt að upplýsa. Brjefber
inn fullyrðir að hún hafi ekki
taíist hjá sjer og Ingólfur að
hann hafi ekki sjeð hana fyrr
en 29. Ekki telur Ingólfur sig
hafa orðið fyrir vanskilum á
pósti fram að þessu“.
•
Vandræðaástand.
ÞAÐ er sannast sagna hið
mesta vandræðaástand sem rík
ir í póstmálunum og er ekki
nærri altaf póstinum að kenna,
eins og margoft hefir verið bent
á hjer í dálkunum.
Menn. fást ekki til að setja
póstkassa við hús sín og meira
að segja er það svo í mörgum
stórbyggingum, þar sem tugir
íbúða eru eða skrifstofur, að
þar er enginn staður fyrir póst-
inn. Brjefberinn verður annað
hvort að fara í hverja einustu
íbúð með brjefin, eða biðja ein-
hvern í húsinu fyrir þau, eða
skilja þau eftir á miðstöðvar-
ofni, eða í glugga. Hefir það
komið fyrir, að brjef hafa fall-
ið bak við ofna og vitað er um
eitt brjef, sem mikil rekistefna
varð úr, sem fanst loksins eftir
þrjá mánuði á bak við miðstöðv
arofn.
. Póstkassarnir, sem
fóru á tombólu.
FYRIR MÖRGUM árum tók
þáverandi póstmeistari hjer í
Reykjavík, Sigurður Briem, sig
til og pantaði frá útlöndum
talsvert af póstkössum. Bauð
hann húseigendum kassana fyr-‘
ir 2 kr. stykkið, en fáir vildu
kaupa.
Endaði þetta með því að póst
kassarnir voru gefnir á hiuta-
veltu og komust þannig út um
bæinn.
I Bandaríkjunum og víðar er
það skylda að hafa póstkassa
við hús og helst við hliðin heim
að húsunum. Gerir þetta öll
póstskil miklu auðveldari.
Breyting á heimilis-
föngum.
ANNAÐ, það sem almenning
ur vanrækir mjög hjer er að
tilkynna breytingu á heimilis-
fangi. Það er hrein undantekn-
ing, ef póststofan fær slíkar til-
kynningar.
Þannig er það hverju orði
sannara, að þótt oft megi ým-
islegt að póstþjónustunni finna,
þá er það svo, að almenningur
á sína sök á því hve oft tekst
illa með að koma brjefum og
öðrum pósti til skila fljótt og
vel.
-+•
?
!
MEÐAL ANNARA ORÐA
JEG veit um eitt land, sem
á gnægtir alls auðs. Það er gríð
arlegt flæmi og frjósamar
sljettur þess eru svo víðar og
miklar að þær eru eins og út-
haf og þar má ragkta allar korn
tegundir, hveiti, rúg, bygg,
hafra, maís cg aðrar nytja-
plöntur svo að tugum skipti,
alla ávexti tempruðu beltanna
en auk þess ýmsar nýtjajurtir,
sem þurfa heitara loftslag, svo
sem gulaldin, baðmull, hamp og
anað sem getur skapað mönn-
unum gott líf.
Og þegar á norðlægari svið
er farið, finnast innan endi-
marka þessa. mikla lands
stærstu og bestu skógar verald
ar, sem geta orðið nær óþrjót-
andi uppspretta þjóðarauðs.
Þar að auki má finna í þessum
skógum mestu mergð ýmissa
loðdýra, sem gefa af sjer dýr-
mæt loðskinn. ,
Svo má fara í iður jarðar og
hvað er þar? 1) Mestu olíu-
svæði veraldar. 2 Stórkostleg
| kolalög, sem eru svo mikil, að
i þau gætu nægt fyrir allt mann
, kynið í þúsundir ára. 3 Óþrjót
andi járn sem mætti breyta í
fylkingar dráttarvjela, sem
gætu gert landið að dýrðlegum
óendanlegum kornakri. 4) Al-
uminium í geysilegu magni. 5)
Gull. 6—100) Allir aðrir málm
ar og öll þau efni, sem mann-
inum eru nauðsynleg til að auka
velmegun sína.
Um landið kvíslast vatnsmikl
ar skipgengar ár, sem mynda
öruggar samgönguæðar, svo að
flytja má varning úr einum
landshluta í annan og koma á
rjettlátri dreifingu. Auk þess
eru engar hindranir í vegi ul
þess að járnbrautarnet megi
tengja fólkið, sem þarna lifir,
í eina heild, sem starfi saman
til bættra lífskjara.
í hafinu bæði fyrir austan
og vestan eru mikil auðævi
falin, því að þar eru ríkustu
fiskimið og auk þess er veiði í
öllum fljótum og stöðuvötnuum.
Ef eitthvað er ótalið, þá er bað
af gleymsku en ekki af því að
þetta mikla allsnægta land
vanti það.
Til þess að lesendur sjeu ekki
lengur dregnir á því, hvaða
land þetta er, skál sagt að það
er Rússland. Og nú fara menn
að ímynda sjer, að mikið sje sú
þjóð hamingjusöm, sem þarna
búi. Mikið hlýtur hún að vera
rík og ekkert þarf hana að
skorta. Þar þurfa menn ekki
að hafa áhyggjur af næsta degi.
Þar getur engin fátækt verið
til, ekkert hungur og ekkert
skjólleysi. Þarna er allt til, sem
fólkið þarf sjer til lífsviðurvær-
is. Þar getur ekki verið að nein
höft á mannlegu lífi sjeu til.
Lífið þar hlýtur að vera eins
og í aldingarðinum Eden,
gnægtir alls.
En svo skulum við líta á
veruleikann. Þjóðin er ekki
hamingjusöm og hún er ekki
rík. Það er þveröfugt, því að
hvergi finnast slík fátæþra-
hverfi og í borgum Rússlands.
Hvergi er mannslífið eins lítils
virði. Lágstjettirnar kúra í
hreysum sínum rjettlausar,
brauðlausar og alls lausar. Allt
í kring ljúka frjósamar sljett-
urnar um fólkið, en það fær
hvorki tækifæri nje leyfi til að
rækta þær. í jörðinni eru dýr-
mætir málmar en það er ekki
hægt að grafa þá úr jörðu.
(Framhald á bls. 12)